Vísir - 12.06.1973, Blaðsíða 2

2
Vísir. Þriðjudagur 12. júni 1973.
visifism:
Finnst yður hreinlæti i matvæla-
meðferð ábótavant?
Hildur Agústsdóttir, húsmóðir:
Mér finnst þvi mjög ábótavant,
t.d. hef ég slæma reynslu af
brauði og sykri. Eitt sinn fann ég
pöddu i sykri.
Kólkið safnaðist saman við pallana kappklætt, til þess að hlusta á skemmtiatriðin. Eins og sjá má á myndinni, var barátta milli blla og
manna um pláss.
en á þjóðKátíð" SAMT TALIN
FYRIRMYNDARSAMKOMA
Blaðamaður Vísis segir frá Vori í dal
Inga Jóna Sigurðardóttir, hús-
móðiF: Frekar. Ég vildi, að það
væru snyrtilegri umbúðir utan
um matvæli og á þeim mætti geta
um geymsluþolið. Ég á heima i
Arbæjarhverfi og þar er hrein-
lætisástand i búðum gott. Ég held
að ástandið sé aðallega slæmt i
gömlum verzlunum.
Birna Björnsdóttir, húsmóðir:
Hvað varðar verzlanir, sem eru
með matvæli, þá hef ég yfir engu
að kvarta, nema að mér finnst
óviðkunnanlegt, að afgreiðslu-
stúlkur hafi rúllur i hárinu við af-
greiðslu.
Sigrún Sighvatsdóttir, kennari:
Almennt finnst mér það. Ég fann
til dæmis eitt sinn alls konar að-
skotahluti i súkkulaðistykki. Af
öðrum mat hef ég ekki slæmo
reynslu. Aftur á móti mætti af-
greiðslufólk passa sig á að vera ;
hreinum sloppum og með hreinar
hendur og ekki með skitugan
plástur á fingri, eins og ég sá ný-
lega.
Dagbjört Sigurðardóttir, hús-
móðir: Já, frekar. Ég hef t.d.
orðið vör við drasl i brauði. Svo
finnst mér lika siæmt, þegar af-
greiðslufólk káfar i matvælum,
það ætti að nota áhöld meira en
nú er. f fiskverzlunum hef ég ekki
orðið vör við slæmt ástand.
Jón D. Jónsson, málari: Ég hef
nú ekki yfir neinu að kvarta hvað
varðar starfsfólk viðmatvæli. En
ég hef orðið fyrir þvi að finna að-
skotahluti i brauði, og það oftar
en einu sinni.
samankomnir, þvi að allt svæðið
var útatað i bréfarusli og flösk-
um.
Þar sem sagt hafði verið, að
vinnuflokkar myndu hreinsa
svæðið nokkrum sinnum á dag,
bar blaðamaður það undir Haf-
stein Þorvaldsson framkvæmda-
stjóra hátiðarinnar, hvers vegna
þeir flokkar sæjust ekki. „Ég skal
viðurkenna það, að ástandið i
þessum málum er kannski ekki
eins og bezt verður á kosið, en
þetta er lika einginlega eina strið-
ið sem hefur farið
úr skorðum. Annars finnst mér
þetta nú ekkert óskaplegur sóða-
skapur”, sagði Hafsteinn. Hann
sagði ennfremur, að hann væri
hörkuánægður með, hversu vel
framkvæmd þessarar hátiðar
hefði tekizt. Margir sem blaða-
maður hitti á svæðinu kvörtuðu
undan háu verði á öllu sem selt
var þarna.
Kvartanir vegna
aðgangseyris
Óánægðastir voru menn með
aðgangseyrinn að svæðinu, en
Tjaldað, hvar sem
mönnum sýndist
Talsvert virtist til samkomunn-
ar vandað. Búið var að setja upp
danspalla, salerni, búðir, bila-
stæði, knattspyrnuvelli og margt
fleira, og miðað við þann tima,
sem mótstjórn hafði, en það voru
rúmlega þrjár vikur, hafði ótrú-
lega miklu verið komið i verk.
Ekkert skipulag var á tjaldstæð-
um, heldur tjaldaði hver, þar sem
honum sýndist, og varð það þess
valdandi, að mun meiri af trjá-
gróðri skemmdist en nauðsyn
virtist bera til.
Menn virtust una sér bærilega
þarna, enda var ýmislegt til
skemmtunar, t.d. hestaleiga, sem
margir notfærðu sér, sundlaugar-
ferðir, músik úr hátölurum, og
leiktækjum hafði verið komið
fyrir i stóru tjaldi. Að visu voru
leikrækin heldur fátækleg, nokk-
ur borðtennisborð og tæki, sem
maður gat búið til málverk i á
einni minútu. Einnig voru margs-
konar skemmtiatriði um miðjan
daginn, svo sem söngur og spil, j
júdósýning, hestakúnstir voru
sýndar o.fl.
Mikil umferð fólks var fram og
til baka um svæðið, og stundum
voru svo margir á ferðinni, að likt Þótt Vor i dal væri talin fyrirmyndarhátið, voru sumir, sem þurftu á dálitlum stuðningi að haida, þótt
var og allir væru komnir út til að ekki væri nema til að þvælast ekki fyrir fótum hinna, sem voru i liku ástandi.
Kalt var i veðri um Hvita-
sunnuhelgina. Þó lögðu 5 þúsund
manns það á sig að fara I Þjórsár-
dal tii að dvelja þar yfir helgina,
og margfalt fleiri óku um þjóð-
vegina á Suðvesturlandi þessa
þrjá daga. Af viðtölum við for-
ráðamenn Vors i Ilal, lögreglu og
fleiri, má ráða, að þeir séu hæst-
ánægðir með, hversu vel
skemmtunin hafi tekizt, miðað
við skemmtanir fyrri ára.
Strax á föstudagskvöld byrjaði
fólk að hópast inn i Þjórsárdal, og
þá um kvöldið komu hátt á annað
þúsund manns. Meiri hluti þeirra,
sem þangað komu, voru ungling-
ar milli 14 og 20 ára aldurs og fólk
aðeins eldra. Fjölskyldur voru i
miklum minnihluta og voru frek-
ar afsiðis á svæðinu. Lítið var um
mjög unga krakka sem voru einir
sins liðs. A föstudagskvöldið var
þegar mikil ölvun, og gerðist hún
aldrei meiri en þá. Auðséð var, að
lögreglan gerði ekki stranga leit
að vini, nema i stöku bil. Sama og
ekkert var leitað hjá þeim, sem
komu með rútum. Brennivins-
skortur virtist ekki hrjá sam-
komugesti alvarlega, a.m.k. ekki
tvö fyrstu kvöldin.
leita að einhverju. Menn gengu
um að snikja sér brennivin eða
mat, heilsa upp á kunningja eða
bara virða fyrir sér hljóðfæri og
syngja. Geysimikið var gert af
þvi að spila á hljóðfæri og syngja,
og virtist það vera eina virkilega
tilraunin, sem samkomugestir
gerðu til að skemmta sér sjálfir.
Forráðamenn samkomunnar
áttu varla orð til að lýsa ánægju
sinni með hversu vel heppnuð
þessi tilraun væri, og lögreglan
á svæðinu tók undir það. Lögregl-
an sagði, að samanborið við
skemmtanir, sem hefðu verið
haldnar hérna áður fyrr, væri
þetta „hátið”. Blaðamaður hugs-
aði með sér, að „ekki væru nú
kröfurnar miklar”, þvi að af þvi
sem séð varð, væri þetta engin
„fyrirmyndarsamkoma”. Þótt
engin stóróhöpp gerðust, var
margt annað sem sameinaðist i
að setja litt fýsilegan brag á
samkomuna. Hin almenna
drykkja og þau leiðindi og hávaði,
sem henni fylgdu, var einungis
bærilegt fyrir sæmilega hraust
fólk. Einnig virtist svo sem þarna
væru ákaflega margir „sóðar”
hann var 750 krónur, og sögðu
nokkrir unglingar, að það væri
engin furða, þótt ungt fólk þyrfti á
miklum peningum að halda, þeg-
ar allt væri „plokkað svona af
þeim”. Sigurður Geirdal, semvar
i mótsstjórninni, sagði, að þetta
væri nú kannski ekki undarlegt.
En sannleikurinn væri sá, að
sennilega gerði hátiðin ekki
meira en að standa undir sér
kostnaðarlega, þvi að margir og
dýrir liðir hækkuðu kostnaðinn.
Hann sagði, að sennilega væru
skemmtikraftarnir dýrasti liður-
inn, en samtals voru um 10 aðilar,
sem sáu um dans og skemmtun.
Einnig hefðu verið óhemju dýrir
þungalfutningar uppeftir, en skúr
ar, kamrar og timbur hefði þurft
að flytja úr Reykjavik, svo og
veghefil og jarðýtu. Allskonar
annar flutningskostnaður kæmi
þarna inni, svo og mannakaup,
t.d. kaup trésmiða við að setja
upp palla og kaupa nokkurra
manna, sem unnu fyrir mótið.
Starfslið mótsins var um 300
manns, og var meirihluti þeirra
kauplaus, en það var fólk frá ung-