Morgunblaðið - 03.12.1987, Blaðsíða 62

62
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 3. DESEMBER 1987
Hildur Margrét Sig-
urðardóttír kennari
áhuga á að nýta smfðina innan
stuðningskennslunnar og hafði þeg-
ar síðastliðið vor tekið að sér nokkra
nemendur f tilraunaskyni f sam-
vinnu við sérkennara skólans. Hún
taldi einnig að aukið samstarf
smíðakennara við almenna kennara
stuðlaði að meira skapandi og um
leið bættu skólastarfí.
Hildur var óvenju listræn og
frumleg og bera leðurskartgripir
hennar því fagurt vitni, svo ekki
sé minnst á heimili hennar þar sem
flestir hlutir voru unnir af henni
i sjálfri, jafnvel eldhúsinnréttingin.
Þar sem við nú sitjum og riQum
upp þann stutta tíma sem við áttum
samleið með Hildi koma mörg atvik
upp f hugann. Það lýsir best þeim
þokka sem hún bauð af sér að við
kusum hana sem formann kennara-
félagsins strax á fyrsta starfsári
hennar við skólann. Hún brást ekki
trausti okkar þvi hún leiddi okkur
í hin ótrúlegustu ævintýri. Má þar
nefna ógleymanlega grillveislu.með
tilheyrandi uppákomum og göngu-
för að Tröllafossi síðastliðið vor.
Hugulsemi hennar kom vel í ljós á
skíðanámskeiði um páskana þegar
hún ætíð hafði í farteskinu ríflegt
nesti og aukabolla ef ske kynni að
syfjaðir samkennarar gleymdu bit-
anum heima. Btjóstbirtan í kakó-
brúsanum sem síðasta daginn yljaði
köldum og hröktum skíðagörpum
verður lengi í minnum höfð.
Við biðjum góðan guð að geyma
elsku Hildi og þökkum samfylgdina.
Ástvinum hennar vottum við okkar
dýpstu samúð.
Fyrir hönd samstarfsfólks í
Æfingaskólanum,
Helga, Jónína Vala,
Lilja og Sossa.
Oft fínnst mér eins og andlegum
styrk okkar megi líkja við dýrafeld.
Stundum förum við úr hárum og
ný vaxa í staðinn sem henta okkur
betur til að takast á við mótbyr
lífsins. Svo koma stundum þeir
tímar að okkur vantar andlega
næringu til þess að ný hár geti
vaxið og þroskast. Þá hrynur smám
saman gamla vamarbrynjan okkar,
og við stöndum eftir svo ótrúlga
berskjölduð fyrir lífinu að jafnvel
hinn minnsti mótbyr feykir okkur
til. Án þess að við vitum hvers
vegna fara hárin þá oft að vaxa á
ný. Og aldrei fínnst okkur eins
mikilvægt að þakka fyrir hvert hár
eins og eftir að hafa staðið vamar-
laus. Þannig sveiflast lífíð til í
andstæðum sínum sem upphefja
hvor aðra. Erfíðleikar okkar i dag
geta orðið okkur styrkur á morgun.
Þannig reyni ég að hugsa þessa
daga sem liðið hafa síðan Hildur
frænka dó. Að hún hefði helst viljað
að þetta erfíðleikatímabil styrki mig
í baráttunni við lífíð og gerði mig
að betri manneskju.
Þó að ég þekkti Hildi ekki mikið,
þekkti ég hana samt mikið, því
sumu fólki kynnist maður með því
að horfa í augu þess og skynja bros
þess. Ég man sérstaklega eftir því
þegar ég hitti hana síðastliðið sum-
ar. Það var föstudagskvöld og ég
hafði sett fætur mína djúpt hugsi
af stað í gönguferð um miðbæinn.
Þá rákumst við hvor á aðra nálægt
þeim stað þar sem langamma okkar
og -afí bjuggu. Hún hafði þá líka
sent sína fætur í gönguferð. Og
þama stóðum við með sumarið yfír
okkur og töluðum í burt hvetja
mínútuna á fætur annarri.
Töluðum um ömmur okkar og
afa, og hina andlegu einsemd and-
spænis ótrúlegri efnishyggju lands-
ins, og um hvað við báðar væmm
með litla og ókonulega fætur eins
og ömmur okkar. Svo skildust leið-
ir, hún labbaði heim til sín og ég
labbaði heim til mín sönglandi gleði-
söng til lífsins í þakklætisskyni fyrir
að það er alltaf til einn og einn sem
syngur eftir sömu nótum og maður
sjálfur. En nú er Hildur farin í eilífð-
ar gönguferð og syngur ekki lengur
með mér. Og ég er ein eftir með
litlu ókonulegu fætuma mína.
Elsku Ranna, Siggi og þið öll,
ég, mamma, pabbi og Lárus sendum
ykkur alla okkar góðu strauma.
Megi þeir styrkja ykkur á erfíðri
stund.
Hella
Endurminningin merlar æ
í mána silfri hvað, sem var.
(G. Thomsen.)
Þessar ljóðlínur koma í hug minn
nú þegar ég hugsa um Hildi Mar-
gréti frænku mína. Minningamar
þyrpast að frá liðnum tíma, frá
æsku minni þegar elstu systkina-
böm mín fæddust. Fyrir mig var
það dýrmætt að eignast þessi litlu
frændsystkin.
Hildur var elst af þremur dætmm
bróður míns, Sigurðar Tómassonar
og konu hans, Rannveigar Gunn-
arsdóttur. Þau bjuggu í húsi for-
eldra okkar þegar Hildur fæddist,
28. október 1957. Hún var einstakt
bam, sólargeisli, sem með brosi sínu
og elsku lýsti upp umhverfið. Hún
ólst upp og dafnaði og varð auga-
steinn allra, sem kynntust henni.
Og öll sú ást og umhyggja, sem
hún fékk í uppeldi, endurspelgaðist
í hógvæm og elskulegu fasi henn-
ar. Þegar hún var þriggja ára flutti
hún með foreldrum sínum til Banda-
ríkjanna. Þá var hennar sárt
saknað, en bréfín og myndimar,
sem bámst þaðan bættu úr söknuð-
inum. Þau fluttu aftur heim þremur
ámm síðar og þá hafði hún eignast
litla systur, sem hún var stolt af.
Oft fékk stóra frænka, sem þá var
í menntaskóla, góðar heimsóknir
og margar góðar kvöldstundir átt-
um við saman á þessum ámm.
Snemma kom í ljós hversu næma
tilfínningu Hildur hafði fyrir fögm
handbragði og á unglingsámnum
lærði hún tréskurð með skólanámi.
Þó ekki sé langt sfðan var ekki
venjulegt, að stúlkur eyddu frítíma
sínum í tréskurð eða smíðar. En
Hildur var ekki með vangaveltur
um það, hvað væri venjulegt eða
óvenjulegt í fari einstaklings. Það,
sem skipti máli var að þroska þá
hæfileika, sem í honum bjó.
Hún lauk stúdentsprófí frá
Menntaskólanum við Tjöm og hóf
nám við Kennaraháskóla íslands
og lauk þaðan prófí sem smíðakenn-
ari. Þar lærði hún að meðhöndla
leður, sem vakti sérstakan áhuga
hennar. Marga gripi vann hún listi-
lega fallega úr því efni. Hildur var
leitandi og hóf nam í húsgagna-
smíði og lauk sveinsprófí í þeirri
iðngrein.
Eg held, að í hennar huga hafí
það verið gæfa einstaklingsins að
fá að vinna úr hugðarefnum sínum
og gera það eins vel og mögulegt
er. Hennar hugðarefni vom tengd
sköpun og því að geta skapað með
höndum og hugviti. Þegar þetta
tvennt sameinast ásamt næmi fyrir
því efni, sem unnið er með og mögu-
leikum þess, þá verða hlutimir að
listaverkum, handunnin húsgögn
þar sem tækni nútímans er notuð
af sparsemi, en næmi listamannsins
fyrir efninu er ríkjandi. Þessi ein-
staki hæfíleiki Hildar varð til þess,
að henni var trúað fyrir verkefnum,
sem kröfðust mikils af smiði. Hún
var ótrauð, fylgdist vel með, en
samt ævinlega sjálfstæð og varfær-
in. Það var ekki líkt henni að
geysast af stað, heldur byija hægt
og ljúka til fullnustu, hyggja að því
smáa í hveiju verki. Það sýna verk-
in, sem eftir standa.
Ég mun sakna samvista við Hildi,
góðu stundanna þegar við ræddum
saman, m.a. um mynd- og hand-
mennt. Það var henni áhugamál,
að vel væri búið að þessum þætti
menntunar, sem hún áleit mikil-
vægan fyrir íslenskt þjóðfélag.
Við fjölskyldan og vinir hennar,
sem eftir stöndum, munum varð-
veita mininguna um elskulega
frænku og vinkonu. Brosmilda,
hlýja unga konu, sem við nutum
að vera með vegna alls þess sem
hún hafði að gefa okkur á sinn ein-
læga hátt. Minningin um hana
glaða og reifa með fjölskyldunni.
Allar stórar stundir innan fjölskyld-
unnar eru á einn eða annan hátt
tengdar því að Hildur væri þar.
Minningin um hressa, unga konu,
sem kom hjólandi í heimsókn, hvort
heldur út á Seltjamames eða alla
leið upp í sumarbústaðinn í Borgar-
firði eina góðviðrishelgi og málaði
bústaðinn að utan með okkur í sum-
arblíðunni. ótal minningar vakna,
sem við fjölskyldan eigum og varð-
veitum, sem dýrmætar perlur. Við
þökkum fyrir að hafa átt þessar
dýrmætu stundir með Hildi.
Ég bið góðan guð að styrkja
bróður minn og mágkonu, systumar
tvær, Sigríði Asu og Sigrúnu, Jón
mág Hildar og litlu frænkuna, föð-
urömmu hennar, Sigríði Thorodds-
en og Gunnar Bjömsson móðurafa,
sem öll hafa misst svo mikið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Herdís Tómasdóttir
Hildur var útlærður húsgagna-
smiður, lærði á smíðastofu Jóns
Sólmundarsonar og gekk jafnhliða
í Iðnskólann f Reykjavík og var
með próf þaðan. Auk þess var hún
með kennarapróf úr KHÍ og var
sérmenntuð sem handavinnukenn-
ari. Hún starfaði um tíma á verk-
stæði sem húsgagnasmiður,
stundaði kennslu, en auk þess vann
hún við húsasmíði — það heillaði
hana mest. Hún byrjaði að vinna
með mér þegar við, flokkur manna,
var að slá upp fyrir húsi í Garðabæ.
t
Eiginmaöur minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GUÐJÓN BENEDIKTSSON
frá Drangsnesi,
lóst á heimili okkar Uröarbraut 8, Garði, 25. nóvember.
Útför hans fer fram frá Keflavíkurkirkju laugardaginn 5. desember
kl. 14.00.
Ingunn Einarsdóttir,
Guðríður Guöjónsdóttir,
Jóhann Guðbjörn Guðjónsson, Rakel K. Gunnarsdóttir,
Erna Guðjónsdóttir, Ingimundur Hilmarsson,
Daði Guðjónsson, Kristfn L. Gunnarsdóttir,
Kolbrún Guðjónsdóttir, Bendt Petersen
og barnabörn.
Systir okkar, t
DILLATALCOTT,
Longviev, Washington, USA,
andaðist 13. nóvember.
Andrés Pétursson,
GuðnýJensen,
Oddný Pétursdóttir,
Borghildur Pétursdóttir.
Sambýlismaður minn og faöir,
JÓN FINNBOGASON
frá Búðum,
er látinn.
Sigþrúður Sigurðardóttir,
Slgurður Jónsson.
t
Útför eiginmanns míns, föður, tengdafööur, afa og langafa,
ÞORLEIFS THORLACIUS
skipasmiðs,
Nýlendugötu 20a,
Reykjavfk,
sem andaðist í Hrafnistu í Reykjavík þann 26. nóvember, fer fram
í Dómkirkjunni föstudaginn 4. desember kl. 13.30.
Ágústa Thorlacius,
Birna Thorlacius, Gunnlaugur Gunnlaugsson,
Margrát Thorlacius, Ólafur Helgi Ólafsson,
Þórhildur Þorleifsdóttir,
Björg Thorlacius, T ryggvi T ryggvason,
Ólöf Thorlacius, Haraldur L. Haraldsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Útför mannsins míns,
MAGNÚSAR SIGURJÓNS ÞORSTEINSSONAR
fiskmatsmanns,
Ægisíðu 50, Reykjavfk,
er lést 24. nóvember, fer fram frá Fossvogskirkju föstudaginn
4. desember kl. 13.30.
Guðrún Björg Sigurðardóttir.
Amma mín,
GUÐRÚN EINARSDÓTTIR,
Seljahlfð,
áður Laugavegi 81,
sem andaöist í Borgarspítalanum 29. nóvember verður jarösung
in í Fossvogskapellu föstudaginn 4. des. kl. 15.00.
Fyrir hönd ættingja og vina.
Gfsli Grótar Gunnarsson.
Hún hafði þá þegar unnið við móta-
uppslátt austur á fjörðum og hafði
reynslu þaðan. Hún tók að sér að
slá upp fyrir stiga, sem sitt fyrsta
verkefíii með okkur og bað ég hana
að vera óhrædda að hóa í mig til
að fá ráð, þvf það er ekki á færi
allra að slá upp fyrir stiga. Hún
gekk að verki en lítið varð um kvabb
frá henni, stiginn mótaðist hjálpar-
laust!
Síðan hefur hún unnið með mér
með hléum þar til í fyrra að hún
sneri sér alfarið að kennslu við
Æfíngadeild KHÍ. Hildur var glað-
vær og góður vinnufélagi, hún var
stolt og kjarkmikil, hún naut virð-
ingar og aðdáunar vinnufélaga fyrir
gáfur sínar, dugnað og handlagni.
Hún var ekki bara góður smiður
heldur líka hannyrðakona og vann
við leðursmíði og pijón og teiknaði
mikið af pijónamynstrum fyrir blað-
ið „Lopa og band“.
Eitt sinn er ég var beðinn að sjá
um byggingu á lítilli miðaldakirkju,
leitaði ég til hennar aftur. Þetta var
vandasamt og krefjandi verk auk
þess þurfti að beita afli við stór og
þung tré við býgginguna, en þama
naut hún sín. Mér er minnisstætt
þegar kom að því að tyrfa þekjuna
á kirkjunni. Torfið var skorið í
lengjur og rúllað upp. Þá var ekki
um annað að ræða en taka á milli
sín rúlluna þrædda á slá og bera
hana yfír þakmæninn í tveimur stig-
um. Þetta var erfitt verk, en Hildur
lét ekki deigan síga heldur sótti
bara í sig veðrið svo ég mátti hafa
mig allan við. Sonur minn, Sverrir,
þá 3ja ára, var oft að sniglast í
kringum bygginguna. Hann puðaði
mikið og þurfti auðvitað hjálp og
var óspar á að kalla á pabba. Hann
eignaðist góðan bandamann með
Hildi sem brást skjótt við til hjálpar
og hafði gaman af, enda laðaðist
hann að henni. Á þessum tímamót-
um þegar ég lít til baka, streyma
myndir fram í hugann, enda margs
að minnast. Ég er þakklátur fyrir
þennan tíma.
Við hjónin viljum votta ástvinum
hennar og fjölskyldu, sem nú verður
að sjá á bak henni á besta aldri,
aðeins þrítugri, okkar dýpstu sam-
úð. Guð gefí ykkur styrk og huggun
í sorginni.
Kristín og Gunnar Bjarnason
í minningu hennar
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hafði klökkur gígjusttengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína
(T.G.)
í öndverðu voru okkar örlög
sköpuð — dagar okkar á þessari
jörð merktir f bók almættisins —
upphaf og endir. Engir lifendur fá
þó að gægjast bak við spjöldin og
óorðin tíð er okkur öllum hulin.
Þannig vill drottinn haga þessu —
þannig viljum við einnig að örlög
okkar séu falin forsjá hins æðsta.
En jafn örðugt er samt að skilja
og sætta sig við það að hún Hildur
okkar skuli vera tekin svo snemma
úr þessum heimi. Hví hún í blóma
lífsins? Hvf hún sem svo margt
kunni og gat? Við þessu eru engin
svör. í bókina stóru fær enginn að
sjá, en á þá kallað sem hin æðsta
vera hefur velþóknun á.
Hildur Margrét eins og hún hét
fullu nafni var dóttir hjónanna
Rannveigar Gunnardóttur og Sig-
urðar Tómassonar. Hún var fædd
fyrir þijátíu árum í október — fædd
inn í veturinn, þegar blómin voru
horfín og laufin dottin af tijánum
í borginni hennar. En þrátt fyrir
það fylgdi Hildi meira vor og bjart-
ara sólskin en flestum öðrum, og
minningin um ómótstæðilegan hlát-
ur hennar og notalegt spjall í
eldhúsi mun verða okkur dýrmæt
eign nú þegar hún er öll.
„Ég hét sjálfri mér því að vinna
aldrei á skrifstofu," sagði Hildur í
viðtali. í samræmi við það lífsvið-
horf valdi Hildur sér nám. Hún lauk
kennaraprófí og seinna sveinsprófí
í húsgagnasmfði og við þessi hugð-
arefni sín vann hún til lokadags.
Hildur var vinsæil kennari og eink-
ar vel látin af samstarfsfólki sínu.
Margir góðir smíðagripir liggja eft-
ir Hildi sem bera vott um handlægni