Helgarpósturinn - 24.08.1979, Qupperneq 6

6
góðmeti á borðum fyrir lang-
ferðabllstjóra og fararstjóra,
sem auðvitaö hyllast þá til að
stansa á slikum stað og iofa
honum I leiðinni að hagnast á
ferðalöngum meö því að selja
þeim grillmat. Það var einmitt
einn ágætur hópferðabilstjóri,
sem réð því við mig I fyrsta
skipti aö stansa við Fjallakaffi
meö þeim orðum, að þaö ætti aö
styrkja svona stað.
Menntaðir bilstjórar
Og er þá komið aö þörfustuog
bestu mönnunum á öræfaleið-
um, en það eru bilstjórarnir.
Þaö eru yfirleitt einstakir úr-
valsmenn, sem kjósa að aka I
þessum hálendisferðum á
sumrin fremur en skrölta sífellt
á alfaravegum. Þeim þykir
nefnilega vænt um fjöllin sin og
eru ótrúlega fundvisir á hálf-
týnda slóða, varfærnir og
áræðnir I senn.ökuhæfni þeirra
vekur oftsinnis undrun, og þó er
ekki veriö að brölta yfir foræði
og fjallshliöar eins og jarðvöðl-
ar, heldur er gróöri og jarðvegi
yfirleitt sýnd sú nærgætni sem
framast er kostur.
Menn gera sér oft ekki ljbst,
hversu mikils virði góður bll-
stjórier I slikum ferðum, heldur
hættir til að lita á hann sem óllf-
rænan part af farartækinu. En
sem fararstjóra hefur mér oft
orðiö hugsað til þess, hversu
litlu máli skipti, þótt leiösögu-
manni verði á mismæli eða mis-
minni um nöfn fjalla og fljóta
eða viðburði á söguslóöum mið-
aö við hitt, ef bllstjórum yröu á
samskonar mistök I sfnu starfi.
Þegar eitthvað bjátar á,reyn-
ast þessir menn llka öðrum úr-
ræðabetri og hjálpsamari og
sýna oft á sér nýjar hliöar. Þeir
eru þá t.d. ekkilengur grónir viö
bllsætið, heldur verða öðrum
meiri göngugarpar. Þeir sem
stundum þykja morgunsvæfir,
geta nú vaknað öllum fyrr og
vakað endalaust að virðist. Sér-
hllfni sýnist þá óþekkt fyrir-
bæri.
Þetta eru menntamenn I þess
orðs réttu merkingu, og vonandi
tekst munnsóðum ekki að útbía
það orð eða kæfa endanlega i
sinum tóbaknagshráka.
fltlendingum hefur oft blöskr-
að, hvaö lagt er á islenska lang-
ferðabllstjóra, enda er það
naumast forsvaranlegt á stund-
um. Víða I Evrópuer bannaö, að
þeir aki nema 6 tlma I einu. Og
komið hefur fyrir, að erlendur
hópur hafi neitaö halda áfram
ferö með bilstjóra, sem búinn
var að aka 10 tima. Þaö er svo
margt I okkar vinnuháttum,
sem ókunnir fá illa skilið.
En við 10 boðorð feröamanns-
ins varðandi umgengni mætti
llka fara aö bæta nokkrum skil-
yrðum þess, að ferö heppnist
vel. Hér má byrja aö nefna góða
fætur, góða bllstjóra, góöa mat-
staði í byggð og auövitaö gott
skap. Þá er gott veöur ekki brýn
nauðsyn.
Föstudagur 24. ágúst 1979 -—l~l&lQI3f~pOSturÍnrL-
er þrjú þúsund fet á hæð og 75
prósent Islendinga eiga eigið hús-
næði, fyrir utan að Reykjavik var
bústaður fyrsta landnámsmanns-
ins á íslandi, Ingólfs Arnarsonar.
Komið var við i Sundlauginni I
Laugardalnum, farið uppi áhorf-
endasvæðin og teknar myndir.
Svo var haldið áfram og farið i
safn Asmundar Sveinssonar, sem
vann að myndlist I yfir 50 ár. Það
var stutt stopp. Þaðan var ekið
upp Reykjaveginn og niður
Suðurlandsbraut, og farþegum
bent á ellefu brúna skúra i kring-
um Hótel Esju, þar sem undir eru
borholur.
Útlendingarnir hlógu að sjón-
varpsleysi okkar á fimmtudög-
um, og I júlí. Við það fipaöist
leiðsögumaðurinn og sagði hús
utanrikisráðuneytisins (I Lög-
reglustöövarbyggingunni) vera
og stytta Jóns Sigurðssonar. Svo
var haldiö áfram upp Túngötuna
og endaö innl þjóðminjasafni. Þar
var stöðvaö I tæpan hálftíma og
ráfað um sali. Heldur fannst mér
lftiö gagn I þeirri heimsókn, en
endir var bundinn á hana með
hraustlegum hlukknahljómi. Þá
rann hópurinn innl rútu aftur.
Henni var ekiö um Háskóia-
byggingarnar, innaö Bænda'höL'
og framhjá Bandarisku upplýs-
ingaþjónustunni á Neshaganum.
Svo var farið útá Granda að
skoöa báta. Þar tóku allir mynd-
ir með miklu af „váum” á
ýmsum tungumálum. Þegar
allir vorukomnir uppi rútu aftur,
álpaði einhver þvi útúr sér
að verið væri að ianda fiski
skammt undan og samstundis
tæmdist rútan uppá nýtt. Svo var
FJALLAKAFFI
Góðmeti og grill
Tilefni þessarar fyrirsagnar
eru viss vonbrigði I annars
ágætri nýlegri reisu Feröafé-
lags tslands um Sprengisand,
Herðubreiöarlindir, Oskju,
Kverkfjöll, Laugarvalladal,
Snæfell og Fljótsdal.
A þessari leið stansar maður
helst ekki nema einu sinni I
byggö aö heitið geti I tlu daga.
in memoriam
heimabakaðar kleinur og
pönnukökur, brauö með sveita-
smjöri og kæfu og fleira nota-
legt. Þaö var einhver munur eða
árans grillstaðirnir með
„frönsku” kartöflunum, sem
allt ætla annars aö kæfa í bras-
lykt á hringveginum.
Ekkert veit ég, hverjir voru
eigendur Fjallakaffis. En um
daginn kom I ljós, að staðurinn
Og þaö er I Möðrudal á Fjöllum,
þar sem mánaljósið er tært, á
leiöinni milli Herðubreiðar og
Kverkfjaila.
Á þesum forna gestrisnistað
Möörudalsbænda varfyrir fáum
árum settur upp dálltill veit-
ingaskáli, sem hlaut nafnið
Fjallakaffi. Og þar var gott að
koma. Ekki einungis sakir til-
breytingar frá dulúöugri ör-
deyðu ódáðahrauns með til-
heyrandi eigin matarbolloki,
helduroghins, að þarna fengust
haföi ekki verið opnaður I sum-
ar. Ekki veit ég hversvegna. En
ég minnist þess, að fyrir tveim
árum var auk góðmetisins búið
aö koma þar upp grilli. Og sú
fjárfesting hefur trúlega farið
með allt á hausinn, sem vonlegt
er.
Það eru nefnilega ekki nema
nokkrir grillstaðir og þeir I al-
faraleið, sem bera sig þokka-
lega. Og það er einkum vegna
þess, aö eigendur þeirra bera
skyn á aö hafa jafnan standandi
útilyst
Safn Ásmundar, ein af stoppustöðvunum.
eftir Arna Björnsson
Það er alltaf jafn gaman að
velta fyrir sér hvernig út-
lendingar sjá landið okkar. Sjá
þeir, eins og svo mörg okkar,
púka í öðru hverju horni, eða
engil á hverju? Það sýnir kannski
best þennan áhuga landans á orð-
sporinu útl heimi, að það þykir
jafnan blaðamatur hér á Islandi
þegar grein um landið birtist i
erlendu blaði. Það gleöur mann
lika svo mikið þegar landi og þjóð
er borin vel sagan. Þannig er ætt-
jarðarástin, ekki satt?
Flestir útlendinganna, sem
koma hingað sem svokallaðir
„stop-over” farþegar, þaðer, fólk
sem er á leið frá Evrópu til
Ameriku, eða öfugt, og af ein-
hverjum ástæðum hefur kosið að
ferðast með Flugleiðum. Það fólk
verður að hafa viðdvöl hérlendis i
um það bil einn sólarhring eða
svo.og hefur þvl ekki mikið tæki-
færi til að skoða eldinn og isinn,
sem landið vill láta kenna sig viö,
og þvi slður gagnið og nauð-
synjarnar.
Margir fara I það sem
þeirramáli „Guided sight seeing
tourof Reykjavik”, sem útleggst:
Útsýnisferð um Reykjavik með
leiðsögn. Helgarpósturinn brá sér
I einn sllkan túr um daginn, sem
farinn er með rútu klukkan hálf
tvö á hverjum degi. önnur rúta
fer klukkan 10, eða þar um bil.
Þetta eru fróðlegar ferðir kannski
ekkert síður fyrir Reykvlkinga
en aðra. Ég taldi mig til dæmis
þekkjahöfuðborgina býsna vél og
alveg nógu vel, en komst að því aó
ég gat bætt við mig.
Rúnturinn sem farinn er fyrir
það fólk sem i flestum tilfellum er
að berja Island augum i fyrsta
sinn, kemur varla á óvart. Frá
Loftleiðahótelinu er farið niður I
bæ, þar sem fleiri farþegar bæt-
ast I hópinn, siðan að Hótel Esju,
þar sem enn fleiri koma, og svo
sem leið liggur uppað Arbæ. Þá
fyrst áttar maður sig á þvi hvers-
konar fólk er með manni I rút-
unni: 1 miklum meirihluta eru
Bandarikjamenn, þarna er llka
frönskfjölskylda, önnur norsk, og
Sundlaugin er merkilegt fyrirbæri.
i
á
s
IX
I
c
ú.
hollenskir strákar.
I Árbæjarsafninu kemur
þjóðarkarakterinn fram, þegar
bandarikjamennirnir og kon-
urnar æða áfram með mynda-
vélarnar á lofti, segja aö svona
hafi ^>eir séð „back homeM i Wis-
consin eða Wyoming, og spyrja
leiðsögumanninn I þaula. Frakk-
arnir fá sér snarl af nesti sínu,
Norðmennirnir skoða allt af vis-
indalegri nákvæmni og taka
mýndir meðfullkomnum tækjum,
en hollensku strákarnir kjafta
saman. En hvað um það.
A leiðinni til baka (það er ekið I
gegnum Laugarásinn) fræðir
leiðsögumaðurinn útlendingana
um að Reykjavik sé ung borg,
enda hafi bara 6000 manns búið
hér um siðustu aldamót. Og að
húsin séu hituð með heita vatn-
inu. Einhver spuröi um loftslag
og svarið kom: meðalhitinn I
Reykjavik er 5 gráður. Nú, Esjan
pósthúsið. Hann leiörétti sig þó
fljótt. Tveir túrar á dag i dálitinn
tima, og maður fer aö segja sömu
tugguna án þess að hugsa. Þk
ruglast maður sjálfsagt.
Svo var beygt upp Snorrabraut-
ina, og upp aö Hallgrlmskirkju,
niður Skólavörðustig.Bankastræti
og Lækjargötu. A þessu svæði eru
merk hús á báðar hendur, og ekki
tekur verra við á Austurvelli. Þar
er dómkirkjan og alþingishúsið
farið oni bæ þar sem allir fóru út.
Ferðinni var lokið.
Ahugi útlendinganna er mis-
jafn sagði fararstjórinn og dæstj,
Þetta var frekar daufur hópur.
Greinilegt var þó að þeir voru
hrifnir. Ef maður setur sig I stell-
ingar og imyndar sér að maður sé
að sjá Reykjavlk I fyrsta skipti,
áttar maður sig llka á að hún er I
útliti mjög óvenjuleg. Innrætið?
tja.
— GA