Helgarpósturinn - 14.09.1979, Blaðsíða 8

Þorsteinn (fv), ólafur og Vernharöur: „Viö erum andlegir þrfburar”.
Þrettánda tölublaö Lystræn-
ingjans er aö koma út um þessar
mundir. Þaö veröur varla þrauta-
laus fæöing, — ekki frekar en
fæöingarnar á heftunum tólf, sem
þegar eru komnar á legg.
Heigarpósturinn ræddi við
þremenningana sem standa á bak
viö þessa sérstæöu útgáfu, þá
Þorstein Marelsson. Ólaf Orms-
son og Ve rnharö Linnet, og spuröi
fyrst um upphafiö. ólafur varö
fyrstur fyrir svörum, en siöan
gripu þeir hver frammi fyrir öör-
um.
,,Anark! i upphafi”
„Þetta fór f gang i október 75, ef
ég man rétt”, segir hann. ,,En þá
voru aðrir menn með efni i
olaöinu. Þeir sem hófu útgáfuna
voru Einar ólafsson, Dagur
Sigurðarson, Geirlaugur
Magnússon og Pétur Lárusson”.
,,Það er kannski rétt aö taka
iram”, segir Vernharður, „aö i
jpphafi var þetta hugsað sem
timarit ungra skálda, sem hefði
skrifstofu og ritvél, þar sem
menn gætu komið og vélritaö sln
verk. Siðan yrði þetta gefiö út
þegar nóg efni væri komið. Engin
ritstjórn átti að vera, heldur bara
anarki. Það eru dæmi um þetta
erlendis. En af þvi aö þetta kostar
alltsaman peninga þá gekk þetta
ekki.”
„Tvöfyrstu blööin voru gefin út
með þessa hugmynd aö leiðar-
Ijósi, þó auðvitaö kæmi þetta
aldrei út i praxis” segir
Þorsteinn.
„Síöan var komið aö ritstjórn
viö blaðið” segir Clafur „og það
með stalini'skum bolabrögðum,
vil ég meina.”
,,Þú komst inni myndina þá?”
„Já”, svarar ólafur. „Eftir
þriðja blaðiö fer allt á hvinandi
kúpuna”.
„Já”, segir Vernharður. „Þá
var ráöist i að kaupa ritvél, Oli-
vetti ritvél, sem Orn Bjarnason
| skrifaði á, og það þoldi fyrirtækið
| ekki. Það varö stórskuldugt.”
„Þá var það sem við þrir tókum
j að okkur skuldirnar. Astæöan er
| sú að verið var aö setja upp leikrit
I eftir Þorstein i Þorlákshöfn,
■ „Venjuleg fjölskylda” og hann
I var þvi meö annan fótinn fyrir
1 austan. Við höfðum talað um að
) reyna að koma út timariti helgað
| leiklist. Svo kom ólafur austur að
j sjá leikritiö og þá var ákveöið aö
I sameina þetta alltsaman, vegna
I þess að Lystræninginn lá þar i
! dvala”.
„Við tókum á okkur allar skuld-
j irnar, og áskrifendurna fimmtiu,
, þar.með taldir við þrir og ættingj-
i
„ÞETTA ER BASL
ar. Fjórða tölublaðið kom svo út I
desember 1976”, segir Þorsteinn.
,,Þar með breytist blaðið tals-
vert”, segir Vernharður og bros-
ir. „Tekin var upp stefna I stefnu-
leysinu, þar sem aðaláhersla er
lögð á islensk leikrit og tónverk.
Fram að þvi hafði eiginlega
ekkert verið i blaðinu annað en
ljóð”.
„Og smásögur” skaut ólafur
inni.
„Já smásögur” samsinnti
Vernharöur.
áfram. „Þetta er engin blómi hjá
okkur. Þetta er basl. Tómt basl.
Við höfum reynt að bæta vinnuna
á tlmaritinu, eftir þvi sem áskrif-
endum hefur fjölgað. Frá og með
9 tölublaði hefur málið á þvi verið
sett, en var áður bara vélritað”.
„Það er samt hart að þurfa að
auglýst kókakóla til að þetta
gangi”, segir Varnharður.
„Við reynum að halda auglýs-
ingum i lágmarki”, segir
Þorsteinn. Lystræninginn er 48
siður að stærð.
bækur, Ljóðabók eftir Vitu
Andersen sem Nina Björk er að
þýða, og Sjáðu sæta naflann
minn, „hugljúf klámbók fyrir
unglinga” sem Vernharður
Linnet og kona hans Margrét
Aðalsteinsdóttir þýöa.
„Það þýðir ekki annað en að
kreista norræna þýðinga-
sjóðinn,” segir Vernharður.
„Nei, annars”, bætir hann við,
„hann er þegar oröinn fjárvana
fyrirtæki. Annars hafði hann þau
áhrif, meöan hann veitti sæmi-
MM sósialiskt
yfirstéttarrit
Helgarpósturinn spyr hvort
þeir hafi verið að svala brýnni
þörf með útgáfu ritsins.
„Já, hér var ekkert kúltúrtima-
rit, nema timarit Máls og menn-
ingar, og það er ekkert nema
sósialiskt yfirstéttarrit”, segir
Vernharður. Hinir kinka kolli.
„Það er runniö uppúr
háborgaralegu menningarsan>
félagi” heldur hann áfram, „og
það er lagt fagurfræöilegt mat á
alla hluti, og tilraunaskáldskap
gefiö litið rúm.”
„Upphaflega átti Lystræning-
inn að vera gefinn út i nánum
tengslum við hin 70 áhugamanna-
leikhús á landinu”, segir
Þorsteinn, „en okkur gekk ekkert
að fá fólk til að skrifa I blaöið. Það
er kannski ekkert skritið”.
„Nei”, segir Vernharður.
„Fólk er að vinna 12 tima á dag,
æfir leikritið I tvo, og þá er ekki
mikiö eftir”.
Illt að rukka
á börunum
„Askrifendurnir eru orðnir
nokkur hundruð núna, svona tæp-
lega 600, en þurfa að vera þúsund
svo þetta gangi”, sagði ólafur,
þegar Helgarpósturinn spurði.
„Ritstjórarnir hafa ekki mátt
vera aö þvi að skemmmta sér
vegna áskriftarsöfnunarinnar”,
segir Vernharður.
„Það er búið að ná i marga
áskrifendur á börunum”, segir
Ólafur.
„Við höfum ekki haft efni á aö
auglýsa", segir Þorsteinn”.
„Þaö er hinsvegar verra að
rukka á börunum” heldur Ólafur
Útgáfa menningartímarita hefur tekið fjörkipp á siðustu
mánuðum. Timarit Máls og menningar hefur að sjálfsögðu
komið út lengi, en nú hafa „Svart á hvitu”, „Kim” og
„Lystræninginn” bæst við. Helgarpósturinn ræðir hér við
Þorstein Marelsson, Ólaf Ormsson og Vemharð Linnet
um útgáfu Lystræningjans og fleira
Ritvélin
i prisundinni
Helgarpósturinn spyr um rit-
vélina.
„Henni liður vel. Hún er
nýkomin úr viögerö en við höfum
ekki haftefni á að leysa hana út”,
segir Varnharður.
„Nei,” segir ólafur, „viö
treystum þvi að áskrifendur
bregðist vel við og sjái til þess aö
vélin losni úr prisundinni”.
„Þá getum viö farið aö vélrita
giróseölana aftur”, segir
Þorsteinn.
Rett er að geta þess að Lyst-
ræninginn er ekki þaö eina sem
þeir Verharöur, Ólafur og
Þorsteinn gefa út. Þeir hafa nú
þegar gefið út sex bækur, og með
haustinu er von á öðrum sex.
Þær eru: Faldafeykir, eftir
Thor Vilhjálmsson, Stundar-
friður, eftir Guðmund Steinsson
(sem er fyrsta bókin i bókaflokki
með islenskum leikritum),
Stútungspungar eftir Ólaf Orms-
son („frábært snilldarverk”,
„Bráðfyndið ádeiluverk”, segja
úgefendur), Barnabók eftir Jón
frá Pálmholti, og tvær þýddar
lega fyrir þýðingar, að norrænar
bækur uröu frekar fyrir valinu
þegar menn voru að ráðast 1 að
þýða”.
„Það má segja að það hafi ver-
iðnóg komið”, skýtur Ólafur inni,
„vegna þess að varla hafa verið
þýddar bækur af öðrum málum
siöan”.
„Já”, segir -Vernharður.
„Danskan er áreiðanlega
erfiðasta mál sem hægt er að
þýða úr. Þetta liggur svo nálægt.
Það veröa þúsund manns að lesa
þetta yfir áöur en allar ambög-
urnar eru farnar”.
Lostafulli ræninginn
i burðarliðnum
„Svo erum við að koma með
nýtt timarit sem allir eiga aö
lesa”, segir Þorsteinn.
„Það heitir Lostafulli ræning-
inn og er erótiskt rit”, bætir Ólaf-
ur við.
„Þeir sem þora ekki að kaupa
Konfekt geta kéypt það” segir
Olafur.
„Nei, þetta er allt annars
eðlis”, andmæla Vernharður og
Þorsteinn.
„Það verða i þessu blaði, eða
riti, þrir kaflar ef svo má að orði
komast. Nýjar islenskar erótisk-
ar bókmenntir, erlendar nútima-
sögur, og i þriðja lagi eitthvert
kiassiskt atriði úr bókmenntasög-
unni. 1 fyrsta heftinu verða til
dæmis sögur eftir Gunnar
Gunnarsson, blaðamann og rit-
höfund, Eyvind Eiriksson
magister og Sigurð Jóhannesson,
og erlenda sagan verður úr 1001
nótt. Þýðing Steingrims á þvi
verki er þýðing úr frönskum texta
sem var gerður á Viktoriutima-
bilinu, og þar kom ekkert af
beinni erótik sem er alsráðandi i
þúsund og einni nótt,” segir
Vernharður.
„Þetta kemur út fyrir jól ef
prentguðirnir lofa”, bætir Ólafur
við.
Helgarpósturinn spyr hvort
ristjórinn hafi sérstakt aðsetur,
en Vernharður býr I Þorlákshöfn
en hinir I bænum.
„Nei, segir Þorsteinn, ,,en
slmreikningarnir eru ansi háir”.
„Það er svo gott andlegt
samband á milli okkar”, segir
Vernharður glottandi. „Við þurf-
um eiginlega ekki mikið að tala
saman”.
„Við erum andlegir þriburar”,
segir Ólafur.
Hálfgerð geðveiki
„Nei, við erum siður en svo á
móti samkeppni” segir
Vernharður þegar hann er
spuröur úti gróskuna I útgáfu
kúltúrtímarita. „Reyndar Iitum
viðekki á þessi blöð þeim augum,
heldur sem samvinnu”.
„Þetta er annars hálfgerð
geðveiki. Viö förum á stað með
timarit sem byggir á leikritum og
ljóðum, semallir vita aö er
óseljanlegtá Islandi. Þetta hlýtur
að vera einhverskonar geðveila”.
„Nei, nei,” mótmælir Olafur.
„Við erum knúnir áfram af
brennandi áhuga.”
„Brennivin, hvaö?”
„Við erum búnir að vera i
samkrulli frá þvi um tvítugt”,
heldur Ólafur áfram. „Við dróg-
um bara á sinum tima saman
byltingarseglin og fórum úr Fylk-
ingunni yfir I Lystræningjann.”
„Þetta blað á að vera
þverskurður af þvi sem er skrifað
á Islandi i dag. Við útilokum
engann”, segir Vernharður. „Við
birtum þó náttúrlega ekki efni
sem striddi á móti grundvallar
lifsskoðunum okkar. Fasista-
áróður viljum viö ekki. En ihaldið
fær sitt pláss ef það vill.”
Eftir Guðjón Arngrímsson