Morgunblaðið - 07.11.1974, Blaðsíða 19

Morgunblaðið - 07.11.1974, Blaðsíða 19
18 MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 7. NÓVEMBER 1974 hf. Árvakur, Reykjavík. Haraldur Sveinsson. Matthias Johannessen, Eyjólfur KonráS Jónsson. Styrmir Gunnarsson. Þorbjörn GuBmundsson. Björn Jóhannsson. Árni GarSar Kristinsson. Aðalstræti 6, sími 10 100. Aðalstræti 6, simi 22 4 80. Áskriftargjald 600,00 kr. á mánuði innanlands. í lausasölu 35,00 kr. eintakið. Útgefandi Framkvæmdastjóri Ritstjórar Ritstjórnarf ulltrúi Fréttastjóri Auglýsingastjóri Ritstjóm og afgreiðsla Auglýsingar Megin verkefni núver- andi ríkisstjórnar er aö koma efnahags- og at- vinnulífi þjóðarinnar á réttan kjöl á nýjan leik. Engin ríkisstjórn hefur fengið jafn erfitt viðfangs- efni um áratugaskeið. Verðbólguvandinn er nú hrikalegri en dæmi eru til um í sögu þjóðarinnar og stofnar atvinnuöryggi og afkomu landsmanna í hættu. Engir ábyrgir stjórnmálamenn eða leið- togar hagsmunahópa geta lokað augunum fyrir því, aö við slíkar aðstæður er óhjákvæmilegt að grípa til alvarlegra aðgerða til þess að stöðva þessa óheillaþró- un. Fáir hafa lýst þeim vandamálum, sem nú er við að etja, betur en Ólafur Jóhannesson, viðskiptaráð- herra, enda þekkja fáir betur til þessara mála en hann. I útvarpsumræðum á Alþingi í byrjun maímán- aðar sl. lýsti hann sem for- sætisráðherra fyrrverandi ríkisstjórnar efnahags- ástandinu með þessum oró- um: „Það er nú augljóst, að þær sveiflur í efnahags- málum, sem framundan virtust í árslok 1973, verða miklu sneggri og hastar- legri en þá var búist við. í fyrsta lagi er komin fram lækkun á verðlagi frystra fiskafurða í Bandaríkj- unum og á fiskimjöli. í öðru lagi virðist nú líklég- ast, að hið geysiháa oliu- verð haldist fram eftir ár- inu. 1 þriðja lagi fer al- mennt innflutningsverðlag hækkandi. Og síóast en ekki síst fela hinir nýju kjarasamningar í sér launahækkanir langt um- fram það, sem atvinnuveg- irnir geta staðið undir á óbreyttu verðlagi á af- urðum þeirra, hvað þá við lækkandi markaösverð. Með þessum samningum er stefnt í alvarlegan halla á viðskiptum við útlönd. Að gerðum þessum samningum og að óbreytt- um framkvæmda- og út- lánsáformum fara þjóðar- útgjöldin að öllu óbreyttu langt fram úr því, sem þjóðartekjur og eðlilegur innflutningur fjármagns leyfir. Það er því augljóst mál, að ef ekkert er að gert, blasir við háskaleg verðlagsþróun til viðbótar þeirri, sem orðin er, sem stefnir atvinnuöryggi landsmanna, lánstrausti þjóðarinnar erlendis og áframhaldandi framförum og hagvexti á komandi ár- um í hættu. Víðtækar ráð- stafanir til viðnáms gegn verðbólgu og til þess að stuðla aö jafnvægi í efna- hagsmálum eru því óum- flýjanlegar að mínum dómi, ef koma á í veg fyrir taprekstur atvinnufyrir- tækja, stöðvun í einstökum atvinnugreinum og sam- drátt í atvinnu." Þegar Ólafur Jóhannes- son mælti síðan fyrir frum- varpi sínu um viðnám gegn verðbólgu sagði hann, að flestar greinar sjávarút- vegsins ættu við talsverðan rekstrarvanda að etja. Á vettvangi peninga- og fjár- mála kæmi verðbólguþró- unin fram í mikilli fjár- vöntun til útlána og opin- berra framkvæmda, sem metin hefði verið á a.m.k. 2.000 millj. kr. Og hann sagði ennfremur, að útlit væri fyrir 8.000 millj. kr. viðskiptahalla á þessu ári, ef ekkert yrði að gert. Eng- inn hefur dregið í efa þessa dökku mynd, sem Ólafur Jóhannesson dró upp af ástandi efnahagsmálanna í byrjun maímánaðar, enda þekkti hann gerst til þeirra mála. Þessir erfiðleikar héldu síðan áfram að vaxa allt síðastliðið sumar og fram á haust. Það var því óhjákvæmi- legt að mynda ríkisstjórn með það fyrst og fremst í huga að ná samstöðu um nauðsynlegar endurreisn- araðgerðir. Yfirlýsingar forystumanns Framsókn- arflokksins, sem hafði for- dæmi í vihstri stjórninni, sýndu, að þeir gerðu sér mæta vel grein fyrir þeim miklu erfiðleikum, sem upp voru komnir og brýna nauðsyn bar til að spyrna við fótum. Sjálfstæðis- flokkurinn var á hinn bóg- inn ótvíræður sigurvegari kosninganna, og það var því óvefangjanleg ósk kjós- enda, að hann hefði á hendi forystu um mótun nýrrar efnahagsstefnu. Eins og málum er nú háttað hafa umræður um það hrikalega ástand, sem efnahags- og atvinnumálin voru í, þegar núverandi ríkisstjórn tók við, ekki ýkja mikið gildi, enda flestum ljóst í hvert óefni var komið. Hitt skiptir nú mestu að líta fram á við og einbeita kröftunum að lausn vanda- málanna. Að núverandi ríkisstjórn standa tveir stærstu flokk- ar landsins. Á forystu- mönnum þeirra, Geir Hall- grímssyni, forsætisráð- herra, og Ólafi Jóhannes- syni, dóms- og viðskipta- ráðherra, hvílir mest ábyrgð. Ríkisstjórninhefur nú þegar staðið að marg- háttuðum aðgerðum til þess að stemma stigu við verðbólguþróuninni og styrkja stöðu atvinnufyrir- tækjanna. Um það er ekki deilt, að atvinnufyrirtækin hafa átt i miklum þreng- ingum og efnahagsaðgerð- irnar hljóta að koma niður á landsmönnum öllum. Ríkisstjórnin hefur á hinn bógin reynt með sérstökum aðgerðum og samráði við launþegasamtökin að bæta hag þeirra, sem lægst hafa launin. Ef efnahagsaðgerðirnar bera þann árangur, sem vænst er, má reikna með, að verulega dragi úr verð- bólguvextinum á næsta ári. En til þess að svo megi verða þarf þjóðin öll, hags- munasamtök og einstakl- ingar, að sýna vilja í verki. Nú þarf að sýna vilja í verki JÓHANN HJÁLMARSSON Rauðu fiskarnir í V atikaninu Austurríska skáldið Rainer Maria Rilke segir að Róm geti I fyrstu virst dapurleg borg vegna þess safna andrúmslofts, sem þar rfkir. Með byggingum sfnum, minnismerkjum, brúm, múrum, gosbrunnum og öðru forvitnilegu er Róm eitt alls- herjar safn. Ef ferðamaðurinn kemst inn í hið fornfræga Colosseum fyrir ís-, gosdrykkja- og minjagripa- sölum fær hann að sjá hálf- hrunda veggi, sem eru til marks um mikla sögu. Hér inni getur hann rifjað upp sögu- -kunnáttu sína og ekki sakar að hann hafi litið í mannkynssög- una áður en hann fór að heim- an. Sama er að segja um Forum Romanum, þetta stórbrotna minjasafn mannsandans. Þar er vissulega hægt aó reika fram og aftur, einkum ef sögu- áhuginn er mikill, en það er lýjandi þegar heitt er í veðri. Katakomburnar, grafir hinna fyrstu kristnu manna i Róm, eru eftirsóttar af ferðamönn- um. Þangað niður er farið I fylgd leiðsögumanns til að skoða gamlar beinahrúgur og kristileg tákn eins og fisk, sem táknar Krist, fugl, sem táknar sálina leysta úr viðjum og eina af fyrstu myndunum af Kristi. Katakomburnar, sem við skoð- uðum eru kenndar við heilagan Sebastian, en hann lét lífið fyrir trú sína, hæföur örum úr keisaralegum bogum. Margir málarar og skáld hafa lýst písl- arvætti þessa dýrlings; eftir- minnilegast er málverk Man- tegna. Dóttir min tveggja ára náði sér í grænt lauf og tók það með sér niður í myrkrið í kata- kombunum. Hún kom með það heilt upp aftur. Það var tákn þess lífs, sem alltaf rís upp frá dauðum. Enginn kemur til Rómar án þess að fara í Péturskirkjuna. Það, sem mest hrífur hugann inni í kirkjunni, er Pietá Michelangelos, stytta, sem sýn- ir guðsmóður með krossfestan son sinn. Pietá er frá æskuár- um Michelangelos. Vatikansafnið er ekki fyrir þá, sem verða fljótt þreyttir í söfnum. 1 Vatikansafninu er mikið af þvi, sem er stolt ítalskrar listar auk mynda og minja frá ýmsum löndum, til dæmis egypsk leirker og múmíur. Sixtinska kapellan er í tengslum við safnið. Þar eru sköpunarmyndir Michelangelos og dómsdagsmynd hans. Alls staðar eru styttur í Vatikan- safninu. Minnisstæð er styttan af Laokoon og sonum hans að berjast við slöngurnar. Stytt- urnar eru margar óhreinar og illa farnar. Öll þessi list saman- komin á einum stað veldur því að maður fagnar því að komast út undir bert loft og njóta þess að horfa á rauða fiska synda í Iítilli tjörn i garðinum. Það reyndist erfitt að slíta börnin frá fiskunum. 1 þessari tjörn var kunnuglegt U'f ekki hinn kaldi andblær marmarans. Kaupmennskan í kringum Vatikanið setur leiðinlegan svip á umhverfið. Kaupi maður ekki eitthvað í þessum búðum er afgreiðslufólkið ekki lengur stimamjúkt. Við komum inn I búð, sem var nægilega langt.frá Vatikaninu til þess að vera laus við þá áráttu að mestu skipti að féfletta ferðamanninn. í þessari búð voru seldar bækur og helgimunir. 1 glugganum var heildarútgáfa á verkum Giuseppes Ungarettis. Við blasti mynd af Ungaretti með skegg og glettið augnaráð. Hann sat á bekk likur sumum gömlu mönnunum í Róm, sem hafði fengið sér nægilega mikið af rauðvini til að hætta að vera óhamingjusamir. Þetta var skemmtileg mynd af skáldi sársaukans. II dolore (Þjáning- in) heitir ein bóka hans. Þegar við komum inn i búðina til að kaupa „allan Ungaretti“ eða Vita d’un uomo (Mannsævi), fundum við engan afgreiðslu- mann. Við gáðum betur að og sáum ungan mann niðursokk- inn i lestur i herbergi inn af afgreiðslusalnum. í þessari búð keyptum við líka litla afsteypu af Pietá eftir Michelangelo. I Róm reyndi Diljá árangurs- laust að fá Stein Elliða til að snúa baki við kaþólsku. I henn- ar augum var Péturskirkjan „hinn ógnþrúngni minnisvarði guðs kristni". Yfir Péturstorgið gekk forð- um Guðbrandur Jónsson nær- fatalaus á fund Píusar páfa XI. Þá var 40 stiga hiti og Guð- MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 7. NÖVEMBER 1974 19 Ellert B. Schram, alþm.: Opnun Faxafíóans FYRIR nokkrum dögum voru ofarlega á baugi í fréttum fjöl- miðia tvö hitamál, sem bæði voru tengd fiskveiðum. Annars- vegar var um það að ræða, að fisksalar í Reykjavík voru kærðir fyrir of hátt fiskverð og hinsvegar þurfti sjávarútvegs- ráðuneytið að skera á mikinn hnút vegna rækjuveiða og vinnslu við Húnaflóa. Þótt undarlegt megi virðast eiga þessi tvö mál það sameigin- legt, að þau varpa nokkru ljósi á það óþolandi ástand, sem ríkir um bátaútgerð frá Reykja- vík. Hvorttveggja á rætur sinar að rekja til þeirrar staðreyndar, að reykvískum bátum er ekki gert kleift að sækja sín eigin heimamið. Verðlag á fiski er auðvitað undir því komið, hve langt þarf að sækja þann fisk, sem seldur er i höfuðborginni, og deilan um rækjuveiðarnar i Húnaflóa á sér m.a. þá skýringu, aó inn á þann vettvang hafa sótt bátar frá Reykjavik. Það hafa þeir ekki gert vegna þess að þeir vilji gína yfir hlut lands- byggðarmanna, heldur vegna þess að þeir eiga einfaldlega ekki í önnur hús að venda. — x — Nú er svo komið aó bátaút- gerð frá Reykjavík er smám saman að leggjast niður og þeir fáu menn sem enn þrjóskast við veróa að sækja og landa afla á flestum öðrum stöðum en á sínum heimasióðum. Fyrir um fimm árum voru rúmlega 20 bátar, 45 tonn og minni, gerðir út frá Reykjavik, en nú munu þeir vera um 7 talsins. Þessi ótrúlega staðreynd hefur farið framhjá of mörg- um, vegna þess að sá hópur er hvorki stór né má sin mikils, sem hefur beinna hagsmuna að gæta. Hér er ekki aðeins í húfi atvinna örfárra einstaklinga, heldur metnaður og hagsmunir allra Reykvíkinga; metnaður, vegna þess að slik útgerð á sér merkilega sögu; hagsmunir, vegna þess að verðlag og gæði fisksins er mál allra neytenda í borginni. — x — Það sem er að gerast í Húna- flóanum er endurtekning á hliðstæðum atburðum undan- farin ár. Vegna mikillar ásóknar, en takmarkaðra veiði- möguleika, hefur sú stefna verið tekin upp aó binda veiði- heimildir við heimabátana ein- vörðungu. Slíkt hefur átt sér stað varðandi rækju- og skel- fiskveiðar, bæði á Breiðafirði og vestur á fjörðum og sömu sögu er að segja af dragnóta- veiðum víðast i kringum landið. Þetta eru í sjálfu sér rétt- lætanlegar ákvarðanir — en þá verður auðvitað jafnt yfir alla að ganga. Svo er þó ekki. Faxa- flóin, hin hefðbundnu heima- mið Reykvíkinga, er lokaður með öllu fyrir dragnóta- og tog- veiðum. Allir bátar frá Reykja- vik verða að sækja suður fyrir Garðskaga eða á enn fjarlægari mið og þeim miðum hefur reyndar einnig verið lokað fyrir Reykjavikurbátum, sem stunda togveiðar, þegar háver- tíð stendur yfir. Afleiðingin er sú, að menn hafa neyðzt til að skrá báta sina eða „selt" þá til annarra út- gerðarstaða. Þannig er það opinbert leyndarmál að a.m.k. sumir þeirra báta, sem styrin stóð um varðandi rækjuveið- arnar í Húnaflóanum eru „ætt- aðir“ frá Reykjavik. Hvorttveggja er algjörlega óhæft, bæði fyrir viðkomandi sjávarpláss að fá slikan „liðs- auka“ og eins fyrir Reykjavík að missa útgerð og báta í burtu. — x — Af sömu rótum er deilan um fiskverðið runnin. Verðlags- yfirvöld ákveða fiskverð á þorski og ýsu, en því hefur verið haldið niðri vegna vísitöl- unnar. Fiskverðið hefur ekki verið í neinu samræmi við þau útgjöld, sem fylgja því að fá fiskinn í búðirnar. A hverju kvöldi mega reykviskir fisk- kaupmenn sækja fisk til fjar- Iægra staða, ef Reykvíkingar eiga að fá ýsu i soðið. Annarra þess að veiðar i Faxaflóa eru bannaðar með lögum. Faxaflóanum var lokað á árinu 1970 og var þá fullyrt, en aldrei sannað, að fiskstofn- unum stafaði hætta af frekari veiðum á þessu svæði. Þessari fullyrðingu hefur siðar sá fiski- fræðingur vísað á bug, sem bezt þekkir til veiða í Faxaflóanum. Hann hefur þvert á móti stað- hæft, að ekki beri að óttast sér- staklega slíkar veiðar, sem auð- vitað yrðu háóar eftirliti og tak- mörkunum eins og annars staðar. — x — Pétur Sigurðsson og fleiri þingmenn fluttu á síðasta þingi tillögu, um takmarkaða opnun Faxaflóans. Sú tillaga náði ekki fram að ganga, án þess þó að hún fengi nokkra hlutiæga at- hugun. Siðustu atburðir hafa enn beint athyglinni að Faxafló- anum og bátaútgerðinni í Reykjavík. Það er iágmarks- krafa, að Reykvíkingar sitji vió sama boró og aðrir útgerðar- staðir, og í þessu máli eins og öðrum hlióstæðum, verður að ráða úrslitum álit fiskifræð- inga, en ekki ímyndaóir hags- munir eða hleypidómar leik- manna. Það sem nú þarf að gera, og það strax, er að opna Faxafló- ann að nýju um takmarkaðan tíma og á takmörkuðum svæð- um fyrir báta, sem skuldbinda sig til að leggja upp sinn afla i Reykjavík og annarsstaðar við Faxaflóann til að fullnægja þörfum neytendamarkaðarins. Núverandi stjórnvöldum er treyst til að hrinda þessu rétt- lætismáli í framkvæmd. brandur ætlaði að létta á sér hitann eins og hann kemst að orði, enda svartklæddur og með sterkt lin, „á kjólskyrtunni bæði innstri og ystri nærklæóa, svo að jeg væri ekki of dúðað- ur“. I bók sinni Borginni eilifu (1932) lýsir Guðbrandur þessu skemmtilega og skáldlega: „En þó að jeg læddist yfir Pjeturs- torgið eins og skjaldbaka, hafði Ungaretti jeg samt orðið kófsveittur á þeirri göngu, og nú límdist skyrtan við mig, svo að mjer fanst mjer myndu líða svipað og flugu, sem lent hefir á flugnaveiðara. Og nú var það eins og á stóð mín helsta áhyggja, að flibbinn myndi vökna svo mikið, að hann yrði að klessu, svo að jeg var i raun- inni feginn að þurfa að hreyfa mig sem minst“. Þrátt fyrir þessi vandræði Guðbrands náði hann fundi páfa og átti við hann samræður um hugsanlega fólksflutninga til Islands. Páfi vildi Iáta sem flesta njóta landrýmis á Islandi en Guðbrandur taldi að ís- lensku þjóðerni væri hætta bú- in af innflutningi erlendra manna. Það fannst páfa bera vott um þröngsýni. Guðbrandur lýsir páfa nákvæmlega og hrifst ekki sist af germönskum svip hans: „Það er þó merkilegast i útlitinu, að hann er glóbjart- hærður og bláeygður eins og Germani, og er allur svipurinn á þá lund". Töluvert er um betl hjá Vatikaninu. Ungar sígaunakon- ur sitja i gangstéttarrykinu með sofandi börn í fanginu og rétta fram hendurnar eftir pen- ingum þegar feróamaðurinn nálgast. Örkumlamenn stunda sömu iðju, oft með hunda sér til aðstoóar. Hundarnir eru með skrautleg höfuðföt og sníkju- bauk í bandi um hálsinn. Fyrir þá, sem kunna eitthvað i itölsku, eru leigubílstjórar i Róm mikið þarfaþing. Þeir eru óþreytandi að fræða farþega sína um hið markverðasta, sem ber fyrir augu. Leigubílstjóri, sem i ók okkur yfir Piazza Venezia fram hjá Palazzo Venezia hrópaði bravó þegar við nefndum nafn Mussolinis, sem bjó þar. Við sáum svalirnar þar sem II Duce hélt ræður sínar og boðaði þjóð sinni m.a. tiðindin um þátttöku Itala í siðari heimsstyrjöld. Nú er safn í Palazzo Venezia. Rétt hjá Palazzo Venazia er gífurlega mikil hvit marmara- bygging, sem enginn leigubíl- stjóri gleymir að benda stoltur á. Það er minnismerkið um 50 ára konungsríki á ítalíu með 12 metra hárri styttu af konungin- um Viktor Emenuel II fyrir miðju. Á árunum fyrir siðustu heimsstyrjöld hófst hin svo- kallaða fasíska endurreisn í byggingarlist. Mussolini lét ekki nægja að láta hreinsa rækilega til umhverfis Forum Romanum og ýmsa aðra sögu- lega staði svo að þeir nytu sín betur. Hann stefndi að nýjum byggingarstíl með afturhvarfi til fornra frægðartima. Dæmi um þetta er aðalbygging heims- sýningarinnar 1942, sem aldrei varð af, og nokkrar aðrar bygg- ingar í Róm. Byggingar þessar þykja misheppnaðar, en öðru máli gegnir um járnbrautar- stöðina i Róm: Stazione Termini. Hún er formhrein og björt, almennt talin ein fallegasta járnbrautarstöð í Evrópu. I Borghesegarðinum eða Villa Borghese rikir ekki hið dapurlega safna andrúmsloft, sem Rilke talaöi um. Þar geng- ur fólk undir háum trjám og rekst öðru hverju á styttur af frægðarmönnum án þess að hafa á tilfinningunni að vera statt á myndlistarsýningu. Minnismerki um Goethe, sem var tengdur ítalíu traustum böndum, er í Borghesegarðin- um. Það var Goethe, sem sagði að sá, sem hefði kynnst Italíu vel og þá einkum Róm, gæti ekki framar orðið óhamingju- samur. I Borghesegarðinum er dýra- garður Rómar, stofnaður 1911 að hamborgskri fyrirmynd. Og fyrir þá ferðamenn, sem ekki una úti í náttúrunni, en vilja sífellt auðga andann er Galleria Borghese kjörinn staður. Þar eru verk eftir m.a. Rafael, Botticelli, Tizian, Bernini og Canova. Sverrir Hermannsson: Á GAGNVEGUM IIRINGVEGUR IJR VARANLEGU EFNI ENGUM blandast hugur um, að I nútíma þjóðfélagi eru greiðar samgöngur meginundirstaða góðrar búsetu og framfara. lslendingar hafa vissulega lyfft grettistaki á næstliðnum áratug- um I lagningu vega og byggingu brúa. Ber hæst stðasta stórátakið, sem var brúun stórfljótanna framan lands I Austur-Skaftafells sýslu. En betur má ef duga skal. Vega- kerfið er rándýrt, bæói i viðhaldi og vegna tækjaslits. Illa hefir til tekizt um fjáröflun til vegagerðar þegar haft er i huga, að árió 1971, þegar bensinlítrin kostaði 16 kr., þá runnu kr. 9,87 af þeirri fjár- hæð í Vegasjóð. Þremur árum síð- ar hafði lítrinn hækkað í kr. 36.- en framlagið til Vegasjóðs var óbreytt. Þegar bensínlítirinn var nú í sumar hækkaður í kr. 48. tókst að fá framlagið til Vegasjóðs hækkað í kr. 16.- Auðvitað ættu tekjur af umferðinni að renna til vegagerðar. Alménningi væri áreiðanlega skapfelldara að greiða hátt verð fyrir bensin, ef fyrir lægi að ágóði af bensínusölu rynni til framkvæmda í sam- göngumálum. Nú þegar lokið er bráðabirgða- hringvegi um lándið, og verið er að ljúkahringvegi um Vestfirði, er að því komið, að við tökum stórákvörðun um byggingu varan- legra vega. Greinarhöfundur hefir í undir- búningi tillöguflutning á Alþingi, þar sem skorað verður á ríkis- stjórnina að láta gera kostnaðar- og framkvæmdaáætlun um bygg- ingu hringvegar úr varanlegu efni og einnig um Vestfirði. Með slíkri ákvörðunartöku og heildar- skipulagi mundi miklu betur vinnast en ella. Ljóst er að framkvæmdir þessar munu kosta mikið fé og miklu meira en við höfum efni á að leggja af mörkum á skömmum tíma. Þess vegna er nauðsynlegt að leita eftir lánsfé til langs tima með sem beztum kjörum. 1 því skyni þurfum við að snúa okkur til vina- og samstarfsþjóða okkar um útvegun slíks fjármagns. Hljóta Bandaríkjamenn að verða þar efstir á blaði. Enginn er að biðja um ölmusu úr hendi Banda- rikjamanna, en eðlilegt er að við snúum okkur fyrst til þeirra, vegna þess að við þá eigum við mikið og gott samstarf, fyrst og fremst að vörnum iandsins. Góðar samgöngu eru að siálfsögðu mikil- Framhald á bls. 23

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.