Morgunblaðið - 17.08.1958, Blaðsíða 18

18
MORCUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 17. ágúst 1958
— Ekkja Finsens
Frh. af bls. 3
þar og las. Hann sagði mér þetta
m. a. til þess að sýna mér frarn
á hve vornóttin væri hér
björt. —
Frú Ingeborg skýrir síðan frá
því, að það fyrsta sem hún hafi
heyrt um tilraunir Nielsar varð-
andi lækniskraft ljóssins, hafi
verið þegar hann skrifaði henni
til Ribe, meðan þau voru trú-
lofuð, að líklega drægist eitthvað
að hann kæmi í fyrirhugað frí,
því hann væri að vinna að
ákveðnu verki. Það væri dálítið
sérkennilegt, en einmitt þess
vegna þyrfti hann að vanda það
vel. Skömmu eftir að þau giftust
kom grein í læknariti um áhrif
Ijóssins. Þá sagði Niels Finsen:
„Nú kem ég fram með mitt
verk“ og svo skrifaði hann
fyrstu grein sína úm ljóslækn
ingar. Það var árið 1893. Þar
lýsir hann undramætti ljóssins
gagnvart sjúkdómum. Þremur
árum síðar komst ljóslækninga-
stofnunin á fót. „Ég verð að
koma upp Ijóslækningastofu sem
allra fyrst, því ég á ekki langt
eftir ólifað. Ég er í engum efa
um að hér er stórmál á ferðinni".
hefur frú Ingeborg eftir houm í
viðtalinu í Mbl. Brátt tókst að
fá vísindamenn og efnamenn til
þess að sameina kraftana til að
koma upp Ijóslækningastofu. Var
hún reist á lóð, sem „Komune-
hospitalet“ átti. Seinna var ljós-
lækningastofan flutt út í „Rosen-
vænget", þar sem hún er enn.
— En hann varaðist að láta
mig þurfa að taka þatt í því hug-
arstríði, þeirri sorg, sem hann
bar í brjósti, yfir því að vita, að
brátt hyrfi hann frá verki sínu,
segir frú Ingeborg að lokum í
umræddu viðtali. Með nærgætni
og pössunarsemi tókst honum að
leggja grundvöllinn sem aðrir
byggðu á, og byggja á enn í dag.
Það veitti honum gleði uppfinn-
ingamannsins. í henni fékk ég
hlutdeild. Mér hefir skilizt að
hún muni vera sú æðsta gleði
sem mönnum veitist í lífinu.
Og Valtýr lýkur viðtalinu með
eftirfarandi hugleiðingum: Mér
sýndist sem það kynni að vera
hlutdeild hennar í starfi og vís-
indasigrum hins mikla læknis og
mannvinar, er gefur henni
óvenjulegan lífsþrótt, heldur
henni ungri í anda fram á átt-
ræðisaldur. —•
Og nú er þessi merka kona
komin um nírætt og eftir mynd-
unum að dæma á hún enn þenn-
an óvenjulega lífsþrótt.
— Kvennasiðan
Framh. af bls. 17
heimili, því að aldrei er eins gott
að kaupa gólfteppi og húsgögn
eins og einmitt þá, — tízkan á
þeim sviðum breytist ekki svo
ort.
Frá suðrænum ströndum
Varla er hægt að kaupa svo létt
sólklæði eða opnar blússur í
búðunum hér í London, að mað-
ur reki sig ekki á merkið: „Búið
til á Ítalíu". ÖH eru þessi föt eink
ar smekkleg og sérstaklega snið-
in fyrir fólk, sem fer í sumarfrí
og hefur tíma til þess að spóka
sig á ströndinni.
Bikini-baðföt eru sögð notuð
alls staðar á Riviera ströndinni.
í Nice og Monte Carlo lætur nýja
tízkan ekki á sér bera en mikið
ber á víðum handprentuðum
lérefts- og baðmullarkjólum.
Þegar fer að kólna er mikið í
tízku að klæðast karlmannaskyrt
um í sterkum litum yfir þröngar
buxur. Sólhattar eru, mikið not-
aðir, með sams konar lituðum
höfuðklút og kjóllinn bundnum
yfir eyrun, — hattinum tyllt of-
an á svo að hárið fari ekki í ó-
reiðu og hægt sé að fara í sigl-
ingu eða bílferð, án þess að hafa
áhyggjur af sólsting, og með það
á tilfinningunni að þú lítir út
„svöl“ og „elegant" í hitanum!
Krf.
ÚTGEFANDI
HLJOÐFÆRAVERZLUN
Sími 11315,
Vesturver
Svandís
Jónsdóttir
Bjarni
Steingrímsson
Vilborg
Sveinbjörnsd.
Kristján
Jónsson
Ungir leikarar ferðast um
NÚ er fólk óðum að drífa heim
úr sumarleyfum, misjafnlega
löngum og ævintýi alegum. Ég
hitti nýlega fjóra ferðalanga. sem
hafa gert mjög víðreist innan-
lands í sumar. — Það var flokkur
leiklistarskóla Ævars Kvarans,
sem hafði verið að ferðast um
og sýna frá 30. maí til 30. júlí.
Þau létu vel af ferðinni þótt
margt hafi gerzt eins og við ber
á langri leið.
Þau sögðu vegina misjafna og
helzt mátti skilja, að hvað það
snerti væru Vestfirðirnir eins og
nokkurs konar eýja. Mikinn hluta
ársins væri illmögulegt að kom-
ast þangað akandi. Sögðu þau
ferðina þangað í fyrstu hafa geng
ið hálfskrykkjótt, en þó rættist
úr öllu.
Eftir að hafa ferðazt um 'Suður-
land í hálfan mánuð lagði leik-
flokkurinn af stað þann 16. júní
og ætlaði vestur um Þingmanna-
heiði. Frá vegamálaskrifstoíunni
höfðu þau upplýsingar um það,
að vegurinn væri fær, en til frek-
ara öryggis voru þó teknir með
tveir stórir plankar (til að brúa
pytti og smáskafla) og tvær skófl
ur.
Leikið var í Búðardal þann 17.
Þar fékk leikflokkurinn þær upp
lýsingar hjá manni nokkrum, að
vegurinn yfir Þingmannaheiði
væri ófær, en kannske von að
komast Þorskafjarðarheiði Samt
væri vissara að spyrjast fyrir á
tilteknum bæ rétt hjá heiðinni.
Daginn eftir sýninguna í Búðar
dal, 18. júní, var svo ekið í Bjark-
arlund og gist um nóttina. Um
morguninn var hringt til Pat-
reksfjarðar og látið vita að lagt
yrði á Þorskafjarðarheiði. Þá
komu þær fréttir, að ýta væri
lögð af stað frá Patreksfirði og
hún kæmi yfir heiðina „ef ekki
í dag þá snemma á morgun"
I samræmi við þessar nýju upp
lýsingar venti leikflokkurinn
sínu kvæði í kross enn einu sinni
og var ákveðið að leggja á Þing-
mannaheiðina svo langt sem fært
væri (ef það yrði þá ekki búið
að ryðja hana, en það vonuðu
þau auðvitað) og bíða þar eftir
ýtunni, sem varla gat verið langt
undan. Þá var það að einn þýð-
ingarmesti meðlimur hópsins fór
að mótmæla — bíllinn bilaði. Ein
aðalleiðslan í kælikerfi vélannn-
ar hafði sprungið.
Nú voru góð ráð dýr — bíllinn
langt frá mannabyggðum og úr
alfaraleið og leikflokknum veitti
ekki af hverri klukkustund ef
hann átti að komast tii Patreks-
fjarðar og sýna þar í tæka tíð.
Var nú rótað í verkfærakist-
unni, öllu umturnað í „skottinu"
og skipulögð leit hafin að
slöngubút eða einhverju sem not-
andi væri í stað slöngunnar sem
sprungið hafði.
Þrátt fyrir gaumgæfilega leit
fannst engin slanga, en þá sann-
aðist gamla máltækið, neyðin
kennir naktrj konu að spinna, og
var nú leitað í nestisbirgðum
flokksins og fannst þar stór, ílöng
karrídós. Lokið var tekið af
henni. Botninn skorinn úr og hún
sett inn í leiðsluna þar sem gatið
var og snæri sívafin um. — Þann-
ig náðu þau til byggða og með
aðstoð góðra manna var hægt að
endurbæta viðgerðina unz bíllinn
komst á verkstæði.
En til þess nú að forðast frekari
bilanir varð að hafa bílinn eins
léttan og hægt var. Þá var plönk-
unum fórnað og haldið af stað á
ný. Ferðin gekk greiðlega alveg
upp að heiðinni. Þar fóru að sjást
smáskaflar hér og þar, en vegur-
inn var þó enn auður. En hann
fór hríðversnandi og loks var
hann alveg lokaður af stó um
skafli.
Þeim fannst að vonum sár-
grætilegt að- láta þetta stöðva
sig því áður voru þau búin að
moka sig gegnum emn smáskafl
og vaða eina á. En það þýddi
ekkert að fárast út af því. Nú
var bara að taka á þolinmæðinni
unz ýturnar kæmu að ryðja
skaflinn.
Ferðalangarnir bjuggust um
eftir föngum, og gerðu það meðal
annars sér til dundurs að yrkja
ljóð. Þau voru ákaflega misjöfn
að gæðum, að þeirra sögn, e/i
þegar á heildina var litið fannst
þeim nú samt að það myndi ekki
vera heilsusamlegt ljóðlistinni, ef
„skáldin" væru látin dveljast
langdvölum uppi á heiði í köldum
bíl.
Þá dreif einn sig af stað til að
kanna veginn og gá, hvort ekki
sæist til ýtanna. Eftir tvær stund-
ir kom hann aftur með þær í-
skyggilegu fréttir að leiðin væri
allsendis ófær. — Þó svo að ýt-
urnar kæmu í tæka tíð, væri aur-
bleytan svo mikil að bíllinn
sykki. Þá var ekki um annað að
ræða en snúa við og reyna að
komast Þorskafjarðarheiðina. —
Mannskapurinn varð að skiptast
á að vaka og rabba við bílstjór-
ann og segja honum sögur svo
hann ekki sofnaði.
Það mun hafa verið létt verk
því allir voru of syfjaðir til að
taka eftir hvað þá að gera at-
hugasemd við það, þó sama sagan
væri sögð þrisvar, fjórum eða
jafnvel fimm sinnum. Svona var
haldið áfram alla nóttina og und-
ir morgun komið að Þorska-
fjarðarheiði.
Nú varð ekki aftur snúij, svo
það varð að viðhafa allar hugs-
anlegar varúðarráðstafanir. Með-
al annars þá að reka farþegana
út, þegar aurbleytukaflar komu,
láta þá vaða, en „gefa í“ forina.
Með þessu móti hafðist það naum
lega, en mátti JK ekkj tæpar
standa, því að tveir bíiar, sem
þau mættu á Arnargerðareyri og
voru að leggja á heiðina, festu
sig.
Frá Arnargerðarheiði var
hringt og sýningum frestað. Svo
voru svefnpokarnir dregnir af
bílnum, og eftir fáeinar mínútur
voru ferðalangarnir steinsofnað-
ir.
Frá ísafirði var þegar hald-
ið á Patreksfjörð og þangað var
komið einum degi á eftir áætlun.
Að eigin sög* óaði þeim ekkert
eftir allt umstangið sem Vest-
fjörðunum fylgdi — verst þótti
þeim að þurfa að fresta sýning-
um, sem hafði ýmis óþægindi í
för með sér, m. a. að sýnt var
níu daga í striklotu. En eftir
þetta gekk þó ailt samkvæmt
áætlun og er Vestfjörðum sleppti
var haldið norður og austur.
Til Reykjavíkur kom leik-
flokkurinn þann 31. júlí og lét
mjög vel af ferðinni og góðri
samvinnu við samkomuhússtjóra
og aðra, sem höfðu með sýningar
að gera.
Viðar.
Bifvélavirkjar, vélvirkjar, eða menn vanir bifreiða-
viðgerðum óskast. Uppl. á skriístofu vorri Tjarpar-
götu 16. Sími 17270.
fSARIM HF.
íbúð óskast
Hefi kaupanda að góðri 5 herb. íbúðarhæð í stein-
húsi í bænum eða úthverfi hans. Útb. kr. 300 þús.
Eftirstöðvar væri hægt að greiða á fáum árum.
EINAR SIGURÐSSON
Ingólfsstræti 4 — Sími 167-67.
— Kjötiðnaður
Framh. af bls. 6
starfið við að koma upp Land-
búnaðarsýningunni á Selfossi, en
hann átti þátt í að setja upp deild
| Sláturfélagsins þar. Þá kvaðst
. hann hafa undrazt, er hann
heyrði talað um sláturtíðina hér
á landi. 1 Danmörku er engin
sérstök sláturtíð, þar er slátrað
nokkurn veginn jafnt árið um
kring.
Loks spurði blaðamaðurinn
um álit hans á mataræði fólks
hér á landi. Christensen kvað vel
megun almennings meiri hér en
í heimalandi sínu og hefði það
sín áhrif á matarkaupin. Hann
lét vel af íslenzka npatnum, en
taldi hann fábreyttari en vera
þyrfti. Fiskinn kvað hann sér
staklega góðan, en hins vegar
kvaðst hann hafa saknað græn-
metis og jarðarberja.
LÍNA SEGIR
STOPP
(At the hop)
PLATA
SÍÐASTI
VAGNINN
í SOGAMÝRI
RÁGNAR BJARNASON
OG K-K. SEXTETTINN.