Kirkjuritið - 01.04.1947, Side 15

Kirkjuritið.
Biblíumyndir.
101
Ung stúlka er sælust allra kvenna, þegar hún er svipt
æru og hreinleika eftir skoðun síns fólks.
Frelsari mannanna, hinn mikli DavíðsniSji og liöfð-
ingi, er óskilgetið og umkomulaust fátæklings barn.
Konan, sem braut, er lieiðruð. Þernan verður drottn-
ing.
En allar þessar lililf jörlegu þverstæður eru lil þess eins
að leiða, eða réttara sagt neyða mannshugann lil viður-
kenningar þess, að í raun og sannleika eru allar ráðstaf-
anir Guðs manlishuganum ofraun og hljóta að líta úl
sem fjarstæður, svo að ein leið aðeins verður eftir skilin:
Að taka á móti þeim eins og barn.
Ég lít á næstu mynd. Fátækleg voru húsakynni meyj-
arinnar í Nazaret. En fátæklegri eru þó húsakynni móð-
urinnar i Betlehem. Hér er ekki einu sinni hústaðnr
manna i orði lcveðnu, lieldur gripahús. Kýrin liggur og
horfir með sinni alkunnu forvitni, sem að orðskvið er
liöfð, á það, sem er að gerast. Lömhin koma nær, og eitt
þeirra meira að segja leggst rétt hjá móðurinni, sem sil-
ur með barn sitt við jötuna, en almúgafólk, liirðar
og stúlkur, fátæklega lil fara, eru allt í kring.
En hér er þó veraldarinnar mesta skraut, því að hér
hefir liöfðinginn mildi fæðst og
skín sem sólin bjarta
matris in gremio.
Og úti fyrií' sést næturhimininn með blikandi stjörn-
um, eins og tákn þess, að hvert hreysi, hver skúti eigi
í raun og veru mesta skart jarðarinnar, útsýnið um him-
ingeiminn. Allsstaðar andar blær himinloftsins, allsstaðar
blika biminljósin.
Allt bið verðmætasta er sameign. Það er bégóminn
einn, sem mennirnir berjast um og misskipta, sjálfum
sér til óláns og tortímingar.
Ég fletti og sé glæsilega mynd. Höfðingjar miklir eru
hér á ferð. Vitringar eða konungar — i andans ríki —•