Freyja - 01.09.1905, Blaðsíða 11

VIII. 2.
FREYJA
35-
ingar fyrir sig að þangað fýsti sig ekki. neina fyrir þi sök að hann ætti
þar tvær systurog í síðasta bréfi til Imeldu var þessi kafli nieðal annars,
„Mig hefir oft langað til að segja þér frá systrum mínum Edith og
Hildu, siðan þi fórst þarna austur.því þer hljit.i að vera einhversstaðar
á þeim slóðiun, se:n nú er heimili þitt, Þæt' skrifa mér oft löng og elslui-
leg bréf, og er það sá eini hlekkur seui haldið hefir saman frændsemis-
keðju vorri. Mundir þá nú vilja heiinsækja þær í mínu nafni og segja
þeim allt, sem þú veizt um bróður þeirra. Það tnyndi gleðja þær, því
þeirn þykir eins iunilega vænt um mig og mör utn þær, enda segja þær
tnér ælinlega allt um h tgi sín i .... “
Já, víst vildi hún flnna þær, og fyrir löngu hefði hún verið búin að
því, hefði hún vitað hvar þær væri að flnna. Hún ásetti sðr af fáAlicu til
að fara með sér svo fljótt sem heiisa henuar leyfði. Imelda kraup við
uppsprett tlindiu i oj let dmp n i,*kr!sUlltæra drjúpa af flngrum sér,
meðan hugur hennar hvarflaði tii liðinna tíma, og ein mvnd eftir aðra
ieið fram í huga hennar af þeim sem hún liafði þekkt og unnað. Loks
var það myndin af hennar týndu og elskuðu systur, sem iiugur hennar
stanziði við, og ósjálfrátt kallaði hún: ,,Ó, Cora, Cora, hvar, ó, hvar
getur þú verið? Veiztu ekki að svstir þín elskar þig og þráir að sjí
þig?" Það var eins og þessari andvarpan hjarta hennar væri samstund-
is svarað, því rétt lijá henni var sagt: ,,Iinelda“. Hún stóð upp inátt-
laus af hræðslu og leit í kringum sig þar til nafn hennar var aftur
nefnt, hún þekkli röddina og sagði lágt: „Frank! Hvaðan kemur
þú?“
,,Þú ert þó ekki hrædd við mig, systir góð!“ sagði Frank, því það
var virkilega hann, og hló kæruleysislega, eins og hatin átti vanda til,
um leiðog hann kom nær henni. „E^er ekki iiættulegur—hefl aldrei
gjört mig sekann í verri glæp en að stela þegar ég var hungraður og
það kemur vanalega fyrir þrisvar á dag. Það cr að vísu leiðinlegt
skyiduverk—en skvlda engu að síður, því ínaður verður einitvernveg-
inn að lifa, og að taka það sem ég næ i, er hör uin bil nóg verk fyrir
mig. En geturðu nú ekki hjálpað mör um nokkra skildinga? Eg sé
að þú hefir liitt á býsna fallegt hreiður, eins og gæði þín náttúrlega
verðskulduðu að þú gjðrðir, en svo vissi ég nú, að þú varst ekki eins
saklaus og þú lézt vera. Segðu mér nú alveg satt, hve mikils virci
er þessi heiðraði tengdabróðir minn ? Eftir heimilinu því arna að
dæma ætti hann að vera býsna vel flðraður".
Imelda var orðlaus af undran og skelflngu. Gat þetta verið bróðir