Freyja - 01.03.1910, Blaðsíða 20

2 I 2
FREYJA
Xlí

BARNAKRÓIN
l“«stííR6í6íesssít€6í«essefe€«i€eeeífíseiS««i*
Storkarnir.
a
Eftir Charlotta Perkins Gilman
Tveir storkar sátu áhreiörinu sínu. Hann var enn ungur
og þar til snemma um voriö aö hann tók sér konu, haföi han n
leikið sér með jafnöldrum sínum og ekkert hugsað um kom-
andi dag, Við giftinguna óx hann mjög í sínurn eigin aug-
um. Nú hafði hann bús og barna að gæta. Með '.otningar-
fullri ást til móður barnanna sinna hélt hann sig heima þegar
annirleyfðu, og annirnar voru, að dragu að hreiðrinu meðan
konan hans sat á eggjunum, og eftir útungunina skýldi ung-
unum fyrir kulda. Bæði höfðu þau bygt hreiðrið og það
fanst þeim létt og ánœgjulegt verk. Tíminn leið skjótt, vor-
ið varð að sumri og sumarið að hausti. Loks urðu ungarn-
ir svostórir Og þurftu svo mikið að pabbi og mamma urðu
bœði að vinna alla daga við aö draga mat að breiðrinu og
hinir stuttu haust dagar entust nú varla til þess. Svo kom
kaust-kuldinn fyrir alvöru Piibba fór að líða illa, á nóttunni
dreymdi hann sól og sumar, sí-grœna skóga og iðgræn engi,
heiðblátt loft og hlýjar nætur. al-auð vötn, ár og lœki fulla
af froskum og smá sílum. Alt þetta dreymdi konuna hans
líka. En það datt honum aldrei í hug.
Hann þandi út sterku vængina og fiaug lengra og lengra
á degi hverjum, en það fullnœgði honnm ekki. I svefninum
sá hann himin há fjöll og silfurtærar ár. Loftið varð heiðara,
stjörnurnar bjartari og fleiri, dagarnir lengri, sólin heitari og *
nœturnar hlyrri. Landið V3rð og fegurra — fult af töfrandi
alsnœgtum langt, langt í burtu, meðan vetur og skortur færð-
ist yfir þau og heimili þeirra. *
Um alt þetta hugsaði hún líka á dagin og dreymdi um það
ánóttunni, En það vissi hann ekki.