Morgunblaðið - 20.08.1963, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLADID
íriðjudagur 20. ágúst 1963
GUÐRÚN EGGERTSDÓTTIR
írá Haukagili,
lézt að Borgarspitalanum aðfaranótt sunnudags 18. ágúst.
Ágústína Grímsdóttir og systkini hinnar látnu.
Eiginkona mín
GUÐRÚN ALBERTSDÓTTIR
lézt aðfaranótt þess 19. þessa mánaðar.
Gísli Kristjánsson, Samtúni 8.
MAGNÚS BJÖRNSSON
ríkisbókari,
lézt í Landsspítalanum 19. þessa mánaðar.
v/aðstandenda.
Elín Björnsdóttir.
Eiginmaður minn
KARL GÍSLI GÍSLASON
verkstjóri,
Meðalholti 17,
andaðist föstudaginn 16. ágúst.
Fyrir hönd vandamanna.
| Nanna Einarsdóttir.
Eiginkona mín
RAGNHEIÐUR HJALTADÓTTIR
sem lézt í Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri þann
15. þ. m. verður jarðsett frá Akureyrarkirkju miðviku-
daginn 21. ágúst kl. 1,30.
Örn Snörrason.
Maðurinn minn og faðir
EINAR GUÐBRANDSSON
vélsmíðameistari, Hlíðardal,
verður jarðsettur frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 21.
þ. m. kl. 10,30 f. h. — Athöfninni verður útvarpað.
Sigríður Halidórsdóttir,
Þökkum öllum nær og f jær auðsýnda vináttu og hlut-
tekningu við fráfall og jarðarför
RUNÓLFS BJÖRNSSONAR
frá Komsá.
Sérstaklega þökkum við prófessor Snorra Hallgrims-
syni og starfsfólki Landsspítalans fyrir ómetanlega
hjálp og nærgætni í veikindum hans.
Aðstandendur.
Innilegustu þakkir til allra, sem sýndu okkur samúð
og hluttekningu við andlát og jarðarför
GUÐRÚNAR ODDSDÓTTUR
Rauðarárstíg 34.
Fyrir hönd vandamanna.
Sigríður Einarsdóttir.
íta Einarsdóttir.
Innilegar þakkir til allra sem auðsýndu samúð og
vináttu við andlát og jarðarför föður okkar og tengda-
föður
TRYGGVA Á. PÁLSSONAR
frá KirkjubólL
Böm og tengdabörn.
Alúðarþakkir til allra fjær og nær, sem sýndu okkur
samúð og hluttekningu við andlát og útför
ÁGÚSTAR PÁLSSONAR
Ingveldur Lárusdóttir,
böm, tengdabörn og baraaböm.
Innilegar þakkir öllum sem sýndu okkur- samúð
við andlát og jarðarför
PÁLS TRAUSTA PÁLSSONAR
Sigríður Jóhannsdóttir, Hulda Pálsdóttir,
Sveinn Einarsson og börn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vináttu
við jarðarför
VILHJÁLMS GUÐMUNDSSONAR
frá Skáholti.
Vandamenn.
Öllum þeim, er sýndu okkur samúð við fráfall og
jarðarför
JÓNS ÓLAFSSONAR
Urriðavatni,
færum við okkar innilegustu þakkir. Nágrönnum okkar
þökkum við sérstaklega fyrir hjálpsemi og hluttekningu.
Vandamenn.
Ágústa Lárusdóttir
ÁGÚSTA Lárusdóttir lézt að
heimili sínu laugardaginn 27.
júlí síðastliðinn á áttugasta og
fyrsta aldursári. Lífið ætti að
hafa kennt okkur, að dauðinn
er ofur eðlilegur gestur, þegar
gamalt fólk á í hlut, en oftast
kemur hann þó á óvart, og svo
var einnig í þetta sinn. ÁgúSta
var alla ævi ógift og barnlaus,
en hún kimni því vel að hafa
frænda- og vinahópinn í kring-
um sig, og np þegar hún er öll,
finnum við bezt hve mikils virði
hún var okkur.
Ágústa var fædd 8. ágúst 1882
að Sjónarhóli á Vatnsleysu-
strönd. Foreldrar hennar voru
Guðrún Þórðardóttir bónda í
Höfða og Lárus Pálsson Jónsson
ar í Arnardrangi, en Páll var
sonur Guðnýjar dóttur Jóns Stein
grímssonar. Börn þeirra Lárusar
og Guðrúnar, sem upp komust
voru: Pálína, Páll, Ágústa, Ólaf-
ur, Jakob, Margrét, Sigurður og
Guðrún og eru þrjú yngstu syst-
kinin á lífi. Lárus Pálsson bjó
lengi á Sjónarhóli á Vatnsleysu-
strönd og stundaði lækningar.
Arið 1898 fluttist hann til Reykja
víkur. Að sögn hans sjálfs var
það ekki af því, að honum líkaði
ekki vistin á ströndinni, heldur
vildi hann fá betri aðstöðu til
að koma börnum sínum til
mennta. Það sem hann hafði sjálf
ur farið á mis við í æsku, vildi
hann veita þeim. Lárus reisti sér
hús á Spítalastíg 6, og þótt barna
hópurinn væri stór, var þar allt-
af húsrúm fyrir ættingja og vini,
og hafa margir borið heimilinu
þá sögu, að það hafi einkennzt
af glaðværð og gestrisni.
Ágústa, næstelzta dóttirin,
iærði hjúkrun hjá frú Bjarhhéð-
insson, og hjúkrunina gerði hún
að ævistarfi sínu. Lengst vann
Agústa að hjúkrunarstörfum hjá
mági sínum Guðmundi heitnum
Guðfinnssyni lækni á Hvoli, en
þar vann hún rúm fimmtán ár.
Eftir að til Reykjavikur kom,
vann hún á nuddstöfu Jóns
Kristjánssonar læknis, en mest
stundaði hún hjúkrun í heima-
húsum. Hjúkrunarstörfin voru
Agústu einkar lagin. I starfi sínu
bar hún með sér mildi og hlýju,
en jafnframt var yfir henni festa
og myndugleiki, sem vakti traust
og sjálf fann hún bezt ábyrgð-
ina á herðum sér. Allt varð að
víkja fyrir velferð sjúklingsins,
og margar urðu vökimæturnar,
ef svo bar undir. Og þannig var
það einnig í hennar einkalífi, að
hún var bezt, þegar mest á
reyndi.
Ágústa hafi ánægju af bókum,
og aldrei leið henni vel, ef hún
hafði ekki eitthvað að lesa. Hún
hafði yndi af að rifja upp atvik
frá gömlum tímum, segja frá
kjörum fólks í þá daga og kunni
kynstur öll af sögum og sögnum,
fór vel með og lifði sjálf í frá-
sögninni.
Heimili hennar var með sér-
stökum hætti. Það var notalegt,
gamalt og gróið. Fátt þeirra
muna, sem þar voru, mundi fólk
kæra sig um að hafa í híbýlum
sinum í dag, en hjá Gústu fór
allt vel, og hún nostraði og sýsl-
aði við hlutina í kring um sig
og var ánægð með umhverfi sitt.
Hún hafði lag á að láta öllum
liða vel, sem komu til hennar, og
var vinföst og vinmörg.
„Það verður hver að ganga
Beztu þakkir fyrir góðar gjafir, heimsóknir og
kveðjur á sjötugsafmæli mínu hinn 1. júlí 1963.
Hermann Eyjólfsson
oddviti Olfushrepps.
Öllum þeim, er heimsóttu mig, sendu mér gjafir,
heilla- og vinarkveðjur á 70 ára afmæli mínu 24. júlí,
þakka ég af alhug.
Vigfús Sigurðsson,
Bakkastíg 3, Vestmannaeyjum.
sína götu“, sagði hún stundum,
og lif hennar sjálfrar bendir tjl,
að hún hafi haft á réttu að
standa. Ég er ekki fær um að
dæma, hvort líf Ágústu hafi ver-
ið hamingjusamt, ég kynntist
henni aðeins á efri árum og,
sé of mörg smáatriði til að geta
dæmt um heildina. Þó finnst
mér, að svo hafi verið. Beiskja
og kali í garð annarra náði aldrei
tökum á henni. Hún hafði á-
nægju af starfi sínu, yndi af
bókum, fallegum hlutum og þeg-
ar vinirnir komu í heimsókn.
Gestrisni hafði hún vanizt frá
bernsku, hjálpsemi var henni geð
gróin og glaðværðin hafði oft
yfirhöndina, einkum þegar hún
var sjálf veitandinn.
Ágústa var nýkomin heim eft-
ir rúmlega þriggja mánaða legu
á sjúkrahúsi, þegar hún lézt.
Það skyggði á hjá henni síðustu
árin, að hún óttaðist að verða
ekki sjálfbjarga og þurfa að yf-
irgefa heimili sitt, en það vissu
allir, að þaðan mundi hún nauð-
ug fara. Daginn, sem hún kom
heim, var hún glöð eins og barn.
Þá ríkti ánægjan eins og þá
stundiná mundi enginn, að óvíst
var, hvort hún yrði fær um að
-bjarga sér til lengdar.
Við lát Ágústu þökkum við
henni góðvildina og hlýjuna og
eiginleikann til að gleðjast og
kryggjast með öðrum, eins og
hún sjálf ætti í hlut, og við vilj-
um trúa því, að hún hafi enn
á ný átt í vændum góða heim-
von.
Guffrún P. Helgadóttir
NÝVERIÐ lézt hér i bæ
Ágústa Lárusdóttir, elzta barn
Lárusar Pálssonar, hómopata, og
hans merku konu. Sá, er þetta
ritar, var um skeið eins konar
tökubarn þessara góðu hjóna,
þá í fyrsta bekk Menntaskólans,
skó- og fatalítill og að mestu
auralaus. Þeir, sem þá áttu því
láni að fagna að kynnast heim-
ili þessara hjóna, munu seint
gleyma því. Barnahópurinn
glæsilegi, hjartahlýjan, góðgerð-
arstarfsemin, en fyrst og fremst
að hjálpa þeim sjúku.
Ég hygg að á þessum tíma hafi
Lárus Pálsson á marga lund ver
ið einn mesti læknir þessa lands.
Hann læknaði ekkí eingöngu
með lyfjum, sem þá voru fá og
smá, heldur ef svo mætti að
orði komast, með mætti sálarinn-
ar, sem vera má að oft sé frá
góðum framliðnum kominn, eða
frá sjálfum Guði. Á þessum
tíma, sem ég dvaldi þar, fékb
ég oft leyfi Lárusar til þess að
sitja inni hjá honum er hann
spurði og rannsakaði sjúklinga
og ég veitti því sérstaklega at-
hygli, hversu nákvæmlega hann
spurði þá um aðdraganda og
gang sjúkdómsins, og ég hygg að
hafi komið honum að góðu haldi
jafn náttúrugreindum manni.
Mér þótti gaman að sögu, sem
maður að norðan sagði mér ný-
verið um Lárus. Móðir þessa
manns hafði um langt skeið
þjáðst af þunglyndi, margir iækn
ar höfðu reynt, en án árangurs,
að hjálpa henni, en engin lyif
dugðu. Lárus, eins og vant var
viðbragðsharður, hélt alla leið
norður í land og mun það vera
all erfitt ferðalag. Þunglyndi
konunnar eyddi hann máské
með einhverjum lyfjum, en hann
gerði annað, hann fékk sjúk-
linginn smám saman til þess
að taka á sig spjarirnar og koma
niður í stofu. Þegar sú þraut var
unnin, tók hann upp á því að
kenna henni að spila á spil og
þar á meðal „Fúkk”, sem er
mikið gleðispil. Þannig var hann
og þessvegna vann hann oft
sigur við það, sem hinir lærðu
læknar glímdu við án árangurs.
Jafnvel nú á dögum reynist
mörgum reyndum lækni erfitt
að glima við þunglyndið. Þar
er margt sporið erfitt, bæði
lækni og sjúklingi. Það er langt
síðan að ég hef heyrt minnst á
þetta merka heimili og langar
til að bæta örlitlu við, jafnvel
þó um stutta minningargrein sé
að ræða, og að gefnu tilefni,
þegar minnst er hér á hina látnu
heiðurskonu, Ágústu Lárusdótt-
ur, elsta barn læknishjónanna.
Þetta hús þeirra á Spitala-
stígnum var merkilegt hús. Börn-
in tápmikil og heimilishættir
með ágætum, og eitt sem var
sérstaklega eftirtektarvert að
þetta var á þeim tíma einskonar
uppeldisstöð fyrir gáfaða
menntamenn. Það má vel vera
að vinur minn séra Sigurður
Lárusson, sem ég svaf hjá og
var hann þá, sem nú, öruggur
til góðra hluta,hafi átt nokkur
upptök að því hversu margir
ungir menn komu þangað, venju
lega á kvöldin. Og margir þess-
ara manna hafa orðið þjóðkunn-
ir menn, hver á sínu sviði. Ég
minnist Guðbrandar Magnús-
sonar, málsnjall og gáfaður, og
ef ég man rétt, einn af forustu-
mönnum ungmennahreyfingar-
innar. Þangað kom einnig Þór-
bergur Þórðarson, ungur að aldri
og feiminn, en kvæði eftir hann
höfðu þá birst í einhverju viku-
blaðanna, þjóðkunnur þá og
þegar. Þangað komu og Kvaran
bræður, gáfaðir og sérstaklega
fannst mér kveða að Ragnari.
Þangað kom einnig Sigurgeir,
síðar biskup, og margir aðrir.
Þarna var talað um áhugamál
þjóðarinnar, ræður fluttar og
kvæði þulin. Þegar þetta skeði
minnist ég séra Jakobs Lárus-
sonar, síðar prests, Ólafs bróðir
hans, er var nafnkunnur læknir,
mikilll sikurðlæiknir eiftir þeirra
tíma mælikvarða og hetja í
blíðu sem stríðu, sem kunnugt er
þeim er bezt þekktu hann, sið-
asta æviárið. Og dæturnar glæsi-
legu Ágústa og Margrét, er síð-
ar giftist Guðmundi Guðfinns-
syni, lækni að Stórólfshvoli. Mun
þeirra hjóna lengi minnst " I
Rangárþingi. Þá minnist ég Pál«
föður Lárusar Pálssonar, leik-
ara, er reyndist hinn mesti hag-
leiksimaður í sinni iðn. Yngst
var að mig minnir Guðrún, sið-
ar kona yfirlæknisins á Vifiis-
stöðum, þá ung með siðar fléttur,
oft spyrjandi um skéldskap. AMt
var fólk þetita gáfað og glað-
vært.
Gamla konan, frökem Ágústa
sem nýlátin er, bar af flestum
stúlkum, er þá voru hér j
Reykjavík, að fegurð og sköir-
ungisskap. Hún líktist pabba sán
um í því að vilja af fremsta
megni hjúkra og lækna, og réð-
ist ung til mágs sins, Guðmund-
ar lœknis, sem hjúkrunarkona.
Eftir heyrði ég haft að Ágústa
Frarr.h. á bls. 17