Helgarpósturinn - 11.04.1979, Blaðsíða 6

6
Þau eru ólik I útliti. Hann er hár og grannur. Hún lltil og búttuö. Þorkell segir aö þau
finni fyrir þvi heima I Reykjavlk. Sumir snúi sér viö á götu og glápi. ,,Viö erum eins og
Litli og Stóri”, segir hann. 1 fjölskrúöugri mergöinni I London skiptir svona nokkuö aftur-
ámóti minna máli, og skiptir auövitaö engu máli yfirhöfuö. óllkt útlit kemur ekki I veg
fyrirþaö aö samstiliingin hjá Diddú og Þorkeli sé góö, straumarnir jákvæöir.
Viö hittumst I anddyrinu I skólanum þeirra I London fyrir fáum vikum. Guildhall
School of Music and Drama er virtur skóli sem allt frá þvl um aldamótin hefur menntaö
upprennandi listafólk I tónlist og leiklist I Bretlandi. Núna er hann hýstur I nýrri bygg-
ingu irosalegu steinsteypuhverfi skammt frá Moorgateneöanjaröarstööinni, sem minnir
einna helst á viggirtan kastala I tuttugustuaidar stil. Ekki beint inspirerandi.
En innblásturinn kemur vist aö innan. Viö höidum á krá eina einhvers staöar I turnum
kastalans og spjöllum saman yfir bjórkönnu. Diddú þykist vera pen og fær sér litla flösku
af Pils.
Þau koma bæöi meö drjúga reynslu aö heiman. Diddú, Sigrúnu Hjálmtýsdóttur — ,
kannast trúlega fleiri viö. Úr Spilverki þjóöanna, Reviuplötunni og ótal öörum plötum,
Silfurtúnglinu, Brekkukotsannál og fleiru og fleiru. Nú er hún komin úrpoppinu og farin
Miðvikudagur 11. april 1979 —helgarpústurínn.
aö læra söng upp á klassiskan máta og stefnir meira aö segja I óperudeildina. Þorkell
Jóelsson kom lika I klassikina gegnum poppiö. Grúppurnar hans voru nú vlst ekki á hvers
manns vörum og rokktrommarinn fór aö ánetjast klasslkinni og endaöi sem hornleik-
ari. Hann er á ööru ári I Guildhall og hún á fyrsta.
Um tvö þúsund manns eru aö læra músik og leiklist I Guildhall School og Music and
Drama. Þar af eru fimm og hálfur íslendingur. Þessi hálfi er stúlka sem er áheyrnar-
nemandi. „Reyndar má nú segja aö önnur sé svo breiö aö viö náum tölunni sex”, segir
Þorkell og brosir til Diddú.
Þau eru ekki I fullu námi, heldur velja fög eftir áhuga og útskrifast svo þegar þau eru
tilbúin til þess. Fullt nám þýöir ákveöinn námsramma meö skyldufögum og tlmasettum
prófum. „Þetta er mjög sjálfstætt og frjálst nám hjá söngnemum og leiklistarnemum, en
nemendum I hljóöfæraleik er sniöinn Iviö þrengri stakkur”, segja þau. Diddú er I tlmum I
söng, planóleik og tónheyrn, Þorkell I hornleik, hljómfræöi og tónheyrn. „Ég var meö
pianótlma llka”, segir hann. „En pianókennarinn minn er dáinn. Hann dó I vetur. Ég
vona aö þaö sé ekki mér aö kenna”.
„Það er hægt
að kaupa
sér ódýr
súkkulöð ..
—Helgarpósturinn heimsækir
Diddú og Þorkel í London
í skólanum
Viö ræöum fyrst um skólann.
„Viö erum aö meöaltali þrjá —
fjóra daga i viku I timum”, segir
Diddú. „En i raun og veru kemur
maöur hingaödaglega. Hér erutil
dæmis sérstök æfingaherbergi
sem maöur notfærir sér og þarf
Þá oft aö standa I löngum
biörööum. betta eru hljóöein-
angruö herbergi og maöur getur
þaniö sig aö vild. Stundum heyri
ég I þessum ungu krökkum þar
sem þaueruaö æfa sig, oghér er
mikiö úrval af góöum röddum.
Sérstaöa þessa skóla er einkum
sú að hann hefur bæöi söng- og
leiklistardeild, sem svo sam-
einast I óperudeildinni. Hér eru
þannig færöar upp óperur af nem-
endum, og reyndar er allt slikt
starf,leiksýningar og tónleikahald
mjög öflugt. Þaö eru sett upp ein
sjö leikrit á hverri önn og tón-
leikar eru margir I viku.”
Hvernig stóö á þvi að þið
höfnuðuö I þessum skóla?
„Kennarinn minn heima i
Tónlistarskólanum i Reykjavik,
Viöar Alfreösson læröi hérna á
sinum tima”, segir Þorkell.
„Hann benti mér á aö þetta væri
góöur skóli, og sama haföi ég
reyndarheyrtúr fleiri áttum. Svo
spiiaöi ekki siöur inn I aö Diddú
ætlaöi aö fara hingaö.”
,,En ég haföi bara ekki tima til
þessfyrr en núna”, segir Diddú.
„Ég var viö söngnám i Tónlistar-
skólanum hjá Rut Magnússon i
tvö ár, en það var alltaf svo
mikiö að gera hjá mér i poppinu
og ööru aö mér tókst ekki aö ein-
beita mér aö náminu. Menn voru
sifellt aö hringja i mig og spyrja
hvort ég gæti ekki brunaö s vo sem
einulagi inn á þessa plötuna eöa
hina og svo framvegis. Bæöi
pabbi og mamma og Rut og fleiri
vorubúin aöhvetjamig tilaöfara
nú að læra af alvöru. A endanum
sagöi Rut aö ég hreinlega yröi aö
rifa mig út. Svo ég dreif f þvi aö
senda þeim hérna spólur meö
kiassiskum söng. Þeir gáfu mér
grænt ijós. Buöu mér aö koma og
syngja fyrir þá, sem ég og geröi.
Og hér er ég og get ekki annað.”
Með nesti á Wagner
„Svo er auðvitaö eitt enn sem
spilar inn i þaö aö maöur er hér”,
segir Þorkell. „London er hrein
gullkista af menningarlegu lifi.
Hér eru haldnir að minnsta kosti
tíu konsertar meö klassískri
músik á dag, og fjölmargir meö
rokki og annars konar músik þar
aö auki. baö er mjög
nauösynleg t fyrir fólk sem fer út
til aölæraaö hafa tækifæri til aö
fylgjast meö raunveruleikanum
bak viö viökomandi fag. Til
London koma listamenn úr öllum
heimshornum, þannig aö maöur
fær þverskurð af því sem er aö
gerast i tónlist. Fyrir hljóöfæra-
leikara er þetta ómetanlegt, þvi
þaö þrifast mismunandi stilar i
tónlistog flutningi hennar i hinum
ýmsu löndum oghér getur maður
boriö þetta saman”.
Fariöi oft á konserta?
borkeil: „Já, mjög oft. Tvis-
var-þrisvar i viku aö meöaltali
fyrir utan allt þaö sem er aö
gerast iskólanum. Og ekki bara á
klassfska konserta. Um daginn
fórum viö til dæmis á Frank
Zappa, en á laugardaginn var
sátum viö hins vegar i' sex tima og
hlustuðum á „Wagner”.
Diddú: „Fólk mætti meö nesti
og hitabrúsa.”
Er ekki svakaleg þolraun aö
hlusta á Wagner i sex tima sam-
fleytt?
Þorkell: „Nei. Ég hafði gaman
af þvi allan timann.”
Hin pottþétta
vitrun
Ég spyr Þorkel hvernig á þvi
stóð aö stráklingur úr Mosfells-
dalnum ánetjast tónlist meöþeim
hætti aö sex tima Wagnermara-
þon er áh'ka ánægja fyrir hann og
vika á Mæjorka er fyrir mebal-
jóninn.
„Ég fórnú f skólalúðrasveitina
i Mosfellssveit sem er á vegum
Lárusar og Birgis Sveinssonar.
Læröi og spilaði á trompet. En
svo þegar ég var kominn í lands-
próf missti ég áhugann og hætti.”
Diddú: „Þaö var þegar skelli-
naöran sigraöi.”
Þorkell: „Svo seldi ég skelli-
nööruna til að komast á popp-
hátföina I Þórsmörk ’68. bar meö
hófst fimm ára timabil I popp-
braski. Og þá sneri ég mér aö
trommunum. Var fyrst i innan-
sveitarhljómsveitinni Benjamin
semum skeiöhét Lávaröadeildin.
En einkum og sérilagi var það
Gaddavir. Við neyddumst svo til
aðbreytanafni Gaddavirs i Mold-
rok vegna atvinnuleysis og ein-
dreginna tilmæla veitingahúsa-
eigenda. Svo var ég eitt sumar i
Logum i Vestmannaeyjum. Þetta
var allt heldur svona léttvægt og
léttúöugt tim">il”.
Þorkell glottir dálitiö. „Svo allt
1 einu og ófarvarandis kom
klassiska bakterian I mig aftur.
Ég slysaöist til aö fara á
skemmtun i Háskólablói sem ein-
hver sjóslysasjóður á vegum
leikarafélagsiris og starfsmanna-
félags sinfóniuhljómsveitarinnar
hélt. Og mig minnir aö vitrunin
hafi komiö þegar ég heyröi Bessa
Bjamason stjórna forleiknum aö
William Tell meö billjardkjuða.
Þá vissi ég að þetta var mitt fag.
Þetta var vorið ’74 og ég innritaði
mig i tónlistarskólann I hornleik
haustiö eftir. Þar var égsvo i þrjá
vetur og svo kom ég hingaö. Nei,
ég hef aldrei efast um aö þetta
hafi veriö rétt ákvöröun. Þetta
var pottþétt vitrun.”
„Gólaði sem
litil púdda”
„Þetta var alltaf voöalega
óráöiö með mig”, segir Diddú
þegar ég spyr hvernig hennar
vitrun hafi orðiö. ,,En pabbi og
mamma hafa sungið mikið.
Heima var alltaf dúndrandi
söngur. Maöur vaknaöi upp viö
La Traviata á morgnana. Af því
leiðir að ég fór aö góla þegar ég
var litil púdda. En svo komst
maöur á viökvæman aldur.
Fannst það asnalegt aö syngja.
Þaövar því tilviljun aö ég fór aö
syngja aftur, til dæmis meö Spil-
verkinu. Og ég haföi engan áhuga
á klassiskri tónlist. Þaö var ekki
fyrr en ég kynntist Þorkeli. Fór
aö elta hann á tónleika. Hann var
eiginlega mln vitrun! Og loks
kom aö þvi aö menn sögöu við
mig: Þú þarft aö fara aö læra
stelpa.”
Séröu eftir þvi að hafa látið
undan þeim áskorunum?
„Nei, alls ekki. Mér finnst bara
oft að mér miöi of hægt áfram.
Þetta eru allt ööruvfsi vinnubrögð
en ég var vön úr poppinu og
stúdióunum heima. Þar var þetta
svo frjálst. Hér er allt þrælskrifað
og maður ræöur ekki einu sinni
hvar maður andar. Þannig finnst
mér óskaplega erfitt aö reyna að
syngja lag sem ég veit aö ég ræö
ekki viö fyrr en eftir fimm ár.
Bæöi vegna þess að röddin er enn
óþroskuöogsvoerégekki búin að
ná þeirri tækni sem til þarf.”
Var reynslan úr poppinu og
jazzinum samt góö undirstaða?
„Já, hún er þaö á sinn hátt. Ég
bý vissulega aö henni, þótt ég hafi
ekki vitaö hvernig þaulög sem ég
söng þá litu út á blaði”.
Ertu nokkuö hrædd um aö
klassiskt söngnám dragi úr hæfi-
leikanum til aö syngja popp og
jazz?
„Alls ekki. Þetta er bara
spurning um útvikkun.”
Gott og vont
i poppi
Veröið þiö sem gamlir popp-
arar vör viö þaö aö þið séuð frá-
hverfari poppinu og þyki minna
til þess koma en áöur?
„Nei, maður verður ekki frá-
hverfari þvf”, segir Þorkell.
„Þvert á móti njótum viö popps-
ins enn beturMaöur á auöveldara
meö að greina þaö frá sem illa er
gert og um leiö auöveldara meö
aö meta góöa popptónlist.”
Ykkur finnst poppiö sem sagt
ekki á lægra plani en klassfkin?
„Jú, mér finnst þaö á lægra
plani, þar sem þaö f flestum til-
vikum höföar til lægri hvata.
Sfgild tónlist leitar frekar uppá-
viö og inn en poppiö hins vegar
niður og út.”
Hverríg sýnist ykkur poppiö
standa núna?
„Þaö er staðnað”, segir Diddú.
„Menn eru ab taka upp þaö
gamla og reyna að gera þaö ööru-
visi, ekki ósvipað þvi og verið er
aö gera öðru hverju í fata-
tiskunni. Þaö er búiö aö fletja
poppiö út aö miklu leyti.”
„Til dæmis er pönkiö i flestum
tilfellum óttalegt úrhrak”, segir
Þorkell, „þótt það geti veriö
??
gaman að heyra sumt af þvi ef
svo ber undir.”
En islenska poppið?
Diddú: „Miðaö viö þaö sem er
aö gerast hér og annars staðar
finnst mér islenskt popp standa
bara ansi framarlega. Ég held
samt aö þaö séu gefnar út of
margar plötur heima með aöeins
meöalgóöu efni. Þeir sem á hinn
bóginn standa upp úr eru fáir en
virkilega góöir.”
borkell: „Viö eigum nokkrar
djöfull góðar hljómsveitir. Éghef
aö eðlilegum ástæöum ekki getaö
fylgstnógu vel með þessu, en mér
finnst til dæmis Galdrakarlar
flink og vönduö hljómsveit. Og
besta platan sem komiö hefur út á
tslandi f langan tima er plata
Þursaflokksins : Islenskt rokk
meö ekta, þjóðlegu þunglyndi”.
Framtiðin
En þótt London sé hagstætt
heimili fyrir tónlistameytendur
er hún ekki grimmur vinnustaöur
fyrir hljóðfæraleikara? Ég spyr
Þorkel aö þessu.
„Jú, hér rikir vissulega ofsaleg
samkeppni milli hljóöfæraleikara
um vinnu. En London hefur að
þessu leyti lika þá jákvæöu hlið aö
þótt hljóðfæraleikarar geti ekki
allir fengiö fasta atvinnu viö
hljóöfæraleik, þá geta þeir yfir-
leitt lifaö á kennslu og jafnframt
spilaö meö áhugamannahljóm-
sveitum sem hér eru margar og
sumarhverjar mjög góöar.Ég fæ
öl dæmis alla mina reynslu hér
meö þvi. Spila núna i þremur
slikum hljómsveitum og á einmitt
að leika á hljómleikum með einni
i kirkju,.einni annaö kvöld.Hún
heitir Kensington Symphony
Orchestra. Þessar hljómsveitir
erustyrktar af borgaryfirvöldum
iLondon. Styrkurinn greiðir allan
kostnað, en ef gróði verður af
konsert fer hann til hljóðfæraleik-
aranna. Þótt hljóöfæraleikari i
London nái kannski ekki þvi tak-
marki aö fá fasta vinnu sem
slíkur, þarf hann þannig ekki aö
örvænta ef hann á annaö borö
kann aö spila.”
En stendur ekki til aö fara heim?
Þorkell: „Þaö kemur bara i'ljós
hvaö mabur gerir. Ég geri ráö
fyrir einu ári í viöbót og tek þá
hljóöfæraleikarapróf. Maöur sér
svo til.”
Diddú: „Jú, þaö kemur aö þvi
aö maður fer heim. En ég sé fyrir
mér nokkur ár hér í viöbót. Ég er
rétt að byrja. Þetta er i fyrsta
skipd sem ég get sinnt söngnámi
af viti og ég ætla aö reyna aö
halda þessu til streitu.”
Saknarðu ekkert poppllfsins
heima?
„Þaövaralltaf gaman aö halda
konserta og vinna að plötum með
Spilverkinu. En mórallinn heima