Morgunblaðið - 27.08.1959, Blaðsíða 16

16
MORCVNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 27. ágðst 1959
Hún horfði á bakið á mannl
sínum. Hann var öruggur í
göngulagi. Hann þekkti hún líka.
Hann gekk svo örugglega, af því
að hann var ekki öruggur. Við
hlið hans gekk Delaporte. Hægri
ermin hékk tóm við öxlina. Hann
þótti mikill veiðimaður. Ef til
vill var það vegna þess, að hann
vantaði annan handlegginn. Hann
hafði lært að fara með byssu
með öðrum handleggnum. Hann
færði sjálfum sér og öðrum sönn-
ur á, hvað sá gat, sem ekki hafði
nema annan handlegginn. Veru
flaug í hug, að hvorki Hermann
né Delaporte myndu vernda
hana. Aftur leit hún til hliðar á
Anton. í návist hans þýddi ekki
að vera að ljúga að sjálfum sér.
Hún hafði komið til þess að vera
nálægt Anton .En hvað myndi
það nú kosta, að vera nálægt
honum?
Veiðimaðurinn í broddi fylking
ar lyfti byssunni upp yfir höf-
uð sér. Það var merki um, að nú
mátti enginn tala framar. Veiði-
maðurinn notaði aðeins merki
til að gera sig skiljánlegan. Hann
skipti hinum litla hóp aftur
sundur. Vera, Anton og Her-
mann fóru með honum. Hinir
með hinum innfæddu. Allt fór
þetta fram í þreytandi þögn.
Hinn þétti skógur varð dálítið
gisnari. Það sást í litla tjörn, en
hávaxið gras í kring. Hinum meg
in við vatnið lá gata inn í skóg-
inn, svo óglögg, að hún sást
varla. Þessa götu myndi ljónið
koma, grunlaust, ekki verða vart
við dauðann, sem beið þess í
runnunum. Hvers vegna verða
menn að drepa? hugsaði Vera.
Hún varð hissa á sínum eigin
hugsunum. Hún óttaðist meira
um líf villidýrsins en veiðimann
anna.
Hvíti veiðimaðurinn skipti
fólki sínu niður í hinum lágu
runnum, sem lágu frá skóginum
að tjörninni. Hann valdi sér sjálf
um stað gegnt götuslóðanum. —
Það var hættulegasti staðurinn.
Nokkru fjær var Delaporte, síð-
an Hermann. Hjá honum lá
Vera í leyni og Anton í nokkurra
metra fjarlægð frá henni.
Nú var kominn bjartur dagur,
og sólin skein við og við á milli
skýjanna. Hræðslan greip Veru.
Hún vissi, að karlmennirnir voru
nálægt, rétt hjá henni. Hermann
var vinstra megin og Anton
hægra megin. Allir voru lagstir
í leyni í runnunum eins og fyrir-
skipað var. Hún gat ekki séð
neinn. Hún lagðist á grúfu og
setti byssuna í stellingar, byss-
una, sem hún aldrei myndi nota.
Hún hrökk við og fölnaði. Hún
heyrði þrusk. Henni datt í hug,
að það væri Ijónið og sneri sér
við.
Það var Anton. Hann lagði
fingurinn á munninn og gaf
henni til kynna með merki, að
Kápur frá kr. 695.—
Dragtir frá kr. 500.—
Kjólar frá kr. 100.—
Pils frá kr. 100.—
Útsölunni lýkur á morgun
hann áliti ráðlegra að vera hjá
henn'i. Hann lagðist niður rétt
hjá henni í hið hávaxna gras.
Mínúturnar liðu. Það leið hálf-
tími, en það bar ekki á neinni
hreyfingu. Hægri handleggur
hennar lá hjá vinstri handlegg
hans. Það var eins og handlegg-
irnir þráðu hvorn annan.
Vonandi kemur ljónið ekki,
hugsaði Vera. Hún leit upp í
loftið. Veiðinni myndi verða
hætt í síðasta lagi eftir klukku-
tíma. Hún átti erfitt með að setja
sér fyrir sjónir, að það var hún
sjálf, sem lá þarna í runninum.
Hún hugsaði um ungmeyjarár
sín, um kynni sín af Hermanni
og um börnin. Hvað átti hún að
sækja til Afríku, til Kongó, á
ijónaveiðar? Og hún varð aftur
vör við hin undarlegu áhrif frá
hinum rýlega, sterka armi karl-
mannsins við hlið hennar.
Þá gerðist allt skyndilega og
án þess að hún hefði tíma til
umhugsunar. Ljónið kom í ljós
á götuslóðanum, sem lá að hinni
litlu, grunnu tjörn. Það var
Ijómandi fallegt dýr með miklu
faxi. Vera hafði ekki séð ljón
áður nema í dýragarði og í hring
leikhúsi. Það var sama líkams-
lögunin, en þetta hvorttveggja
átti ekki saman nema nafnið. —
Sérhver vera leit öðruvísi út á
bak við grindur, þá var enginn
sjálfum sér líkur.
Ljónið kom eftir götuslóðan-
um, sem veiðimennirnir bjugg-
ust við, en það fór ekki eins að
og þeir höfðu gert ráð fyrir. Það
fór ekki að tjörninni. Það drakk
ekki. Það reisti upp hausinn og
þefaði. Einu sinni leit það við,
eins og það væri að hugsa um
að snúa aftur til skógarins. Því
næst fór það af stað, hægt, tígu-
lega, læddist eins og risavax-
inr köttur. Það fór í kring um
tjörnina.
Nú var það komið sama megin
og veiðimennirnir, sem biðu eft-
ir því. Laufið skrjáfaði undir
fótum þess. Nú var það ekki
nema í nokkurra metra frá Veru
og Anton. Vera hafði lært, að ljón
gæti stokkið níu metra. Fjarlægð
in milli hennar og ljónsins var
nú orðið engir níu metrar.
Byssa Antons fór í hálf hring.
Hlaupið fylgdi ljóninu eins og
segulnál. Dýrið gekk fram hjá
Veru og Anton. Það staðnæmd-
ist og þefaði aftur. Nú hlýtur
það að vera hér um bil á móts
við Hermann, hugsaði Vera, og
hún hafði óðan hjartslátt.
Vera og Anton heyrðu ekki
það sem ljónið hafði bersýnilega
heyrt. Það hlaut að hafa orðið
einhver hreyfing í runnunum.
Ljónið hljóp burt. Það var
óðara komið inn í runnana. — Á
sama andartaki reið af skot. —
Anton stökk á fætur.
„Liggið þér kyrr“, kallaði hann
til Veru.
Hún vissi ekki, hvað rak hana
til þess, en hún hlýddi honum
ekki. Hún stóð upp með byssuna
tilbúna á handleggnum og hún
elt: Anton gegn um kjarrið eins
og hún væri dáleidd.
Hún lokaði augunum snöggv-
ast til að sjá ekki það, sem áreið
anlega var að sjá. Hún fann það
greinilega á sér, að Ijónið var
ekki dautt og að það hafði kom-
ið Hermanni að óvörum.
Nú leit hún yfir staðinn, þar
sem hún stóð fyrir aftan Anton.
Hermann var horfinn. Ljónið
stóð fyrir framan þau í ekki
meira en fimm eða sex metra
fjarlægð. Kúla hafði sært það
í höfuðið, en þó ekki banasári.
Faxið á því var rautt. Dýrið
öskraði og öskrið gall eins og
þrumugnýr í kyrrðinni. Það sem
síðan gerðist sá Vera eins og í
draumi.
Anton reif skyrtuna eldsnöggt
af sér.
Ljónið bjóst til stökks — í
áttina til þeirra.
Anton ýtti Veru til hliðar.
Um leið kastaði hann skyrt-
unni frá sér í stórum boga. Hún
lenti á runni. Ljónið hikaði hálfa
sekúndu — því næst stökk það
á runninn, þar sem skyrtan lá.
Anton hleypti af rólega.
Ljónið öskraði ennþá einu
sinni, en því næst datt það nið-
ur og lagaði úr því blóðið. Það
var með skyrtu A_.tons á milli
tannanna.
Á meðan Vera stóð þarna eins
og orðin að steini, fór að lifna
yfir í runninum. Hvíti veiðimað
urinn kom fyrst í ljós. Því næst
sáust höfuðin á majornum og
Delaporte. Loksins sá hún hið
Ijósa höfuð Hcrmanns, sem kom
fram undan tré. Þetta var henn-
ar fyrsta veiðiferð en hún vissi
nákvæmlega, hvað gerzt hafði.
Hermann hafði hreyft sig ógæti
lega, þegar hann sá Ijónið. Ef til
vill ætlaði hann að flýja. Ljónið
hafði orðið hans vart. Þegar það
hljóp inn í runninn, skaut
majórinn, en drap ekki Ijónið.
Hermann hafði stokkið upp til
að bjarga sér. Ljónið hafði
snöggvast orðið ringlað og hikað.
Skyndilega stóð það fyrir fram-
an Anton og Veru. Skyrtan
beindi athygli þess frá hinum
nýja ofsækjanda, bragðið heppn-
aðist. Skot Antons hitti það í
hjartað.
Nú stóðu veiðimennirnir nokk
uð álengdar í kring um ljónið.
Vera sá allt, sem gerðist. Hún sá
hina mennina og hún leit í augu
mannsins síns, sem enn báru
merki um angistina.
Hvíti veiðimaðurinn gaf bend-
ingu um, að Ijónið væri dautt.
„Vera“, kallaði Hermann í
sömu andránni.
Hann gekk hægt til konu sinn-
ar. Hún kom ekki á móti hon-
um. Hún var máttlaus í hnján-
um og fannst hún ætla að detta.
Hún vafði handleggjunum um
mitti Antons og hallaði höfðinu
að brjósti hans.
Hann lét byssuna síga og lagði
handleggina um herðar hennar.
Þannig stóðu þau, þegar Her-
mann kom til þeirra.
Anton lét Veru ekkert til sin
heyra í þrjá daga eftir að þau
komu aftur frá Elisabethville. —
Hún var ein í stóra húsinu á hæð
inni, þaðan sem sást yfir Leopold-
ville og langt inn í landið, á heið
skírum dögum. Hermann var á
ferð um úransvæðið með Dela-
porte og ætlaði að vera fimm
daga í burtu. Vera hafði lítið að
starfa. Börnin voru í skóla fyrri
hluta dagsins, en síðari hlutann
léku þau sér með Lúlúu, ungu,
svörtu stúlkunni, sem Hermann
hafði ráðið og þau hændust að
henni þegar í stað. Siðkvöldin í
maí voru undarlega svöl. Vera
reyndi að lesa á meðan hún spil
aði klassiska tónlist á plötur. —
Hún hafði tekið plötusafn sitt
með sér frá Brússel. En hún
lagði alltaf bókina frá sér eftir
stutta stund. Hún fann, að hún
gat ekki fylgzt með efninu. Hug-
ur hennar leitaði hvað eftir ann-
að til Antons Wehr. Hún reyndi
að telja sér trú um, að það sem
hefði áhrif á hana, væri hugrekki
hans, — grunnfær, karlmannleg
ur eiginleiki, sem hún hafði
aldrei metið mikils. Hann var þá
ekkert hræddur við villidýr. En
hvað svo? Það var hægt að vera
fullkominn þrjótur og vera ekki
hræddur við villidýr. Líklega
voru fullkomnir þrjótar ekki
hræddir við villidýr. En það var
eins og hún væri knúin til að
vera alltaf að bera bræðurna sam
an. Annar var prúður, fyrir-
myndar heimilisfaðir, iðinn, efn-
aður og ávallt í samræmi við
samkvæmisreglur. Hinn kærði
sig sig ekki vitund um samkvæm
isreglur. Hann var iðjuleysingi,
harðlyndur, ruddalegur og mann-
hatari. Samt minnkaði traust
hennar á Hermanni með hverj-
um deginum, en traust hennar
á Anton óx daglega. Þetta kom
'ekki heim og saman. Gat hún
ekki hugsað um neitt annað?
Seinni hluta dags, þriðja dag-
inn, sem hún var ein, var hringt
í símann í stofunni, þar sem Vera
var ein.
Það var Anton.
„Hvernig hefur yður liðið eft-
ir ljónaveiðina, Vera?“ spurði
hann í léttum tón.
„Þökk fyrir, ágætlega".
„Hvernig væri það, að sýna
yður í kvöld annað, sem er hroll
vekjandi, — næturlífið í Leopold
ville“.
„Hermann er farinn í ferða-
lag.
Það var hlegið í heyrnartólið.
„Það er einmitt þess vegna,
að ég hringdi til yðar“.
„Ég fer ekki út nema Hermann
sé með mér“.
SHlItvarpiö
Fimmtudagur 27. ágúst:
8.00—10 20 Morgunútvarp (Bæn — 8.05
Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. 10.10 Veðurfregnir).
12.00—13.15 Hádegisútvarp. — (12.25
Fréttir og tilkynningar).
12.50—14.00 „Á frívaktinni44, sjómanna*
þáttur (Guðrún Erlendsdóttir).
15.00 Miðdegisútv. — (16.00 Fréttir, til-
k.). — 16,30 Veðurfr.
19.00 Tónleikar. — (19.25 Veðurfr.).
19.35 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Dagskrá frá Færeyjum (Sigurður
Sigurðsson).
21.00 íslenzk tónlist: Tónverk eftir Jón
Nordal og Skúla Halldórsson.
21.30 Útvarpssagan: Garman og Worse
eftir Alexander Kielland, V. lest-
ur. (Séra Sigurður Einarsson).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Allt fyrir hreinlæt-
ið“ eftir Evu Ramm. VIII. lestur
(Frú Álfheiður Kjartansdóttir).
22.30 Sinfónískir tónleikar:
a) Hljómsveitartilbrigði eftir Bor
is Blacher um stef eftir Pagan
ini. RIAS-sinfóníuhljómsveit*
in í Berlín leikur Fereno
Fricsay stjórnar.
b) Píanókonzert eftir Einar Eng
lund. Höfundurinn og sinfóníu
hljómsveit finnska útvarpsins
leikur. Stjórnandi Nils-Éric
Fougstedt.
23.15 Dagskrárlok.
Föstudagur 28. ágúst:
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
Tónleikar. — 8,30 Fréttir. — 8.40
Tónieikar. —. 10.10 Veðurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
15.00 Miðdegisútvarp. — (16.00 Fréttir.
Tilkynningar). — 16.30 Veðurfr.
19.00 Tónleikar. — (19.25 Veðurfregnir)
19.35 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Erindi: Frá Brixham til Billings*
gate. (Bárður Jakobsson lögfr.).
20.55 Tónleikar: Fílharmóníska ríkis*
hljómsveitin í Hamborg leikur
lög úr óperttunum „Maritza
greifafrú“ og „Sirkusprinsessan"
eftir Kálman. Richard Muller*
Lampertz stjórnar.
21.10 Ferðaþáttur: „Horft af Helga*
felli“. (Sigurlaug Björnsdóttir
kennari).
21.25 t»áttur af músiklífinu (Leifur
Þórarinsson).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Allt fyrir hreinlæt*
ið“ eftir Evu Ramm. IX. lestur.
(Frú Álfheiður Kjartansdóttir).
22.30 Ólafur Stephensen kynnir nýj*
ungar úr djassheiminum.
23.00 Dagskrárlok.