Morgunblaðið - 16.05.1981, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. MAÍ 1981
35
Þorbjörg Bergþórs-
dóttir: Minningarord
Minning:
Sigríður Jóna
Magnúsdóttir
Þorbjörg vinkona okkar er látin.
Hún fæddist í Fljótstungu í Borg-
arfirði og ólst þar upp í glöðum
systkinahópi á menningarheimili.
Hún stundaði nám í Reykholti
og síðar í Kennaraskóla íslands.
Þaðan útskrifaðist hún árið 1944.
Framhaldsnám stundaði hún við
Kennaraháskólann í Kaupmanna-
höfn. Kennslu stundaði hún m.a. á
Haliormsstað í nokkur ár og síðan
í Sandgerði. Þaðan fluttist hún til
Blönduóss og dvaldi þar æ síðan.
Hún rifjaði stundum upp hvað
henni þótti gott að koma hingað
úr fiskinum í Sandgerði. Þar voru
allir bundnir við mikla vinnu og
börnin fóru ekki varhluta af ys og
þys umhverfisins. Hér þótti henni
öllu rólegra og ánægjulegt að fást
við kennsluna. Enda fann hún
gæfuna í þorpinu litla við Húna-
flóa.
Haustið 1956 réðist hún sem
kennari við Barnaskólann á
Biönduósi, sem nú heitir Grunn-
skólinn á Blönduósi. Mikil og góð
kynni tókust þegar á milli hennar
og þáverandi skólastjórahjóna,
Steingríms Davíðssonar og Helgu
Jónsdóttur. Helga var ein af
stofnendum Kvenfélagsins Vöku.
Ekki Ieið á löngu þar til Helga tók
Þorbjörgu með á félagsfund í
Vöku. Var það upphaf að miklu og
giftudrjúgu starfi hennar að fé-
lagsmáium á Blönduósi. Þá gerðist
hún einnig virkur félagi í Ung-
mennafélaginu. Áður hafði Þor-
björg starfað í kvenfélagi i Sand-
gerði. Fljótlega hlóðust ýmis trún-
aðarstörf á hana í Vöku. Vararit-
ari var hún kjörin 1961, síðar
gegndi hún störfum sem ritari,
gjaldkeri og formaður var hún um
6 ára skeið, til ársins 1980.
Þann 3. maí 1962 giftist Þor-
björg eftirlifandi manni sínum,
Jónasi Tryggvasyni frá Finns-
tungu. Var það til mikillar gæfu
fyrir bæði. Heimili þeirra varð
brátt miðstöð menningariífs á
staðnum. Þar voru iðulega haldnir
fundir um menningarmál. Tónlist-
in var í hávegum höfð og oft
haldnar söngæfingar. Ótaldir eru
þeir hópar sem komu til Jónasar
og æfðu söng um lengri eða
skemmri tíma. Á heimili þeirra
var undirbúningsfundur haldinn
um stofnun Tónlistarfélags
A-Hún. Fleira mætti nefna. Hús-
freyjan veitti af rausn og lagði
gott til málanna.
Ekki mun ofmælt að á þeim
tíma er Þorbjörg var formaður
Vöku ríkti mikið blómaskeið í
starfi félagsins. Drýgstan þátt í
því átti formaðurinn. Þorbjörg
vildi veg félagsins sem mestan og
leitaði stöðugt nýrra leiða og
hugmynda. Hún hvatti konurnar
óspart til starfa. Alltaf var hún
reiðubúin að leggja fram sína
krafta og ótrúlega lagin að fá
okkur konurnar til liðs við sig.
Áður en við vissum af vorum við
búnar að samþykkja það sem hún
bað um, jafnvel þótt við héldum að
við hefðum ekki tök á því.
Eitt af því skemmtilega sem við
minnumst frá þessum tíma er ferð
sem Vökukonur fóru til Færeyja.
Þorbjörg kom á kynnum villi Vöku
og Kvenfélagsins í Þórshöfn, sem
leiddu til þess að okkur var boðið
þangað. Síðar var það boð endur-
goldið.
Dvölin í Færeyjum var ógleym-
anlegt ævintýri fyrir þær konur
og eiginmenn sem þátt tóku í
ferðinni. Þar var formaðurinn
okkar leiðtogi og mælti af snilld í
gestaboðum, hvort heldur var á
íslensku eða dönsku eftir því sem
við átti hverju sinni.
Ferðalög og skemmtun voru þó
aðeins smá útúrdúrar i félags-
starfinu. Oftast var unnið að
málefnum sem vörðuðu almenn-
ingsheill. Markmið félagsins var
að vinna öðrum til gagns. Fleiri
félög nutu krafta Þorbjargar. Hún
var dyggur stuðningsmaður Tón-
listarfélagsins og Tónskólans.
Starfaði einnig í bindindishópi.
Máiefni aldraðs fólks lét hún sig
miklu varða. Óhætt er að segja að
þau störf í Vöku sem hún hafði
hvað mesta ánægju af voru að
halda skemmtanir fyrir eldri
borgara staðarins. Því undraði
engan er hreppsnefnd Blönduós-
hrepps valdi hana ásamt fleirum í
nefnd til að vinna að máiefnum
aldraðs fólks. þar vann hún mikið
og gott starf. Þorbjörg var um
árabil einn aðalaflgjafinn í Sam-
bandi austur-húnvetnskra kvenna.
Árið 1963 var hún kjörin gjaldkeri
sambandsins og sinnti því starfi
til leiðarloka. Samstarfið í stjórn-
inni var framúrskarandi gott og
mörgum góðum málum komið til
leiðar. Eitt af áhugamáiunum var
Fæddur 27. ágúst 1911.
Dáinn 8. mai 1981.
„Við sjánm. að dýrð á djúpið slær,
þó detci sé farið að halla.
I>að er eins ok festinjcin færist nær
ok faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sænx.
að þar heyrast en^lar tala.
»K einn þeirra blakar bleikum vænK.
svo hrjóstið þitt fái svala.
Nú stríkur hann barm þinn blitt ok hljótt.
svo blaktir síðasti loKÍnn.
F)n svo kemur dæ^ur »k sumarnótt
»K svanur á bláan voKÍnn.
Davið Stefánsson frá FaKraskÓKÍ
Þegar ég sest niður með penna í
hönd til að minnast tengdaföður
míns, er mér efst í hug þakklæti,
þakklæti yfir því að hafa fengið að
kynnast manninum Ágústi Óskari
Sæmundssyni, sem ég hef þekkt
síðan 1966 er ég kynntist syni
hans. Hann tók mér strax vel og
ávallt síðan var hann mér sem
besti faðir, alltaf mjög góður og
sleppti aldrei af mér hendinni.
Einnig var hann mjög hugulsamur
við foreldra mína þegar þau
misstu heilsuna og færi ég honum
sérstakar þakkir fyrir það og
kveðju frá móður minni. Nú finnst
mér sem ég hafi misst tvo pabba á
rúmu hálfu ári.
Ágúst Óskar var fæddur í
Reykjavík 27. ágúst 1911 og lést á
Borgarspítalanum 8. maí 1981.
Óskar, eins og hann var kallaður,
var sonur hjónanna Guðlaugar
Jóhannsdóttur frá Eyvakoti á
Eyrarbakka, af Bergsætt, og
Sæmundar Þórðarsonar, múrara,
frá Fellsmúla í Landssveit, af
Lækjarbotnsætt. 1. nóvember 1941
kvæntist hann Guðnýju Karls-
dóttur og eignuðust þau 7 börn
sem öll eru á lífi.
Svo sem sjá má var hann
kominn af sterkum ættarstofnum,
enda duldist engum sem kynntust
honum að þar fór traustmennið,
skapmikill og fastur fyrir, hann
lét ógjarnan hlut sinn en var
sannur vinur. Hann var glæsi-
legur á velli og bar mikla persónu,
glaður í viðmóti er hann gaf sér
tóm til samræðna, enda var hann
vel lesinn og fróður um margt,
að efna til iistkynninga, helst ár
hvert og vann Þorbjörg ötullega
að því af miklum áhuga.
Hún átti um tíma sæti í skóla-
nefnd Kvennaskólans á Blönduósi,
sem fulltrúi SAHK.
Þorbjörg lét af störfum við
Grunnskólann á Blönduósi vorið
1980. Hafði hún þá stundað
kennslu í 36 ár samtals. Hæfileika
til kennslunnar hafði hún hlotið í
vöggugjöf. íslensku- og sögu-
kennsla var henni sérstakiega
hugstæð. Hún hafði mjög gott
vald á íslensku máli og sætti sig
ekki við að illa væri með það farið.
Frásagnargáfu hafði hún í ríkum
mæli og náði vel eyrum ungra
barna. Hún hafði líka þann eigin-
ieika að geta miðlað öðrum hávað-
alaust á nærfærinn hátt. Hug-
myndarík var hún og kom það
jafnt fram í kennslunni og störf-
um hennar að félagsmálum. Börn-
um okkar kenndi hún á viðkvæmu
mótunarskeiði og þótti þeim mjög
vænt um hana.
Þessum fátæklegu kveðjuorðum
ásamt upprifjun nokkurra þátta í
lífi nierkrar heiðurskonu fylgja
fyrst og fremst þakkir og hlýhug-
ur Vökukvenna og þeirra kvenna
sem störfuðu með henni í stjórn
SAHK fyrir drengilega samvinnu
og mikið starf.
Jónasi sendum við hlýjar sam-
úðarkveðjur og vitum að ætíð
stóðu þau saman og studdu hvort
annað. Öll áhugamálin áttu þau
sameiginiega. Það er sannfæring
okkar að í landi eilífðarinnar, þar
sem .aldrei ber skugga á, sé líka
vettvangur fyrir þá sem ánægju
hafa af fræðslu og félagsmálum.
Þökk fyrir órjúfanlega vináttu.
Aðaibjörg Ingvarsdóttir,
Elisabet Sigurgeirsdóttir.

einkum í ættfræði og kunni því frá
ýmsu að segja, enda hafði hann,
svo sem flestir á hans aldri, lifað
tvenna tímana. Óskar var KR-ing-
ur af lífi og sál og mikili íþrótta-
maður á yngri árum og vann til
afreka bæði í glímu og sundi,
einnig var hann Islandsmeistari í
sleggjukasti 1939.
Þótt hann byggi lengst af ævi
sinnar í þéttbýli, var hann fyrst og
fremst barn náttúrunnar og naut
þess mjög að komast út í sveit og
dvelja þar við bjarkarilm og
lækjarnið í tómstundum sínum.
Hann unni landinu sínu en þó
einkum sveitinni fögru, þar sem
hinn trausti meiður, sem hann var
hluti af, á sér djúpar rætur. Hann
sýndi sóma sinn í því að standa
fyrir lagfæringum á kirkjunni á
Skarði þar sem hann verður nú að
eigin ósk lagður til hinstu hvíldar.
Nú kveð ég hann tengdaföður
minn, maðurinn minn kveður kær-
an föður með ást og virðingu, litli
Ágúst Óskar, Sverrir Þór og Guð-
rún Olga kveðja afa sinn.
Sá mikli Guð sem gefur okkur
lífið hefur nú tekið hann til sín
aftur. Ekki ber ég kvíðboga fyrir
velferð hans í eilífðinni, „því svo
sem maðurinn sáir, svo mun hann
og uppskera".
Sara Ólafsdóttir
Fædd 28. febrúar 1917.
Dáin 8. maí 1981.
Við fráfall skyldmenna eða vina
verður maður hljóður, lítur til
baka og minningar rifjast upp.
Svo fór mér þegar móðir mín
tilkynnti mér lát föðursystur
minnar, Lóu í Hvammi.
Lóa, ei'ns og hún var ávailt
köiluð, var fædd 28. febrúar 1917 í
Björnskoti í Vestur-Eyjafjalla-
hreppi. Foreldrar hennar voru
hjónin Ingigerður Sigurðardóttir
frá Miðhúsum í Hvolhreppi og Jón
Gunnlaugur Jónsson frá Reynis-
hólum í Mýrdal. Þau hjón hófu
búskap í Björnskoti nokkrum ár-
um áður ög bjuggu þar til ársins
1945 er Jón lést. Ingigerður og Jón
eignuðust 5 börn, Sigurð, sem lést
fyrir 10 árum, Sigríði Jónu, sem
hér er minnst, Guðrúnu, búsetta í
Ameríku, Kristin Ingólf, sem lést
fyrir tveimur árum og Guðmundu,
búsetta í Garðabæ.
Lóa ólst upp hjá foreldrum
sínum í Björnskoti og vann við bú
þeirra eftir að aldur leyfði. Ung
giftist hún Magnúsi Sigurjónssyni
frá Hvammi í sömu sveit. Hófu
þau búskap fyrst á Efri-Rótum í
V-Eyjafjallahreppi í nokkur ár en
síðar fluttu þau að Hvammi.
Bjuggu þau fyrst í sambýli við
foreldra Magnúsar, Sigurjón og
Sigriði, í mörg ár, en síðar ein.
Þegar Lóa fiutti að Hvammi,
varð hún húsfreyja á fjölmennu
heimili. Börnin urðu mörg, auk
annars heimilisfólks. Alltaf sóttu
margir unglingar að koma þar til
sumardvalar, enda áttu þeir þar
gott atlæti. Verkahringur hús-
freyju í sveit er stór, í mörg horn
að líta. Gestkvæmt hefur alltaf
verið í Hvammi, enda hjónin með
eindæmum gestrisin. Þau voru
bæði ræðin og skemmtileg, enda
leið öllum vel í návist þeirra Lóu
og Magnúsar. Fann ég það fljótt,
þegar ég kom fyrst að Hvammi í
heimsókn, ungur að árum, hversu
barngóð frænka mín var. Þrátt
fyrir mikinn eril, gaf hún sér
góðan tíma til að ræða við mig,
sem og önnur börn, sem þar voru í
heimsókn. Lóa var félagslynd og
rækti frændskap sinn vel. Reyndi
hún sem oftast að koma í heim-
sókn til frændfólksins, ekki síst á
gleðistundum, svo sem í afmæli og
fermingar. Hún var söngelsk og
árum saman sungu þau hjón
íÁsólfsskálakirkjukór.
Þau Lóa og Magnús eignuðust
sjö börn, sem eru eftirtalin: Einar,
hárskeri í Reykjavík. Kona hans
Hinn 2. maí sl. andaðist á
Fáskrúðsfirði Friðrik Jóhannes-
son, skipstjóri og fyrrverandi toll-
vörður, fæddur 15. maí 1927, sonur
Guðfinnu Árnadóttur og Jóhann-
esar Michelsen skipstjóra, sem
bæði eru látin.
Friðrik fór í Sjómannaskólann
og gerðist strax skipstjóri á bátum
hjá öðrum, en fljótlega eignaðist
hann bát, „Rán“, sem hann gerði
út árum saman. Þegar sú útgerð
hætti, gerðist hann tollvörður og
gegndi því starfi þar til embættið
var lagt niður. Gat hann fengið
vinnu áfram hér syðra, en vildi
ekki flytja. Var því keyptur bátur,
sem ætlunin var að stunda sjó á,
en eftir fyrsta róðurinn fannst
hann látinn um borð.
Friðrik átti 4 börn, Sigurberg,
bókasafnsfræðingur, Margréti,
húsmóðir, Kristínu og Árna, sem
ennþá eru heima við. Stjúpson átti
hann, Svein Sigurjónsson lyfja-
fræðing. Kvæntur var hann Stef-
aníu Ingólfsdóttur.
Ýmsum góðum málum lagði
hann lið. Var t.d. fyrsti formaður
er Sigurlína Gísladóttir. Tryggvi,
trésmiður í Reykjavík. Kona hans
er Þórunn Ólafsdóttir. Jón Ingi,
trésmiður, var búsettur á Heliu,
en lést fyrir nokkrum árum. Sig-
ríður, húsfreyja í Reykjavík. Mað-
ur hennar er Ásgeir Kristjánsson
bifreiðastjóri. Anna, húsfreyja og
organisti á Hellu. Maður hennar
er Kristinn Eyjólfsson bifreiða-
stjóri. Sigurjón, trésmiður, bú-
settur á Hellu. Kona hans er
Guðrún Karlsdóttir. Hugi, bóndi í
Hvammi. Kona hans er Birna
Gunnarsdóttir.
Barnabörn þeirra hjóna eru 20.
Nú fyrir fáum árum létu þau
Lóa og Magnús bú sitt að mestu í
hendur yngsta syni sínum og
tengdadóttur. Um tíma eftir það
störfuðu þau hjón bæði við virkj-
unarframkvæmdir við Sigöldu.
Vann Lóa þar í eldhúsi fjöimenns
mötuneytis. Einnig voru þau um
tíma í Reykjavík hjá börnum
sínum. En hugurinn stefndi heim í
sveitina, þar sem hún vildi jafnan
vera. Enda fóru þau fljótt austur
að Hvammi aftur.
Fyrir tveimur árum veiktist Lóa
af mjög alvarlegum sjúkdómi.
Náði hún sér nokkuð vel aftur og
vonuðu allir að um varanlegan
bata væri að ræða. Svo varð þó
ekki, því fyrir skömmu veiktist
hún aftur og lést á Borgarspítal-
anum að kvöldi 8. maí sl.
Ég vil að síðustu færa Lóu
frænku minni innilegar þakkir
fyrir alla ástúð og hlýju í minn
garð.
Ég bið aigóðan guð að styrkja
Magnús minn á þessari sorgar-
stundu og færi honum, börnum,
tengdabörnum og öðru venslafólki
innilegar samúðarkveðjur mínar
og fjölskyldu minnar.
Páimar Kristin.sson
Björgunarsveitarinnar og sat í
hreppsnefnd. Þá kenndi hann sjó-
vinnslu við unglingaskólann á
Fáskrúðsfirði.
Friðrik var jarðsunginn 9. maí
frá Búðakirkju.
J.J.
Minning:
Agúst Oskar Sæmunds-
son rafvirkjameistari
Friðrik Jóhannesson
skipstjóri — Minning