Íslendingaþættir Tímans - 12.08.1977, Side 58

Guðmundur Ármann
Ingimundarson
Drottinn er ljós mitt og fulltingi,
hvern ætti ég að óttast?
Drottinn er vigi lifs mins,
hvern ætti ég aö hræðast?
<Jr Daviös sálmum.
Mér kom i hug þetta vers, er ég
hugöist festa á blað nokkur fátækleg
minningarorö um vin minn, Guðmund
Ingimundarson. 1 æsku mun honum
hafa veriö kennt þaö, aö ekkert væri aö
hræöast, ef vigi llfsins væri i Drottni.
Og hann gekk óttalaus gegn hverju
sem var, með fulltingi Drottins.
Guömundur Armann var fæddur 31.
desember áriö 1909 aö Gislastööum i
Grimsnesi, sonur hjónanna Mariu
Gisladóttur og Ingimundar Guð-
mundssonar, bónda þar. Var Guö-
mundur næst yngstur ellefu systkina
og vafalaust stærsta og dýrmætasta
nýársgjöfin, sem þeim hjónum gat
hlotnazt. Af þessum stóra systkinahópi
lifir nú aöeins ein systir, Una aö nafni.
Erfiö voru frumbýlisárin og kjörin
kröpp hjónum á Gislastööum, jörðin
öröug og kostarýr. Enda fluttu þau sig
fljótlega um set, austur yfir Hvitá, aö
Andrésfjósum á Skeiöum. Þar var
með atorku og samstilltu átaki fjöl-
skyldunnar tekiö til viö uppbyggingu
þessa nýja heimilis, sem átti eftir að
verða æskuheimkynni hins stóra syst-
kinahóps. Sönggleði og félagslyndi
Skeiöamanna hefur jafnan veriö viö
brugöiö. Slikt umhverfi hlaut að hafa
góö áhrif, enda minntist Guömundur
þess ávallt meö þakklæti.
Ekki voru þau gömul, Andrésfjósa-
systkin, þegar þau voru eftirsóttur
vinnukraftur vegna mannkosts og
dugnaöar. Efti fermingu var Guö-
mundur viö sjóróöra á vetrum, en I
kaupavinnu á sumrum. Svo ólik sem
þessi störf eru fórust honum hvor
tveggja jafn vel úr hendi. En þáttaskil
urðu i lifi Guömundar, þegarhann hitti
unga og myndarlega stúlku sunnan úr
Keflavik, Helgu Gisladóttur, en þeir
fundir leiddu til þess, aö þau gengu i
hjónaband 6. september 1941. Upp frá
þvi var heimili þeirra i Reykjavlk.
Ekki hallaöist á um myndarskap og
dugnaö hjá þeim hjónum.
Gott varaö vera gestur þeirra, enda
áttu margir þangað leiö, og öllum var
58
veitt af myndarskap og rausn. En ljós
allra ljósa hjá þeim voru dæturnar:
Margrét Hrefna, gift Cecil Jensen,
rafvélameistara, Sigurveig Hadda,
gift Helga Gislasýni húsasmiði, og
Hafdis, gift Siguröi Tómassyni bif-
reiöastjóra. Eina dóttur eignaöist
Guðmundur áöur en hann kvæntist,
Friðu Hjörleifi, sem búsett er i Dan-
mörku.
Fyrstu árin eftir aö GU&MtWDUK
FLUTTIST TIL Reykjavikur var hann
starfsmaöur Eimskipaféiagsins. En
siöan, eöa i meira en þrjátiu ár, vann
hann hjá hreinsunardeild Reykja-
vikurborgar, lengst af sem vérkstjóri.
Mér hefur verið sagt, aö hann hafi ver-
iö ósérhlifinn og ljúfur yfirmaöur.
Guðmundur var sérstæður persónu-
leiki, mikill að vallarsæýn, rammur aö
afli og hamhleypa til allra verka.
Hann bar ekki tilfinningar sinar á
hvers manns torg, hlédrægur og fá-
talaður viö fyrstu kynni. En skelin var
þunn, og hiö innra bjó göfugt og gott
hjarta. Varð honum þvi vel til vina.
Enda trölltryggur þeim.
Heimsóknir Guðmundar hingaö
austur I Skálholt eru sérstakur þáttur,
semerfitter aö tjá sig um. Eitt er vist,
aö þær voru tiö jafn hamingjusamleg-
ar fyrir heimilisfólkiö allt. Ráöhollur,
umhyggjusamur og hjálplegur var
hann okkur. Minningar um slikt er gott
aö eiga og geyma.
Anægjulegt var að sjá og finna, aö
ekki breytist eöli þess manns, sem I
æsku hefur teygað að sér angan
gróöurmoldar og átt samfélag viö bú-
féö. Ég held þaö hafi verið Guömundi
nautn að komast úr streitu borgarlifs-
ins út i ósnortna náttúruna, þar sem
rikti kyrrö. Til þess aö fullnægja eöli
sinu hafði hann um árabil átt hesta
góöa og vel meö farna. Asamt félaga
sinum og vini,Kjartani ólafssyni, brá
Guðmundur sér oft á hestum upp I
heiðina austan Reykjavikur. 1 slíkum
ferðum var hægt aö sækja sál og lfk-
ama endurnæringu.
Eftir langan og giftudrjúgan starfs-
dag er gott aö mega falla eins og Guð-
mundur, I skaut jaröar, á leiö til hest-
anna sinna með fangiö fullt af ilmandi
tööu.
Predikarinn segir: „Oliu er afmörk-
uð stund, sérhver hlutur undir himnin-
um hefur sinn tima.” Já, allt hefur
sinn tima. En þegar Herra lifsins kall-
ar burt náinn samferöamann, finnst
okkur timinn stuttur, sem viö fengum
aðnjóta hans. En þá tekur eilifðin viö,
— og af henni bregöur birtu.
Ég og fjölskylda min vottum ástvin-
um hins látna innilega samúö okkar.
Guðmund kveðjum viö svo meö virö-
ingu og þökk.
Björn Erlendsson.
islendingaþættir