Skírnir - 01.01.1894, Síða 50

50
Frakkland.
við stjórnarjárnbrautirnar að ganga inn í nokkurt verkamannafjelag og
Périer atuddi hann í því banni. Bðlilega báru fulltrúar verkamanna þetta
mál fram í þinginu, og niðurstaðan varð sú, að stjórnin varð í minni
hluta, og það svo mjög, að auk þess sem sósíalistar og einveldissinnar
greiddu atkvæði móti henni, þá fjekk hún ekki einu sinni á sitt band
ineiri hluta lýðveldissinna. Annars ljek orð á því, að Périer hefði ekki
verið það mðti skapi, að sleppa við stjðrnarformennskuna. Honuin ljek
hugur á forsetatigninni, og til þess að öðlast hana þurfti hann að halda
á öllum þeim vinsældum, sem unnt var að öðlast. En því er nú einu
sinni svo varið, að enginn er vinsæll maður meðal Frakka meðan hann er
í stjórnarformannsstöðunni.
Almennt var vel látið yfir forsetakosningunni, innanlands og utan.
Menn töldu hana sigur fyrir íhaldsmenn lýðveldismanna, en ósigur mikinn
fyrir sðsíalista og aðra frekjuflokka. Og eins og að líkindum ræður, báru
menn ekki hlýan hug til þeirra pilta, að nýafstöðnu forsetamorðinu. En
að hinu leytinu undu sósíalistar við hið versta. Þeir höfðu heimtað að
forsetadæmið yrði afnumið, en í stað þess fá þeir fyrir forseta einn af
sínum örðugustu og einbeittustu mótstöðumönnum. Þegar fulltrúar þeirra
á þingi heyrðu, hver kosinn var, urðu þeir óðir og uppvægir og ljetu líkt
og vitstola menn, óðu fram og aptur eptir hallargöngunum, orguðu há-
stöfum mótmæli gegn því er fram hafði farið og hættu ekki látunum fyr
en þeir voru orðnir máttvana af þreytu.
Áhrifanna af forsetamorðinu var eigi langt að bíða í löggjöf landsins,
og eðlilega urðu þau í gagnstæða átt við það sem tii var ætlazt af þeim
er til þesB stofnuðu. Þingið samþykkti tafarlauBt anarkistalög í fjórum
pörtum. Fyrsti parturinn ákvað, að þeir sem gerðu sig seka í því að
hvetja til manndrápa, þjófnaðar, húsbruna eða vjelasprenginga skyldu ekki
verða dæmdir af kviðdómi, heldur af lögreglustjórninni. Annar parturinn
skipaði svo fyrir, að þeim, er styrktu atferli anarkista með því að ljúka
lofsorði á árásir á menn eða eignir þeirra, skyldi hegnt með þriggja mán-
aða til tveggja ára einverufangelsi og með Bektum, er nemi frá 100 frönk-
um til 2000 franka. 1 þriðja partinum var dómstólunum gefin heimild
til að gera þá menn landræka, er þeir telji hættulega, án þess að þurfa
að bera ábyrgð fyrir nokkru öðru valdi á slíkum ráðstöfunum. Og fjórði
parturinn bannaði að birta almonningi rekstur anarkistamála, og lagt við
6 daga til mánaðar fangelsi og 1000—10,000 franka sektir. — Vitaskuld
var svo til ætlazt, að þessum lögum yrði einkum beitt gegn hættulegum