Morgunblaðið - 27.08.1959, Blaðsíða 3

Fimmtudagur 27. Sgúst 1959
UORCUISBIAÐIÐ
3
Guðjón fer um borð í bátinn eftir að hafa snert Sprengisand, en þar með var Viðeyjarsundinu lokið.
//
Fékk mér bara heitan vatnssopa
þegar heim kom/y
Rabbað við Guðjón Guðlaugsson,
húsasmið og sundkappa
EINS og menn sáu í fréttum
blaðanna í gær synti 53 ára
gamall húsasmíðameistari,
Guðjón Guðlaugsson, Efsta-
sundi 30, úr Viðey inn í
Reykjavíkurhöfn í gær. —
Blaðið átti stutt samtal við
Guðjón í gær og fer það hér
á eftir.
— Hefurðu iðkað sund lengi
Guðjón?
— Já, nokkuð. Ég lærði að
synda í átthögum mínum við ísa-
fjarðardjúp, þegar ég var 16 ára
og byrjaði þá þegar að skvampa
í sjónum og hefi gert það nær
sleitulaust síðan.
— Er þetta fyrsta langsundið
þitt?
— Nei. Ég var í þjálfun árið
1938 og synti þá úr Engey inn á
höfn á rúmlega einum tíma.
Seinna sama sumar synti ég yfir
Skerjafjörð, en hef ekki lagt í
nein stórræði síðan. Ég var veik-
ur í baki undanfarin fimm ár og
þá varð ég að hætta að synda en
nú í sumar byrjaði ég að æfa
aftur-og hefi farið svo til á hverj-
um morgni niður í Kleppsvík
klukkan hálf sex á morgnana og
synt þar um nokkra stund.
— Hvað er það sem þú vildir
ráðleggja ungum áhugamönnum
í sjósundi?
—Ja, ég vil þá bara íterka þær
ráðleggingar, sem ég veitti fólki,
þegar ég var sundvörður í Skerja
firðinum, að fara aldrei of langt
frá landi og reyna að láta sig
fljóta sem lengzt án hreyfingar.
í»að hefst ef menn leggja sig
fram. Svo tel ég að menn verði
að gæta fyllstu varúðar hvað
matarræði snertir og vera í bind-
indi bæði á vín og tóbak.
— Hvernig stóð á þvj að þú
syntir einmitt nú úr Viðey?
— Já, það var nú þannig að fyr-
ir tuttugu árum ætlaði ég að
synda úr Viðey í tilefni af 40 ára
afmæli KR, en ég hefi verið lengi
í sunddeild þess félags. En af ein-
hverjum ástæðum . fórst þetta
fyrir og nú fannst mér tími vera
tilkominn, því að félagið varð
60 ára í sumar.
— Varstu ekki þjakaður eftir
volkið?
— Nei, — ekki svo mjög. Mér
var ansi kalt enda alveg ósmurð-
ur og sundhettulaus og sjórinn
aðeins 8 gráða heitur.
— Þú hefur auðvitað hellt í
þig fullri könnu af kaffi þegar
kom í land.
— Nei, biddu fyrir þér. Ég hefi
ekki bragðað kaffi síðan ég var
tvítugur og ég efast um að það
sé gott að drekka mjög heita
drykki er maður er ískaldur. Ég
fékk mér bara heitan vatnssopa,
þegar ég kom heim.
— Þú hefur aldrei hlotið nein
afreksverðlaun?
— Nei — og þó. Einu sinni
tók ég þátt í stakkasundi úti í
Örfirisey, og varð langsíðastur —
en hlaut samt verðlaun — því að
við vorum bara þrír sem keppt-
| Ánægð með veðrið
| landið og fólkið
' Rætt við frú Valdtíeiði Þorláksson, sem
heimsækir ísland í fyrsta siani
)
MERK vestur-íslenzk kona, frú
Valdheiður Þorláksson er hér í
heimsókn í fyrsta sinn.
Blaðamaður Mbl. átti í gær
stutt viðtal við frú Valdheiði, sem
var stödd á heimili Karls Guð-
mundssonar, úrsmiðs, hér { bæ.
— t>ér hafið aldrei komið til
íslands áður?
— Nei, ég er fædd vestanhafs
í Winnipeg, en þangað fluttuzt
foreldrar mínir árið 1887. Faðir
minn var Jósep Benjamínsson,
ættaður frá Jörfa í Víðidal, en
móðir mín, Herdís Einarsdóttir
er ættuð frá Kalmanstungu í
Hálsasveit í Borgarfjarðarsýslu,
en þar bjuggu forfeður mínir
mann fram af manni.
—■ Hvenær komuð þér hingað?
— Ég kom 27. júní síðastliðinn
og fer vestur aftur á föstudag.
Ég hef haft gott tækifæri til að
sjá mig um. Ég er búin að fara
bæði um Vestur- og Norðurland
og er sérstaklega hrifin af Vest-
fjörðum. Litbrigðin þar í fjöll-
unum eru svo yndisleg, og poll-
urinn á ísafirði var alveg eins
og spegill. Mér fannst bæði fólk-
ið þar og veðráttan alveg dásam-
leg. Það spyrja allir hér um veðr-
ið, hvort mér finnist ekki munur
á verðáttunni hér og vestanhafs.
Það er eins og þið hafið ein-
hverja minnimáttarkennd út af
veðrinu. Mér finnst veðrið hér
mjög gott; þið ættuð bara að
tala minna um það — þá myndi
ykkur kannski finnazt það betra.
Þetta er bara ávani.
— Hvernig lærðuð þér svona
góða islenzku?
— Á heimili foreldra minna í
Winnipeg var alltaf töluð ís-
lenzka, og maðurinn minn, Karl
Þorláksson, var fæddur og upp-
alinn á ísafirði.
Við töluðum alltaf mikið sam-
an íslenzku. Hann var mikill ís-
lendingur í hjarta sínu — og
eiginlega varð ég fyrst íslenzk,
þegar ég giftist honum.
— Hvenær var það?
— Það var árið 1927. Hann var
úra- og skartgripasali og kom
vestur árið 1911 og lézt árið 1955.
— Auk þess hef ég alltaf lesið ís-
lenzku töluvert og fylgzt með
því, sem er að gerast hér og tek-
ið mikinn þátt í félagslífi íslend-
inga í Winnipeg — en þar er nú
mikið töluð enska, og líklegt að
íslenzkan deyi út með minni kyn-
slóð.
— Er þá ekkerf sem kemur yð-
ur hér á óvart.
— Nei, eiginlega er landið eins
og ég gerði mér það í hugarlund.
Náttúrufegurð er hér meiri, en
fyrir vestan. Hér er meira fyrir
augað — en það er að ýmsu
leyti þægilegra þar. Þar er ekk-
ert nema sléttan og auðvelt yf-
irferðar. — Annars er ég mjög
hrifin af Reykjavík og útsýninu
hér. Mér finnst yndislegt að horfa
hér út á flóann og á Esjuna. Ég
staðnæmist oft á göngu til að
virða það fyrir mér. Ég hef haft
mikla ánægju af förinni og er
mjög þakklát ættingjum manns-
ins míns, sem ég hef dvalið hér
hjá. Fólkið og veðrið héfur verið
dásamlegt — en auðvitað hlakka
ég til að fara heim og sjá dreng-
inn minn. Hann heitir Karl og
er úrsmiður eins og faðir hans
var.
Að svo mæltu kvaddi blaða-
maðurinn þessa vestur-íslenzku
konu, sem átti frekar von á dauða
sínum, en að komast í blöðin.
Síldveiði að glæð-
ast á Breiðafirði
ÓLAFSVÍK, 26. ágúst: — Þrír
bátar stunda síldveiði í reknet
héðan og hafa 'gæftir verið léleg-
ar undanfarna daga. í dag brá
þó til hins betra og fengu bátarn-
ir frá 40 til 87 tunnur. Var Týr
aflahæstur.
Síldin var mjög sæmileg og var
hún öll fryst til beitu.
STAKSTEIHAR
Mikil vonbiigði
„Þjóðviljinn" endurprentar f
gær grein upp úr blaði komm-
únista á ísafirði, þar sem úrslit
siðustu alþingskosninfa eru, gerð
að umtalsefni.
Er þar m. a. komizt að orði
á þessa leið:
„Það er ástæðulaust að draga
fjöður yfir þá staðreynd, að Al-
þýðubandalagið og hin róttæka
verkalýðshreyfing á íslandi varð
fyrir verulegu fylgiistapi í ný-
afstöðnum kosningum, en and-
stæðingarnir brósuðu stundar-
sigri.
Þessi úrslit eru fylgismönnum
Alþýðubandalagsins mikil von-
brigði, sérstaklega vegna þess
að málefnalega stóð það betur
að vígi en aðrir flokkar.Það hafði
tekið þátt í ríkisstjórn, sem vann
sér margt til ágætis og naut þar
af leiðandi vinsælda meðal al-
þýðu“.
Fáir munu verða til þess að
taka undir ummæli kommúnista-
blaðsins um það að vinstri stjórn
in hafi unnið sér „margt tii ágæt-
is“ og hafi „þar af leiðandi notiS
vinsælda meðal alþýðu“.
„Áhrifalausar horn-
rekur“
Síðar í þessari sömu grein koni-
múnista blaðsins, koma fram
miklar áhyggjur þess yfir ástandi
og horfum hjá flokki þess.
Ræðir blaðið áfram, hversn
dauflega horfi fyrir hinum svo
kölluðu verkalýðsflokkum og
kemst þá að orði m. a. á þessa
leið:
„Haldi þannig áfram, verða
þessir flokkar fyrr en var-
ir áhrifalausar hornrekur í ís-
lenzkum stjórnmálum. Það má
því ekki dragast öllu lengur að
samstarf takizt á milli þeirra“.
Kommúnistar eru hér enn á ný
að spila hina gömlu samfylking-
arplötu sína. Enn einu sinni snúa
þeir sér tii Alþýðuflokksins með
„samfylkingar“ tilboð.
Hin mikla stjórnlist
Öll blöðin gera í gær að um-
talsefni þau ummæli „Þjóðviij-
ans“ í fyrradag að griðasamn-
ingur Hitlers og Stalins hafi fólg-
ið í sér „óhjákvæmilega stjórn-
list“.
Alþýðublaðið kemst m. a. að
orði um þetta á þessa leið í for-
ystugrein sinni í gær:
„íslenzka kommúnistablaðið tel
ur það mikla stjórnlist af Stalín
að gefa Hitler kost á þeirri hern-
aðaraðferð að ætla fyrst að gera
út af við Vesturveldin og iáta
svo til skarar skríða við Rússa
með úrslitasigur fyrir augum. —
Litlu munaði, að Hitler tækist
þessi fyrirætlun. Þrautseigja
Vesturveldanna og síðar torleiði
Rússlands, ásamt viðnámi rúss-
nesku þjóðarinnar kom hins veg-
ar í veg fyrir, að nazisminn legði
undir sig heiminn. En vissulega
er ástæðulaust að vegsama stjórn
list Stalins. Griðasáttmáli hans
við Hitler kostaði meðal annars
millj. mannslífa í austurvegi'
Ástin á Stalin
íslenzkir kommúnistar, sem
láta nú blað sitt dá hina mikln
„stjórnlist“ Stalins og samninga
hans við nazista, ala ennþá í
brjósti sér einlæga ást til Stal-
íns. Það er sama þótt Krúsjeff
hafi stimplað hann sem brjálaðan
ofbeldissegg, sem nær hafi leitt
hrun og niðurlægingu yfir rúss-
nesku þjóðina. „Þjóðviljinn",
blað „Alþýðubandalagsins“ á ís-
landi heldur samt áfram að veg-
sama stjórnkænsku hans.