Helgarpósturinn - 22.09.1983, Qupperneq 4

Fimmtudagur 22. september 1983 fpó^turinn
Ingólfur Guðbrandsson er af vestur-
skaftfellsku alþýðufólki kominn. Foreldrar
hans voru Guðbrandur Guðbrandsson, síð-
arbóndi á Prestbakka á Síðu -Brandur á
Bakka, eins og hann hét meðal sveitunga
sinna — og Guðrún Óðinsdóttir, uppeldis-
dóttir sr. Magnúsar Bjarnasonar, prófasts á
Prestbakka.
Ingólfur fæddist á Kirkjubæjarklaustri 7.
mars 1923. Hann stendur því á sextugu.
Ingólfur fluttist ársgamall með foreldrum
sínum að Breiðabólstað á Síðu. Guðbrandur
faðir hans var þar ráðsmaður í fimm ár hjá
Snorra Halldórssyni héraðslækni. Þegar
Ingólfur var á sjötta ári tóku foreldrar hans
við búi af sr. Magnúsi á Prestbakka. Þar ólst
Ingólfur upp fram yfir fermingu,
Snorri Páll Snorrason, sonur Snorra Hall-
dórssonar á Breiðabólstað, nú yfirlæknir á
Landspítalanum, þekkti Ingólf í æsku.
Snorri varð síðar meir heimilislæknir fjöl-
skyldu Ingólfs í Reykjavík. „Ég er nokkrum
árum eldri, en við lékum okkur mikið sam-
an.
Hann var eins og önnur börn, en það kom
snemma fram hjá honum að það var ekki
bara sveitavinna sem hugur hans stóð til.
Hann var íhugull strákur, talaði ekki sérlega
mikið og var dálítið dreyminn, en samt ekki
einrænn. Hann var strax duglegur að hjálpa
föður sínum við bústörfin".
Guðbrandur faðir Ingólfs var alþekktur
dugnaðarforkur í sveitinni, sagður nokkuð
harður við sín vinnuhjú. „Guðbrandur var
að ýmsu leyti sérstakur maður“, segir
Snorri. „Hann var stálheiðarlegur, mátti
ekki vamm sitt vita, og hann hafði öðruvísi
viðhorf til margra hluta en fólk átti að venj-
ast þarna í sveitinni. Hann lét ekki tíðarand-
ann hafa áhrif á sig. Hann gekk t.d. hart
fram í því að ekki væri farið illa með skepn-
ur. Ef hann þurfti að fara með hest á milli
bæja, reið hann ekki hrossinu eins og venja
var, heldur gekk með það“.
Snorri segir að Guðbrandur hafi haft
mikið dálæti á syni sínum. „Ég held að faðir
hans hafi snemma fundið að það bjó eitt-
hvað meira í stráknum en góður búmaður.
Þetta var frekar fátækt heimili, eins og flest
sveitaheimili þarna í þá daga en foreldrar
Ingólfs gerðu allt sem í þeirra valdi stóð fyrir
hann. Þau hlífðu honum frekar við vinnu,
þótt strákurinn væri viljugur".
Helgi Þorláksson skólastjóri ólst einnig
upp á Síðu og þekkti Ingólf í æsku. „Þess
varð snemma vart að hann var bráðger og
sókndjarfur“, segir Helgi. „Faðir hans,
Guðbrandur, var harðger og duglegur en
Guðrún móðir hans var aftur mildari. Hún
var mjög ásjáleg kona, afar söngelsk og
hafði mjög fallega og hreina rödd. Ég held
að Ingólfur hafi erft dugnaðinn og harð-
fylgnina frá föður sínum og að músíkin sé úr
móðurættinni. Þetta voru ákaflega góðar
vöggugjafir og honum varð líka vel úr þeim
báðum.
Ingólfur var líka einn af þeim drengjum
sem þráðu snemma að fara til mennta. En
það var erfitt um vik, þau voru aldrei efnuð
hjónin — áttu t.d. aldrei jörð og mér finnst
eins og móðir Ingólfs hefði e.t.v. vel getað
hugsað sér annað og betra hlutskipti í lífinu
en það að vera gift ráðsmanninum á emb-
ættismannaheimilinu þarna eystra, þótt hún
léti slíkt ekki uppi.
En ég held að Ingólfur hafi orðið fyrir
miklum áhrifum af þessum embættis-
mannaheimilum, sér í lagi héraðslæknis-
heimilinu á Breiðabólstað. Snorri læknir var
hámenntaður maður, talaði t.d. frönsku
reiprennandi, og það er þarna, sem ég held
að hann hafi komist í kynni við umheiminn
og þá möguleika sem menntunin bauð upp
áý segir Helgi Þorláksson.
Upp úr fermingu lá Ieið Ingólfs Guð-
brandssonar til Reykjavíkur. í þá daga var
það lending margra úr sveitum að fara í
Kennaraskóla íslands, ekki endilega vegna
kennaramenntunarinnar heldur allt eins
vegna þess, að menntaskólanám var mun
lengra og þar með dýrara. Ingólfur inn-
ritaðist í Kennaraskólann 1940. í Reykjavík
dvaldist hann hjá föðurbróður sínum Þor-
finni Guðbrandssyni. Þorfinnur er afi Óm-
ars Ragnarssonar fréttamanns. „Ég passaði
Ómar Ragnarsson þegar hann var í vögguý
segir Ingólfur.
Kennaraprófi Iauk Ingólfur 1943 með
hæstu einkunn í sínum bekk. Helga
Magnúsdóttir kennari var í sama bekk, og
hún man vel eftir honum. „Hann var mjög
sterkur nemandi. Hann lagði sig alltaf allan
fram. Mér fannst það einkenna hann þá og
allar götur síðan, að það var eins og hann
gæti ekki annað en gert sitt allra besta í öllu
sem hann tók sér fyrir hendur. Hann var al-
gjör toppur,“ segir Helga.
Ingólfur giftist Ingu Þorgeirsdóttur kenn-
ara árið sem hann útskrifaðist úrKennara-
skólanum. Móðir Ingu, Vilborg Jónsdóttir ■
húsfreyja, var einnig kennari en faðir henn-
ar, Þorgeir Þorsteinsson, var bóndi á
Hlemmiskeiði á Skeiðum.
Kennarahjónin ungu bjuggu fyrst í einu
herbergi í húsi sem nú er horfið, á Lauga-
mýrarbletti 33, beint á móti Laugarnesbæn-
Þessar vikurnar er íslenska sólarlandavertíðin að renna sitt skeið. Verulegur hluti
hinna íslensku ferðalanga verja sumarleyfi sínu á vegum manns sem vel má nefna
ferðaskrifstofukóng íslands, — hinn íslenska Spies.
Ferðamálafrömuður af hugsjón eða hygginn kaupsýslumaður? Einn mesti tónlist-
armaður landsins eða aðeins góður amatör? Höfðinglegur og Ijúfur í lund eða skap-
mikill og smámunasamur? Viljasterkur en samt veiklundaður... góður heimilisfaðir
en samt glaumsins maður. Mörgum er hann ráðgáta. Víst er að til eru fleiri en ein og
fleiri en tvær hliðar á þessum jöfri íslenskra ferða- og söngmála. Sitt sýnist hverjum.
Ingólfur Guðbrandsson, forstjóri ferðaskrifstofunnar Útsýn og stjórnandi Pólýfón-
kórsins er í Nærmynd Helgarpóstsins í dag.
um gamla. Þá var Ingólfur tvítugur. Sama
ár, 1943, byrjaði hann að kenna í Laugar-
nesskóla. Hann kenndi aðallega söng, en
líka flest annað sem til féll í barna- og gagn-
fræðaskólanum. Hann var samfellt við
kennslu 1943-1949, var við tónlistar- og mál-
aranámí London 1949-1951, en kom aftur til
starfa í Laugarnesskóla veturna 1952 og
1953.
Nemendum Ingólfs ber saman um að
hann hafi verið mjög góður kennari. „Hann
var nokkuð strangur, hélt uppi aga, en mað-
ur lærði hjá honum — maður kannski þorði
ekki annað. Hann gat verið beittur og hæð-
inn ef maður var ólesinn, en hann var líka
góður við mann þegar maður kunni sína
lexíuý segir einn nemenda hans.
Samstarfsmenn Ingólfs Guðbrandssonar
síðar meir tala einnig um hann sem harðan
húsbónda, sem gerir miklar kröfur. Þannig
segir Kristinn Sigmundsson söngvari, sem
hóf feril sinn í Pólyfónkórnum, að æfingar
kórsins séu erfiðar. „Hann er kröfuharður
húsbóndi, mjög skapmikill, og lætur í sér
heyra ef honum líkar eitthvað illa. En hann
hrósar fólki líka ef vel gengur. Hann er
geysilega ósérhlífinn, þannig að mörgum
finnst stundum nóg um,“ segir Kristinn.
Ingólfur var vel liðinn af samkennurum
sínum í Laugarnesskóla. Einn þeirra, Krist-
inn Gís'lason, segir: „Hann var afburða góð-
ur kennari. Hann hafði sterka stjórn en
samt jákvæða — krakkarnir urðu ekki
bældir hjá honum. Dugnaður var einkenn-
andi fyrir hann, ódrepandi dugnaður og á-
hugi á því sem hann var að gera í það og það
skiptið. Mönnum þótti stundum ganga tölu-
eftir Hallgrím Thorsteinsson
Mynd: Jim Smart