Helgarpósturinn - 04.10.1984, Blaðsíða 26

LISTAPÓSTURINN
Sameiginlegur
tónn
Guðný Magnúsdóttir og Edda Jónsdóttir með
keramik og grafík í Langbrókinni
Eddaog Guðnývið
verk sín í Gallerí
Langbrók: „Það er
einhvertónn í verk-
um okkar sem tengir
þau fjandi vel
saman.“
Myndlistarmennimir Guðný
Magnúsdóttir og Edda Jónsdóttir
tylltu upp verkum sínum í Gallerí
Langbrók fyrir fáeinum dögum, en
þar verða þau gestum og gangandi
til sýnis allt fram til f jórtánda októ-
ber. Þetta em áður ósýnd keramik-
verk og grafíkmyndir sem gerðar
em í örfáum eintökum.
Edda er í grafíkinni og segir að
sér sé nánast ómögulegt að lýsa
verkum sínum. Það sé svo hættu-
Iegt. Þó segir hún allar myndir sín-
ar vera óhlutbundnar. ,Jætta em
seríur", bætir hún við.
- Hvernig vannstu verkin þín?
„Hvert þeirra skar ég fyrst í kop-
arplötu, en að því búnu fékk ég til
liðs við mig alls konar önnur efni
og blöndur til að fá það fram á
flötinn sem ég óskaði.“
Sem sagt, verk unnin með blcuid-
aðri tækni hjá Eddu. En hvað með
verk Guðnýjar, þorir hún að lýsa
leirverkunum sínum?
„Já, og þau em nú eiginlega
tvennskonar. Annarsvegar er ég
með talsvert stórar og kantaðar
skálcU' sem að formi til falla inn á
við. Ég lita þær og bregð línum um
í samræmi við formið. Ég kalla
þetta mótuð skálaform. Hinsvegar
er ég með á sýningunni vasa sem
að formi til em minni og mýkri en
skálarnar."
Verk Guðnýjar em unnin í há-
brenndan steinleir í rafmagnsofni.
Eddu finnst merkilegt hvað verk
hennar og Guðnýjar standa vel
saman, þrátt fyrir að þær eigi hér
við talsvert fjarskyldar listgreinar.
„Það er hrein tilviljun. Við unnum
verkin hvor í sínu homi, án sam-
ráðs, en þegar við leiddum þau hér
saman í Langbrókinni og fórum að
tylla þeim upp, kom þetta í Ijós;
það er einhver tónn í þeim báðum
sem tengir þau f jandi vel saman.
Við þetta er sjálfsagt að bæta
svolitlum upplýsingum um feril
beggja þessara listakvenna:
Guðný Magnúsdóttir hefur starf-
að og verið við nám í Helsinki und-
anfarin ár og hefur sýnt víða, auk
tveggja einkasýninga í finnsku höf-
uðborginni þar sem hún fékk mjög
góða dóma. Nú í október stendur
fyrir dymm stærri sýning á verkum
Guðnýjar í Listmunahúsinu við
Lækjargötu.
Edda Jónsdóttir stundaði fram-
haldsnám sitt í Hollandi og hefur
eftir það tekið þátt í fjölda sýninga
víðsvegar um heim. Hún hlaut
verðlaun á alþjóðlega grafík-
biennalnum í Bradford á Englandi
árið 1982 og nú í haust á Fredrik-
stad biennalnum í Noregi. Hún
mun nú í október sýna ásamt fjór-
um helstu grafíkiistamönnum
Norðurlandanna í virtu galleríi í
Stokkhólmi.
-SER.
ROKK
Wonder og stórmerki
The Woman In Red—Kuik-
myndatónlist eftirSteuie Wonder
Það hefur lengi talist til stórtíðinda þægar
Stevie'Wonder sendir frá sér nýja breiðskífu
en nú em iiðin um það bil fjögur ár frá því
að seinast kom frá honum stór plata, en það
var Hotter Than July sem kom út árið 1980.
Á þessum tíma hefur hann sent frá sér ná-
kvæmlega fjögur ný lög, auk nokkurra dú-
etta, sem hann hefur m.a. sungið með Paul
McCartney.
Nú er loks komin frá Wonder ný plata,
sem að vísu hefur inni að halda tónlist úr
kvikmynd sem heitir The Woman In Red, en
plata þessi fer þó nokkuð nærri því að geta
talist alvöm plata. Öll lögin, utan eitt, em
sungin en Wonder nýtur þó aðstoðar söng-
konunnar Dionne Warwick í tveimur lög-
um, auk þess sem hún syngur eitt lagið ein.
Samanborið við hina ágætu plötu Hotter
Than July, verður The Woman In Red víst
að teljast heldur þunnur þrettándi. Á henni
er að finna átta lög og nákvæmlega helm-
ingur þeirra er góður, þ.e.as. þau lög sem
Stevie Wonder syngur einn. Fyrsta lagið,
sem jafnframt er titillag plötunnar, er nokk-
uð gott fönklag. Þá er það ballaðan fallega 1
Just Called To Say I Love you, sem flestir
kannast sjálfsagt nú þegar við, vegna þeirra
miklu vinsælda sem það hefur notið að
undanfömu. Þetta lag er í hópi þessara fal-
legu Wonderlaga sem taka sér bólfestu í
heilabúi fólks eftir örfáar hlustanir og vilja
helst ekki út aftur.
Fyrsta lagið á seinni hliðinni heitir Love
Light ln Flight, og er þar um millitempó-lag
með léttu fönkívafi að ræða. Er söngur
Wonders í þessu lagi með því besta á plöt-
unni. Don‘t Drive Dmnk er létt og líflegt lag
og enn bregður fyrir léttum fönk-áhrifum.
Þetta er eitt skemmtilegasta lag plötunnar
og í því nýtir Wonder víða skemmtilega
möguleika hljómborða sinna.
í öllum framantöldum lögum sér Stevie
Wonder um allan hljóðfæraleik, nema hvað
Lenny Castro bankar í kongatrommur í einu
laginu. Leikur Wonders er pottþéttur og
góður í einu og öllu og alltaf er gaman að
heyra hann leika á trommur, enda stíll hans
einfaldur og skemmtilegur.
Næst þessum fjórum framantöldu lögum
kemur svo It‘s You, sem þau syngja saman
Wonder og Warwick. Laglína þessarar bal-
löðu er falleg og ekkert út á hana eða söng
lagsins að setja. Hins vegar finnst mér
undirleikurinn heldur sætur og þá sérstak-
lega þessir sykursætu Hollywood-strengir
sem lulla undir.
Weakness heitir annar dúett sem er
voðalega fallegur og svæfandi, sérstaklega
þegar haft er í huga að á undan því er önnur
svefntafla, sem Warwick syngur ein og heit-
ir Moments Aren‘t Moments. Þá er ótalið
instrumental-lagið It‘s More Than You, sem
er svo sem ekki neitt neitt, en passar sjálf-
sagt einhversstaðar ágætlega í kvikmynd-
ina.
Mér skilst að í náinni framtíð megi eiga
von á alvöruplötu frá Stevie Wonder, en það
geta allt eins liðið eitt til tvö ár þar til hún
lítur dagsins ljós, en The Woman In Red á
sjálfsagt eftir að mala honum gull þangað
til, þrátt fyrir að hún sé eins og hún er.
U2 — The Unforgettable Rain
Nú er kominn sá tími árs er vænta má að
stórhljómsveitir og söngvarar fari að senda
frá sér plötur, enda ekki svo ýkja langt þar
til jólascdan fer í gang. Margra merkra (von-
andi) platna er að vænta á næstunni, þcir
sem vitað er að tíd. David Bowie, Big
Country og Dexy‘s Midnight Runners senda
væntanlega frá sér plötur og þess má einnig
geta að Stranglers verða líka með nýja skífu
á næstunni eftir nærri tveggja ára hlé, og
margt fleira á sjálfsagt eftir að líta dagsins
ljós áður en árið er úti.
En þetta var bara innskotsinngangur, því
U2 hafa þegar sent frá sér nýja breiðskífu,
sem heitir The Unforgettable Rain.
Hljómsveit þessi hefur á undcinfömum
mánuðum verið jafnt og þétt að auka vin-
sældir sínar hér á landi, hverju svo sem það
sætir, því alllangt er síðcin þeir sendu frásér
síðast stúdíóplötu. Hvað sem þvf líður, þá
hafa bæði nýir og gamlir U2 aðdáendur
beðið spenntir eftir þessari plötu og þá ekki
síst vegna þess að sú fregn hafði borist að
Brian Eno stjómaði upptökum og spuming-
in var hvort honum tækist að ná meira út úr
hljómsveitinni eða eyðileggja hana. Steve
Lillywhite, sem stjómað hafði upptökum
þriggja fyrstu breiðskífa U2, með dágóðum
árangri, var sem sé ýtt til hliðar en þess í
stað ráðinn maður sem einkum hefur getið
eftir Gunnlaug Sigfússon
sér orð fyrir ást sína á hljóðgervlum. En í
raun á það einkum við um hans eigin tón-
list, því hingað til minnist ég ekki þess að
hann hafi bmgðist þeim listamönnum sem
hann hefur tekið að sér að pródúsera. Ár-
angurinn hefur þvert á móti verið góður og
jafnvei hefur náðst meira út úr viðkomandi
flytjendum en áður var vitað að byggi í
þeim.
U2 er engin undantekning þar á og víst er
að The Unforgettable Rain er þeirra fjöl-
breyttasta og líklega besta plata til þessa.
Einkum er það fyrri hlið hennar sem er
sérlega góð. Hún hefst á kraftmiklu en ekki
sérlega hröðu lagi, sem nefnist A Sort Of
Homecoming, en mest áberandi við útsetn-
ingu þessa lags er klingjandi gítarleikurThe
Edge, eða Dave Evans eins og hann ku víst
heita réttu nafni. í næsta lagi er krafturinn
og hraðinn meiri, en þar er um að ræða
lagið Pride (In The Name Of Love), sem
gef ið hefur verið út á lítilli plötu og er áreið-
anlega eitt besta lag sem U2 hefur sent frá
sér til þessa. í laginu Wire, sem á eftir kem-
ur, er hraðinn enn keyrður upp og þegar hér
var komið, þegar ég heyrði þessa plötu
fyrst, spurði ég sjálfan mig: hvar endar þetta
eiginlega? Og það má segja að það hafi þar
eð endað, því þau lög sem á eftir komu eru
öll mun afslappaðri og rólegri. í fyrstu varð
ég meira að segja fyrir miklum vonbrigðum
með það sem eftir var af plötunni, eftir
þessa kröftugu byrjun. En í raun venjast
þessi lög flest mjög vel. Einkum þó lögin
The Unforgettable Rain og Indian Summer
Sky. Þá eru lögin Bad og Elvis Presley And
America einnig ágæt. Það sem þá er óupp-
talið eru þrjú lög, sem eiginlega verða að
teljast lagabútar og höfða þau lítið til mín.
The Unforgettable Rain er fjöibreytileg
plata og það má eiginlega segja að það
kveði við nýjan tón í hverju iagi og það
yfirleitt tón sem ekki hefur áður fyrirfundist
á plötum U2. Þá er hljómurinn allur sam-
þjappaðri og fyllri en áður. Aðalmunurinn
finnst mér þó felast í því hvað söngurinn er
miklu betri en oftast áður.
Fyrsta breiðskífa U2 var ágæt, en þeir
hafa bætt sig méð hverri plötu og ef svo
heldur fram sem horf ir, þá verður ekki síður
spennandi að fylgjast með þeim í framtíð-
inni en hingað til. The Unforgettable Rain er
góður kafli að marki sem eflaust hefur verið
sett enn hærra.