Helgarpósturinn - 22.03.1984, Blaðsíða 15

Guðmundur Mýrdal
huglœknir
í Helgarpóstsuiðtali
lrJa, mér þykir matur góður og fæ mér bjór
stöku sinnum. Það er að ví.m sagt að það gefi
besta útkomu að velja í sig fæði, bragða ekki
kjötmeti, vín, tóbak og þessháttar. Ég treysti
mér ekki til að standa í slíku. Ég mundi bara vera
neikvæður á tilfinningasviðinu í staðinn, með
krumpaðar tilfinningar af löngun í hitt og þetta.
Ég held að það sé mikið betra að láta sumt eftir
sér og vera þá sæmilega afslappaður."
Nú hefur þú þessa sterku tilfinningu fyrir
fólkinu í kringum þig, en skynjarðu líka frcim-
liðna á ferli?
Já, en það er mjög sjcildgæft að ég sjái per-
sónuna skýrt. Ég sé allt í einu mótast einhverja
orku sem leitcir að mér, hún er yfirleitt í manns-
hæð og hefur útlínur mcinns. Stundum hef ég
lent í því að það hafa komið að mér óþægilegcir
verur sem var mjög erfitt að losna við, jcifnvel
verur sem eru orðnar svo ófrýnilegar að það er
varla hægt að lýsa því. Ég kann ekki að skýra
þetta en það eru sennilega verur sem af ein-
hverjum ástæðum hafa komist í slæma aðstöðu
og eru eftilvill að leita eftir einhverri aðstöðu
hérna megin. En það er miklu oftar að slíkar
vitjanir haífi þægileg áhrif. Ég man til dæmis
eftir því að ég sat einhvem tíma héma í stofunni
og varð allt í einu var við gríðarlega sterka hvíta
súlu sem magnaðist upp þama útá gólfinu. Þessi
vera fékk á sig útlit, einhvers konar mannsmynd
og kom að mér... það er ekki hægt að lýsa þeim
jákvæðu kraftsviðum sem streymdu útfrá
henni. Maður getur ekki skapað svoncJagað
sjálfur. Ég lifði á þessu í marga daga.“
nálægð, stundum sé ég hana - þá yfirleitt sem
bjartan ljósstólpa í mannshæð, yfirleitt ekki
skýrar en svo. Stundum finn ég að það er lögð
heit hönd á öxlina á mér og finn orkustreymi
sem ég sé venjulega í bláu flæði, þótt stundum
komi aðrir litir, fjólulitur eða grænn. Þegar
best gengur finnst mér einsog flæðið að ofan
taki af mér völdin, þá verð ég sjálfur hlutlaus-
astur og hendurnar á mér fara kannski að hreyf-
ast ósjálfrátt að einhverjum stað á likama sjúkl-
ingsins."
En hvers eðlis er hann þá þessi kraftur?
Guðmundur hugsar sig lengi um, talar hægt
og hikandi og greinilegt að hann á ekki létt með
að lýsa yfirskilvitlegri reynslu sinni með hvers-
dagslegum orðum. Hann reynir scimt:
„Ljósið sem ég skynja, þetta bláa ljós, fjólu-
bláa íjós, þessa skæru birtu, finn ég bæði frá fólki
sem hefur þessi kraftsvið í sér og svo er þetta að
vissu leyti einsog hafið, maður skynjar þetta
eins og ölduhreyfingu, bláa ljósið sé ég einsog
öldur sem flæða hægt áfram. Ég held að með-
fæddi hæfileikinn sé fólginn íþví að vera opinn
fyrir þessari ölduhreyfingu. Ég hef fengið lýs-
ingu á árunni minni, sem er mikið til í sama lit
og þessi ölduhreyfing, blá, fjólulit og gul og
þannig held ég að ég sé að vissu leyti stilltur inn
á sömu orkutíðni og þessir kraftar. Hins vegar
er það sambandið við menn sem eru dánir og
kannski búnir að vera dánir lengi og þrá það að
hjálpa öðrum. Það er enginn vafi á því að það er
mikið af fólki sem fer héðan sem vill halda áfram
að hjálpa fólki þegar það kemur yfir og reynist
það að mörgu leyti auðveldara þegar það kem-
ur þangað. Eg er eins og nokkurs konar jarð-
samband fyrir þetta fólk fyrir hcmdan vegna
þess að ég hef þessa orkutíðni í mér, tenging
sem það getur notað til að starfa áfram.“
Fyrir handan, segir þú. Hvar er það?
„Það er nefnilega það,“ svarar Guðmundur
sposkur á svip. J annarri vídd? Á annarri
stjörnu? Kannski hvort tveggja?"
Þegar þú talar um kraftinn eða orkuna bendir
þú alltaf einsog ósjálfrátt út að glugganum sem
snýr út að hafinu og fjallinu ...
„Er það? Ja, ég finn enga betri samlíkingu en
hafið...“
Óþœgilegar verur
Segðu mér, veldur þessi hæfileiki þér aldrei
óþægindum?
„Ekki kraftsviðin. En næmleikinn getur
stundum verið mjög óþægilegur. Maður skynjar
alltof mikið oft á tíðum. Það hefur til dæmis
komið fyrir að ég er innan um fólk og finn að
kannski þrír menn nálægt mér eru allir með
hausverk. þá get ég fundið fyrir meiri hausverk
heldur en einn maður er með. Þá er ekki annað
að gera en að forða sér og þá hverfur þetta um
leið. Stundum hef ég líka sent kraft á móti og
einhvern veginn getað lokað mig fyrir þessu,
eftilvill vegna þess að ég hef getað aukið kraft-
sviðið hjá þeim sem var með hausverkinn í
upphafi og hjálpað honum að losna við haus-
verkinn. En það getur stundum verið svolítið
óþægilegt að vera svona inná fólki. Veistu hvað
ég geri stundum þegar ég er of opinn og næm-
ur? Ég fæ mér nokkra bjóra. Þá líður mér betur á
eftir. En maður lærir að lifa með þessu og þetta
verður hluti af manni.“
Þurfa menn þá ekki að vera algjörir reglu-
menn til að sambandið sé gott?
Dauðinn er ekki dauði
Hverjum augum lítur maður sem hefur Scim-
bönd fyrir handan dauðann, þennan líkamlega
dauða?
„Dauðinn er ekki dauði í mínum augum, held-
ur aðeins tilfærsla yfir á cinnað svið, aðra vídd. í
dag óttast ég hann ekki. En auðvitað veit ég ekki
hvað gerist þegar ég dey og get ekki sagt
hvemig ég bregst við þegar þar að kemur.“
Dauðinn er ekki dauði, segir þú. Trúir þú
kannski á endurholdgun líka?
„Ég var einu sinni dáleiddur aftur í timann af
konu sem kom hingað frá Bandaríkjunum. Þá
upplifði ég hluti sem geta ekki verið frá öðru en
einhverju fyrra æviskeiði. Annað er útilokað."
Hvað haifðir þú upplifað á þessu fyrra ævi-
skeiði?
„Það er of mikið persónumál til að fara út í
það. En fyrir mér var þetta áþreifanleg sönnun
fyrir endurholdgun. Mig vair búið að dreyma
svipaða drauma og skildi ekki hvaðan þeir
komu fyrr en ég fór í þessa dáleiðslu. Þetta voru
hlutir sem háðu mér á vissan hátt og sem losn-
aði um þegar ég fór í þessa dáleiðslu."
Eins og kom fram í upphafi þessa spjalls flýg-
ur aldrei annað að viðmælanda Guðmundcir
Mýrdal en að hann sé fullkomlega heill og sann-
ur í öllu sem hann segir. Manni dettur ekki
heldur í hug að hér sé maður sem situr inni með
hinn hreina og klára sannleika, því oftar en ekki
bætir hann við að hann eigi fjölmargt ólært og
er óhræddur við að viðurkenna að í raun og
veru viti hann lítið um eðli þeirra dularkrafta
sem hann er að fást við. ,Ég efast ekki um að
þessi öfl séu til,“ segir hann sjálfur. „Ég hef
fengið nægar Scumanir fyrir þvi. Én ég vil reyna
að skilja þau betur og það er ekki hægt nema
með þvf að spyrja í sífellu. En ég er líka sann-
færður um það að einhvem tíma í framtiðinni
verði litið á þetta sem sjálfsagðan hlut, rétt
einsog augun og önnur skilningarvit eru sjálf-
sagður hluti af manninum. Þcinnig held ég að
menn eigi eftir að líta á sjötta skilningarvitið,
eins og það er kallað, sem sjálfsagðan hlut. Er
ekki oft sagt að við notum ekki nema tíu prósent
cif þeim möguleikum sem búa í mannsheilan-
um? Ég bara spyr - hvað er allt hitt...?“