Freyja - 01.04.1905, Síða 12

VII. 8.
230. ? ' FREYJA
mpgulegt. aö fá hjónaskilnaö nema meö svo feldu rnóti áö skorturinn
tali frá holum augnatóftum, eöa aö konan geti sýnt á 'sér bláa
blefti eða stóra bólguhnúöa, éöa beinbrot, sem vifni um meöferö
eigandans., An slíkra vitnisburöa veröur konan áö fara heim, og
þakka herranum fyrir allar háns góffu gjafir, og guði fvrir slíkt
heimili. ' ',A' , íí, ’ 1
,,0, þaö er háleit staða sem konan hefir veriö sett f af herra
síriúim! Hví er hún þá óánoegö? Ef húq gœti aðeins otöiö óánœgö,
ætti hún í framtíðinni frelsis von! Vinur vor Rriland gat þess, að
frélsi konunpar og verkalýðsins yröu samferöa. Hví er J>á ekki
barist fyrir því sameiginlegá? 0, konur og svstu'r! Vakniö og
flýtiö kom,u þe^s dags, sem lösar um hlekki yöar og1 Firöéöra yöar.
Vitið, aö höggið,, sem brýtuf h'Iekki bræöra yðar brýtuV éinnig yöar
Hlekki,' og-Jáaö, semtryggiir þeiirá'frelsi, tryggir einriig y*ð'ar frelsi.
Og þegar réttlœtið tekur viö ríki, líöur það hvorki drottna rií þrœla.1 ‘
Þegar nú ræðukonan gekk til sætis ^íns, laut Imétda? sém ekki
haföi haft augun af henni meðan hún talaöj, aö vinstúlku sinni og
sagði: ,, Hyer er hún, þessi kona?“ ,, Móöir mia, “ BvaráSí Margréf.
X. KAPITULI. ~ ‘ ,
Imétdu brá. Hún haföi hugsaö sér þessa konu aUt ööruýfsi,
og ósjálfrátt gjö'röi hún í.huga sínum samánb;irð á henni og móðuf
sinni. Þéssári koriu, sem átfi þvílík'a 'iífsreynzlu,ten þafði, * þrátt
fyrir hana, haldið sínu bezta óskertu'óg haft hugrekki til a.ð: brjÓta
af sér ókiö," og leyföi sér nú aö koma fram fvrir fó.lkiö qg segjá þýf
sannleikanrl! Nú vissj hún hvaöan Skaplyndí vinstúlku hennar var
sprottið.’ : . : , . .... amr
Orð drú Leland brenndu sig inn f tilfinni'igar hennar, - Hfenni
kom til hugar hvort faðir hennar heföi nú veriö móöur : sinni eiris'
góður og harin heföi átt aö vera, hvort ékki hefði getað veriö. eitt-
hvað sem hún ekki vissi um, Hún mtmdi ekki eftir neinu,í sétri
berrt gbeti á að þau heföu elskast, og þó komu börnin árlegaý og
hún vissi að móöir hennar hafðinldrei æskt éftir þeim, En Imelda
haföi ekki larigári umhugsunartíma,þvi éinhver annar var fárinn áð
tala, óg þétta var sem hún heyrði: ,
,,Konan geiur engan veginn létt á hjarta sínu nema meötárum
eða ofsagráti, smltt o; smátt iœtur h in undan, og fólkið furöar