Morgunblaðið - 04.08.1984, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 4. ÁGÚST 1984
Frú Elín Egilsdóttir framkvæmdastjóri og stórkaupmaður Egils Guttorms-
sonar hf.
Frú Elín Egilsdóttir hjá Agli Guttormssyni hf.:
Sérverslanirii”
ar eiga vinsæld-
um að fagna hjá
heimamönnum
— segir Lísa Kristins-
dóttir, sem rekur skó-
verslun á Egilsstöðum
^ilwrtMum. 31. jíli.
ÞÚTT títt sé talað um rekstrarerfió-
leika smásöluverslunarinnar á
landsbyggðinni og nær ógerlegt sé
að reka þar ýmsar tegundir sérversl-
ana sem þykja ómissandi og sjálf-
sagðar i Stór-Reykjavíkursveðinu
tóku tver sérverslanir til starfa hér
á Kgilsstöðum á þessu ári, fataversl-
unin Gríma og skóverslunin
Krummafótur.
Lísa Kristinsdóttir rekur skó-
verslunina Krummafót á Tjarn-
arbraut 21. Lisa lauk stúdents-
prófi frá Flensborg í Hafnarfirði
1979; var um hríð við nám í Kan-
ada — en hefur með námi og síðan
því lauk unnið við verslunar- og
skrifstofustörf bæði hér á Egils-
stöðum og í Reykjavík.
„Ég byrjaði með þessa skóversl-
un i mars síðastliðnum svo að það
er e.t.v. of snemmt að dæma um
árangurinn — en ég held þó að
segja megi að þetta hafi gengið
framar vonum,“ sagði Lísa er tíð-
indamaður Mbl. hitti hana að máli
í tilefni verslunarmannahelgar-
innar. „Að vísu hefur dofnað yfir
versluninni nú um hásumartím-
ann, en ég held að það sé ekki
óeðlilegt. Ferðamenn versla hér
ekki — en heimamenn eru greini-
lega ánægðir með það að njóta
þjónustu sérverslunar.“
Hvað kostar svo að koma svona
verslun af stað?
„Ætli það hafi ekki kostað um
700 þúsund með innréttingum,
húsnæði og lágmarkslager.“
Er dýrara að reka sérverslun úti
á landsbyggðinni en á Reykjavík-
ursvæðinu?
„Það er áreiðanlega þægilegra
að reka svona verslun á Reykja-
víkursvæðinu. Þar eru heildsal-
arnir og tollvörugeymslurnar. Ég
verð til dæmis að fara 3—4 sinn-
um á ári til Reykjavíkur til að
velja vörur. Það er verulegur
kostnaðarauki og við verðum að
liggja með stærri lager en Reykja-
víkurverslanirnar. A móti kemur
hins vegar að leiga á verslunar-
húsnæði er margfalt hærri á
Reykjavíkursvæðinu, a.m.k. fjór-
falt dýrari — og ennþá dýrara ef
mið er tekið af leigu í miðborginni
— en markaðurinn er nú miklum
mun stærri á Reykjavíkursvæðinu
Guðmundur Torfason:
Innheimtumaður hjá
félagi Reykjavíkur í
ÞANN 1. ágúst sl. átti Guðmundur
Torfason, innheimtumaður hjá
Mjólkurfélagi Reykjavíkur, fimm-
tíu ára starfsafmeli og héldu sam-
starfsmenn hans honum kaffisam-
seti þann dag.
Blaðamaður Mbl. hitti Guð-
mund í vikunni og rabbaði við
hann um starfið og fleira.
„Ég fór til sjós árið 1929 eftir
að hafa verið einn vetur á Loft-
skeytaskólanum. Ég var loft-
skeytamaður á togurum til árs-
ins 1934 er mér bauðst starf hjá
Mjólkurfélaginu. Fyrstu árin fór
ég þó alltaf 3—4 túra á ári til
þess að halda kunnáttunni við.“
Þess má geta að Guðmundur er
einhentur, svo það hlýtur að
hafa verið nokkuð erfitt fyrir
hann að vera til sjós. „Þegar ég
byrjaði hjá Mjólkurfélaginu vor-
um við 3 innheimtumennirnir,
sem skiptum borginni á milli
okkar. Fyrst var ég með Vestur-
bæinn og fór þá á milli húsa og
rukkaði fyrir mjólkina. Þá var
mjólkin send með mjólkurpósti
til viðskiptavinanna um kl. 6 á
morgnanna. Fólkið lét skrifa hjá
sér og var rukkað einu sinni í
viku.Síðan var ég lengi með
Kleppsholtið, Sogamýrina, Bú-
staðaveginn og býlið Breiðholt.
Ég byrjaði kl. 9 á morgnanna og
fékk far með mjólkurbilnum inn
í Sogamýri. Ég hafði hjólið aftur
í. Þetta stytti leiðina mjög mik-
ið. Ég skipti þessum svæðum
þannig, að einn daginn fór ég f
Sogamýrina og á Bústaðaveginn.
Þarna var mikið um lftil býli.
T.d. voru bæði kindur og hænsni
Mjólkur-
hálfa öld
við Bústaðaveginn. í Sogamýr-
inni voru 2—3 býli. Næsta dag
fór ég svo að Breiðholti. Þá
komst ég á hjólinu i Blesugróf.
Þar varð ég að skilja það eftir,
því enginn vegur lá að Breið-
holti, aðeins hestagötur. Svo not-
aði ég heilan dag í það að fara f
Kleppsholtið, því þar var byggð-
in mjög dreifð.
Þetta starf er mjög lifandi. En
oft var erfitt að komast um á
veturna fyrstu árin, sérstaklega
í hálku. Árið 1948 fékk ég svo bíl
og hef verið á honum síðan. Nú
er enginn vandi að komast leiðar
sinnar. Mér hefur líkað vel að
vinna hjá Mjólkurfélagi Reykja-
víkur. Enda hef ég haft ágæta
húsbændur alla tfð,“ sagði Guð-
mundur að lokum.
Guðmundur Torfason á skrifstofu Mjólkurfélags Reykjavíkur.
„Stórkaupmennsk-
an hefur alltaf átt
mjög vel við mig“
„FYRIRTÆKIÐ Egill Guttormsson
hf. flytur inn skóla-, pappírs- og
skrifstofuvörur eóa allt það sem fell-
ur undir enska heitið „stationary“,“
útskýrir Frú Elín Egilsdóttir fram-
kvemdastjóri fyrirtekisins. „Faðir
minn var stórkaupmaður og stofnaði
félagið, en ég hef starfað að viðskipt-
um frá því ég lauk verslunarprófi frá
Verslunarskóla íslands, árið 1939.
Fyrir sex árum tók ég við fram-
kvemdastjórninni og hef ekki í
hyggju skipta um starf, þvf að stór-
kaupmennskan hefur alltaf átt mjög
vel við mig,“ betir Elín við glettin.
Er mikill munur á því að vera
stórkaupmaður í dag og fyrr á ár-
um?
„Vissulega hafa orðið miklar
Lísa Kristinsdóttir
— svo að það er mjög erfitt að
bera þetta saman.“
Eru sérverslanir á landsbyggð-
inni samkeppnisfærar í verði?
„Það held ég tvímælalaust,
a.m.k. hvað tekur til skóverslana.
Álagning á skóm og töskum er háð
verðlagsákvæðum, 36% á barna-
skóm og karlmannaskóm en 40% á
kvenskóm.
Jú, jú, ég er bjartsýn, meðan
heimamenn eru ánægðir með
þjónustuna er engu að kvfða og
þótt markaðssvæðið sé ekki
mannmargt nýt ég góðs af þvf að
þetta er enn eina sérverslun sinn-
ar tegundar á öllu Austurlandi.
Að vísu er enn halli á rekstrinum
en ég er samt bjartsýn og það er
afskaplega ánægjulegt að geta
þjónustað viðskiptavin sem er
nýkominn frá Reykjavík og hefur
ekki fundið réttu vöruna þar.“
Að lokum, Lísa, hvað ætlarðu að
gera um verslunarmannahelgina?
„Vera heima eða e.t.v. ganga á
fjöll mér til heilsubótar."
— Ólafur
breytingar f kaupmennskunni
sjálfri en fyrir mig var stærsta
skrefið að verða yfirmaður og fá
að ráða heilu fyrirtæki sjálf. Þá
gat ég komið mfnum hugmyndum
í framkvæmd og tók ábyrgðina á
mínar herðar sem ég hafði ekki
áður. En hvað varðar viðskiptin
lfki ég ekki saman pappírsvinn-
unni sem hefur vaxið gífurlega
síðustu ár og ekkert lát virðist á.
Einnig gekk ólfkt betur að fá lán
fyrir starfseminni hér fyrr á ár-
um. Um tíma voru margs konar
höft á innflutningi sem gerðu
storkaupmönnum mjög erfitt fyrir
að halda fyrirtækjum gangandi,
en sem betur fer virðist nú vera að
losna um þessi bönd. Margt mætti
þó betur fara og við ættum að
fylgjast nánar með hvaða kjara
erlendir stórkaupmenn njóta í sín-
um heimalöndum og taka þau
okkur til fyrirmyndar.
En það er fleira sem hefur tekið
stakkaskiptum og þá helst við-
skiptavinirnir. Þeir eru upplýstari
og reiðubúnir til að prófa nýjar
vörutegundir sem koma á markað-
inn. En Þó ég hafi verið lengi f
viðskiptum hef ég aldrei fundið
fyrir þvf að kúnnarnir væru lítt
hrifnir af konu í þessu starfi. Tíð-
arandinn hefur þó breyst þannig
að það er ekki eins óvenjulegt að
siá hana standa f viðskiptum nú.
Aður var kvenfólk meira f smásölu
og rak verslanir en nú fjölgar kon-
um sifellt f stórkaupmennskunni
og er það vel að mínu mati.“
Hvaða þætti telur þú mikilvæg-
asta f fari góðs kaupmanns hvort
sem hann rekur smásölu eða
heildsölu?
„Þegar ég ræð sölumann leita ég
eftir glaðlyndum og skapgóðum
starfskrafti. Það er frumskilyrði
fyrir því að hægt sé að vinna með
manneskjunni. Mest legg ég þó
upp úr þvf að maðurinn sé sam-
viskusamur og heiðarlegur f öllum
gerðum. Honum á að vera treyst-
andi fyrir þeim verkefnum sem
honum eru sett fyrir og ekki síður
verða viðskiptavinirnir að geta
slikt hið sama. Ég legg lfka mikið
upp úr þvf að starfsfólkið komi
eins fram við alla sem versla hér
hvort sem pantanirnar eru smáar
eða stórar.
Að endingu get ég bætt því við
hér vinna nú eingöngu konur að
undanskildum lagerstjóranum og
ég hef ekki orðið vör við annað en
það mælist vel fyrir hjá öllum
þeim sem hingað sækja. Hitt er
svo annað mál hvernig lagerstjór-
anum líkar. Ég læt honum eftir að
svara því!“ segir Elin að lokum og
blm. Mbl. þakkar henni fyrir
spjallið.