Kirkjuritið - 01.04.1947, Qupperneq 9
Kinkjuritið.
Biblíumyndir.
95
verka, sem enginn veit livaðan koma og hvert fara, en
eru skelfileg að magnan og áhrifum. Og í hverri smá ögn,
í sandkorninu og rykinu, eru næstum því enn stórkost-
legri kerfi hnatta og afla að verki. Og hve rnikið, eða
réttara sagt lítið, er það þó og hlýtur að vera, sem vér
vesalir menn liöfum skyggnzt inn í af þessum ósköpum
öllum ?
Það er svo sem ckkert ótrúlegt við það, að hér sé mik-
ill vábrestur að ske, sundrun, — og ef til vill samein-
ing? — svo óskapleg, að ekki tjóar um að liugsa eða
fyrir að grafast.
Mér finnst sómi fvrir mín lítilmótlegheit, að mega taka
þátt í slíku, þótt hlutverk initt verði, að vonum, ekki stórl.
En ég' sleppi ekki orði Biblíunar fyrir því, þessu sann-
leiksorði: í upphafi skapaði Guð himin og jörð. Ef til vill
er þetta upphaf enn. Vér mennirnir búum oss lil daga,
ár og aldir, en í Guði getur allt verið eitt eilíft augnahlik.
Ég liorfi á myndina: Ró og kraftur. Skaparans liönd
hafin á loft. Þá skeður eitthvað mikið.
Er í raun og sannleika nokkuð annað líklegt, er i raun
og sannleika nokkuð annað mögulegt, en það, sem í
Bihlíunni segir, að Guð hafi skapað heimiiiu?
5.
Ég fletti einu hlaði.
Myndin sýnir mikinn og dýrlegan aldingarð. Hér er
ekki horft of lieima alla. Hér er lílill hk.ttur, jarðvegur,
stór steinn eða klettur og undarlega mikil tré og dular-
fullar fléttijurtir, ginnheilagur lundur, enda er skaparinn
sjálfur hér í heimsókn.
Hinn, tigni öldungur lyftir enn sinni skapandi hendi.
Ungur maður hvílir í dái með höfuðið upp við slein-
lnn, en ung kona, tæplega holdi klædd, er að verða iil við
]Úð skapandi orð.
Hér er allt komið svo nærri oss sjálfum.