Helgarpósturinn - 11.04.1979, Blaðsíða 9

9
__he/garpósturinrL. Miðvikudagur n‘. aprn Í979
þér
Helgar-
pósturinn?
Thor Vilh jálmsson, forseti
Bandalags islcnskra listamanna:
„Mér lýst vel á kjarnann I ykk-
ar sveit. Þaö er erfitt aö dæma
eftir fyrsta blaöi en sumt virkaöi
fjörlegt en annaö ekki. Ég hefði
viljað sjá meira af menningar-
fréttum, en minna af ýmsu efni
sem er nánast plága i dagblööun-
um. Diskódísir.... ég fletti hratt
framhjá þvi”.
Þjóðleikhúsdeilan
Helgarpóstinum hefur borist málstaöur sem ég reyndi að
eftirfarandi athugasemd frá
Brieti Héöinsdóttur leikara:
„1 fyrsta tölublaði Helgar-\
póstsins er frétt frá fundi i Fé-
lagi islenskra leikara, þar sem
ágreiningsmál stjórnar Þjóö-
leikhússins og félagsins voru
mjög á dagskrá. En svo rangt er
farið meö staðreyndir i frétt
þessari að telja verður heimild-
ir blaösins i meira lagi hæpnar
og vil ég átelja þetta nýfædda
blað fyrir aö birta fregnir af við-
kvæmum innanfélagsmálum án
þess a.m.k. að afla sér betri
upplýsinga. Nú tel ég mig sem
óbreyttan félagsmann i F.f.L.
ekki hafa umboð til að skýra frá
gangi þessara deilna og hef
ævinlega litið svo á að það sem
gerist á lokuðum félagsfundum
sé trúnaðarmál og mun þvi ekki
leiðrétta þessa frétt af hennar
mörgu missögnum. En i frétt-
inni er ég nefnd á nafn og sögð
hafa „tekið málstað” Þjóðleik-
hússtjóra gegn þeim tveimur
starfsfélögum minum sem sagt
hefur verið upp störfum. Þetta
eru ósannindi eins og öllum má
vera ljóst sem fundinn sátu. Sá
leggja liö á fundinum er mál-
staöur fjölmargra félaga i
F.I.L. og raunar kvaddi ég mér
upphaflega hljóðs að beiðni
nokkurra þeirra.
Þakka birtingu
Briet Héöinsdóttir”
Jafnframt hafa aðrir nafn-
greindir leikarar I fréttinni,
Helgi Skúlason, Helga
Bachmann og Guðrún Stephen-
sen, tjáð Helgarpóstinum, að
þau taki efnislega undir athuga-
semd Brietar. Ritstjórn Helgar-
póstsins telur sjálfsagt að biðj-
ast velvirðingar á þvi að frétt
blaðsins gefur ekki rétta mynd
af málinu, sem mun vera flókn-
ara en hingað til hefur komiö
fram i fjölmiðlum. Hins vegar
hefði Helgarpósturinn talið
æskilegra ef unnt hefði veriö að
gera grein fyrir því um hvað
þetta hitamál raunverulega
snýst. Þjóðleikhúsið er opinber
stofnun og samskipti þess viö
helsta launþegafélag innan
stofnunarinnar geta vart talist
einkamál deiluaðila.
-Ritstj.

á, að vilji fólk vera alveg
öruggt, stigur það ekki fæti
sinum, hvorki með eða án skiða,
á skiðalönd Reykvikinga. Ég
þekki til dæmis konu, sem fékk
sér skiðalausan göngutúr i Blá-
fjöllum og var rétt búin að
drepa sig með þvi að detta á
þröskuld skiðaafdreps. Pilti,
sem stóðhjá á skiðunum sinum,
varð svo mikiö um, að hann datt
og fótbrotnaöi. En fýrir vissan
hóp fólks má segja, aö áhætt-
urnar geti haft ljósa punkta, til
dæmis fyrir rithöfunda, sem
hafa svo mikið aö gera, að þeir
mega ekki vera að þvi að skrifa.
Fyrir þá getur vellukkað fótbrot
verið kærkomið, þvi undir
slikum kringumstæöum fær fólk
aðvíra i rúminu slnu i friði og
þar er hentugt aö skrifa.
Hollustan erþáttur, sem mjög
erfitt er að meta, ekki sist fýrir
Reykvikinga og nágrenninga,
þvi aðeins er hægt að komast á
skiði meö höppum og glöppum,
Margt er flókið
í kýrhausnum
Það er engin lygi að
ákvarðanatökur geta verið
svæsnustumál,sem fólk lendir i
á langri ævi, og margir mundu
unaglaðir við sitt alla daga sem
guð gefur yfir, ef þeir þyrftu
aldrei að ákveða sig um neitt.
Enda læra menn meö aldrinum,
að vissir málaflokkar leysast af
sjálfu sér og best að láta þá
rúlla án ihlutunar, svo við
nefnum aðeins peningamál og
ástamál.
Svo eru aðrir málaflokkar,
sem þarfnast skoðunar og
ákvarðana, þar á meðal iþrótta-
iðkanir og tómstundastörf
(nema náttúrlega fyrir þá, sem
fella ástamál alfarið undir
þessa flokka). Það er einkum
Hvaða sjálfsimynd getur það
samræmst að vera byrjandi á
skfðum? Ég þekki engan, sem
hefur svo litið sjálfsalit, að
honum finnist það ástand sér
samboðið. Einkum þegar haft
er i huga að þetta auðmýkjandi
ástand gengur ekki yfir i ein-
rúmi, heldur i fjölmenni, og má
hér minna á hið fornkveðna, að
sú mynd sem maður hefur af
sjálfum sér, er sú mynd sem
aðrir hafa af manni.
Sé maður svo flottur á þvi að
strika út býrjendaimyndina,
hvernig litur þetta þá út? Hér
verður að hafa i huga, hvaða
flokk fólks maður er raunveru-
lega farinn að fylla með þvi að
æða á skiði. Þvi er fjótsvarað,
að allir eru á skiöum nema and-
ákvarðanatöku vegna upphafs
skiðaiðkana. Manneskja, sem
stendur frammi fyrir slikri
ákvörðun, mun komast að þvi
að hún hefur engan tima. En
það er ástæða, sem ekki er unnt
að taka gilda, þvi að nú er svo
komið, að allir hafa svo mikið
að gera að þeir gera ekki neitt
hvort sem er.
Sama gildir um kostnað; það
er áhrifaþáttur, sem ekki þarf
að velta fyrir sér, samkvæmt
framansögðu, þe. peningamál
leysast af sjálfu sér, I þessu til-
felli þannig, sé um venjulega
fjölskyldu að ræða, að hún
einskorðar sig við ýsu i nokkra
mánuði, sleppir kaffi alfarið,
eða kaupir sér ekki jólaföt, og
stendur á þann hátt straum af
frumkostnaði.
Áhætturnar, sem skiöa-
mennskuerusamfara, þarf hins
vegar að athuga gaumgæfilega.
Vart þarf að tiunda þær
nákvæmlega, en rétt aö benda
svo að hollustan verður mjög
ósamfelld. Séu hins vegar
farnar gagngeröar skiðaferðir i
viku eða meir, má búast við þvi
að hollustan verði einum of
samfelld og að menn ofreyni
sig.
Það ætti að vera ljóst af
framansögöu, að það er i meira
lagi ílókið mál að vega og meta
kosti og galla skiðamennsku, og
flækist enn, þegar það er haft i
huga, að áhrifaþættirnir eru
misþungir á vogarskálum. Auk
þess hefur ýmsu verið sleppt,
svo sem hinni þungbæru
ákvarðanatöku, sem fylgir i
kjölfar upphafsákvörðunar-
innar. Hér á ég við hvers konar
skiöi menn ætla að kaupa sér,
hvaða litur á að vera á skiöa-
gallanum, skónum osfrv. Þess
má að lokum geta, að fróðustu
menn telja fátt skemmtilegra i
heiminum en að vera á skiðum.
En hver getur verið að hugsa
um svoleiðis hégóma.
Þorbjörn Broddason, lektor við
Ht:
„Mér llst helviti veláhann. Ég
sá hann i húsi um helgina, á leiö-
inni út, og gat ekki lesið hann vel.
Ég hljóp þvi út i sjoppu til að
kaupa hann, en þá var hann upp-
seldur. En þaö sem ég sá iikaði
mér”.
Matthias Johannessen, ritstjóri
Morgunblaðsms:
„Ég held að það ætti að tala við
flesta aðra en mig, þvi aö ritstjór-
ar blaösins, bæði Arni og Björn
Vignir, byrjuðu sina blaða-
mennsku á Morgunblaðinu, og
hafa starfað undir okkar hand-
leiðslu. Ef ég segði eitthvað um
blaöið væri það eins og hænan
væri aö gefa egginu einkunn! Það
gleður mig aftur á móti að unginn
er að brjótast úr egginu”.
fiókið aö ákveða, hvort hefja
skuli iðkan nýrrar íþrótta-
greinar, ég tala nú ekki um ef
menn eru komnir af léttasta
skeiði og hafa aldrei stundað
annað en gönguferðir og dans-
leiki. I fyrstu umferð þurfa
menn sérílagi að hafa i huga,
hvort iþróttin samræmist þeirri
mynd, sem þeir hafa af sjálfum
sér. En hér erum við strax
komin á glerhálan is. Tökum
nærtækasta dæmið, skiöaiþrótt-
ina.
leg eða Hkamleg nóboddi,
gamalmenni eða kvenfólk.
Skiöamennska er þá pottþétt
aðferð tií að vera ekki tekinn i
misgripum fyrir þann botn á
þjóðfélaginu. En málin eru
auðvitað flóknari fyrir þá, sem
geta ekki ákveðiö hvort þeir
vilja láta taka sig i misgripum,
möo. fyrir þá, sem óttast ekkert
meira en að berast með
straumnum.
Timi er einn þeirra áhrifa-
þátta, sem hafa ber i huga við
Guðjón Einarsson, varafrétta-
stjóri sjónvarpsins:
„Mér fannst hann ágætur. Það er
alltaf gaman aö sjá ferskt blaö,
ég fann heilmikið i honum sem ég
hafði áhuga á, og las hann upp til
agna”.
Helgi Sæmundsson — Hrafn Gunnlaugsson — Jónas Jónasson —
Páll Heiöar Jónsson — Pétur Gunnarsson — Steinunn
Sigurðardóttir — Þráinn Bertelsson
t dag skrifar Steinunn Sigurðardóttir.
Aöalsteinn Ingólfsson, menning-
arritstjóri Dagblaðsins:
„Mér fannst menningarefni
blaðsins — það sem snýr kannski
helst að mér — gott. Það var vel
að þvístaðiö, ogskemmtilega sett
upp. Ég var ekki jafn hrifinn af
ýmsu örðu — mér f innst t.d. haus-
inn ekki nógu góður, og I blaðinu
vorugreinar sem ekki vöktu bein-
linis áhuga minn”.
hringbordid