Helgarpósturinn - 26.02.1987, Page 20

flokka Magnús undir slíkt.
En í Templarahöllinni gekk bing-
óið sinn gang. Þó blaðamaður hefði
klúðrað sínu spjaldi héldu aðrir
áfram að vinna. Fimm þúsund kall
til smávaxinnar konu sem virtist
alvön því að hirða bingó-vinninga.
„Sumir eru bara heppnari en aðr-
ir“, sagði hún í hléinu við blaða-
mann. „Aðrir vinna aldrei neitt.“
ÞRJÚ DAGLAUN f BOÐI
Það var ekki mikið um að fólk tal-
aði saman eftir hlé. Bingó er spilað
í þögn. Þó var hlýleg stemmning.
Borðin eru stór, 6—8 manna, og
þegar einhver kom einmana, settist
hann við borð með öðrum, bað
sessunauta sína að rétta sér ösku-
bakka, bölvaði kímilega og trúði
öðrum fyrir því að hann hefði bara
vantað 88. Sagði að sú tala væri jafn-
an kölluð „two fat ladies“ á Eng-
landi. Var þar með kominn í hópinn.
Áhætta hvers og eins var í lág-
marki í bingó og fáar sögur fara af
mönnum sem hafa orðið bingófíkn-
inni að bráð. Sumir þeirra sem spil-
uðu í Templarahöllinni þetta kvöld,
stunduðu bingóin nokkuð stíft og
fóru á flest bingó. Mikill meirihluti
gestanna var kominn á besta aldur.
Börnin farin að heiman og ellilífeyr-
isfátæktin ekki gengin í garð. Innan-
um og samanvið var fólk á öðrum
aldri.
Þegar kvöldið var úti varð blaða-
manni einkum hugsað til þess
hversu litla ánægju fólkið sýndi þeg-
ar það fékk vinninga. Það hélt still-
ingu sinni fullkomlega. í mesta lagi
var hægt að greina eitthvað sem var
í líkingu við stolt.
Ef til vill er það ekki furða. Sam-
anborið við Lottó, þar sem stærstu
pottarnir geta numið allt að 20 ára
launum láglaunamanns, eru þrjú
daglaun ekki neitt til þess að hrópa
húrra fyrir. En þau drepa kvöldið.
leftir Gunnar Smára Egilsson mynd Jim Smartl
eins og smurð vél. Var spilað í þögn
og einbeitingu. Stjórnandinn, slétt-
greiddur og ábúðarfullur maður, las
tölurnar lipurlega af eins konar
tölvuborði. Hann reyndi hvorki að
vera fyndinn né skemmtilegur.
Bingó-spilarar eru þakklátir áhorf-
endur og kefjast ekki annars af
stjórnandanum en að hann sé læs á
tölur og hafi ekki áberandi talgalla.
„BINGÓ-STRÍÐ" Á
ÞRIÐJUDÖGUM
Félagar úr Þrótti lentu í dálitlum
vandræðum með templarana og
bingó-græjurnar, þegar þeir voru að
undirbúa þriðjudags-bingóið sitt í
Glæsibæ. Templararnir réðu þeim
eindregið frá því að leggja út í bingó.
Sögðu að græjurnar kostuðu fleiri
hundruð þúsund. Bingóið væri basl
og kæmi í besta falli út á sléttu.
Þróttararnir þráuðust við og þeg-
ar þeir komust að því að þeir gátu
fengiö bingó-græjur fyrir 40-50 þús-
und, héldu þeir að templararnir
væru að fæla þá frá pottþéttri gróða-
leið. Þeir komu síðan út á sléttu
fyrsta kvöldið í Glæsibæ. Trúa enn á
gróðann og kenna „bingó-stríðinu"
um að ekki gangi betur.
Það er nefnilega „bingó-stríð“ í
Reykjavík. Á þriðjudögum.
Þannig er að áralöngu jafnvægi á
markaðinum hefur verið raskað.
Þeir sem halda bingó hafaskipt með
sér vikudögunum. Þingstúka templ-
ara hefur haldið bingó í kjallara
Tempiarahallarinnar á mánudags-
og fimmtudagskvöldum í áraraðir.
Þeir erfðu síðan laugardagseftir-
miðdagana eftir að Sigmar í Sigtúni
hætti sínu bingóhaldi. Templarar
eru einnig í Tónabæ og þar er það
sjálf Stórstúka íslands sem heldur
bingó á miðvikudögum og sunnu-
dögum. En vandræðin eru á þriðju-
dögum, sem er annar dagur er Sig-
mar í Sigtúni skildi eftir sig. Föstu-
dagarnir eru hins vegar, og hafa
löngum verið, bingó-lausir dagar.
Það var Magnús Blöndal Jóhanns-
son tónskáld sem hreppti þriðjudag-
ana ásamt syni sínum þegar þeir
losnuðu. Hann hélt sín bingó í
Glæsibæ. Þar varð hins vegar ein-
hver ókyrrð sem endaði með því að
Þróttarar tóku yfir bingóið í Glæsi-
bæ. Magnús flutti sig þá niður á
Hótel Borg og hélt fast við þriðju-
dagana. Hvorugur vill gefa eftir
þennan vikudag og allt er í járnum.
„SUMIR VINNA
ALDREI"
Ástæðan fyrir „bingó-stríðinu“ er
sú að það er afskaplega fámennur
hópur sem stundar bingó á íslandi.
Varla meira en þúsund manns að
sögn bingó-fróðra. Svo fámennur
markaður stendur varla undir fleiri
en einu bingói á dag, nema til komi
mikið af auglýsingum sem leiði til
aukinnar þátttöku. Bæði Þróttur og
Magnús auglýsa stíft, en nýir bingó-
spilarar láta á sér standa.
„Þeir drepa sig báðir á þessu“,
sagði einn bingó-fróður. „Bingó er
ekki það öflugur „bissniss" að hann
standi undir miklum auglýsinga-
kostnaði."
Svo er nú það. Þó templarar hafi
byggt sér hús fyrir bingó-gróða,
virðast ekki miklir peningar í dæm-
inu. Ekki eins og á Englandi þar sem
bingó-hallir eru í hverjum bæ og rík-
isreknu járnbrautirnar bjarga sér
fyrir horn með því að hafa sérstakar
bingó-lestir í förum milli London og
Brighton á sumrin. Þar sest fólk upp
í lestirnar og spilar bingó stanslaust
frá London til Brighton og aftur til
baka.
En Þróttarar eru samt súrir. Sér-
staklega sökum þess að samkvæmt
lögum frá 1952 er óheimilt að halda
bingó nema ágóðinn renni til liknar-
eða menningarmála. Þeir vilja ekki
BORGAR SIG EKKI AÐ
ÖGRAGUÐUNUM
Þegar kom niður í kjallara Templ-
arahallarinnar var fyrsta umferð
hafin. Aðalsalurinn þéttsetinn, einn-
ig gangurinn og slæðingur af fólki í
litlum sal við enda hans. Á milli
borðanna gekk fólk með úttroðnar
svuntur af bingóspjöldum í tveimur
litum. Horfðu yfir salinn og biðu
þess að einhver rétti upp hönd.
Það þýðir ekki að byrja í miðju
kafi, svo mikil var þekking blaða-
manns á bingói. Afréð því að bíða
næstu umferðar.
Fyrr um daginn hafði blaðamaður
rætt við sjóaða bingó-spilara og
komist að því að bingó er allt að því
trúarleg athöfn.
„Það þýðir ekki að bíða eftir töl-
unum sem menn vantar", sagði
einn, „þær koma ekki ef maður bíð-
ur eftir þeim.“
Það má því ekki ögra bingó-guð-
unum. Á bingói getur maður kann-
að velvilja máttarvaldanna og til
þess að vinna hylli þeirra er best að
vera iítillátur.
Bingó byggist ekki á getu og það
er ekkert sem eykur vinningslíkur
hvers og eins. Nema ef keypt eru því
fleiri spjöld. Til þess að vera fullviss
um vinning í bingói þarf að kaupa
hátt í 50 milljónir spjalda. í Templ-
arahöllinni þetta kvöld hefði það
kostað 2,5 milljarða. Vinningarnir
voru hinsvegar frá 5 þúsund upp í
nokkra tugi þúsunda.
VANIR MENN
Blaðamaður var vakinn af þess-
um þönkum þegar kallað var
„Bingó". Fólk leit snöggt upp frá
spjöldunum, sáu hvar kona rétti ein-
um af templurunum spjaldið sitt.
Þarna fór heppin kona. Síðan leit
fólkið á spjöldin, þeir sem reyktu,
kveiktu sér í sígarettu og biðu þess
að bingóið héldi áfram.
Það varð lítil töf á því. Templarinn
las tölurnar og stjórnandinn sam-
þykkti. Enginn hátíðleg verðlauna-
afhending né grátur. Vanir menn.
Keyra bingóið áfram.
Blaðamanni tókst að kaupa eitt
spjald, sem var raunar ekkert bingó-
spjald. Bara blár bréfsnepill með
áprentuðum bingó-römmum. 24 töl-
ur og einn fríreitur. 50 krónur.
„Þá spilum við fjórar línur í sama
reitinn."
Enginn hváði. Blaðamaður áttaði
sig á því að hann var ókunnugur í
hópi innvígðra. Sat með eitt spjald
og vissi ekki til hvers var ætlast af
honum innanum þaulreynda bingó-
kappa sem breiddu úr spjöldunum
yfir borðin. Eftir að hafa krossað
skilmerkilega yfir tölurnar sem
stjórnandinn las upp rann það upp
fyrir blaðamanni að hann var stadd-
ur í fjórða þætti fyrstu umferðar.
Hafði því byrjað í miðju kafi og
klúðrað spjaldinu sínu. Heilladísun-
um var ekkert um hann gefið.
En bingóið hélt áfram og gekk
ÞAÐ ERU SJÖ BINGÓ í VIKU í REYKJAVÍK
OG TVÖ ÞEIRRA SAMA DAGINN. HP
BRÁ SÉR Á EITT í SJÁLFU MUSTERI
BINGÓSINS, TEMPLARAHÖLLINNI
Fólk kemur á leigubílum á bingó.
Hugmynd um fjárplokk Góö-
templarareglunnar af ellilífeyris-
þegum féll um sjálfa sig vid inn••
ganginn. Madurinn í leigubílnum
var reyndar gamall, en ekki aldraö-
ur. Fyrrverandi sjómaöur sam-
kvœmt göngulaginu, fœturnir út-
pískaöir eftir œvilangar stödur á
dekki. Einn þessara manna, sem
aldrei sáu ástœöu þess ad raka sig
upp á hvern dag fyrir skipsfélagana
og var því með þriggja daga skegg
eins og Don Johnson. Uppháir
kuldaskór, hálfsíður frakki, terrilín-
buxur og Lenín-húfa. Verðugur þess
að plœgja leiö blaðamannsins í
ólgusjó bingósins.
20 HELGARPÓSTURINN