Helgarpósturinn - 26.04.1984, Blaðsíða 12

Hrafnhildur
Valbjörnsdóttir
vaxtarrœktarkona
í Helgarpóstsviðtali
eftir Egil Helgason myndJimSmart
Jim Ijósmyndari veit uppá millimeter hvar vaxtarrœktarhúsið í Duggu-
vogi er. Hann er loksins farinn að rata um borgina, hugsa ég illgirnislega.
Það er innivið Grafarvog og ég sem var búinn að búa mig undir að feta
ranghala og öngstrœti Reykjanesskjördœmis. Þarna er vaxtarræktarhús-
ið sumsé, ósköp meinleysislegt og í litlu samrœmi við þau átök sem eiga
sér stað þar inni, málað í fjörlegum litum. Við göngum upp brattan stiga,
nógu brattan og langan til að mœða illa vaxna blaðamenn. Innviðir
hússins eru í svipuðum dúr, bleikir, Ijósbláir, Ijósgrœnir, hvítir; pastellitir
heitir það víst, - og nœstum einsog allir speglarnir, tólin og tækin sem
helst minna á pínubekki frá tíma rannsóknarréttarins, strekkjara, togara
og þjappara, stingi í stúf. Að ógleymdum lóðum og stöngum af öllum
stœrðum og gerðum við hœfi jafnt amlóða sem berserkja. Og þarna er
erindið mœtt í eigin persónu, Hrafnhildur Valbjörnsdóttir vaxtarrœktar-
kona, í skjannableikum œfingagalla, buxum og skóm - ósköp sætum og
klœðilegum fatnaði, finnst okkurJim - og með stóreflis kraga um hálsinn,
afþeirri sortinni sem enginn gengurmeð ótilneyddur.
Lentirðu í slysi, spyrjum við að afstöðnum
kynningum og formsatriðum.
Já. Strætó keyrði á mig. Ég tognaði á hálsin-
um, svarar Hrafnhildur.
Hvaða leið? spyr ég einsog það sé skárra að
láta leið tvö keyra á sig en til dæmis Ieið ellefu.
Leið f jögur, svarar hún.
Strætó fór miklu verr út úr árekstrinum en
hún, bætir nærstaddur karlmaður við, eigandi
vaxtarræktarhússins, álítum við.
Hrafnhiidur er þó ekki verr haidin er svo að
hún leysir af sér kragann til heiðurs ljósmynd-
aranum, segir svo sposk:
Ég held að minnsta kosti höfði.
Ætli það sé mikil þörf á því að kynna Hrafn-
hildi frekar, svo mjög hefur hún verið mynduð í
bak og fyrir í blöðum og sjónvarpi síðustu þrjú
árin. Hún er vöðvastælt, það vita allir, en samt
smágerðari og nettari en við Jim áttum von á -
huggulegheita stúlka, svo maður bregði fyrir sig
afdönkuðu orðfæri og storki öllum jafnréttis-
ráðum þessa heims. Minnir hreint ekkert á þá
tegund kvenna sem eitt sinn voru uppi og hétu
skjaldmeyjar og valkyrjur. Tímamir breytast:
vöðvar eru ekkert prívatmál karlmanna lengur,
stolt þeirra og stöðutákn, og ekki lengur fær-
andi í goðsögur eða þjóðsögur þótt konur séu
vel að manni.
Við tyllum okkur á einn pínubekkinn útí
horni andspænis skelfilega stórum spegli, ég
horfi í spegilinn með samblandi af sjálfselsku
og viðbjóði, og spyr:
Bólgur og veikindi
Hvemig stóð eiginlega á því að þú fórst útí
þessa vaxtarrækt, Hrafnhildur?
Ég hef alltaf haft gaman af því að spekúlera í
línunum á fólki. Ég stend mig oft að því að glápa
á fólk og velta því fyrir mér hvað það ætti að
gera og hvað það ætti að éta til að komast í
betra form. Það er kannski illa gert að glápa
svona á fólk....?
Hrafnhildur horfir stillilega á viðmælanda
sinn, svolítið krítískum augum, finnst mér. Eg
áræði samt ekki að spyrja hana hvað ég eigi að
gera eða éta til að komast í betra form, enda
yrði það sennilega langt mál.
Þú hefur væntanlega alltaf verið íþrótta-
manneskja? spyr ég, minnugur þess að faðir
hennar er einhver mestur afreksmaður í íþrótt-
um sem landinn hefur alið, Valbjöm Þorláks-
son.
Ætli megi ekki segja það. Samt er ég sú eina af
börnum hans sem eitthvað hef verið í íþróttum
að ráði. Ég var níu ára þegar ég byrjaði í ballett í
Þjóðleikhússkólanum. Þar var ég í fimm ár en
hætti þegar ég byrjaði í frjálsum íþróttum 14
ára, æfði aðallega hástökk í nokkur ár.
Ég held ég hafi verið best á sínum tí'ma, svar-
ar Hrafnhildur hiklaust spumingunni hvort hún
hafi verið góð í hástökki.
íslandsmet?
Ég átti íslandsmet innanhúss, 1.70. Ekki utan-
húss. Svo ég hef kannski alltaf verið soldið
sportidjót í mér, en mér hafa alltaf þótt bolta-
leikir hundleiðinlegir!
Hrafnhildur neyddist tii að hætta keppni í
hástökkinu vegna þess að hún átti við þrálát
veikindi og meiðsl að stríða, bólgur og slit í
hnjám og hælum. Auk þess átti hún í höggi við
þann leiða sjúkdóm asma.
Ég var skorin upp og var á spítölum meira og
minna í heilt ár. Svo þurfti ég sífellt að vera að
hakka í mig fúkkalyf, alveg síðan ég var smá-
putti, og það hefur komið niður á mér síðar. Það
var næstum eins og sum líffærin í mér hefðu
sofnað. Ég fékk allar umgangspestir, var alltaf
hundlcisin, slæm í nýrunum og leið og þreytt. Ég
þurfti bara að losa mig við alian skítinn sem
hefur safnast fyrir í líkamanum. Ég kenni þess-
um fúkkalyfjum 105 prósent um hvað ég var
alltaf sloj.
Eftir þessi veikindi fór ég í þriggja mánaða frí
til Kaliforníu, segir Hrafnhildur um leið og hún
setur sig í myndræna stellingu. Þar kynntist ég
vaxtarræktinni.
Mjólkurhristingur með sementi
Það hefur verið ást við fyrstu sýn?
Jú, svona hérumbil. Samt fundust mér lyft-
ingar alltaf rosalega leiðinlegar. Þegar ég var í
frjálsum mætti ég duglega og samviskusamlega
í alla tíma nema Iyftingatí'mana. En svo stóð ég
frammi fyrir því að geta hvorki hlaupið né
stokkið og þá fannst mér ég þurfa að gera eitt-
hvað til að halda mér gangandi. Svo kom líka á
daginn að mér fannst þetta algjört æði!
Má bjóða herramönnunum eitthvað? er
spurt. Það er maðurinn sem við Jim höldum að
reki vaxtarræktarhúsið, dálítið suðrænn yfirlit-
um. Kaffi eða próteindrykk? bætir hann við.
Próteindrykk, svarar Jim.
Kaffi, segi ég. Hugsa mig svo um tvisvar og
kemst að því að ég get ekki verið þekktur fyrir
annað en að drekka próteindrykk fyrst ég er
staddur hér í nafla íslensku vaxtarræktarinnar.
Hann er á bragðið einsog mjólkurhristingur með
skvettu af sementi útí. Akaflega hollur, hugsa ég
og sýp hveljur.
En síðan ég byrjaði í vaxtarræktinni eitthvað
að ráði hefur þetta ekkert háð mér, segir Hrafn-
hildur. Svo hef ég líka verið í svæðanuddi og
það hefur hjálpað mér mikið.
Segðu mér Hrafnhildur - ertu sterk í raun og
veru eða eru þessir vcixtarræktarvöðvar Ijara
hálfgert frauð?
Ja, ég er sterkust af stelpunum sem eru með
mér í sportinu.Ég vil vera sterkust. Verð rosa-
lega fúl ef ég veit að það er einhver sterkari en