Kirkjuritið - 01.04.1947, Page 7

Kirkjuritið.
Biblíuxnyndir.
93
Þó strá livert á jörðu’ og lilja’ í lund
og lauf fengi röddu skæra,
og allt vildi Guði alla stund
íneð englunum lofsöng færa,
sú vegseindin yrði döpur og dauf
hjá dýrðinni ljóssins skæra.
Sköpun heimsins. Hér er sannarlega gamalt og síungt
vandamál. Það mun fylgja mannkyninu i ókomnar aldir
fram. Hvernig er lieimurinn, þessi óbotnandi, ógripan-
lega, fjarstæðufulla auðlegð, til oi-ðin?
Og svo hitt vandamálið, sem oss sjálfum er svo nærri:
Hvernig eruxn vér lil orðnir í þessu veraldarinnar víra-
virki?
Einhverjir halda ugglaust áfram að vísa þessari spurn-
ingu frá sér og þykjast miklir og vitrir af. En það er
hvoi’ki vísindi né manninum samboðið. Það er skepnu-
skapur og annað ekki.
Hitt er það, að menn hafa leyfi til þess að svara þessu
á ýmsan hátt og hafa gert það óspart.
Eg horfi á fyrstu mynd Biblíunnar og sé hennar stutta
og ólvíræða svar: „í uppliafi skapaði Guð himin og jörð“.
Á þessu stendur trú vor. Hún krefst þessa.
Önnur trúarbrögð og önnur menningarveldi liafa svar-
að þessu fyrir sig. Til eru þeógóníur og kosmógóníur,
skáldlegar lýsingar á uppruna guðanna og veraldarinnar.
Til eru frumspekilegar hugmyndir og vangaveltur um
þetta. Eónar flæða út frá eilífðarinnar frumstæði í enda-
lausum í'öðum.
í Völuspá segir svo um uppliaf þessarar veraldar:
Ár var alda, þat er Ýmir byggði:
vara sandr né sæi’, né svalar unnir,
jörð fannz æva né upphiminn,
gap var ginnunga, en gras hvergi.