Morgunblaðið - 19.03.2002, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 19. MARS 2002 41
sannleika um fegurð dalsins og alla
þá möguleika sem hann hefur upp á
að bjóða. Allar sögurnar koma upp í
hugann og allur fróðleikurinn. Þú
áttir mikinn þátt í því að efla hjá mér
virðingu fyrir náttúrunni og öllu líf-
ríkinu. Fyrir það og allt annað vil ég
þakka þér nú þegar leiðir okkar skil-
ur.
Megi góður guð blessa minningu
þína um ókomna tíð.
Elsku amma mín. Missir okkar
allra er mikill. Ég óska þess að guð
styrki þig nú þegar sorgin hefur leit-
að í okkar raðir. Allar góðu minning-
arnar munu hins vegar auðvelda
okkur að vinna bug á sorginni.
Minningin um einstakan mann mun
lifa.
Guðjón Gunnar Ögmundsson.
Elsku afi minn. Nú þegar leiðir
okkar skilur langar mig að kveðja
þig með nokkrum orðum. Það voru
forréttindi að fá að kynnast þeim
miklu mannkostum sem þú hafðir að
geyma. Snemma mótaðir þú litla sál
afastelpunnar og ég veit að ég varð
betri manneskja fyrir vikið þegar
fram liðu stundir.
Þú varst mín fyrirmynd. Undra-
verður dugnaður þinn, einstök um-
hyggja þín fyrir þínum nánustu,
sterk réttlætiskenndin. Allt þetta,
ásamt allri nærgætninni, blíðunni og
þínu einstaka hjartalagi, mótuðu
þinn mikla persónuleika sem þú
skartaðir öll þessi ár.
Og þú varst ekki bara einlægur og
blíður þegar mannfólkið átti í hlut.
Þú varst einstakt náttúrubarn. Um-
gekkst náttúruna með mikilli virð-
ingu. Þér varð auðvitað snemma
ljóst fyrir vestan hve mikils virði það
var að ganga vel um náttúruna og
bera fyrir henni tilhlýðilega virð-
ingu.
Börnin læra það sem fyrir þeim er
haft. Þú áttir stærstan þátt í því að
móta viðhorf mitt til náttúrunnar.
Þú fræddir mig um kosti hennar og
mikilvægi þess að ganga vel um
landsins gæði. Ég mun eflaust aldrei
ná álíka sambandi við náttúruna og
þú. Þér vil ég hins vegar þakka fyrir
allan fróðleikinn og fræðsluna.
Að vestan koma flestar bestu
minningarnir um þig, afi minn.
Minningarnar sem nú rifjast upp
hver af annarri. Þar áttum við okkar
kærustu stundir. Umvafin fjöllum
Skjaldfannardalsins sem átti hug
þinn allan og í öruggu skjóli fjöl-
skyldunnar, skjóli sem þú byggðir af
þínum þekkta dugnaði, útsjónarsemi
og alkunnu örlæti til handa þínum
nánustu.
Alltaf þegar við vorum saman fyr-
ir vestan var sem þú yngdist um
mörg ár. Nálægðin við náttúruna,
bernskuminningarnar og þörfin fyr-
ir að fræða ferðafélagana um það
sem fyrir augu bar. Allt þetta var
þér svo ótrúlega mikilvægt.
Snemma á morgnana varst þú kom-
inn á stjá á undan öðrum. Farinn að
vappa um veröndina og virða fyrir
þér dásemdir dalsins. Kanna vatns-
magnið í ánni og bjóða fuglunum
góðan dag. Og oftar en ekki dund-
aðir þú þér tímunum saman við að
hreinsa netin og gera klárt fyrir
næstu lögn.
Mér varð reyndar snemma á lífs-
leiðinni ljóst hve Skjaldfannardalur-
inn var þér mikils virði og jafnan of-
arlega í huga. Og ást þín og hlýja í
garð æskustöðvanna dvínaði ekki þó
ungur að árum héldir þú suður yfir
heiðar. Á Dalbrautinni hélst þú
áfram að draga fram magnaðar frá-
sagnir úr sveitinni úr þínum ótæm-
andi viskubrunni. Ást þín og áhugi á
æskustöðvunum var ódrepandi og
þessa ást og þennan áhuga hef ég
fengið í arf í ríkum mæli. Þær eru
vonandi margar ferðirnar sem ég á
eftir að fara vestur. Veit ég að þú
verður með í för og heldur vernd-
arhendi yfir mér.
Elsku afi minn. Engin orð fá lýst
þeim mikla söknuði, þeirri miklu
sorg sem býr í mínu brjósti nú þegar
þú ert ekki lengur hjá mér. Þú varst
mikil hetja og ég dáðist jafnan að öll-
um þínum verkum, öllu þínu fasi og
öllum þínum orðum. Ég er þakklát
fyrir allan þann tíma sem ég fékk að
eiga með þér. Þú áttir langa og ham-
ingjuríka ævi og mér er minnisstætt
hve þú varst alltaf góður við hana
ömmu. Aldrei bar skugga á samband
ykkar og ástin skein úr andliti ykkar
allt fram á síðasta dag.
Elsku amma mín. Mikil er þín
sorg og það skarð sem nú hefur
myndast verður ekki fyllt. Þótt
skuggsýnt sé í sálum okkar þessa
dagana vitum við báðar að það birtir
upp um síðir. Þú varst alltaf sú
sterka stoð og stytta sem afi von-
aðist eftir. Stóðst að baki honum
sem klettur í blíðu sem stríðu.
Nú þegar söknuðurinn hefur völd-
in getum við huggað okkur við minn-
ingar um einstakan mann. Mikla
hetju sem við getum báðar verið
stoltar af.
Guð gefi þér styrk amma mín til
að takast á við erfiða tíma.
Blessuð sé minning afa míns, Guð-
jóns Gunnars Jóhannssonar, frá
Skjaldfönn.
Sólveig Jóna Ögmundsdóttir.
„Jæja, Bebba mín, ég fer bráðum
að fara, skilaðu hjartans kveðju til
allra.“ Svona var síðasta samtal okk-
ar afa, við vissum bæði að komið var
að endalokum og ég kyssti hann oft
og mörgum sinnum og síðan bað
hann mig að slökkva ljósið.
Já, afi minn, nú er ljósið þitt
slokknað og þú hefur fengið hvíld-
ina. Upp í huga minn streyma minn-
ingar um afa og ömmu því í mínum
huga voru þau eitt – þau voru svo
nátengd, að ekki er hægt að minnast
á afa nema nefna ömmu í leiðinni.
Ég hef oft velt því fyrir mér, hvað
þau höfðu mikil og góð áhrif á allt
mitt líf. Þau gáfu mér alla þá ást og
væntumþykju sem hægt var að veita
ungri barnssál, þau gerðu æsku
mína hamingjuríkari og ekkert gat
ég hugsað mér betra en að vera hjá
þeim. Hugurinn leitar á æskuslóðir
mínar á Hrísateiginn en fyrstu sjö ár
ævi minnar bjó ég hjá afa og ömmu.
Fyrstu minningar mínar eru þær að
ég skreið upp í hlýtt rúmið þeirra á
morgnana á frídögum þegar aðrir
sváfu. Þau voru auðvitað vöknuð fyr-
ir allar aldir enda ekki þeirra siður
að sofa frameftir og við amma fórum
framúr til að sinna morgunverkun-
um. Alltaf leið mér vel í þeirra návist
og gátu hversdagslegustu hlutir orð-
ið að skemmtun hjá afa, eins og þeg-
ar við fórum í spákeppni um hvaða
veðurfræðingur kæmi á skjáinn það
kvöldið, sá sem gat giskað rétt fékk
sælgætisverðlaun. Ég fékk að vísu
alltaf verðlaun hvernig svo sem leik-
ar fóru. Við horfðum síðan á veð-
urfréttirnar en afi fylgdist aðallega
með veðrinu fyrir vestan því hugur
hans var alltaf á æskuslóðunum.
Á Hrísateignum var líf og fjör.
Amma og afi voru svo gestrisin að
alltaf voru gestir annaðhvort í mat
eða kaffi. Mest man ég eftir Siggu
ömmusystur og voru við góðar vin-
konur og gátum brallað ýmislegt
saman.
Afa og ömmu leið aldrei betur en
þegar húsið var fullt að fólki.
Spilastundirnar voru margar og
oft spiluðum við afi rakka þegar
amma var að undirbúa mat eða kaffi
og svo var spjallað um lífsins gagn
og nauðsynjar. Kvöldkaffið var
nauðsynlegur þáttur í þessu öllu og
þegar leikar stóðu sem hæst man ég
að afi sagði oft „Stína, klukkan er að
ganga tíu og mannskapurinn ekki
farinn að fá kvöldkaffið.“ Amma
bjargaði því vandamáli á stundinni
og var heimabakað bakkelsi alltaf
við höndina.
Aðalviðburðurinn á hverju ári var
vesturferðin. Undirbúningurinn og
spenningurinn að fara stóð í nokkrar
vikur áður en lagt var í hann. Allt
var vel skipulagt, hlutum komið fyr-
ir í pokum eða pappakössum og
bundið fyrir með snæri, saltfiskur-
inn útvatnaður, bakað heljarinnar
býsn af kökum, afi fór í klippingu,
tók með sér verkfæri, vasahnífinn og
netin og mikið var stússað í kringum
ferðalagið. Svo rann vesturfarardag-
urinn upp og afi fór í sérstök ferða-
föt, sem voru í fínni kantinum, setti
upp sixpensara og jafnvel sólgler-
augu. Aldrei var farið norður, austur
eða suður, bara blátt strik vestur í
Ísafjarðardjúp, í sumarhús afa og
ömmu, Kuldaklett, sem var í dalnum
hans afa – Skjaldfannardal.
Ferðalagið var langt, sex til sjö
tímar og við afi sátum aftur í en
amma hjá bílstjóranum, hún vildi
svona hafa auga með akstrinum.
Þegar vestur var komið voru þau í
essinu sínu, enda alin upp í sveit og
kunnu vel til allra verka. Afi sá um
útistörfin, safnaði spreki, hugði að
netum, og lagaði girðinguna. Hann
kenndi mér að þekkja hljóðið í fugl-
unum og leita að berjavísi. Við
amma vorum að stússa innandyra,
huga að mat eða gera við púða og
mottur í bústaðnum enda amma
mikil hannyrðakona og vildi hafa
myndarskap á öllu. Okkur leið vel
saman í bústaðnum og oft hittum við
systur afa, Rósu og Sigga bónda á
Ármúla og ekki var minna spjallað í
Kuldakletti en á Hrísateignum. Svo
tókum við í spil hlustuðum á veð-
urfréttir í útvarpinu og fórum seint
að sofa. Alltaf var farið snemma á
fætur því afi vildi ekki missa af einni
mínútu þegar hann var á æskuslóð-
unum.
Þegar afi var áttræður heimsóttu
þau amma mig til Danmerkur í sinni
einu utanlandsferð, Þetta var fyrsta
flugferðin þeirra og ferðuðumst við
um alla Danmörku og spáði afi mikið
í landbúnaðinn, hafði orð á að aldrei
sæist neinn maður við útiverk. Þetta
þótti honum skrýtið enda vanur að
vera alltaf að og aldrei féll honum
verk úr hendi. Við vorum í sumar-
húsi á Fjóni og þar leiddust þau
saman í fjörunni eins og ástfangnir
unglingar enda voru þau mjög náin
og hvort öðru nóg. Þeirra lífsmottó
var nægjusemi, vinnusemi og
náungakærleikur.
Mér fannst afi minn vera fallegur
maður, stór, með hvítt þykkt hár og
stæðilegur með sterkar hendur sem
voru orðnar vinnulúnar, hann var
orðinn þreyttur og máttfarinn, lík-
aminn slitinn en hann þraukaði eins
og hann mögulega gat því hann vildi
ekki skilja við ömmu. Hann var vel
innrættur og vildi öllum vel, hann
skipti lítt skapi en var alltaf sannur
tilfinningum sínum og elskaði ömmu
af öllu hjarta og vildi henni alltaf það
besta. Hann var fuglavinur og hafði
samúð með þeim sem minna máttu
sín.
Afi minn var einn af þeim bestu
mönnum sem ég hef kynnst á lífs-
leiðinni og er ég sannfærð um að
hann hefur fengið góðar móttökur
þar sem hann er nú. Ég vil þakka afa
mínum fyrir allt sem hann hefur
gert fyrir mig og þakka ég almætt-
inu fyrir hversu lánsöm ég var að fá
að eiga hann fyrir afa.
Elsku amma, ég veit hversu mikið
þú hefur misst og bið ég guð almátt-
ugan að gefa þér styrk í þessari
sorg.
Berglind.
Elsku langafi minn. Nú ertu far-
inn og við erum svo óralangt í burtu.
Það er sárt, því margt viljum við
segja þér. Við viljum þakka þér fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir okkur.
Þú verður alltaf stór hluti af hjarta
okkar.
Við viljum meðal annars þakka
þér fyrir allar tásurnar sem þú hefur
gert fyrir okkur, alla vettlingana og
ullarsokkana. Svo er ekki hægt ann-
að en að þakka þér fyrir allar þessar
sögur að vestan frá Skjaldfönn þar
sem þú sagðir okkur frá því sem þú
gerðir þegar þú varst lítill og þegar
þú hittir vin þinn ísbjörninn. Líka
fyrir allar góðu stundirnar í Skjald-
borg þegar þú kenndir okkur Rakka
spilið sem við spilum nú við hana
ömmu og langömmu.
Svo viljum við þakka allar góðu
stundirnar í sumarbústaðnum ykkar
langömmu við Elliðavatn. Það var
alltaf svo gaman þar með þér og
langömmu að taka upp kartöflur og
svo var auðvitað gaman í dúkkuhús-
inu sem við lékum okkur í. Okkur
þykir mjög leitt að það þurfi að
skemma hann og byggja einhver
önnur hús í staðinn. Við eigum
ógleymanlegar minningar þaðan
sem við munum aldrei gleyma.
Við vitum að guð tekur vel á móti
þér elsku langafi minn og við biðjum
góðan guð að blessa og styrkja hana
langömmu.
Sylvía Björk og Sara Dagný.
 Fleiri minningargreinar um
Guðjón Gunnar Jóhannsson bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.



 
  
 

 





 






  




 
 
   


  !
"
 

  





   
 
#
"

$%

& 
   

   !" 
" #
 
 # $%%  #% 
!% !
   &'( #
 

  
"  #
 
 # 
 )  
*  
   $!  +#%'

 ,
 #
-$ 
 
%  %%  %  %
#!.*  ,
'(  
   

 






/
011 2
3 !45
'. &
)

 * +#
  
%((
,    
  
 #
   
-

  )

 '!   $ !#
6   
   
1    6    
7 6     * '8 #
    *   
$.! * ' ,
.
  


 






39
:3;211<

'.



 '. &
)/
 $%

& 

 +

0
 
,6 *  " 
! -6 *  "#
8( 9  
$  6 *  "  3'
)=#

'6 *  "#
!  

86 *  "    9,
" #
    %  %#! !""%,
1 


  

#

2 
3
 
#


 
3

 +%

+



6$ <<
  )#3
#   . 




* + # 
  
%((
,  
 
#
' '

2


( !&'  6 *  "38&#
<!% !
 "  
9'!  
 "  
" 
" #
<!% ! 6 *  " 
 6 *  " ,



 
  


 


$3
<2 0

#"  '
! 

" ! '
$ % >?
 '
)
( + +
0


2 '  
 =
' ! #

  
2 ' 
' ! # !%#!'
 
9. 
' !  <!" / !8#

  & 
' ! # 3#&  ) " 
#!%  %,