Helgarpósturinn - 11.09.1986, Blaðsíða 36

MMpwn* «kbw’
I
Alla tíð hafa konur og karlar þurft ad hírast
saman á jöröinni í misgódri sambúd. Botna
stundum ekkert hvert í öðru, sérstaklega á
unglingsárunum þegar ungar stelpur og strák-
ar velta vöngum hvert yfir öðru og finnst hitt
kynið óskaplega dularfullt. En samskipti kynj-
anna eru líka vinsœlasta viðfangsefni bók-
mennta, kvikmynda, leikrita og annarra list-
greina og oftast dregin upp skýr og ólík mynd
af kynjunum. En hversu ólík erum við og
hversu vel skiljum við hvert annað? Erum við
ekki, einsogeinn viðmœlandi HP segir, ölljöfn
á œðra plani en annað kynið gerir á sinn út-
smogna hátt tilkall til að drottna yfir hinu
vegna eiginhagsmuna?„Konan mín skilur mig
ekki," segja karlar oft en konur hafa undanfar-
in ár barist fyrir rétti stnum og jafnréttisbarátt-
an er líka hróp kvenna um skilning sér til
handa.
HP œtlar sér ekki að gera tilraun til að svara
stórum spurningum um mismun kynjanna en
þess í stað að bregða örlitlu Ijósi á það hvort
umrœðuefni og trúnaðarmál kynjanna inn-
byrðis séu ólík og þá hvers vegna. Fimm ein-
staklingar eru spurðir út í álit sitt á þessum
efnum, tveir út í gagnstœtt kyn, en öll hvort
kvenriahreyfingin nýja hafi breytt einhverju í
þessum efnum. Mál sem þetta gefur tilefni til
nokkurra alhœfinga en þœr geta einmitt oft
verið svo skemmtilegar þótt taka beri þeim
með nokkrum fyrirvara.
(eba um mismunandi
umrœduefni karla og kvenna)
eftir Margréti Rún Guðmundsdóttur
myndir Jim Smart o.fl.
INGIBJÖRG HAFSTAÐ,
38 ÁRA HÁSKÓLAKENNARI:
,,Þótt maður geri sér grein fyrir því að konur
eiga margt sameiginlegt, hefur þessi flokkun
kvenna og karla niður i stöðluð fyrirbæri verið
svo mikið notuð að hún er farin að fara svolítið
í taugarnar á mér. Það er auðvitað mjög ein-
staklingsbundið hvað konur ræða um í trúnaði
sín á milli. Sumar eru lokaðri og bældari en
aðrar, sumar treysta öðrum konum yfirhöfuð
ekki en aðrar eiga auðveldara með að opna
sig. Samt held ég að mörkin í samræðum
kvenna séu mun víðari en hjá körlum, hvernig
sem þær eru og hvort sem þær ræða saman í
trúnaði eða ekki. Konur eru síður með
vífilengjur og kalla hlutina frekar sínum réttu
nöfnum á meðan samræður karla eru meira
abstrakt. Við tökum meira af dæmum úr dag-
lega lífinu, ræðum um samviskubit, börnin, al-
menn vandræði, áhyggjur og allt það og eig-
um auðveldara með að afhjúpa veikleika okk-
ar, erum ekki eins hræddar við að missa andlit-
ið hver gagnvart annarri eins og þeir eru. Þótt
við séum einlægari, uppljóstrum hér og þar
um ýmislegt í fari okkar, nær trúnaðurinn
sjaldan svo Iangt að við opnum okkur alveg
hver fyrir annarri, þótt það geti auðvitað
gerst. Samræður kvenna eru svona rétt fyrir
neðan mörk yfirborðsmennskunnar.
Ég held að konur tali almennt ekki um kyn-
lífsreynslu og kynlífsvandamál sín hver við
aðra. Trygglyndi í garð eiginmanna og karla-
veldisins kemur í veg fyrir slíkt. Við vitum
hvað karlar eru viðkvæmir fyrir því að vera
bornir út. Þess vegna held ég að þeim sé svona
illa við kvennahópa, t.d. grunnhópa í kvenna-
hreyfingunni, þar sem konur koma saman
gagngert til að ræða sín hjartans mál. Þeim er
jafnvel illa við saumaklúbba, því að þeir gera
sér ekki grein fyrir því hvað við sýnum þeim
í raun mikla tryggð í þessum efnum. Við meg-
um hins vegar nöldra að ákveðnu marki þegar
við ræðum karla sem okkur eru nákomnir. Við
megum segja að þeir kunni ekki að ryksuga,
hirði ekki um að taka börnin úr skítugum föt-
um o.s.frv. En við köfum sjaldan dýpra í sam-
ræðum okkar, ekki nema þegar hjónabandið
er alveg að bresta. Og jafnvel ekki þá.
Góður kunningi minn sagði einu sinni við
mig að hann öfundaði konur svo af því hvað
þær ættu auðvelt með að blaðra. Þær gætu
slappað af og rætt um „hversdagslega,
ómerkilega" hluti sem samt skipta máli og
taka tíma okkar. Hluti eins og bleiur, börn,
gardínur, sjúkdóma, mat o.s.frv. Þetta gætu
karlar ekki gert því þeir væru alltaf að keppa
hver við annan og mættu ekki afhjúpa áhuga
sinn á svona hversdagslegum hlutum. Fyrir
áhrif nýju kvennahreyfingarinnar hafa einmitt
þessar ,,bla-bla-samræður" gert konum betur
kleift að taka á ýmsum tabúum. I gegnum þær
höfum við uppgötvað í meira mæli að við er-
um ekki eins einar með vandamál okkar og
við héldum, vandamá! eins og ofbeldi, kúgun,
kvenfyrirlitningu, óhamingjusamt hjónaband
o.s.frv. En við erum samt ótrúlega varkárar.
Það er kannski spurning hvenær við förum að
sýna sjálfum okkur meiri tryggð en karlaveld-
inu. Það sýnist mér hins vegar ætla að ganga
löturhægt."