Kristilegt skólablað - 01.09.1957, Qupperneq 19

Þórir GuSbergsson, 5. bekk Menntaskólans í Rvík.
Bjargið eiiia
i
að ei' alkunna, að þegar menn eru spurðir
eða þeir heyra eitthvað um kristindóm, þá
finnst þeirn allt slíkt vera ákaflega fjarri sér. Það
er eitthvað gamalt og xirelt, löngu komið úr gildi
og hefur enga lxernaðarlega þýðingu. Þetta til-
heyrir eiginlega aðeins hinni gömlu kynslóð.
Allir éitthvað þenkjandi menn hugsa ekki um
slíkt og kæra sig ekki heldur um það. Nei, ekki
kristindóm, hann heyrði til og heyrir til liinum
gömlu og lítt fróðu. Því að við lifum á hinni
iuiklu hraðans öld, kjarnorku og vetnissprengju,
öld tækni og vélamenningar. Við viljum „HúII-
um hæ!“ og megum ekkert vera að því að setj-
ast niður og hugsa um löngu liðna atburði. Nei,
við höfum margt annað að gera en að hugsa
um slíkt á þessum tímurn.
Já, mikið rétt, þið megið vart gefa ykkur tíma
til þess að hugsa, þið megið varla vera að því
að lifa. Allt er á ferð og flugi og þið verðið að
fylgjast með. Og þrátt fyrir allt, er langt í frá,
að við séxim fullánægð með ]xað, sem við ger-
um eða viljum gera. I öllunx þessum ysi og þysi
finnum við, að við þörfnumst einhvers meira.
Eða til liveis erunx við t.d. að gera þetta eða
lxitt? Hvaða tilgang hefur það? Og lífið yfirleitt,
til hvei's lifum við? Er ekki alveg eins gott, úr
því sem nú er komið, að breiða sæng upp fyrir
liöfuð og sofna síðan svefni „hinna réttlátu"?
Já, til lxvers erum við annars að lifa? Væri það
svo fjai'ri lagi að setjast niður andartak og tala
við sjálfan sig og náungann um þetta?
Það er auðvitað fyrirfram vitað, að niður-
stöðuimar verða margar og mismunandi. En þó
held ég, að þær yrðu flestar hverjar bundnar við
þessa blessuðu jörð okkar. Ég er hræddur urn,
að flestar þeirra fái ekki staðizt, þegar þessu
jarðneska lífi lýkur. Og það er ef til vill eðli-
legt að svo verði, þar senx við aðeins erxim menn.
En getum við þá byggt hæri'i kastala? Er okkur
óhætt að treysta því, að hann muni ekki falla?
Já, það getxim við svo sannarlega. Og við getum
verið þess fullviss, að liann hrynur ekki. Hann
er nefnilega grundvallaður á bjargi, sem ekki
bifast, þó að beljandi lækir og æðandi hvirfil-
vindar bylji á því. — „Nei, heyrðu mig nú“,
segir þú, „góði maður, farðu nú ekki að tala um
Jesúm Krist eða nokkuð því um líkt. Maður er
orðinn dauðleiður á þessu tauti í ykkur, þessum,
sem trúuð þykjast. Það er alltaf þetta sama upp
aftur og aftur, nxaður fær í magann af að hlusta
á ykkur“. Já, mér er það vel ljóst, að ykkur finnst
þetta hræðilega leiðinlegt og frábærlega hjákát-
legt. Mér fannst það sem sé líka, áður en ég fór
nokkuð að hugsa um þetta. En þegar ég fór að
hugsa svolítið um það og kynna mér, þá kom nú
annað hljóð í strokkinn. Og það gjörbreytti mm-
um skoðunum, sem ég áður hafði haft.
Og nxx langar mig ákaflega mikið til að segja
þér, hvaða biarg þetta er, senx er svona algjör-
lega óhagganlegt. Og það, að ég segi þér það,
beint fiá innstu fylgsnum hjarta míns, er ein-
asta ástæða þess, að ég skrifa þessa grein. Ég veit
það sem sagt ósköp vel, að þó að við viljum
ekki viðurkenna nokkuð, sem Guði tilheyrir eða
viðkemur, þá er það samt eitthvað í lijarta okk-
ar, senx mælir á móti því. Því að til hvers er að
lifa þessu lífi, án nokkui's annars markmiðs en
þess, sem bundið er og háð þessari jörð? Að vera
á þessari jörð til ekki neins er því tilgangslaust.
Og það er ég viss um, að flest þykjumst við
sannfærð um það, að annað líf er í vændum,
hvort sem við trúum og treystum hinum eina,
KRISTILEGT SKÓLABLAÐ 1$