Freyja - 01.09.1905, Blaðsíða 16

40.
FREYJA
VIII. 2.
,,Nei, af fötuin hennar lítur út fyrir íiö hún sé vinnustúlka og
þó ber svipurinn vott um betri daga og nokkra menntun. Hva'ö
mikiö hún er meidd.er enn þá óvíst,aöööru leyti en því aö hún hefir
býsna stórt sár á höföinu og er handleggsbrotin, en lœkirinn held-
ur aö hún lifi, ef hún hefir ekki kostast innvortis. Ilún lítur út
fyrir aö vera nýstaöin upp úr legu, og er enn þá meövitundarlaus.
Ég skildi systur mína eftir hjá henni meöan ég fór ofan“. Þaö
var anöheyrt aö hún œtlaöist ekki til aö þœr teföu sig lengi, én
Imeldu fór hér sem fyrri þennan sama dag. Henni fannst hún
endilega hafa séö þetta andlit og jafnvel heyrt þenna málróm, en
hvar, vissi hún ekki. Alica var í þann veginn aö fara. Idún gaf
nafn sitt og heimilis númer, því hún sagöi sér þ ndist hún aö
nokkru leyti, þó óbeinlínis orsök í þessu slysi og ef það reyndist al-
varlegt.áliti hún skyldu sína aö gjöra eitthvaö fyrir sjúklinginn. Þeg-
ar hér var komiö, gat Imelda ómögulega setiö á sér lengur, hún
sneri sér aö stúlkunni og sagöi: ,,Ég verö að biöja yöur aö fyrir-
gefa forvitni mína.en mig langar svo mikiö til aö vita hvað þérheit-
iö“. Stúlkan brosti ogdökku augun leiftruöu af glettni. ,,Þaö
ereins auöveitt bæn eins og hán er lítil. Ég heiti Edith Wallace".
,,Edith Wallace systir Wilburs Wallace, “ sagöi Imelda spyrj-
and'a. Augnablik horföi Edith á gest sinn. ,,Þér eruð þó aldrei
Imelda Elhvood, “ sagöi hún. ,,Ég er Imelda Ellwood, “ svaraöi
Imelda og þaö var nóg. Edith tiaug í fang hennar og kyssti hana
eins og hún heföi kysst elskaöa systur. ,,\Vrilbur hefir oft sagt
mér frá þér, en af því hann gaf okkur ekki áritun þína uröum viö
aö bíöa þolinmóðlega eftir þér. Og nú ertu loks komin og vertu
velkomin ? Og þessi kona er náttúrlega konan sem þú átt heiina
hjá, “ bætti hún viö og sneri sér til Alicu. Imelda kvað svo vera og
kynnti þær nú á vanalegan hátt. Eftir þaö baö Edith þœr aö
dvelja lengur jafnvel þó hún yröi aö skifta sér á milli þeirra og
sjúklingsins, því nú yröi hún aö fara aö vita hvaö lceknirinn segði.
Imelda bað aö lofa sér aö veröa meö, því sér fyndist hún skulda
henni meira en frarnkvœmdarlausa hluttekning, þar eö hún heföi
þó óviljandi verið orsök í slysinu, þar til og meS væri hún vön vi’5
aö stunda sjúklinga og gœti þess vegna orðiö aö liöi. (Frh.)