Dagblaðið Vísir - DV - 09.04.1994, Blaðsíða 29

LAUGARDAGUR 9. APRÍL 1994
Nautlð komið á slá í sláturhúsinu á Hellu. f.v. Guðni Guðmundsson, Krist-
inn Guðnason og Torfi Jónsson sláturhússtjóri. Til vinstri hangir skrokkur
af „venjulegum“ nautgrip, en eins og sjá má nær stóri gripurinn niður
undir gólf í kælinum.
íslandsmet í nautgriparækt:
Kjötið komið í hús hjá Jónasi Þór kjötverkanda hjá Kjöti hf. Til vinstri hangir læri af kvigu sem líka kom frá Þverlæk
og var í vænni kantinum.
Stærsta naut sem slátrað
hefur verið hér á landi
Kjötið smakkað á veitingahúsinu italíu. f.v. Jónas Kristjánsson, Guðmundur
Lárusson, Elin Guðjónsdóttir, Kristinn Guðnason, Torfi Jónsson, Jónas Þór
og Andrés Jóhannesson.
Guðni Guðmundsson á Þverlæk ásamt syni sinum, Þresti, sem er í bú-
fræðinámi á Hvanneyri. Eitt nautanna sýnir eiganda sínum greinilega nokk-
ur vinahót.
Jón Þórðarson, DV, Rangárþingi:
Sá merki atburður gerðist nýverið,
að slátrað var í sláturhúsi Hafnar-
Þríhymings hf. á Hellu stærsta naut-
grip sem komið hefur íslenskt slátur-
hús. Fallþungi nautsins, sem var 30
mánaða gamalt, var 388 kíló. Það
kom frá bænum Þverlæk í Holta- og
Landsveit en þar búa í félagsbúi feðg-
amir Guðni Guðmundsson og Krist-
inn Guðnason.
Sláturhússtjórinn á Hellu, Torfi
Jónsson, sagði að öllu stærri mættu
gripimir ekki verða ef þeir ættu að
komast í gegnum húsið, að minnsta
kosti þyrfti að viöhafa sérstakar ráð-
stafanir ef þangað kæmu gripir sem
færu yfir 400 kílóa fallþunga.
Kristinn Guðnason, bóndi á Þver-
læk segir að galdurinn á bak við
þennan góða árangur sé að hleypa
skepnunum aldrei út fyrir hússins
dyr og að fóðra þær vel. Fóðrunin
byggir á því að gefa þeim móður-
mjólkina mun lengur og meira en
aimennt gerist, fóðra síðan á góðu
heyi og kjamfóðri og láta þeim líða
vel í hreinu og loftgóðu húsnæöi.
Merkilegttil-
raunalega séð
„Þetta er mjög merkilegt tilrauna-
lega séð. Það er búið að sýna fram á
að hægt er að ala íslensku gripina
upp í mjög mikla stærð með því að
fóðra þá á réttan hátt og láta þeim
líða vel,“ segir Jónas Þór, kjötverk-
andi hjá Kjöti hf., sem keypti nautið
sem um ræðir en Jónas hefur sér-
hæft sig í sölu á nautakjöti til hótela
og veitingahúsa. Hann hefur htla trú
á að innfluttur stofn geti bætt nauta-
kjötsframleiðsluna hér á lands. Hann
vill að íslenskir bændur haldi sig við
íslenska stofninn og reyni aö ná út
úr honum öllum þeim eiginleikum
sem hann býr yfir og segist sann-
færður um að þeir séu meiri en ger-
ist meðal erlendra nautgripastofna.
„Ef við ætlum einhverntíman að
flytja út nautakjöt, verður það að
hafa einhverja sérstöðu. Þá verður
að vera hægt að segja að kjötið sé af
íslensku kyni,“ segir Jónas.
Jónas segir að almennt séu þó ekki
400 kílóa gripir óskastærðin því
hætta sé á að kjöt af þeim verði full-
gróft.
Nautakjötsumræður
yfirborðhaldinu
Á fimmtudaginn sl. kom svo saman
hópur af fólki á veitingahúsinu ítahu
við Laugaveg. Tilefnið var tvíþætt.
Annars vegar að halda upp á íslands-
met þeirra Þverlækjarbænda og hins
vegar að kanna bragðgæði kjötsins,
en menn voru forvitnir að vita hvort
kjötið væri orðið of gróft þegar fall-
þunginn er slíkur. Mættir voru til
leiks þeir Jónas Þór, Torfi Jónsson
sláturhússtjóri, Andrés Jóhannes-
son yfirkjötmatsmaður, Guðmundur
Lárusson, formaður Landssambands
kúabænda, Kristinn, bóndi á Þver-
læk, og kona hans, Elín Guðjónsdótt-
ir, og Jónas Kristjánsson, ritstjóri
DV.
Að sjálfsögðu var rætt um nauta-
kjötsframleiðslu undir borðum. Jón-
as Þór hafði með sér innanlærisvöð-
vann úr nautinu, vakuumpakkaöan
og meðan beðið var eftir steikinni
sýndi hann fólkinu vöövann um leiö
og hann upplýsti aö hann væri rúm-
um tveimur kílóum þyngri en á
venjulegu nauti í stærri kantinum.
Torfi sagði það skoðun sína að ht-
urinn á kjötinu væri góður en síöan
væri bara spumingin með grófleik-
ann. Jónas Þór sagði það hafa komið
sér á óvart að kjötið skyldi ekki vera
dekkra en raun bæri vitni þar sem
nautið væri orðið mun eldra en
venjulegir bolar sem yfirleitt er slátr-
að um 22ja mánaða gömlum.
Verðlagningin í rugli
Veislugestir voru sammála um að
verölagning á kjöti hér á landi væri
í hinum mesta ólestri. Jónas Þór
sagði að á lakara kjötinu væri allt
og hátt verð. Því samsinnti Jónas
ritstjóri og sagði að það væri bara
þannig með alla verðlagningu hér á
landi og ræddi um verðlagningu á
hótelgistingu í því sambandi. Þannig
væru lélegri hótel aht of nálægt þeim
betri í verði. Eins væri með kjötiö. í
kjötbúðum erlendis væri hægt að
velja mismunandi gæðaflokka sem
væru á mismunandi verði. Guð-
mundur Lárusson sagði að því miður
gengju allar verðkannanir á íslandi
út á verð og gæðin ekki borin saman
við verðið.
En þótt flestir væru sammála um
rughng í verðlagningu á kjöti voru
menn ekki á eitt sáttir um það hvort
flytja ætti inn stofna erlendis frá til
að kynbæta kjötið hér heima. Þannig
vitnaði Guðmundur Lárusson til
samanburðartilraunar sem gerð var
á Norðurlandi.fyrir nokkru og taldi
hana sýna yfirburði Galloway-kyns-
ins yfir íslenska nautakynið hvað
kjöteiginleika snerti. Þessu and-
mæltu aðrir veislugestir og töldu th-
raunina um margt gallaða.
Bragðgæðin stóðust
allan samanburð
En nú var maturinn kominn á
borðið og fólkið tók til matar síns.
Kjötið var lítið steikt og passlega
kryddað og var borið fram með
grænmeti og ýmsu öðru góðgæti. við-
staddir voru sammála um að það
bragðaðist vel. Samdóma áht var að
það væri „svohtið gróft, en bragð-
sterkt og gott.“
Áður en veislugestir kvöddust
hafði Jónas Þór á orði að um leið og
Kristinn hefði það af að koma geld-
nauti yfir 400 kíló skyldi hann koma
sama hópnum saman aftur og ræða
þaö sem áunnist hefði í sölu og mark-
aðsmálum á nautakjöti. En hafa ber
í huga að nautakjötsframleiðendur
fá aðeins um 195 krónur fyrir kílóið
af besta kjötinu. Neytendur geta síð-
an velt því fyrir.sér, þegar þeir
standa fyrir framan kjötborðið, hvar
mismunurinn lendir. Með ofangreint
í huga er því ekki að furða þótt kúa-
bændur tali um að það sé dýrt sport
að stunda kjötframleiöslu.