Freyja - 01.09.1904, Blaðsíða 15

VII. 2.
FREYJA.
39
komiö,—ekki myrkt vetrarkvöld, heldur fagurt tunglsskinskvöld,
svo bjart, aö allir hlutir voru sýnilegir þó ekki alveg eins glöggt
og aö deginum til.
Barniö mundi þá eftir föður sínum og loforði sínu og bjóst þá
til aö fara úr holtinu, þar sem hann haföi um stund gleymt sér, og
yfir á bakkann. En þá hej'rði hann allt í einu suðu, sem líktist
vatnsnið á harðlendi. Hann var þá staddur nálœgt einu stóru
eikarhliði og er hann skoðaði það vandlega, kom hann auga á of-
urlítið op á trénu og rann vatnið gegnum það. Af þeirri þekkingu
sem hvert barnið á Hollandi hefir á slíku, sá hann að vatnið mundi
brátt víðka opið, sem enn þá var lítið, og að úr því gœti orðið
mikið vatnsflóð, sem eyðilegði fand og lýð. Á svipstundu kastaði
hann blómunum, stökk stein af steini þar til hann komst að opinu,
stakk fingrinum í það og sá, sér til mikillar gleði, að hann gat á
þenna hátt stöðvað vatnsrennslið. Þetta gat verið gott um stund-
arsakir að eins, en drengurinn hugsaði einungis um heppni sína að
koma þangað á svo hentugum tíma. En nóttin skall á og með
henni kuldinn. Drengurinn svipaðist um en það vaT til enkis.
Enginn kom. Hann kallaði—hann æpti, en enginn heyrði. Þá
afréð hann að bíða þar alla nóttina, en kuldinn varð æ svo sár,
og litli fingurinn í opinu tók nú að dofna, og bráðum fœrðist dofinn
í alla höndina og svo í allan handlegginn. Kvölin varð as meiri og
óþolanlegri, og þó hreyfði hann sig ekki úr stað. Tárin hrundu
ofan vanga hans, þegar hann hugsaði til foreldra sinna og litla
rúmsins síns heima, þar sem hann var vanur að vera sofnaður um
þetta leyti. En samt hreyfði hann sig ekki, því hann vissi að tæki
hann fingurinn á burtu þó grannur væri, þá myndi ekki einungis
hann sjálfur drukkna, heldur einnig foreldrar hans, bræður hans
og nábúar þeirra, j á, og allir þorpsbúar.
Vér vitum ekki hversu oft honum hefir legið við að láta hug-
fallast þessa löngu þrauta nótt, en vfst er um það, að með dagrenn-
ing, þegar prestur einn var þar á ferð heimleiðis frá því að þjón-
usta sjúkling, heyrðist honum hann heyra stunur, og er hann
litaðist um, sá hann barnið sitjandi á steini, með náfölt andlit og
tárvot augu, yfirkominn af þrautum eftir að hafa setið í stellingum
alla nóttina. ,,Nú er ég öldungis hissa, “ hrópaði presturinn.