Helgarpósturinn - 22.05.1981, Blaðsíða 4

4
Edda Andrésdóttir hefur gegnum tiöina gert viöreist um islenska
fjölmiöla. Árum saman var hún biaöamaöur á Visi, siöan komst hún á
hvers manns varir sem einn af frumkvöölum útvarpsþáttarins 1 viku-
lokin, þá varö hún ritstjóri timaritsins Hús og hibýli, og nú fyrir
skömmu hóf hún störf sem aöstoöardagskrárgeröarmaöur eöa skrifta
hjá sjónvarpinu. Helgarpósturinn fór þess á leit viö Eddu aö hún héldi
dagbók i eina viku fyrir biaöiö og segöi frá lifi og starfi skriftunnar.
Skrýtiö aö halda svona dagbók. Ég hef ekki gert þaö frá þvi ég var
fjórtán eöa svo. „Hann var alltaf aö gjóa á mig augunum I dag”. —
„Mér gekk æöisiega vel i skóianum, var tekin upp og gat allt.Ég
harölæsti þessari dagbók og fann hana aftur I flutningum I fyrrasumar.
En ekki lykilinn. Svo Ieyndarmáiin geymast óhult. Björn Vignir lofaöi
þvi, aö ef ég skrifaöi þessa, mætti ég draga undan og halda einhverju
leyndu. Ég geri þaö.

Skriftan sinnir skylduverkum fyrir upptöku
Mánudagur 11.05. 81
Auðvitað vaknaði ég allt of
seint, og þá er ég hálfan daginn að
ná mér. Þetta gengur ekki, ég
verð að hella i mig vitaminum.
Billinn minn þolir þessi átök
heldur ekki mikið lengur, að vera
gefið i botn upp á hvern einasta
dag. Oliuljósið er að hætta að
blikka, það bara er þarna. Meinið
er að ég er skithrædd að keyra inn
á þessar oliustöðvar. Þið vitið,
þannig að maður hitti yfir gatið.
Ég er alltaf viss um að ég hrapi
ofan i það. Þessi ferð var eins og
aðrar úr Breiðholtinu niður i
Sjónvarp. Sonur minn i aftursæt-
inu, eins og knapi, fram úr
þessum, fram úr þessum....
Mesta kikkið i lifi hans er að fá
þetta farartæki til að komast upp
i 100. Okkur tekst það i langri,
góðri brekku. Ég segi ekki hvar
hún er. Svo dettur hann út hjá
ömmu, og i Sjónvarpinu er fundur
i LSD. Inni á skrifstofu hjá
Hinrik, þegar allir eru búnir að fá
sér kaffi. Við röltum þangað
skrifturnar, Jóna, Guðrún og ég
með pródúsentum og öðrum
tilheyrandi. Og fáum að vita allt
um alla nánustu framtið. Ég segi
ekki frekar af þessum fundi. Ef
Helgarpóstsmenn hafa ekki
þegar allar fregnir þaðan, þá
hljóta þær að vera á leiðinni, eða
hvað? Hver lekur stöðugt? Ef
menn misstiga sig i stiganum i
fyrir okkur hvernig eða hverjir
væru sáttir við sjálfa sig. Gæti
verið eitthvert vit f þvi að verða
einbúi? Vitavörður? Við Hrafn
höfum verið að vinna svolítið
saman, en það er leyndarmál.
Svo mikið, að við tölum saman
um verkefnið á kinversku. Um
kvöldið var dyrabjöllunni hringt,
og litill drengur stóð með miða i
höndunum og bauð mér að kaupa
„Sunnudagsgátuna”. Ég hló bara
eins og asni, en drengurinn starði
forviða á mig, og hefur áreiðan-
lega fengið martröð um nóttina.
Aðsjá þessa konui dyrunum, sem
hefur tröllriðið sjónvarps-
áhorfendum öll kvöld að undan-
förnu.
Þriðjudagur 12.05. ’81
Frumraun Viðars Vikinssonar i
stúdióinu. Hann er nýjasti
pródúsentinn i LSD, og viðfangs-
efnið er Tónlistarmaður
mánaöarins. Það er hafist handa
i bltið. Ljúfir tónar eftir Bach,
Schubert og fleiri gamla snillinga
streyma, og allt gengur
samkvæmt áætlun. Þetta er nú
meiri músikdagurinn. Við
höldum okkur á sama stað eftir
hádegi og setjum saman þátt með
kinverskum tóniistarmönnum.
Siðla dags sest svo jaxlinn hann
Tage Ammendrup i stólinn hans
Viðars, og nú er það orgelleikur
stúdióinu. Kem pireygð út i bjart
kvöld, með samsull af alls kyns
tónum ihöfðinu. Þá kastar maður
sér upp i sófa hjá vinkonu sinni og
snikir kaffisopa. Siðan rölti ég
heim i háttinn. Veðrið er svo gott,
og það er komið sumar. Það
iskrar i manni kátinan á svona
kvöldum. Stundum er skelfing
gott aðveratil. Stina vinkona min
heldur þvi statt og stöðugt fram,
að það mesta og besta sem við
getum farið fram á i veröldinni,
sé að eiga góða vini, og fá að
vinna við það sem við höfum
áhuga á. Þá hef ég dottið i lukku-
pottinn.
Miðvikudagur 13.05. ’81
Æi, æi. Ræfillinn ég verð heldur
betur fyrir barðinu á ótugtarskap
kunningja og samstarfsmanna
þessa góðviðrisdaga. Allt saman
út af Sunnudagsgátunni. „Sunnu-
dagsgálan” er viðurnefnið sem ég
fæ, og verð bara að afbera það.
hvort sem mér likar betur eða
verr. Almáttugur ég sem — jæja,
þú veist hvað mér finnst um
sunnudaga. Hvar er hægt að fá
keypta miða? Hverjir standa fyr-
ir þessu, hverjirstandafyrir-
þessuhverjirstandafyrirþessu-
hverjir...Ég reyni að segja að
þetta sé mitt einkaframtak. I
hvaða skyni? Kannski til að
bjarga fjárhag Rikisútvarps-
„í stúdióinu
— harmsaga í smáatriðum”
Edda Andrésdóttir, skrifta heldur Dagbók fyrir Helgarpóstinn eina viku:
Sunnudagur 10.05. ’81
Frá þvi ég man hef ég haft
imugust á sunnudögum. Liflaus-
ir, hreint andstyggilegir dagar.
Eins og allur máttur sé úr öllum.
Sunnudagur er eins og þröskuld-
ur, sem maður með einhverjum
ráöum verður að prila yfir. Þessi
púkalegheit i sunnudögum hefur
enginn almennilega skilið, nema
vinur minn, sem flaug til Noregs
fyrir mörgum vikum með fjöl-
skylduna sina. Við hringdum
stundum i hvort annað, þegar
dagurinn umræddi var hreint að
fáokkur til aö ganga af göflunum.
Úthúðuðum slepjunni og leið
miklu betur á eftir. Nú bælir
maöur leiðindin, og þegar ég sit
hjá sálfræðingi eftir mörg ár, má
kannski rekja öll vandamálin til
þess. Égvona að hann vinurminn
fari að koma heim frá Noregi.
Samt átti ég tiltölulega ljúfan dag
i dag. Ég verð að viðurkenna þaö,
þó hann heiti sunnu-. I úðanum
fór ég í langa, langa, gönguferð.
Sneiddi framhjá sunnudags-
biltúrunum með þvi að klöngrast
yfir mýrar, fen og girðingar, og
gaf elskunni minni sætan koss á
miöjum Reykjavikurflugvelli.
Vona samt að flugstjórnarmenn
hafi haft hugann viö sitt. 1
Norræna húsinu kaffisopi, af þvi
þar er svo róandi og —
menningarlegt. Þar var Bryndís
Schram með mann og börn og ég
sá á eftir þeim hjólandi. Ég ætla
aöhermaeftir þeim. Fá mérhjól,
og leggja druslunni minni. Svo
datt ég inn I fimmbió, fimm
mlnútur yfir fimm, — i
Háskólabió og horfði á gamla bit-
ilinn Paul McCartney i einn og
hálfan tima með gengið sitt.
Krakkarnir i bió kveiktu á kveikj-
urum og eldspýtum i virðingar-
skyni við stjörnuna, sem hlýtur
að eiga sama leyndarmál og
Dorian Gray, þvi hann eldist ekki
neitt. Sætt á honum hárið! Um
kvöldi tók viðkvæma hjartað
kipp, þvi mér voru gefin blóm
með pompi og pragt. Maðurinn i
lifi minu, sem haldiö hefur við
mig tryggö lengur en aörir. Sex
ára gamall sonur minn færði mér
þau. Að visu hvislaði mamma
min þvi að mér, að það hefði orðið
stór diskussjón i blómabúðinni á
milli afa og hans, um það hvort
þeir ættu að gefa mer kaktus eða
ljúf blóm. Sonur minn vildi kakt-
usinn....
Siakaö á áöur en iagt er I upptöku á Stundinni okkar:
Helga Pálmadóttir, sviösstjóri, Elin Þóra Friöfinns-
dóttir, upptökustjöri og skriftan.
Sjónvarpshúsinu birtist það i
slúðrinu i næsta Helgarpósti,
segja starfsmenn i þessari stofn-
un. Verðisvo að vera, er skilyrðið
að fara rétt með, segja aðrir. Ég
var beðin um að koma þessu til
skila, en nú fer fram Sherlock
Holmes rannsókn á þvi, hver er i
besta simasambandi við
Helgarpóstinn. Ég þjáðist svo af
leti þennan dag, að ég gat ekki
einu sinni hugsaö. Samt fiktaði
ég við vinnuna mina, þvi það
verða allir samviskusamir
launþegar að gera, og átti
svo gott og ljúft samtal við
Hrafn yfir huggulegri
máltið á Esju. Ég gat
þó ekki annað en nartað
i kjötið, þviégeri
megrun. Við veltum þvi
af léttara taginu, sem útlendingur
leikur af fingrum fram. Fullt að
gera. Þaðlikar mönnum og þá er
andinn góður. Annars er það sér-
kennileg, og um leið skemmtileg
tilfinning að vinna i stúdióinu.
Tilfinning, sem hvergi virðist fyr-
irfinnast annars staðar. Að loka
sig af með misjafnlega mörgu
fólki, i gluggalausum húsakynn-
um, inni i miðju einhvers, þar
sem menn hafa meira og minna
„fjarskiptasamband”.
Öpersónulegt, en þó svo persónu-
legt. Allt iðandi allan
daginn, og hver einasta
sál þjónar tilgangi.
Að kvöldi, þegar
öllu er lokið, og
ieinn eða tveir, eða
jafnvel þrir þættir
liggja inni, er hvergi
eins undarlega
Sjónvarps, eða bara i einhverju
skyni. einn segist brandsjúr á þvi,
að þetta sé hrein og klár pólitik.
Þ.e.a.s. hjá mér — sunnudags-
gálunni. „Úr gátunni á Bessa-
staði”, segir hann og glottir.
(Þetta er þó með fullri virðingu
fyrir embættinu). Já, svona geng-
ur það. En maður bara bitur á
jaxlinn og bölvar i hljóði, og tekur
þvi um leið með þegjandi
þögninni að vera imynd sunnu-
dagsins i pinulitinn tima. En
svona i alvöru, vona ég að gátan
góða þjóni sinum tilgangi. Það
tengist þessu
ekki, en
ég gerði
hljótt og tómt
og i
Upptakan hafin og menn eru giaöir i myndstjórninni.