Freyja - 01.03.1903, Side 12

f2í ITzetrJa,
brjósta og mcintu ekki að sýna ónauðsynlega hörku. Eh er Flelen vffdi'
hvorki krjúpa að fótuin þeirra néguðs- í þcirra viðurvist, höldu þær sig'
gjöra guði þægt verk með því að ofsækja þær mæðg.ur. Það var nauð-
synlegf að mýkja þetta ftardsnúna hjarta Iíelenar svo hi'm yröi einhvern-
fíma' verðug fyrir fyrirgefningu. En þegai' iát fornvinu þeirra barst át
um bæian, flykktíst' fólMð þangað reiðubúið- til að hjúlpa og fúst tii að--
fyrirgefa mikið. Iíelen-tók gestunum með'stillihgu og kui tfeisir nema
þeim fjórmennihgunum, ungfrú Shaw, lögmannsfrúnnr, frú Graní og
frú Granger, sem þrátt fyrir aflt sem þeinr og Efetenu hafði áður farið á.
milli,. höfðu slegist' f förina, tveimur þcim síðasthefnd'u var vísað á ftrott-
hieð svo míkilli aivörugefni að þeiin leizt bezt að* fara. Þeir sera þetta
heyrðu ogsáu furðuðu mjög á því, en Ilelen svaraðí ftinum þegjandi
spurningum fól ltsins á þessa leiðr „Ef þér vissuð'ailt.. myndi vður ekkf
undra þetta'1'.
Klukkan nín um kvölcfið kenn Iíeid ásaint prests-hjónunam frá'
Glencove. Séra Gordon hafði einnig verið skólaftróðir Grangers eins og
Reids, og þess vegha hafði Eeíd sagt þeim iijönunum æfisögu Helenar
að svo miklií leyti sem' hann vissi hana.
„Koma séra Gordons og konu hans og híirtteknrng'þeirra í kjörum
Hclenar, hafði bctrandi áhrif á hana, og kyrði óróann í sáln hennaiy
eins og olía kyrrir óróa hafsins. Fleíeri át.ti enn þá eftir að vita, að hið>
eina sem sljófgar rangsleitninnar hárbeittu eggjar er þær tilfinningar
sem framleiða þessa hógværn setningu: „Faðir fyrirgef þeim, því þeir
vita ekki hvhð þeir gjöra1'1.
Jarðarförin fór vel fram, og fölkið rnundi íengi eftir textanum sem
presmrinn valdi Við það t.ækifæri, hann var jx:ssi: „Mennirnir skoð;í
hið yt’ra, en guð lítnr á hjarraTagið",
Presturinn notaði þessi orð hæði sem afsÖItun og ásökun. Ásökum
óbeinlínis. en þó svo ákveðið, að tilheyrendur hans vissu vel hvar það
átti heima. Það Var ásflkun til fólksins fyrir að dæroa eftir ósönnuðura
Jílcum, án mannúðarinnar, sem allt Ieggur út á bezta veg. Ásökun til
Ilelenar fyrir sjálfstilfinníuguna sem hindraði hana frá að gjöra nokkra
afsökun eða útskýringu, en lét heiminn draga sínar e-igin ályktanir frá-
hinu ytra álifti.
Að því búnn tók hahn hina hliðina. Afsakaði dóma fóiksins af því
það vissi ekki betur,og Ilelenu af því að viðkvæmum,sjálfstæðum sáluni
sem yrðu fyrir óverðskuldaðri rangslcitni og ofsóknum hætti jafnan við
að draga síg í teiö og Ifða rangindin þegjandi.
Helen hafði gott af þessari ræðu. IJún sá nú, að vizka ekki síður
t:n kjarkitr og staðfesta er nauðsynleg til að sigra. ,,En það er einmitt
þetta, sem pfslarvottarnir hafa oftast strandað á,“ sagði presturinn.
Fólkið, sem heyrði ræðuna, fann hleypidómana hjaðna niður, eins og