Morgunblaðið - 08.03.2008, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. MARS 2008 37
 Fleiri minningargreinar um Daða
Guðjónsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Daði Guðjónssonsjómaður fædd-
ist á Hólmavík 1.
ágúst 1951. Hann
lést á heimili sínu,
Vitabraut 3 á
Hólmavík, 26. febr-
úar síðastliðinn.
Daði var sonur
hjónanna Guðjóns
Benediktssonar,
skipstjóra frá
Brúará, f. 12. apríl
1924, d. 25. nóv-
ember 1987 og Ing-
unnar Einarsdóttur,
húsmóður frá Drangsnesi, f. 8.
ágúst 1928, d. 3. nóvember 2000.
Systkini Daða eru: Kolbrún, f. 29.
júlí 1949, Erna, f. 16. ágúst 1952,
Jóhann Guðbjörn, f. 18. ágúst 1954
og Guðríður, f. 24. desember 1958.
Daði kvæntist 1. ágúst 1970 Krist-
ínu Lilju Gunnarsdóttur, f. 26. des-
ember 1952. Foreldrar hennar eru
Gunnar Traustason, verkamaður
frá Þiðriksvöllum, f. 13. mars 1924,
d. 24. ágúst 1972 og Kristjana Ey-
steinsdóttir, húsmóðir frá Bræðra-
brekku á Bitrufirði, f. 26. október
1929. Daði og Kristín eignuðust 5
börn, þau eru: 1) Arnar Barði, f. 28.
maí 1970, kvæntur Kolbrúnu Unn-
arsdóttur. Börn þeirra eru Andrea,
Unnar og Tjörvi. 2) Rakel, f. 17
október 1972, gift Matthíasi Þórð-
arsyni. Börn þeirra eru Rebekka og
Elmar Yngvi. 3) Gunnar Trausti , f.
13 júlí 1976, kvæntur Guðrúnu Mar-
gréti Jökulsdóttur. Börn þeirra eru
Steinn Ingi, Ingibjörg Erla, Kristín
Lilja og Íris Jökulrós. 4) Guðjón
Ingi, f. 13. janúar 1978, í sambúð
með Þuríði Sigurrós Sigurð-
ardóttur. Börn þeirra eru Daði og
Fannar. 5) Karen, f. 28. apríl 1986, í
sambúð með Ívar Erni Ívarssyni.
Daði ólst upp á Drangnesi við
Steingrímsfjörð á Ströndum. Hann
var aðeins 12 ára
þegar hann byrjaði
að sækja sjó með
föður sínum á sumr-
in. Þegar skóla-
göngu lauk starfaði
hann með föður sín-
um á bátnum Sól-
rúnu ST, sem var 12
tonna bátalónsbátur,
við línu- og rækju-
veiðar að vetri til en
með handfærum á
sumrin. Einnig
héldu þeir uppi póst-
ferðum að vetri til
norður í Árneshrepp. Þegar afla-
brestur hafði verið um hríð var
Sólrún seld til Ísafjarðar og fjöl-
skyldan flutti búferlum suður í
Garð. Ekki undi Daði hag sínum
þar og flutti aftur norður á Strand-
ir og bjó fjölskyldu sinni heimili á
Hólmavík. Hann aflaði sér 200
tonna skips- og vélstjórnarréttinda
og stofnaði útgerðarfélag á
Hólmavík ásamt félögum sínum og
gekk samstarfið alla tíð mjög vel.
Eftir að þeir félagar hættu saman
útgerð kaupir Daði sinn fyrsta bát,
Kópnes ST, sem var alfarið í eigu
fjölskyldu hans. Hann varð þó fyr-
ir því óláni að báturinn sökk í sept-
ember 2004 en áhöfninni var giftu-
samlega bjargað um borð í Kalbak
EA. Síðustu ár gerði Daði út trillu
sem Arnar Barði sonur hans sá um
að róa á. Daði var virkur þátttak-
andi í hreppsnefnd Hólmavíkur og
starfaði þar mjörg kjörtímabil.
Hann var virkur félagi í Sjálfstæð-
isfélagi Strandamanna og formað-
ur þess ásamt því að eiga sæti í
kjördæmisráði. Daða var annt um
það samfélag sem hann bjó í og
vildi hag þess sem mestan.
Útför Daða verður gerð frá
Hólmavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Kæri Daði bróðir, síðasta kveðjan
þín er komin, svo óvænt og sár. Á
tímamótum sem þessum reikar hug-
urinn til baka, til æsku- og ung-
lingsára heima á Drangsnesi, hjá
mömmu, pabba og systkinum okkar, í
skjólið góða, gleðina og óttalausa
framtíðina eins og vera ber.
Lífsbaráttan var oft erfið, þú varst
ekki gamall þegar leið þín lá í bragg-
ana, þar þurfti að stokka og beita,
greiða netin o.fl. sem til féll.
Þú varst góður bróðir, rólegur, trúr
og tryggur, stór og sterkur, ávallt í
kallfæri, vinur allra barna. Börnin í
fjölskyldunni löðuðust að þér. Þetta
segir allt um það hvern mann þú hafð-
ir að geyma.
Við áttum margar eftirminnilegar
gleðistundir saman, stundir sem eru
okkur svo dýrmætar í dag, stundir sem
veita okkur birtu og yl í skammdeginu.
Við systur þínar kveðjum þig með
versi úr sálmi nr. 318, versi sem þú
valdir á fermingardegi þínum.
Þú, Guð, sem stýrir stjarna her
og stjórnar veröldinni,
í straumi lífsins stýr þú mér
með sterkri hendi þinni.
(Valdimar Briem.)
Erna og Kolbrún.
Það mun hafa verið árið 1989 sem
leiðir okkar Daða Guðjónssonar lágu
fyrst saman en ég hafði þá nýverið
tengst fjölskyldunni.
Daði og Stína bjuggu þá ásamt
börnum sínum á Hólmavík. Hin síðari
ár var fjölskyldan orðin stærri og
dreifðari en áður, flestir fluttir suður
eins og gengur. En Daði hélt tryggð
við átthaga sína, hann hafði gert út
frá Hólmavík í fjölda ára og gerði enn
þótt umsvifin í útgerðinni væru minni
en áður.
Það var svo þegar við fjölskyldan
fluttumst norður á Hólmavík sumarið
1991 sem ég kynntist honum betur og
öðruvísi. Þá fékk ég að kynnast Daða
,,bróður“ og Daða ,,frænda“ og bara
Daða ,,mági“ mínum.
Sé litið til baka þá eru þessi níu ár
okkar á Hólmavík dýrmætur tími í
endurminningunni, kannski miklu
dýrmætari í dag en í gær. Við fjöl-
skyldan vorum á þessum tíma í mikl-
um samskiptum við Daða, Stínu og
börnin, þau voru í byrjun og kannski
öll árin okkar á Hólmavík kjölfesta
okkar á staðnum.
Daði og Stína voru ekki bara
frændi og frænka barnanna okkar.
Daði frændi eins og hann var ávallt
nefndur á heimilinu okkar var í ein-
hvers konar sjálfskipuðu afahlutverki
gagnvart börnunum okkar.
Daði var dagfarsprúður og ljúfur í
umgengni og börnin okkar löðuðust
að honum, þau löðuðust að honum
einfaldlega fyrir það sem hann var.
Hann var til staðar, þau fundu fyrir
öryggi, hlýju og væntumþykju í sam-
skiptum við hann. Það var lán fyrir
okkur að eiga Daða og fjölskyldu að.
Guðríður gat sótt styrk, ráð og ein-
faldlega samskipti við stóra bróður.
Ég sótti í félagsskap og vináttu.
Daði var réttsýnn og mátti ekkert
aumt sjá.
Ekki vorum við Daði alltaf sam-
mála um hin ýmsu dægurmál. Hann
hafði skýra pólitíska hugsjón, gat
stundum verið þver og þrjóskur. En
við höfðum gaman af því að rökræða
og sættumst oft á að vera ósammála.
Ég hygg þó að við höfum oftar ver-
ið sammála en við vildum viðurkenna.
Ekki hafði lífið alltaf farið mjúkum
höndum um Daða, hann byrjaði sem
unglingur að vinna erfiðisvinnu og
hlífði sér ekki þau ár sem hann sótti
sjóinn sem fastast.
Hin síðari ár var heilsan farin að
bera þess merki, þó hefði hann með
réttu og sanngirni átt að eiga mörg
góð ár eftir með okkur.
Það er svo sjálfsagður hlutur að
þeir sem standa manni næst geri svo
áfram. Þó erum við af og til minnt á
fallvaltleika lífsins.
Daði er nú eins og hendi sé veifað
fallinn frá, allt of snemma, langt fyrir
aldur fram. Eftir standa aðstandend-
ur og vinir sem væntu þess að eiga
hann að í mörg ár enn.
Við þökkum Daða fyrir samfylgd-
ina og vináttuna. Fyrir það sem hann
gaf okkur með nærveru sinni.
Góðar minningar um ljúfan dreng
ylja okkur á köldum vetrardögum.
Við sendum eftirlifandi eiginkonu
hans, Kristínu Lilju Gunnarsdóttur,
börnum þeirra og öðrum vandamönn-
um og vinum okkar einlægustu sam-
úðarkveðjur.
Skarphéðinn og Guðríður systir.
Við Daði Guðjónsson voru aldrei
kunningjar, heldur góðir vinir frá okk-
ar fyrstu kynnum. Einlægir góðir vinir
og um vináttu okkar þótti mér afskap-
lega vænt. Þétt handtak hans þegar
við fyrst hittumst á Hólmavík fyrir
margt löngu innsiglaði ævilanga vin-
áttu okkar sem aldrei bar skugga á.
Ég man þetta vel. Á fyrstu ferðum
mínum til Hólmavíkur sem ungur
frambjóðandi stofnaðist til kynna við
gott fólk sem átti eftir að reynast mér
gríðarlega vel alla tíð. Í þeim hópi
voru þrír ungir menn, nærri mér í
aldri sem ég laðaðist fljótt að. Daði,
Gunnar Jóhannsson og Magnús H.
Magnússon og fjölskyldur þeirra tóku
mér strax sem aldavini og síðan bröll-
uðum við margt saman.
Við vissum hvað við vildum, nutum
þess að vera pólitískir vopnabræður
og að gera strandhögg í þágu mál-
staðarins. En þó að hann hafi verið
dýrmætur varð hitt auðvitað miklu
mikilvægara að eiga svo góða drengi
og fjölskyldur þeirra að vinum.
Daði var ekki orðmargur á manna-
mótum. Hann lengdi ekki fundi með
málæði en ég lærði það fljótt að gott
að var að leggja við hlustir og þiggja
ráðin hans. Hann nam vel æðaslátt
samfélagsins og vissi vel hvar straum-
arnir lágu. Hann var kunngur öllum
hnútum á Hólamavík og um Strandir
og reyndist mér ólýsanleg hjálpar-
hella hvenær sem var.
Það kemur upp í hugann fundur
sem ég vildi ná saman að kvöldi til fyr-
irvaralítið. Færði það í tal við Daða og
mætti svo til fundarins. Bjóst kannski
við fáeinum félögum, en mætti troð-
fullu húsi fólks. Daði hafði skroppið á
rúntinn, hitt mann og annan og árang-
urinn var þessi. Hann hló þegar ég lét í
ljósi undrun á fundarsókninni og taldi
þetta bersýnilega ekki til stórræða.
Daði var afskaplega mikilvægur og
trúr samfélagi sínu. Um árabil átti
hann myndarlega útgerð og sótti sjó-
inn ásamt félögum sínum. Þegar
breyting varð á setti hann á fót sína
eigin útgerð og stóð fyrir henni ásamt
Arnari, syni sínum. Reksturinn gekk
vel og vandlega að öllu staðið hjá vini
mínum. Þó að heilsan hafi ekki verið
upp á það besta nú seinni árin gaf
hann ekkert eftir við útgerðarrekst-
urinn sem hann hélt vel utan um.
Símtöl hans voru hressandi og já-
kvæð. Þau birtust fyrirvaralaust og
stundum var erindið svo sem ekkert
sérstakt. Aðeins vinarspjall. Það voru
góð símtöl. Þannig ræktaði hann vin-
áttuna, þegar liðið hafði kannski full-
langur tími á milli þess að við hitt-
umst. Aldrei víl, en samtöl um
aflabrögð og sjósókn, mannlífið fyrir
norðan og stundum um pólitíkina.
Það er illt að geta nú aldrei vænst
slíkra samtala frá þessum trygglynda
heiðursmanni; mínum góða vini.
Við söknum hans og minnumst nú
við ferðalokin. Kristínu, börnunum og
aðstandendum sendum við Sigrún
okkar dýpstu samúðarkveðjur. Guð
blessi minningu okkar gamla góða
vinar og hins góða drengs.
Einar K. Guðfinnsson.
Okkur langar með örfáum línum að
minnast Daða Guðjónssonar sem fall-
inn er frá langt um aldur fram. Með
honum er genginn góður maður með
stórt hjarta og er stórt skarð höggvið
í mannlífið á Hólmavík.
Fyrstu kynnin eru okkur minnis-
stæð en þá vorum við að koma til
Hólmavíkur í fyrsta sinn og tilgang-
urinn að athuga hvort hér væri væn-
legt að búa. Við gistum hjá Daða og
fjölskyldu hans og m.a. fór hann með
okkur í skoðunarferð um staðinn. Það
var augljóst að þar var mikill Hólm-
víkingur á ferð sem þótti vænt um
sína heimabyggð. Enda smitaði það
út frá sér og segja má að Daði og
Stína, kona hans, séu miklir örlaga-
valdar í okkar lífi, þar sem við erum
hér enn, tæpum 17 árum síðar. Áhuga
á málefnum og framgangi byggðar-
lagsins sýndi Daði líka alltaf með
verkum sínum.
Við sendum fjölskyldu hans og að-
standendum okkar dýpstu samúðar-
kveðju og megi guð geyma Daða Guð-
jónsson. Kveðja,
fjölskyldan Borgabraut 1,
Hólmavík.
Daði Guðjónsson borð og dansiball með gamla fólkinuog afi alltaf að skipuleggja, græja og
gera.
Hin síðari ár fengust hendurnar
hans stóru og sterku við nostursleg
og smá verkefni. Skipslíkanasmíði
varð helsta dægrastytting afa ásamt
útskurði og myndmálun. Afi setti
saman líkön af gömlum skipum og
eftir hann liggja nokkur margmöstr-
uð seglskip fyrri tíma ásamt síðutog-
urum og fleiru. Draumur hans var að
endurgera gömlu samvinnubátana
en úr því varð ekki. Með þverrandi
heilsu minnkar krafturinn til stórra
verka. Þó er aldrei að vita nema
draumur hans verði einhvern tíma að
okkar veruleika.
Það er erfitt að kveðja hann afa en
ég hugga mig við hversu heppin ég
var að hafa átt hann að.
Minning um góðan mann lifir með-
al okkar.
Nanný Arna.
Hjartans elsku besti bróðir,
brosandi með þelið hlýja,
oft þú fórst um fjallaslóðir,
finna vildir staði nýja.
Nú í skjólin flest er fokið,
flæða úr augum heitu tárin,
fyrst að þinni leið er lokið,
lengi brenna hjartasárin.
Minning þín er mikils virði,
mun um síðir þrautir lina,
alltaf vildir bæta byrði,
bæði skyldmenna og vina.
Nú er ferð í hærri heima,
heldur burt úr jarðvist þinni,
þig við biðjum guð að geyma,
gæta þín í eilífðinni.
(Björn Þorsteinsson.)
Mér finnst þetta kvæði svo fallegt
því þótt Dúlli bróðir færi ekki fjöllin
bókstaflega, þá barðist hann hraust-
lega á sjónum, sem var ævistarf
hans, þar til hann gerðist hafnar-
vörður. Ekki barðist hann síður
hraustlega við sjúkdóm, sykursýk-
ina, sem hann þjáðist af frá því hann
hætti vinnu og fram á síðasta dag.
Ég leit alltaf á Dúlla sem stóra
bróður frá æsku til elli. Ég dáðist
mikið að þessum myndarlega bróður,
sem kom af sjónum með pabba og
ekki síður þegar hann fékk sitt hvíta
hrokkna hár. Þótt hlutskipti hans
væri að vera í hjólastól síðustu árin,
þá fannst manni hann alltaf höfðing-
legur og tók ekkert eftir stólnum.
Samband okkar systkinanna hefur
alltaf verið náið. Það var því mikið
áfall fyrir okkur að missa á örfáum
árum Lilju systur, Lassa bróður og á
sama tíma Helgu mágkonu okkar
sem var okkur öllum mjög náin, og
ekki síst Rebekku. Þegar ég nefni
Rebekku þá átti hann þar styrk og
stoð, það er ómetanlegt hve samband
þeirra var gott alla tíð. Hún stóð við
hlið hans bæði áður fyrr og þegar
hann var fjarverandi á sjónum og
ekki síður í veikindum hans síðari ár-
in, alveg til enda. Hún annaðist hann
með ást og umhyggju sem við þökk-
um henni fyrir. Það verður gott að
heyra áfram kveðjuna frá henni þeg-
ar hún segir: „Vertu bless ljúfan.“
Þau kynntust á heimili foreldra okk-
ar og fylgdumst við þessi yngri vel
með og vorum spennt. Með henni
kom í húsið bróðir hennar, Arnór,
sem leigði í húsinu okkar. Og það
varð mín hamingja því með okkur
tókust ástir. Hafa hjónabönd okkar
orðið mjög farsæl í um og yfir sextíu
ár.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Elsku Dúlli minn, ég gæti svo
margt sagt um þig, elsku bróðir, um
það liðna, en læt þessu lokið með
bæninni sem ég bað fyrir þér á
hverju kvöldi: „Góði guð, gættu hans
Dúlla bróður og gerðu fyrir hann það
sem honum er fyrir bestu.“ Við
systkinin þökkum þér það sem þú
hefur gefið okkur og munum aldrei
gleyma þér. Við kveðjum þig með
ljóði sjómannsins sem okkur þykir
svo fallegt.
Lát akker falla! Ég er í höfn.
Ég er með frelsara mínum.
Far vel þú æðandi dimma dröfn!
Vor Drottinn bregst eigi sínum.
Á meðan akker í æginn falla.
Ég alla vinina heyri kalla,
sem fyrri urðu hingað heim.
(Þýð.Vald. V. Snævarr)
Guð blessi þig og verndi þig elsku
bróðir og hafðu þökk fyrir allt.
Við sendum Rebekku og börnum
og öðrum aðstandendum innilegar
samúðarkveðjur.
Málfríður, Steindór og Jón
Hjörtur.
Hann Dúlli frændi er farinn!
Sturla Halldórsson skipstjóri og
hafnarstjóri frá Ísafirði var móður-
bróðir minn og í raun miklu meira en
það, hann var alltaf minn annar faðir.
Sturla var alltaf kallaður Dúlli og
gekk undir því nafni í fjölskyldunni.
Móðir mín Lilja Halldórsdóttir frá
Ísafirði og faðir minn Guðmundur E.
Guðmundsson frá Hesteyri, Dúlli og
eiginkona hans Rebekka Stígsdóttir
frá Horni (kölluð Bekka) bjuggu
saman inn á Litlabýli á Ísafirði. Þar
fæddist fyrsta barn þessara hjóna en
þeim átti eftir að fjölga eftir að þau
fluttu saman á Hlíðarveg 33. Þar áttu
foreldrar mínir heima á neðri hæð-
inni en Bekka og Dúlli á efri hæðinni.
Það var stór frændsystkinahópur
sem bjó á Hlíðarveginum og við
þennan hóp bættust önnur börn.
Fengu litlu krakkarnir að leika sér
með þeim stærri í brennibolta en
voru þá bara sto og sátt við það. Í
minningunni er alltaf sól og logn á
sumrin og mikill snjór á veturna.
Svoleiðis lýsingar fékk ég líka að
heyra þegar ég var í sambandi vest-
ur eftir að ég sjálf flutti austur á
land. Það var mikill agi og góðar
reglur á Hlíðarveginum og ekki
mátti hafa neinn út undan, Bekka
passaði vel upp á að það væri ekki
gert og ef verið var að slást þá varð
að útskýra út af hverju – því allir áttu
að vera vinir. Það var gott að alast
upp sem Hlíðarvegspúki. Takk fyrir
að fá að alast upp á Hlíðarveginum
með öllu frændfólkinu mínu og vin-
um, þetta er ógleymanlegur tími. Á
þessum tíma voru mæðurnar allar
heimavinnandi enda mörgum börn-
um að sinna. Dúlli var skipstjóri á
togaranum Sólborginni ÍS og var oft-
ast siglt með aflann til Þýskalands.
Þegar Dúlli kom heim kom hann með
gjafir handa okkur á neðri hæðinni.
Eitt sinn kom Dúlli með dúkkur sem
gátu lokað augunum og sagt
mamma. Dúlli spurði mig hvað ég
vildi gefa honum ef hann gæfi mér
svona dúkku. Það flottasta sem ég
átti var borð og stóll sem pabbi hafði
smíðað fyrir mig. Ég fór niður og
náði í það og fór með upp. Dúlli var
alveg miður sín og sagðist hafa verið
að stríða mér, en ég lét mig ekki, ég
ætlaði að fá dúkkuna og við það sat.
Ég lét aldrei uppi hvað ég sá mikið
eftir borðinu og stólnum. En þessa
dúkku á ég enn og hlaut hún nafnið
Ebba. En það nafn notaði Dúlli á
Bekku.
Síðustu árin bjuggu Bekka og
Dúlli á Hlíf á Ísafirði. Þar voru sömu
móttökurnar, opin faðmur, stórt
knús og kærleikur. Og að sjálfsögðu
Dísudraumur, kleinur og annað með-
læti úr eldhúsinu. Mamma bjó einnig
síðustu árin Hlíf og naut aðstoðar
Bekku þar. Síðustu árin hafa verið
Bekku erfið þegar hún var að að-
stoða og sinna mömmu þar sem hún
var orðin mjög veik undir það síðasta
og einnig Dúlli. En alltaf stóð Bekka
uppi og sinnti þeim þar til yfir lauk.
Elsku Bekka mín, þú ert ótrúleg
kona, það er engin eins og þú. Þú ert
hetjan mín, takk fyrir lífgjöfina, ég á
þér að þakka að ég fékk að lifa og
vera það sem ég er. Ég vona að ég
geti verið með ykkur en ef ekki þá er
hugur minn hjá ykkur.
Elsku Bekka, börn, tengdabörn,
barnabörn og systkini, megi Guð
vera með ykkur og gefa ykkur styrk.
Kveðja.
Katrín, Kristján og fjölskylda.
Meira: mbl.is/minningar
 Fleiri minningargreinar
um Sturlu Halldórsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.