Dagblaðið Vísir - DV - 01.03.1997, Page 30

LAUGARDAGUR 1. MARS 1997 3D'V
Háum verðlaunum heit-
ið
Lögreglan var ekki í neinum vafa
um að það sem var í pokunum væri
þýfi því að allur var varningurinn
með verðmerkjum. í ljós kom að á
brjóstahaldinu sem fannst eitt sér
var blettur og við rannsókn kom
fram að um sæði var að ræða. En
hvernig tengdist þessi fundur og
sæðið morðmálinu?
Lögreglan yfirheyrði rúmlega
2.500 manns og heitið var verðlaun-
um að jafnvirði tveggja og hálfrar
milljónar króna fyrir upplýsingar
sem leitt gætu til sakfellingar yfir
árásarmanninum. Atvikið var svið-
sett og sýnt í sjónvarpi en allt kom
fyrir ekki.
Það olli íbúum Aston-under-Wyc-
hwood fljótt áhyggjum að árásar-
Vicki Thompson.
reglunni og þar eð pokinn með
kvennærbuxunum hafði fundist við
þá leið sem allt benti til að hann
myndi hafa farið á leið heim til sín
hefði hann ráðist á Vicki Thomp-
son, var hann handtekinn þann 13.
september.
Mark Weston viðurkenndi að
hafa stolið kvennærbuxunum í
verslun í nærliggjandi bæ og þegar
DNA-rannsókn sýndi að sæðið í
brjóstahaldinu var úr honum viður-
kenndi hann
líka að hafa
stolið brjósta-
höldunum.
En pokinn
með þeim
hafði fundist
rétt hjá þeim
stað þar sem
Vicki hafði
fundist. Hann
harðneitaði
hins vegar að
hafa ráðist á
hana.
Lögreglan
varð því að
sleppa hon-
um en reyndi
Mark Weston og móðir hans ganga úr réttarsalnum.
nú allt sem hún gat til að finna
sönnun fyrir því að hann væri sá
seki. Benti margt til þess að svo
væri, meðal annars það að hann
kom með þrjár útgáfur af þvi hvar
hann hefði verið þann 12. ágúst. Þá
vár einnig komið fram að skófar
sem fundist hafði rétt hjá Vicki gat
vel verið eftir skó sem hann átti.
Farið var hins vegar of máð til þess
að hægt væri að fullyrða það.
Ótrúlegar sögur
Ein útgáfan af sögunni um undir-
fataþjófnðinn var sú að honum
hefði hann stolið þann 11. ágúst en
geymt pokann í runna við stíginn
hjá járnbrautarteinunum. Sagðist
hann svo hafa týnt honum á leið-
inni heim. Þann 12. ágúst hefði
hann aðeins farið að heiman I tíu
mínútur til að kaupa sér vindlinga.
Að öðru leyti hefði hann verið að
vinna í garðinum heima hjá sér
þennan dag.
Sagan þótti ekki trúverðug en lög-
reglan gat ekki sýnt fram á að hún
væri ósönn. Þá höfðu nágrannar oft
séð hann við garðvinnu heima hjá
sér þótt enginn gæti fullyrt að hafa
séð hann í garðinum þann 12. ágúst.
Lögreglunni tókst að koma hle-
runarbúnaði fyrir á heimili
Westons- fjölskyldunnar í þeirri von
að morðmálið yrði tekið þar til um-
ræðu á þann hátt að afla mætti
gagna til að sakfeila Mark. Var
heimilið hlerað vikum saman en
málið kom aldrei til umræðu og var
hleruninni því hætt.
Það var loks í nóvember á síðasta
ári að Mark Weston kom í sakadóm
í Oxford og stóðu réttarhöldin í
þrjár vikur. Þótti mörgum sem
málsmeðferðin væri hneyksli.
Afbrigðilegt kynlíf ekki
til umræðu
Dómarinn, Howitt, var sá sem
gagnrýnin beindist mest að. Hann
lýsti því yfir í byrjun að afhrigðileg
kynlífshegðun Marks Westons, sem
ljós varð við DNA-rannsókn á
brjóstahaldinu, væri málinu óvið-
komandi og yrði ekki rædd í réttin-
um. Væri sá þáttur hluti annars
máls, þjófnaðar úr búð, og kæmi
morðmálinu ekkert við. Yrði það til
umræðu gæti það leitt til fyrirfram-
með réttarhöldunum og til Jon-
athans Thompsons. Var Mark þá
ljóst að hvaða sannanir sem lögregl-
an kynni síðar að finna gegn honum
yrði ekkert gert. Bresk lög banna að
Það ríkti óvenjulegt andrúmsloft
á sjúkrastofunni. í rúminu lá Vicki
Thompson, þrítug og með lífshættu-
lega áverka. Við hlið hennar sat
maður hennar, Jonathan, þrjátíu og
þriggja ára, og maður frá lögregl-
unni í Thames-dal. Báðir virtu kon-
una ákaft fyrir sér meðan lög úr
kvikmyndinni „Pretty Woman“
voru leikin.
„Pretty Woman“ var uppáhalds-
kvikmynd Vicki. Hún hafði séð
hana mörgum sinnum og á heimili
Thompsons-hjóna, í þorpinu Aston-
under-Wychwood, mátti oft heyra
lögin úr henni. Það var von mann-
anna tveggja að þau myndu vekja
Vicki af sex daga meðvitundarleysi.
Sú von brást. Að vísu opnaði
Vicki augun þennan ágústdag 1995
en hún kom engu orði upp og þegar
hún lagði þau á ný aftur gerði hún
það í síðasta sinn.
Fór út með hundinn
Atburðarásin hafði hafist þann
12. ágúst. Þá hafði Vicki farið út að
ganga með heimilishundinn, Daisy.
Eftir hálftíma kom Daisy heim án
Vicki og þá setti ugg að Jonathan.
Hann fór út að leita að konu sinni.
Brátt bættust nokkrir vinir og ná-
grannar í leitarhópinn. Áður en
langt um leið fannst hún meðvit-
undarlaus og blóðug við járnbraut-
arteina í útjaðri þorpsins, rétt við
stíg sem hún fór oft um þegar hún
fór út með Daisy.
Einhver hafði veitt Vicki þung
höfuðhögg, að því er virtist með
steini. En hvers vegna hafði verið
ráðist á hana? Hún bar engin um-
merki nauðgunar og ljóst var að
hún hafði ekki verið rænd því á
jörðinni lágu gullarmband hennar
og hálsmen en hvort tveggja virtist
hafa dottið af henni í átökum.
Fjöldi lögreglumanna tók fljótlega
við af þeim sem staðið höfðu að leit-
inni og var farið yfir hvern fer-
metra umliggjandi svæðis. En ekk-
ert fannst sem talið var geta bent til
árásarmannsins ef frá var talinn
plastpoki með brjóstahöldum, um
150 metra frá þeim stað þar sem
Vicki hafði fundist. Hjá honum lágu
brjóstahöld. Nokkru síðar fannst
annar plastpoki í útjaðri þorpsins. í
honum voru kvennærbuxur.
maðurinn skyldi ekki fmnast en
ekki leið á löngu þar til grunur
fólks beindist að tuttugu og eins árs
gömlum manni, Mark Weston. Vit-
að var að hann vann aðeins við
lausaverk af og til, bjó hjá foreldr-
um sínum, Alec og Wendy Weston,
ásamt tólf ára systur, og átti engar
vinkonur. Bjó íjölskyldan í Dawles
Close, skammt frá heimili Thomp-
sons- hjónanna við Chestnut Drive.
Með ýmislegt á sam-
viskunni
En það var fleira vitað um Mark
Weston. Hann hafði komist í kast
við lögin oftar en einu sinni og
sakavottorð hans var ekki þess eðl-
is að hann myndi vilja sýna það
neinum. Þá hafði gengið um það
orðrómur að kynlífshegðun hans
væri afbrigðileg og yrði hann æstur
við að handleika kvenundirföt.
Þegar þessi orðrómur barst lög-
Mark Weston forðast Ijósmyndara eftir handtöku.
Veisla
Jonathan Thompson hélt heim til
sín og drengjanna tveggja sem þau
hjón höfðu eignast, níu og sjö ára.
Hann bjó þó ekki lengi i Aston-und-
er-Wychwood því hann fluttist til
Hook Norton, í Oxon í Oxfordshire,
þar eð hann gat ekki hugsað sér að
búa lengur í gamla þorpinu.
Mark Weston hefur hins vegar
ekki sýnt neitt fararsnið á sér.
Kvöldið sem réttarhöldunum lauk
hélt Westons-fjölskyldan sér veislu.
Þá tilkynnti lögmaður hans að til
íhugunar væri að stefna yfirvöldum
fyrir óréttmæta handtöku hans.
Jon Bound lögreglufulltrúi, sem
þessum undirfötum i eigu konunnar
sem myrt var,“ sagði dómarinn.
I lokaræðu sinni, þar sem hann
tók saman helstu atriði málsins
kviðdómendum til leiðsagnar, sagði
Howitt dómari meðal annars: „Okk-
ur hefur verið sagt að ákærði hafi
komið með þrjár mismunandi frá-
sagnir af ferðum sínum en það sýn-
ir ekki að hann sé morðingi. Það
sýnir aftur að þau gögn sem lögregl-
an hefur lagt fram eru nánast
handahófskennd, enda er þetta mjög
óvenjulegt morðmál. Ég fel því kvið-
dómendum að lýsa sakborninginn
því aðeins sekan að þeir séu sann-
færðir um að hann hafi framið þann
glæp sem honum er gefinn að sök.“
Hann glotti
Niðurstaðan lá í raun ljós fyrir
eftir þessi umæli dómarans. Eftir
skamman umþóttunartíma sneri
kviðdómendur aftur í réttarsalinn
og tilkynnti formaðurinn afstöðu
þeirra. „Við lýsum sakborninginn
saklausan," sagði hann.
Þegar Mark Weston yfirgaf réttar-
salinn, frjáls maður, glotti hann til
lögreglumanna sem fylgst höfðu
Jonathan Thompson.
stjórnaði rannsókn málsins, lét hafa
eftirfarandi eftir sér, þegar sýknun
lá fyrir: „Það er ekki hlutverk lög-
reglunnar í Thames-dal að láta í Ijós
álit sitt á niðurstöðu kviðdómenda.
Ég vil þvi aðeins segja að okkur var
frá upphafí ljóst að erfitt yrði að fá
fram sakfellingu."
skoðana á stöðu ákærða í málinu.
„Og þar að auki var ekkert af
sá sem sýknaður er af glæp sé síðar
saksóttur fyrir sama glæp.
Jonathan var ekki ánægöur með
niðurstöðuna. „Það er mín skoðun
að breska réttarkerfið hafi sett mjög
niður,“ sagði hann. „Sakbomingar
eiga að fá réttlát réttarhöld en þessi
réttarhöld vora ekki réttlát fyrir
fórnarlambið. Mér sýnast nærfötin
koma mikið við sögu og skil ekki að
dómarinn skuli hafa krafist þess að
ekki yrði á þau minnst.
Ég ber hins vegar mikla virðingu
fyrir lögreglunni i Thames-dal fyrir
það hvernig hún stóð að rannsókn
málsins. Hún lagði hart að sér til að
reyna að fmna sannanir sem dygðu
og hefðu þær komið fram hefði nið-
urstaðan orðið önnur.“
3. isérstæð sakamál
Sekur eða saklaus?