Freyja - 01.09.1905, Blaðsíða 24

FREYJA
VIII. 2.
4».
gæti gjört henni til ills. Svo fór ég aö hugsa um sjálfan mig,
mér fannst ég eiga svo ósköp bágt. Aö vera munaðarlaus, eiga
hvorki fööur né móöur, engan sem þótti vænt um mig, gat nokkuÖ
verið verra ? Aö vísu var fólkiö>ekki vont við mig. Húsbóndinn
ávítaði mig sjaldan og konan baröi mig aldrei. En á viðmóti
þeirra fann ég alltaf að þau vissu að ég var ómagi, og enginn var
góður við mig, og engum þótti vœnt um mig. Eg átti að gjöra
allt fyrir alla, en enginn gjörði neitt fyrir mig. IIví var fólkiö aö
brigzla mér um það að ég væri niöursetningur, kalla mig ómaga,
gustukaskepnu, og. þar fram eftir götunum? Gat ég að því gjört
að ég miss.ti foreldra mína ? Eg var komjnn ,á sjöunda ár þegar
mamma. mjn dq, ég mundi vel eftir henni, mundi aÖ hún hafði
Veriö góð viö migog huggað.tnig þegar illa lá á mér, en ég vissi að
hana .fengi ég ekki, aö sjá framar fyr en hjá guöi, en V.ví hafði hanu
ekki tekið mig líka, „syid ég gæ.ti fengiö að vera hjá henni ? Ég fór
að gráta. Ég fyrirvarð mig hálfgjör.t fyrir að gr.áta, þáð yar s;vo
ómyndárlegt, en nú sá enginn það iiema Glói minn, sem -gekk við
hliðina á mér, hanri Íeit af ogtil á mig með dökku augunum sínuih
og mér fannst aö hanii mundi skilja það aö iíú lcegi illa á niér, og
mér þótti vænt um hann fyrir þaö, og ég smá seildist til aö klappa
á höfuðið á honuin.
Ég var kominn á fjórtánda ár, og égvonaðist eftir að geta nú
bráðum fariö aö vinna fyrir mér. Ég hresstist töluvert viö að
hugsa til þess, en svo mundi ég eftir því hvað ég var h'till ogkrafta-
laus, og fólkiö sagði að ég yrðj aldrei til neins, Aftur runnu tár-
in' niður kinnarnar á mér.
Svona gekk það alla leið inn undir Lönguhlíö. Þegar þangaö
var komið flej göi ég mér niður í grasiö. Þar var landslag þannig,
4ð efst var hamrabelti svo œrnar komust óvíða upp af brúninni, en
fyrir neðan var grasbrekka, en neðan undir henni víðivaxin holt
pg mýrarsund á milli, Þaðan gást yfir allan daljnn og út á fjörð,