Réttur - 01.02.1928, Síða 21

Rjettur] PLÆGINGARVEIZLAN HJÁ F. TAPBJERG
23
vetrarkuldanum hlóð hann utan að þeim veggi úr sam-
anþjöppuðu heiðartorfi, sem náðu upp að lyngþakinu.
Smá gluggakytrur voru á kofanum hingað og þangað.
Það var nýbúið að rífa 'upp heiðarlandið umhverfis
húsið. Hnausarnir stóðu upp á rönd hér og þar og lyng-
ið gægðist alstaðar fram úr þeim.
En það leið ekki á löngu þangað til Friðrik hafði
baslað svo mikið við lyngtágarnar og ræturnar seigu,
að nokkrar kindur gátu hafst við í tjóðurbandi á sand-
inum og nært sig á gallbeiskum blöðum rauðsúru ný-
græðingsins.
Þeim bættist og fljótlega kú í bú.
Gömul var beljan, grindhoruð og vambsíð, en mjólk-
in úr henni smakkaðist þeim þó sæmilega vel, »og þeg-
ar maður er búin að hreyta hana á maður þó sjálfur úr
henni dropann«, sagði Lína.
En það fór fyrir Friðrik Tapbjerg eins og flestum
stéttarbræðrum hans, að engu fjölgaði eins ört hjá hon-
um eins og börnunum.
Það varð með hverju ári þrengra við borðið hjá hon-
um og erfiðara fyrir krakkana að ná öll til sömu graut-
arskálarinnar.
Friðrik sagði oft í spaugi við ýmsa þá, sem beiddu
guð að hjálpa sér yfir þeim moðvarg af krökkum — að-
allega strákum — sem ólmuðust við bæjardyrnar hjá
honum, að hann væri að hugsa um, að halda framleiðsl-
unni áfram þangað til þau væri orðin svo mörg, að þau
gætu dansað hringdans í kring um kofann með því að
haldast í hendur.
Það var ekki laust við, að Friðrik fyndi nokkuð til sín,
og föðurgleðin fór notalega um hann margsinnis, þegar
hann kom skjögrandi seint á kvöldin utan úr mýri og
berhöfðaður krakkauimullinn með mjallahvíta kollana
eins og fífubreiða kom hlaupandi á móti honum langt
inn á heiðargötuna.
Eða hvað masið í þeim var þrotlaust á leiðinni, þegar