Morgunblaðið - 29.01.1964, Page 3

Miðvikudagur 29. jan. 1964
MORCU N BLADIÐ
BLAÐAMAÐUR ög ljósmynd
ari Moirgunblaðsinis bruigOoi
séir í gæir nið-ur að Reykja-
víkurhöfn og spurðust fyrir
um síldveiðarnar hjá þeim fáu
sjómönnum, sem í höfn voru.
Við Grandagarð lá Þorlák-
ur frá Þorlákshöfn. Stóðu
. skipveirjar á palli vörubifreið
ar, uppi á bryggjunni og
unnu að því að taka upp nót-
ina. Þorfinnur skipstjóri var
í landi, en menn hans skýrðu
svo frá, að nú mundi hætt
sífdveiðum, þar sem nótin
vaeri gjöirónýt og hefði brugð
izt þeim hvað eftir annað.
Við Ingólfsgarð lá Snæfeil
frá Akureyri. Hitti blaðamað-
........,
Landlega í Vestmannaeyjum.
Of löng sigling
Flotinn aflar ekki fyrir tjóni, segir
Trausti Gestsson, skipstjóri
ur að mali skipstjorann, —
Trausta Gestsson, sem stóð í
brúnni.
Traustl sklpstjóri.
— Hvaða erindi eigið þið
Norðlendingiar í Reykjavík?
— Við erum að láta gera
nokkrar breytingar, tál að
uppfylla síðustu kröfur Skipa
skoðunarinnar. Verkinu er
bráðum lokið, svo að við
komumst sennilega út á veið-
air í dag.
— Hvernig hefluir ykkur
gengið?
— Við höfum fengið uim 6
þúsuind tunnur. Við kómum
ekki suður fyrr en uim 20.
nóvember og misstum því af
fyrsitu aflahrotunni. Svo fór-
um við aftur norður í verk-
fal-linu og vorum þar í hálf-
an mánuð. Það vár gott að
geta verið heima uim jólin.
Okkur leiðist mjög að vera
syona sjaldan heima. Við er-
um 12 um borð og 7 eru gift-
ir. Sérstaklega ledðist okfcur,
þegar afli er tregur, eins og
í þessum ógæftum að undan-
fömu. Ég hef þá trú, að flöt-
inn hafi ekki aflað fyrir
kostnaði, þar sem tapazt'hafa
bátar og nætur. Það er mjög
vafasamt að hálda uppi veið-
um 10 tíma siglingu firá næstu
höfn, Vestma^M^ieyjum, eink-

■y. :
Dyrhólaey (Porlland), Þarna vill Trausti láta gera höfn.
á mi&in
vélstjóri, Freysteinn Bjarna-
son, sem er aðeins 18 ára.
— Verður ykkur vel til
kvenna í Eyjum? spyr blaða-
maður Freystein.
um þar sem síldin heldur sig
í einu versta veðravíti, sem
til er við íslandsstrendur.
Mikil þörf er að flá höfh
einhversstaðar í nánd við
Portland. Það bar t.d. eitt
sinn við, að kcnmin voru 10
vindstig 3—4 kls. etftir að góð
veðurspa hafði'-verið lesin í
útvarpið. Þá verðum við að
láta fyrirberast á hafi úti
heila hótt og halda sjó..
— Þetta er ekkert líkt þeim
síldveiðum, sem stundaðar
voru fyrir nokkrum ámm,
hélt Trausti áflram. Nú kasta
menn í vitlausu veðri. Síld-
arflotinn hefur oft láitið úr
höfn í Eyjum, þótt landlega
hafi verið hjá landróðrabát-
um þar. Efstu bátamir
stjórna umferðinni. Þeir halda
úr höfn, þótt'veður sé slæmt,
og þá fara allir á eftir.
— Hvernig er að dveljast í
Eyjum í landlegum? *-
— Það er ósköp leiðinlegt.
Þá er venjulega svo vont veð-
ur, að varla er fært milli
báts og bryggju. Þó stytta
margir sér stundir við
drykkju.
— Hvernig ná menn í vín,
þar sem ekki er álengisút-
sala?
— Menn eru svo forsjálir í
slíkum málum. Þeir panta
vínið frá Reykjavík og eiga
það á Pósthúsinu, þegar
næstia landlega er.
Nú kemur upp í brúna 2.
— Það er nú upp og ofan.
Framboðið er miklu minna
en eftirspumin. Á síðasta
balli, sem ég var á í Eyjum,
voru karlmenn tíu sinnum
fieiri en kvenfólk.
Tvö hin yngstu um borð,
Freysteinn vélstjóri og skips-
hundurinn, Habba. Hún er
aðeins þriggja mánaða.

h
STAKSTIINAR
,,Garmurinn“
I gleðskap og einkaviðræðum
getur verið gaman að orðhákum,
enda þurfa menn ekki að taka
ummæli þeirra alltof alvarlega,
en heldur er leiðinlegt þegar
slíkar orðræður eru fluttar inn
í Ríkisútvarpið á þann hátt, sem
gerðist í þættinum „Um daginn
og veginn" sl. mánudagskvöld.
Þar kom fram maður með svo
„skelegg" sjónarmið að hann
komst að þeirri niðurstöðu að
unnt væri að byggja fjölda stór-
hýsa „fyrir ekki neitt“ eða jafn-
vel minna en það, ef hans ráð-
um væri hlýtt. Þetta var þó ekki
aðalatriðið heldur hitt, að mað-
urinn flutti þær nýstárlegu til-
lögur að rífa ætti niður bygg-
ingar eins og gamla stjórnarráð-
ið, menntaskólann og sjálft Al-
þingishúsið, sem hann nefndi
„garminn“. Skulu ekki fleiri orð
höfð «m þetta endemiserindi,
Urnmæli Emils
í forystugrein í Alþýðublaðinu
í gær segir á þessa leið:
„Emil Jónsson, sjávarútvegs-
málaráðherra, gaf ítarlega
skýrslu um málefni togaranna,
þegar stjórnarfrumvarpið um að-
stoð við sjávarútveginn var rætt
á Alþingi í síðustu viku. Hefur
þriggja manna nefnd nýlega
lokið athugun á rekstri skipanna
og gefið um það skýrslu. Nefndin
telur tvær höfuðorsakir fyrir
hinni lélegu afkomu:
1) Með útfærslu landhelginnar
misstu togararnir beztu mið sín
umhverfis landið.
2) Vinnuskipan á togurunum
er úrelt og hafa þeir 31 manna
áhöfn meðan brezkir og þýzkir
togarar við sömu veiðar hafa 20—
22 menn.
Emil taldi að með breyttri
vinnuskipan mætti spara stór-
upphæðir í rekstri togaranna og
væri sjálfsagt að skipta því fé
milli útgerðar og áhafnar, þann-
ig að sjómenn fengju verulegar
hækkanir. Taldi hann þessi mál
þurfa að athugast gaumgæfilega,
enda væri um torleystan vanda
að ræða. Hins vegar mundi þjóðin
sammála um að halda togaraút-
gerð í von um betri afkomu síðar.
Aðrir ræðumenn gengu lengra
í þessum efnum og töldu togara-
útgerð okkar langt á eftir tím-
anum hvað tækni og rekstur
snerti. Mundi engum manni
detta í hug að byrja í dag út-
gerð á þann hátt, sem íslenzku
togveiðarnar væru stuiidaðar.“
Rætt áður
Emil Jónsson vill þannig láta
fara fram öfgalausa athugun á
því, hvort ekki væri heppilegra
að breyta vinnufyrirkomulagi á
togurunum og hafa sérstáka hlið-
sjón af því, að aðrar þjóðir gera
þessi skip út með miklu minni
mannafla. Nú er alllangt liðið
síðan Morgunblaðið vakti athygli
á þessari staðreynd og spurði,
hvort ekki væri ástæða til að sjó-
menn og útvegsmenn hugleidda
í sameiningu, hvort hugsanlegt
væri að bæta hag beggja aðila
með eitthvað minni mannafla,
því að naumast þyrfti jafnmarga
menn, þegar aflinn væri lítili
eins og var meðan hann var geysi
mikill. Þá brá svo við að Alþýðu-
blaðið skrifaði hverja árásar-
greinina af annarri á Morgun-
blaðið; sagði að Morgunblaðið
vildi afnema vökulögin og níð-
ast á sjómönnum, þótt Alþýðu-
blaðið vissi raunar hve fráleitar
þessar ásakanir voru. Auðvitað
þarf að fylgjast með öllum nýj-
ungum og breyttri aðstöðu þessa
atvinnuvegar eins og annarra, og
ekki ber að bíta sig i þær skoð-
anir, að það, sem einu sinni var
nauðsynlegt, þurfi alltaf að vera
það, heldur á að ræða málin
öfgalaust á þann veg, sem Morg-
unblaðið óskaði eftir — og Emfl
Jónsson telur nú vera rétt.