Kirkjuritið - 01.04.1947, Síða 12

98
Magnús Jónsson:
Apríl-Júní.
6.
Ég fletti blaði.
Hvað liefir nú skeð?
Skaparinn sjálfur sésl nú ekki lengur. En mikil liim-
nesk vcra, með biturt sverð í hendi, birtist í geislastöfum
að ofan.
Og karlmaðurinn og konan, þessar nýsköpuðu, fallegu
verur, fara sneypt og niðurlút út úr dýrð aldingarðsins,
út í dimmt og ömurlegt umhverfið. Kalviðirnir við veg-
inn eru næstum því cins og einhverjar ófreskjur, vegur-
inn liarður undir fótum þeirra.
„Adam og Eva rekin úr aldingarðinum“ er fyrirsögnin
á blaðsíðunni á móti.
Það fer um mig hálfgerður lirollur, likt og þegar mað-
ur kemur úr hlýjum sjónliverfingum leikbússins út í
bráslagaloft virkileikans á gangstéttinni. Það er eins og
ég kannist ciltbvað svo vel við einmitt þessi bjón, þar
sem þau licfja mannkynsins aldalöngu gönguför.
Ég fletti aftur t)laði.
Tveir menn, livor við sitt altari. Öðrum gengur vel.
Hann er i náðinni. Hans fórnarreykur stígur beint upp
lil hæstu liæða og hann er glaður. Ilinn fær ekki sinn
cld til að lifa og glæðast. Reykur hans hefst ekki á loft.
Hans fórn er ekki meðtekin, og liann liorfir með fjand-
skap til síns lukkulega bróður.
Mér finnst ég vera kunnugur á þessum slóðum.
Ég fletti enn.
Glaði og ánægði bróðirinn, sá, sem fyrir stundu liorfði
liugfanginn og hrifinn á fórnarreyk sinn, liggur dauður
fyrir fótum bins. Elding liaturs og heiftar rýfur skýin.
Fárviðri sveigir runnana. Bylting. Bareflið hefir unnið
sitt verk, og liinn ógæfusami sigurvegari horfir skelfingu
lostinn á silt eigið handaverk, en böggormur rógs og hal-
urs og öfundar hlykkjast eftir sandinum milli þeirra.
Hann einn er liróðugur.
Kannast nútíminn nokkuð við þessa mynd?