Helgarpósturinn - 06.03.1981, Blaðsíða 22

Föstudagur 6. mars, 1981 h&ltJFirpn^fl irinn
Kristinn Svavarsson saxófón-
leikari hefur nú veriö i tónlistar-
bransanum í tæplega 20 ár. Þó er
Kristinn maðurá besta aldri, rétt
rúmlega þritugur. A ferli sinum
hefur Kristinn lengst af verið i
hljómsveitinni Pónik ásamt Er-
lendi bróður sinum og fleiri góð-
um mönnum. Snemma fór Krist-
inn að blása eftir eyranu i sópran
saxófdn sem til var á heimilinu,
en faðir Kristins, Svavar Er-
lendsson er mikill tdnlistaraðdá-
andi og hefur sungið i kórum vitt
og breitt á Stór-Reykjavíkur-
svæðinu. Ýtti hann undir tónlist-
aráhuga barna sinna, sem sést
best á þvi að af fjórum sonum
hans cru þrir þeirra tónlistar-
menn.
Hvorki fugl né fiskur
—Eftir að ég hætti að spila á
Borginni var litið að gera. Ég var
að bliísa svolitið með Blues Com-
pany, en það band þótti merkilegt
á sinum tima. Svo var ég i Heið-
ursmönnum með Þóri Baldurs-
syni og fleirum. Þá byrjaði ég i
Pónik sem starfaði svotil sleitu-
laust. Þó var það einn vetur sem
Pónik hætti. Þá fóru Eddi bróðir
og Kristinn Sigmarsson i hljóm-
sveit Ölafs Gauks, Úlfar og Pálmi
Gunnars fóru i Musica Maxima
sem spilaði i Leikhúskjallaran-
um, en við Einar Júl stofnuðum
hljómsveitina Midas. Það var
mjög skemmtileg hljómsveit. Við
notuðumraddirsem hljóðfæri auk
— Já, ég sé mikið eftir henni.
Það var gaman að vinna með
Ragnhildi. En hljómsveitin var of
stór. Þvi var ákveðið að minnka
hana. En það var allt i góðu. Það
segir sig sjálft að i stærri hljóm-
sveit verður minna samband við
hvern og einn. En mér list vel á
það að hún stofni kvennaband.
Hún er bæði liðtækur pianisti og
frábær söngkona.
— Hvaða breytingar eru áber-
andi á þeim tima sem þú ert bú-
inn að vera að spila?
— Það er harðari samkeppni
núna. Þó hefur verið nokkur lág-
deyða i spilamennskunni i nokkur
ár. En eitthvað virðist nú vera að
lifna yfir henni. Annars eru sömu
kallarnir búnir að vera á toppn-
að hann spili i öllum böndum sem
hann kemst i.
— En hvernig er það hér, geta
menn lifað á list sinni?
— Nei, það er ekki hægt hér.
Það er alltof litill og þröngur
markaður. Það eru kannski
nokkrir sem geta lifað af þessu,
en ekki saxófónleikarar. Saxó-
fónn er þannig hljóðfæri. Stundum
koma góð timabil, einsogt.d.i
fyrra, þá var ndg að gera.
Bakarar og tónlistar-
menn
— Hvernig er að vera stúdió-
maður?
— Það er mjög stressandi og
krefjandi. Einn daginn erkannski
gott orð hjá Bubba. Eg legg
kannski allt aðra merkingu i það
en gert hefur verið, en mér finnst
það bráðskemmtilegt.
— Nú ert þú smiðakennari.
— Ég er að visu ekki menntað-
ur smiðakennari, en á gamals
aldri fór ég að læra skipasmiðar.
Uppúr þvibauðst mér afleysinga-
starf i' Fellaskóla. Ég hef verið
þar si'ðan. Smiðakennslan er
mjög skemmtileg og ég hef gam-
an af krökkunum.
— Hvernig samræmist það
spilamennskunni?
— Það þýðir ekki að ælta sér að
gera of mikið, en hvorugt kemur
niður á hinu. Spilamennskan fer
fram á kvöldin og kennslan á dag-
inn. Þetta er ennþá i lagi.
„Fólk orðið leitt á eintómum
kissmí, loviú-textum"
— Þú ætlar að halda áfram að
spila?
— A meðan það er gaman held
ég áfram. En strax og mér fer að
leiðast ætla ég að hætta.
Skallapopparinn Kristinn
Svavarsson tekinn tali
Við Kristinn áttum stefnumót á
Torfunni sl. laugardag.
— Segðu mér, hvenær hófstu að
spila i hljómsveitum?
— f Réttarholtsskólanum var
mikill tónlistaráhugi og þar byrj-
aði ég að spila i skólahjómsveit
sem ég, Hafsteinn Guð-
mundsson fagottleikari, Jón Cort-
ez og Rabbi i Haukum stofnuðum.
Á árunum ’65-’66 spilaði ég svo á
tenórsaxófón með hljómsveit
Guðjóns Pálssonar á Hótel Borg.
Það var mjög góður skóli. Við
spiluðum dinnermúsik frá kl.8 og
danslög frá 10. Þarna komu lika
ýmsir skemmtikraftar fram og er
A1 Bishop mér sérstaklega minn-
isstæður. Þetta var fyrsta alvöru-
hljómsveitin sem ég spilaði i.
Annars var maður bara smá-
stráklingur og undir lögaldri.
Flautan var neyðarúr-
ræði
— Þaö hefur ekkert sukk verið
á ykkur?
— Nei, elskan min góða, það
var algjört mottó að smakka það
ekki. Einhvern tima kom óhapp
fyrir uppá Velli, þar sem maður
varð sér algjörlega til skammar
og það dugði i mörg ár.
— Af hverju valdir þú þér saxó-
fón?
— Saxófónninn var til heima og
ég fór að fikta við hann. Eg hef
varla slitið mig frá honum siðan.
— Fórstuekki i tónlistarskóla?
— Jú,ég lærði á flautu i 2 1/2 ár
i Tónlistarskólanum. Það var
ekki kennt á óvirðulegan saxófón,
svo flautan var algjört neyðarúr-
ræöi. Hún hefur svipaða fingra-
setningu og saxófónn og eitthvað
þurfti maður að kunna i tónheyrn
og tónfræði. En ég kunni aldrei
vel við mig i Tónlistarskólanum.
Það var einhvern veginn litið
hornauga að spila i danshljóm-
sveitum. Ekki það aö kennararnir
væru á móti þvi, en andinn i skól-
anum var h&lfstifur. — Þaö þýðir
heldur ekkert að vera að pina sig i
tónlistarskóla.
þess bassa, trommur , saxófón
og gitar. En við störfuðum mjög
stutt. Aðalmarkaðurinn var Völl-
urinn og hann var þreytandi til
lengdar. Pálmi hætti á þeim tima
i Musica Maxima en ég og Einar
voruum ráðnir þangað. Einar i
sönginn en ég á bassa. Og nú voru
góð ráð dýr. Ég hafði aldrei spilað
á bassa áður en gat eftir mikið
maus reddað mér einum slikum,
nokkrum dögum áður en ég átti
að spila. Eins og gefur að skilja
var spilamennskan fyrstu helgina
hvorki fugl né fiskur.
— Af hverju spilaðir þú ekki á
saxófón?
— Dóri Páls sá um þá deild en
ég lærði mikið af þvi að fylgjast
með honum. Hann er mjög fær
saxófönleikari og gerir það gott i
Sviþjóð um þessar mundir.
Sömu kallarnir ár eftir
ár
Uppúr þessu hóf Pónik að spila
saman á ný og var ég i þeirri
hljómsveit þar til að ég fór útá
land með HLH flokknum. Þar
kynntist ég Brimkló. Það var
upphaf góðrar samvinnu. Þeir
hafa mjög góða aðstööu og nú er-
um við búnir að vera að spila i
Sigtúni frá áramótum. Það held-
ur vonandi eitthvað áfram.
1 fyrra á Stjörnumessunni var
ég nokkurs konar hljómsveitar-
stjóri Stjörnuhljómsveitarinnar.
Aðaluppistaðan i henni var
Mezzóforte. Ég hef verið að spila
svona við og við með þeim, sem
er mjög skemmtileg tilbreyting.
Svo skreppur maöur einstöku
sinnum niður á Naust til Magga
Kjartans og tekur nokkra stand-
arda.
— Nú fékk Bjöggi listamanna-
launin, ertu ánægður með það?
— Ja, það er vist komin hefð á
þaö að einn skallapoppari fái
listamannalaunin þegar þeim er
útdeilt. Bjöggi á það skilið eins og
hver annar. Hann er duglegur
tónlistarmaður.
— Já, nú er Ragnhildur hætt i
Brimkló.
eftir Jóhönnu Þórhallsdóttur
myndir: Jim Smart
hringt i mann og þá á að mæta
næsta dag. Manni er skellt inni
stúdió og sólóið á að renna út eins
og ekkert sé. Að sjálfsögðu vill
maður gera vel og þvi er betra að
veravel upplagður, svoaðsá andi
sem rikir i laginu náist. Einnig er
mikilvægt að hafa góöan pródús-
ent hinumegin við glerið. Stund-
um gengur vel en stundum
klikkar maður, þá er
kannski sjens að koma
daginn eftir og reyna
aftur. En það eru ekki allir
eins og Tom Scott sem hristir
meistaraverkin fram úr
ermunum án þess að biikna
um siðast liðin 10 ár. Það er kom-
inn tími til að fá nýtt blóð. Það
hlýtur að koma að þvi að ein-
hverjir taki við. En músiklega séð
þá hefur rokkenról alltaf verið
vinsælast.
Kissmilov.iú
— Hvað með nýbylgjuna?
— Við i Brimkló erum alltaf að
fást við eitthvað nýtt. Mér finnst
finnst nýbygjan vera það sama og
við vorum að gera i gamla daga,
þó hún sé ágæt með. Það er
skemmtilegra að spila vanda-
samari verk. Nýbylgjan byggist
meira á stuðtónlist og tilfinningu
og textarnir eru öðruvisi. Ég held
að fólk sé orðið leitt á eintómum
kissmí, lovjú textum.
— Hefurðu eitthvað verið að
spila djass?
— í gamla daga voru djass-
kvöld í Glaumbæ á mánudögum,
þá var geipilegur áhugi á djassi.
Ég var nú undir lögaldri og var
smyglað bakdyra megin inn.
Þarna spilaði ég með Gvendi Ing-
ólfs og Edda bróöur.
— Hvar er Eddi núna?
— Hann er úti Sviþjóð þar sem
hann spilar á trommur. Ég held
— Dæg-
urlög lifa
bara i ákveð-
inn tima eins og
nafnið bendir til.
Það er ekki hægt
að gefa út plötu
nema að hún selj-
ist. Þetta er eins
og með Dakara.
Þeir væru ekki að
baka kringlur
ef þær seldust
ekki. Aðrir reyna að
búa til annars kon-
ar tónlist. Gott og vel.
Plata getur verið góð
án þess að seljast.
Bubbi og þeireru t.d.
að geraéitthvað annað,
en samt eru þeir háð-
ir markaðslögmálum.
— Svo bætir Kristinn
kiminn við. — Skalla
poppari finnst mér