Andvari - 01.04.1962, Qupperneq 26

24
SVEINN SKORIU IIÖSKULDSSON
ANUVAllI
„Stóð Einar sem lamb undir ræðu hans
og annarra eins ákafra og brá hvergi, en
loks bárust svo sakirnar á Einar, að hann
gat engri vörn fyrir sig komið og var þá
rekinn úr félaginu; slapp hann þannig
úr hundahljóðum. Því næst voru sakir
bornar á Jón Þorkelsson og Hannes Haf-
stein, og neitaði hann öllu saknæmi fast-
lega, en með því að glöggar þóttu sakir
hjá þeim, voru þeir og reknir úr félaginu.
Síðan var þeim og vísað hurt Ólafi Fin-
sen og Bertel."1)
IV
Þótt mönnum kunni svo að virðast
sem atburðir þeir, er hér hefur verið lýst,
séu ekki annað ar venjulegar skólapilta-
erjur, munu þeir þó hafa markað braut
þátttakenda meir en líklegt mætti þykja.
Með Hannesi og Einari tókst ævilöng
vinátta, sem hélzt þrátt fvrir skoðana-
ágreining síðar, en við þá Skúla og Sig-
urð eldi hann löngum grátt silfur.
Þeir, sem reknir voru úr Bandamanna-
félaginu, og nokkrir, sem sögðu sig úr
því af þessum atburðum, stofnuðu mcð
sér nýtt félag á sumardaginn fyrsta 1878.
Nefndu þeir það Ingólf, og skykli nafnið
vera táknrænt um þá, er flúið hefðu
harðstjórn og ofríki. Starfsemi Ingólfs var
allmjög með sama hætti og Bandamanna-
félagsins og þó lengi þróttmeiri, því að
þar sátu skólaskáldin, Bertel, Einar,
Hannes og Jón Þorkelsson.
Ekki kom fyrir sjónir manna neitt af
skáldskapartagi frá hendi Hannesar til
loka þessa skólaárs. Hann lauk fyrra hluta
hrottfararprófs 12. júní um vorið og hlaut
þennan vitnisburð: „Danska: dável;
þýzka dável; landfræði: ágætk; náttúru-
saga: ágætl."2)
1) Þjóðskjs.: Árbækur Hins lærða skóla ís-
lands 1877—1882, bls. 17—18.
2) Skýrsla Lærða skólans 1877—78, bls. 24.
Um haustið eftir tók Ingólfur til starfa
að nýju, og ortu skáldin í gríð, einkurn
Bertel og Einar, en Hannes birti ekkert
eftir sig fyrr en á fundi 8. desember, að
lesin var upp stutt saga, Lóan litla, og
leik- eða samtalsþáttur, Dialogi magistror-
um. Enn kom hann þó ekki fram undir
fullu nafni, hcldur stendur eitt „H“ við
skáldverk þessi í gjörðabók. í leikþættin-
um bregður Hannes fyrir sig skopi og
gáska á léttan og skemmtilegan hátt. Stil-
færir hann máltæki og háttalag lærifeðra
sinna og lætur þá ræða ýmis hrosleg atvik
í lífi skólasveina og hrasanir þeirra á vegi
dygðanna. Kennararnir ganga þarna undir
gæluheitum sínum ekki öllum gizka há-
tíðlegum svo sem Terki, Bitter, Grím-
steinn og Stubbur.
Það var samþykkt á fundi í Ingólfi 12.
janúar 1879, að félagsmenn skyldu rita
lýsingar hverjir á öðrum. Voru þær síðan
lesnar upp á fundi 26. janúar, og skrif-
aði Hannes urn Sigurð I Ijörleifsson. Er
sú lýsing hið fyrsta frá hans hendi í Ing-
ólfi, sem hann birti undir fullu nafni.
Þá var hann kominn í fimmta bekk skól-
ans, og sýnir það, að Hannes var ekki
framhleypinn í æsku. A fundi 12. apríl
um vorið var síðan lesin upp ritgjörð
hans, Félagsbvltingin í Reykjavíkurskóla,
sem áður er til vitnað, og úr þessu birti
hann ritverk sín undir fullu nafni.
Þótt Hannes birti ýmsum minna af
skáldskap í Ingólfi þennan vetur, hafa
ráð hans um hag og starf félagsins verið
mikils metin. Það henti Einar Hjörleifs-
son vorið 1879 að gleyma ýmsum skjöl-
um varðandi félagið í alþingissal skólans,
þar sem Bandamenn fundu þau. Idefur
Ingólfsmönnum að vonum sviðið það
sárt, að starfsemi þeirra yrði þannig á
hvers manns vitorði í félagi andstæðing-
anna. Vildu sumir Ingólfsmenn hegna
Einari stranglega og víkja honuin úr
stjórn félagsins. Reis þá Hannes upp til