Morgunblaðið - 22.01.2000, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 22. JANÚAR 2000 47
JÓHANNA MARGRÉT
STEFÁNSDÓTTIR
+ Jóhanna Margrét
Stéfánsdóttir
fæddist á Fossi í
Grímsnesi 24. nó-
vember 1908. Hún
Iést á Heilbrigðis-
stofnun Suðurnesja
12. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Stefán Þor-
steinsson bóndi, f.
25.11. 1864, d. 1920,
og Sigríður Guð-
mundsdóttir hús-
freyja, f. 5.9. 1874, d.
1963. Systkini Jó-
hönnu voru: Guð-
mundur, f. 15.7. 1898, d. 12.5.
1990; Þorsteinn, f. 23.9. 1899, d.
9.6. 1986; Stefán, f. 24.1. 1902, d.
1.12. 1999; Guðrún, f. 28.5. 1903,
d. 27.6. 1982; Sigrún, f. 23.12.
1904, d. 14.1. 1998; Sigurður, f.
28.8. 1906, d. 1996; Karl Óskar, f.
14.8. 1907, d. 11.10. 1932; Val-
gerður, f. 19.11. 1910, d. 20.3.
1989; Garðar, f. 1.1. 1912, d. 1.6.
1912; og Þórunn, f. 9.2. 1915, d.
26.10.1997.
Fyrri maður Jóhönnu var Odd-
geir Erlendur Jónsson og eignuð-
ust þau einn son, Karl Róbert, f.
7.8. 1932, d.10.6. 1962. Hann var
kvæntur Elfnu Þórðardóttur, f.
4.7. 1933 og eignuðust þau fjögur
Nú er ljós við bjarta beðinn þinn,
birta himins lýsir til þín inn.
Allar þrautir eru liðnar hjá.
Engill lyftir skuggatjaldi frá.
Man ég tíð með blóm og grös á grund,
glöð við systkin lékum marga stund.
Oft á kvöldin sungum saman þá,
sorgum fjær með æskulétta brá.
Nú er höndin þín til hvílu lögð,
hógvær kona af mörgum verður sögð.
Kærleiksfræið, sem þú sáðir hér
sífellt vex og góðan ávöxt ber.
(Þ.S)
Guð geymi þig, elsku mamma,
með þökk
fyrir allt og allt.
Katrín Björk,
Sigríður og Smári.
Elsku amma mín. Mikið var ég
lánsöm að eiga svona góða og glæsi-
lega ömmu eins og þú varst, alltaf
svo fín og vel til höfð. Mér þykir svo
vænt um að hafa flutt heim til ís-
lands í mars á síðasta ári, því síðasta
ár er mér svo kært. Eg var svo dug-
leg að heimsækja þig og við höfðum
það svo skemmtilegt, annaðhvort á
rúntinum, í garðinum hjá mömmu að
spila kínverska skák sem þér þótti
svo gaman að spila, eða hreinlega
bara heima hjá þér og jafnvel að lesa
ljóð eftir hana Tótu systur þína. Þú
varst svo söng- og ljóðelsk. Litla
ferðalagið okkar Pálma með þér í
Borgarfjörðinn í sumar er mjög
minnisstætt, því það var í fyrsta
skipti sem þú fórst í Hvalfjarðar-
göngin og þótti þér þau heljarmikil
mannvirki. Við vorum að fara í bú-
staðinn til Siggu og Halla. Þú varst
svo glöð yfir að hafa komið með mér,
því þú ætlaðir ekki að nenna í fyrstu.
Þú varst mjög dugleg að hringja
til mín til Noregs meðan ég bjó þar,
þótt níræð værir. Það þótti mér
skemmtilegt. Allra vænst þykir mér
að litli Pálmi hafí náð að kynnast
þér, því hann var yfirleitt með mér
þegar ég kom til þín. Hann skilur
ekki að þú sért ekki á meðal okkar
lengur og talar ennþá um þig, þótt
aðeins rétt rúmlega tveggja ára sé.
En ég lofa, elsku amma, að hann
gleymi þér aldrei, ég verð dugleg að
sýna honum myndir af þér og ég
kenni honum þær bænir sem þú
kenndir mér. Ég var stolt að eiga þig
sem ömmu.
Hvíl þú í friði, elsku amma mín, ég
sakna þíns hlýlega viðmóts, og
geymi minningarnar um þig í hjarta
mínu. Ég veit þér líður vel þar sem
þú ert og ég veit að þú vakir yfir
okkur og fylgist með okkur. Ég kveð
börn. Seinni maður
Jóhönnu var Friðjón
Jónsson kaupmaður,
f. 26.8. 1904, d. 7.12.
1974. Börn Jóhönnu
og Friðjóns eru:
Katrín Björk, f. 9.7.
1937, gift Pálma
Viðari, f. 15.7. 1935,
og eiga þau þrjú
börn; Sigríður, f.
23.8. 1944, gift Þór-
halli Arnari Guð-
mundssyni, f. 28.11.
1941, og eiga þau
þrjú börn; Sigur-
björn Smári, f. 13.6.
1950, kvæntur Jennýju Lovísu
Lárusdóttur, f. 13.9.1953, og eiga
þau þrjú börn.
Jóhanna og Friðjón bjuggu alla
sína búskapartíð á Völlum í
Njarðvík. Síðustu árin bjó Jó-
hanna á Vallarbraut 2 í Njarðvík.
Jóhanna tók þátt í félagsstörfum í
sveit sinni, söng m.a. í kirkjukór
Njarðvíkurkirkju til 75 ára al-
durs. Hún starfaði alla tíð í kven-
félagi Njarðvíkur og systrafélag-
inu meðan heilsa leyfði. Ásamt
heimilisstörfum stundaði Jóhanna
alla almenna vinnu í Njarðvík.
títför Jóhönnu fer fram frá
Ytri-Njarðvíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
þig að sinni með kvöldbæninni sem
þú kenndir mér.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Þín nafna og vinkona
Jóhanna Björk Pálmadóttir.
Fölnuð ertu fagra rósin mín
farin þangað heim, er ljósið skín
svo hreint og blítt var hjarta þitt og sál,
þig hafði engin blettað synd né tál.
(G.Þ.)
Ég kveð ástkæra ömmu mína með
söknuði og þakklæti fyrir allar góðu
stundirnar sem áttum við saman.
Þú varst í mínum huga einstök,
svo falleg, lífsglöð og jákvæð. Þér
var annt um þitt samferðafólk og
spurðir frétta um menn og málefni.
Hjá þér var ekkert kynslóðabil. Þú
barst hag fjölskyldu þinnar fyrir
brjósti, fylgdist með henni stækka
og tókst þátt í stórviðburðum henn-
ar. Að vera í kringum þig gerði
mann að betri manni. Þú ert mín fyr-
irmynd.
Vertu sæl að sinni „litla stutt“.
Guð geymi þig.
Eg þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég íútti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þómnn Sig.)
Þín
Ásdís Pálmadóttir.
Elsku Jóa amma, nú ert þú búin
að kveðja okkur, farin til Paradísar
að hitta alla ástvini þína sem fóru á
undan.
Þú varst alltaf mín besta vinkona,
þó að 56 ár væru á milli okkai-, ég
gat alltaf komið og létt á hjarta
mínu, þú hvattir mig alltaf og gafst
mér góð og dýrmæt ráð.
Hve glæsileg og smekkleg kona
þú varst, barst þig svo vel, alltaf bein
í baki, létt í fasi og ung í anda. Húm-
orinn var til staðar og reyndar hjá
ykkur öllum systkinunum frá Fossi.
Þú sagðir oft sögur af æsku þinni í
Grímsnesinu. Faðir þinn átti að hafa
kallað þig „litlu stutt“. Einn daginn
komu gestir og þeir spurðu þig um
nafn. Þá svaraðir þú; „Ég heiti litla
stutt pabbadóttir."
Það sagði mér kona sem hafði
búið á næsta bæ við ykkur, að hún
gleymdi aldrei fjörinu á Fossi. Þið
systkinin sunguð öll og spiluðuð á
hljóðfæri.
Það var ótrúlegt hvað þú mundir
öll kvæði og vers. Þetta þuldir þú
eins og ekkert væri, þó komin yfir
nírætt.
Alltaf sagðir þú þínar skoðanir
hreint út og hugsaðir upphátt enda
bogmaður.
Ég sakna þess að geta ekki litið
inn í heimsókn og spjallað. Oft töluð-
um við um dauðann og lífið hinum
megin enda varst þú trúuð kona.
Þvílíkri blómakonu hef ég ekki
kynnst. Við skruppum saman í
Blómaval síðastliðið sumar því ég
ætlaði að kaupa mér sumarblóm.
Vissi ég ekki fyrr en þú varst búin að
fylla eina innkaupakerruna af sum-
arblómum. Þú sagðir á hverju
sumri: „Nú er ég hætt,“ en alltaf
stækkaði garðurinn þinn.
Þórhallur litli saknar þín. Hann
segir að nú sé Jóa amma verndar-
engillinn okkar. Hann á góðar minn-
ingar um þig þó að hann sé bara
fimm ára gamall. Þið voruð alltaf að
spila á spil og þú last sögur fyrii-
hann, núna síðast í desember.
Mér þótti vænt um að fá að fylgja
þér alla leið til endaloka. Ég sé Fía
afa, Kalla son þinn og öil systkini þín
fyrir mér taka á móti þér opnum
örmum.
Ég geymi þig og minningarnar í
hjarta mínu alltaf. Hvað við erum
rík að hafa átt þig að í öll þessi ár.
Takk fyrir allt og ég veit að þú verð-
ur áfram hjá okkur í anda.
Þín
Ósk, Vilberg og Þórhallur.
Ég man ekki þann tíma í lífi mínu
að amma væri ekki einhversstaðar
nálæg - ef ekki í eigin persónu þá í
huga mínum. Ég varð þeirrar gæfu
aðnjótandi að fá að heimsækja
ömmu eins mikið og ég vildi þegar
ég bjó sem lítill drengur í Keflavík
og voru þau ófá skiptin sem ég leit-
aði til hennar og fékk jafnvel að
gista. Ég gleymi aldrei þeim tímum
þegar hún söng fyrir mig um leið og
hún strauk á mér bakið þegar ég átti
að fara að sofa. Ég var ekki nema
rétt 18 ára þegar Fíi afi dó og amma
fékk mig til að flytja til sín svo hún
þyrfti ekki að vera ein. Hún lét mér
eftir efstu hæðina þar sem hún og afi
höfðu áður verið. Þeir voru ófáir vin-
irnir sem öfunduðu mig af þessari
góðu aðstöðu.
Þegar ég byrjaði að búa kom ekk-
ert annað til greina hjá ömmu en að
við byggjum í kjallaraíbúðinni eins
og foreldrar mínir gerðu á sínum
tíma og önnur börn ömmu. Seinna
fluttumst við aftur á Velli eftir að
amma fór í íbúðir aldraðra.
Hin síðari ár var amma orðin ansi
þreytt og talaði oft um að þetta væri
orðið gott í þessu lífi, enda búin að
horfa upp á systkini sín deyja hvert
af öðru hin síðustu ár. Ég veit að nú
er hún komin þangað sem hún vill
vera, í faðm afa og pabba í himnar-
íki. Með sárum söknuði kveð ég þig
nú, amma mín.
Oddgeir.
Aldamótabörnin falla frá hvert af
öðru. Nú síðast ellefti hlekkurinn í
stóra systkinahópnum frá Fossi í
Grímsnesi.
Elskuleg móðursystir mín, Jó-
hanna Stefánsdóttir, er látin. Bróðir
hennar, Stefán Stefánsson úr Hafn-
arfirði, lést 1. desember 1999.
Sem barn og unglingur sótti ég
mjög í að dveijast hjá Jóu á Völlum í
öllum mínum jóla- og páskafríum frá
skóla, ekki síst þar sem við Dædý
dóttir hennar erum jafnöldrur og
góðar vinkonur. Ég var send með
rútu úr Reykjavík, það þótti nokkuð
langt ferðalag suður til Ytri-Njarð-
víkur í þá daga. Þá var hafður með-
ferðis ælupoki til að vera við öllu
búinn enda vegir þá bæði forugir og
holóttir.
Á heimilinu á Völlum var oft gest-
kvæmt enda Jóa gestrisin mjög og
átti hún marga nágranna og vini,
ekki síst vini barna sinna og einkum
þó vini Kalla sonar síns, en hann lést
langt um aldur fram frá eiginkonu
og fjórum börnum. Það var henni
miial sorg að missa hann.
í Njarðvíkunum heyrði ég í fyrsta
sinn í Kanaútvarpinu, það þótti mér
nýnæmi. Þar snerist mestallt um
Kanann og völlinn enda höfðu marg-
ir atvinnu þar.
Ég man líka hvað hann Fíi, mað-
urinn hennar, var alltaf góður við
þessa stelpu sem kom svona oft í
heimsókn, hann tók vel á móti mér
og alltaf var ég leyst út með nammi-
poka við brottför. Hann átti verslun-
ina Fíabúð sem þá var eina búðin í
þorpinu. Mér fannst hann alltaf vera
að vinna og huga að sínu starfi og ég
sá hann sjaldan öðruvísi en í hvíta
sloppnum.
Mér fannst svo gott að vera hjá
henni frænku minni að ég hafði eitt
sinn á orði að ef ég myndi lenda í því
að missa mína móður þá myndi ég
helst af öllu vilja vera hjá henni.
Jóa var félagslynd, hún söng í
mörg ár í kirkjukór og var virk í fé-
lagsstarfi aldraðra. Áður vann hún í
frystihúsi og aðstoðaði mann sinn í
verslun þein-a. Hún var söngelsk
eins og öll hennar systkini og þegar
þau hittust á góðri stundu var eins
og heill kór væri saman kominn,
þannig að unun var á að hlýða.
Nokkrum sinnum á síðari árum
hafa verið haldin ættarmót hjá af-
komendum Foss-hjónanna, þar vaiv
hún höfuð ættarinnar og ómissandi.
Jóa var gæfusöm kona, átti góð og
umhyggjusöm börn, og hélt góðri
heilsu þar til s.l. haust að hún varð
fyrir því að lærbrotna. Eftir það
hrakaði henni þar til hún lést á
sjúkrahúsinu í Keflavík.
Ég á ekkert nema ljúfar minning-
ar tengdar henni, og verður hennar
sárt saknað.
Sérstakar þakkir og kyeðjur ber
ég frá systrum mínum, Ólafíu, Sig-
rúnu og Stefaníu.
Bömum, tengdabörnum, barna-
börnum og öðrum ættingjum eru'
sendar samúðarkveðjur.
Yaldís.
Það var árið 1977 að ég kom fyrst
á Vellina og kynntist Jóu. Við bjugg-
um saman á Völlum í nokkur ár því
þar hóf ég minn búskap. Það var
alltaf gott að leita til Jóu og hún gaf
mér oft góð ráð. Hún var alltaf glöð
og leit björtum augum á lífið og til-
veruna. Ég man sérstaklega efth’
því hversu ánægð og stolt hún var
þegar hún sýndi mér handavinnuna
sína. Hún var mikil listakona og
naut þess að sauma og mála. Það var
líka glatt á hjalla hjá okkur daginn
sem hún kenndi mér að baka klein-
ur, en uppskriftin var ekki til nema í
kollinum á Jóu og hana lærði ég og
nota enn í dag.
Það var mér mikil ánægja og heið-
ur þegar við hjónin keyptum Vellina
af Jóu, ættaróðalið eins og hún kall-
aði það stundum. Þegar ákveðið var
að færa húsið í upprunalegt horf
leituðum við til Jóu og hún sagði
okkur frá öllu sem hún hafði látið
gera við húsið. Hún naut þess að
breyta og bæta. í litlu íbúðinni sinni
á Vallarbrautinni tók hún oft á móti
gestum og barnabarnabörnin komuv
oft við hjá Jóu ömmu og fengu gott í
munninn eða tóku í spil með henni.
Jóa hafði gaman af söng og söng
með kirkjukórnum í mörg ár. Hún
hafði líka gaman af kveðskap og oft
höfum við setið saman og lesið ljóð,
okkur til mikillar ánægju.
Ég er þakklát fyrir að hafa fengið
að kynnast þessari góðu konu sem
tók mér svo vel og sýndi mér ævin-
lega jákvætt og hlýlegt viðmót.
Minningin um glaðværa og jákvæða
konu á eftir að lifa í hjörtum allra
sem fengu að kynnast Jóu. Aðstand-
endum sendi ég samúðarkveðjur.
Guðbjörg.
Aðalbjörg
(Bogga) Sig-
vaklason fæddist í
Nýja íslandi 1. maí
1910. Hún lést á
sjúkrahúsi í Árborg í
Manitóba, Kanada,
liinn 13. janúar síð-
astliðinn tæplega ní-
ræð að aldri. Aðal-
þjörg var dóttir
hjónanna Jólianns
Péturs Sæmundsson-
ai’ frá Grjóti í Þverár-
hlíð og Þóru Guð-
mundsdóttur
(Sæmundsson) frá
Galtastöðum í Hróarstungu. Þau
hjón eignuðust tvö böm, en bróðir
Aðalbjargar, tæpum tveimur ár-
um eldri, var Gunnar Sæmunds-
son (Simundson) (d. 1983), kunnur
Aðalbjörg eða Bogga, eins og vinir
hennar nefndu hana ávallt, var stór-
merk kona, löngum húsfreyja á stór-
búi, í stjóm margs konar menningar-
félaga, íslenskukennari, safnari
íslenskra kvæða og vísna og stórvel
að sér í bókmenntum og sögu. Ljóða-
bækur tvær, önnur eftir Lúðvík
Rristjánsson í Winnipeg og hin eftir
gáfumaður og bóndi
á Breiðabliki í Nýja-
íslandi.
Árið 1936 giftist
Aðalbjörg jafnaldra
sínum Þórarni
Guðna (Björnssyni)
Sigvaldason, en hann
var fæddur í Church-
bridge, Saskatsche-
wan, elstur 16 systk-
ina og lifir enn við
góða heilsu. Þau
lijón eignuðust þijú
börn: Oskar Þór (f.
1937), verkfræðing
og kunnan vísinda-
mann, Huldu Signýju (f. 1941), hún
dó í bílslysi 1976; yngst er svo Ing-
unn Alda (f. 1945).
títför Aðalbjargar fór fram í
kyrrþey.
þá bræður Guðmund og Sigurstein
frá Öxará í Nýja Islandi, eiga m.a.
rætur að rekja til söfnunarstarfs
Aðalbjargar. Hún var mikil ræktun-
arkona, ræktaði andann og þau verð-
mæti sem honum íylgja sem og garð-
inn sinn, en leiðin heim að húsi þeirra
Aðalbjargar og Guðna lá ávallt í
gegnum skníðgarð. Einstakur þrifn-
aður var yfir öllum búskap þeirra
hjóna bæði innan húss og utan, úti í
sveit, en þau bjuggu góðbúi í Fram-
nesbyggðinni utanvert við Árborg í
næstum hálfa öld, sem og í þéttbýli
bæjar. Til Árborgar fluttust þau bú-
ferlum fyrir 17 árum.
Aðalbjörg og Guðni voru að sjálf-
sögðu Kanadamenn, enda fædd í
Kanada og móðir Guðna þar einnig í
heiminn borin. Ættbogi þeirra skipar
vissulega háan sess í kanadískri þjóð-
menningu og á mikinn heiður skilið
fyrir störf sín í þágu heimalandsins.
Þó gat ekki rammíslenskara andrúm-
loft en heima hjá Boggu og Guðna.
Þau voru íslensk í háttum og íslenskt
orðafar á heimilinu til fyrirmyndar.'
Viss er ég um að þau hjón gerðu sér
þó aldrei neina rellu út af því hvort
þau væru Kanadamenn eða íslend-
ingar. Þau þurftu ekki á neinum
flokkunarheitum að halda en rækt-
uðu með sér traustan og heilbrigðan
menningararf alla tíð og gildir einu
hvort rætur þess arfs er að finna
vestur í Saskatschewan, í Borgar-
fírði, ellegar þá austur í Hróarstungu.
í gegnum tíðina naut mikill fjöldi
íslendinga héðan að heiman gistivin-
áttu þeirra Aðalbjargar og Guðna og
skyldmenni og vinir hér á ættjörðinni
fleiri en svo að tölu verði á komiðÁ
Fyrir hönd þessa fólks votta ég frú
Aðalbjörgu viðingu við brottför henn-
ar héðan úr heimi og eftirlifendum
dýpstu samúð. Við það leyfi ég mér að
bæta persónulegum kveðjum og
þökkum fyrir meira en fjögurra ára-
tuga vináttu og samvinnu.
Haraldur Bessason.
Y-
AÐALBJORG
(BOGGA)
SIGVALDASON