Réttur - 01.02.1928, Qupperneq 33

Rjettur] PLÆGINGARVEIZLAN HJÁ F. TAPBJERG
35
Hann var nú svo vel á veg kominn með að sefa
hungrið, að hann taldi sér óhætt að fara að veita sam-
ræðunni nokkura athygli, án þess þó að hann vanrækti
kálfskjötssteikina fyrir það.
»Hún er næsta skrítin, kynslóðin sem er að alast upp
núna«, hélt Movst áfram. »Við lifum á byltingatínmm,
nú er öllu öfugt snúið, ekkert gengur rétta leið.
Einu sinni spurði eg Rönsolt gamla lækni — og hann
var nú enginn glópur —, hver væri ástæða til glundroð-
ans, sem nú ríkti í öllum greinum. Hann sagði mér að
loftþrýstingur væri ástæðan, — »bara loftþrýstingur,
Movst minn«, sagði hann. Þessi var nú hans skoðun á
málinu, en eg er nú fremur á því, að ástæðunnar sé að
leita í óskynsamlegu uppeldi æskulýðsins.
Við skulum líta snöggvast á húsmannakrakkana, sem
gerast smalar hjá okkur bændunum hér í sveitinni.
Hverskonar lýður er nú það?
Þetta eru tómir grasasnar, sem ekkert vita í sinn
haus, uppeldið hefir verið eintómt dekur og eftirlæti
en ekkert skeytt um að láta þau kynna sér hvort hrífu-
tindarnir eiga að snúa upp eða niður, hvað þá meira.
»En hvernig eru bændabörnin ?« skaut Friðrik inn í
með hægð.
Honum hafði sárnað áfellisdómurinn, sem kveðinn
var upp um stéttarbræður hans, í hans eigin húsum.
»Hvernig bændabörnin eru?« sagði Movst, stuttur í
spuna. Honum fanst nokkuð óviðeigandi að Friðrik,
kotungurinn, sem naumast hafði hundraðsfjórðung ak-
urlands til umráða, væri að trufla samræður þeirra
bændanna.
»Eg sé ekki að sú spurning komi málinu mikið við,
þar sem það eru ekki bændabörnin, sem eiga að fara í
vinnumensku til húsmannanna, heldur ið gagnstæða.
Hinir bændurnir hlógu dátt að þessu hnittilega svari,