Freyja - 01.04.1905, Síða 22

FREYJA
VII. 9.
Vriö gluggann.
Eg sakna þín nœstum, þín sífellt hér ég beí5
en samt varst þú skuggi á minni æfileit?.
Og nú ert þú farinn, þó skyggir skuggi þinn
á skágeisla ljóssins, sem berast til mín inn.
Eg sýndi þér vináttu—en vináttan þín
hún veröa skyldi annra—gat ei oröið mín.
Eg sýndi þér trúnaö, þú sást ei mína hliö,
já, svona fer það stundum um lífsins reynzlu mið.
Þú hugðist að lina það böl sem annar bar,
þú bættir það líka—nei, mislukkaðist þar—
því allt sem hann græddi, var tapað traust og ást
sem til hans aðrir báru, þú glöggt það líka sást.
Þú hélzt að það bæta mundi allra okkar kjör
—já, af því þú gekkst ekki sjálf í hinna för.
Því nœr miðar síngirnin við rök sem reynast sönn
er réttlætið hún mælir á sína stuttu spönn.
Og hann, var hann saklaus, já, saklaus eins og þú
ég sakaði ykkar hvorugt, það veit mín heilög trú.
Ég virði þá sem elska—já, elska hreint og heitt
svo heimsins bituryrðum þeir skeita ekki neitt.
Ég unni þér að njóta, þess áður var mér fest,
en eitt var það þó, sem mér gramdist við það mest
að bæði þið höfðuð mig fyrir skálkaskjól
þig skorti þá djörfung sem heiðarleikinn ól.
Ég stóð þó ekki’ í vegi, það sagði ég þér satt,
en sviplega botninn úr leiknum þessum datt,
ég leiði að engum getum, harin lyktaði þér í vil,
en líklegt er nú samt, að þú hafir fundið til.