Kirkjuritið - 01.04.1947, Qupperneq 29

Kirkjuritið.
Fi'iimgróSinn.
115
a. liafa gerl ráð fyrir þvi, að upprisa manna almennt færi
ekki fram fyrr en við endalok heims á dómsdegi. A. m.
k. virðist það liafa verið skoðun lians framan af, mcðan
hann vonaðist eftir heimsslitum og endurkomu Krists á
hverri stundu. En livað sem þessu öllu líður, þá er Jjað
víst, að Páll lítur á upprisu Krists sem dæmi um það,
sem koma muni fram við alla menn, og telur gildi hennar
standa og falla með því. „Ef ekki er til upprisa dauðra,
J)á er Kristur ekki lieldur upprisinn“, segir hann, og hann
tvitekur þetta. En svo bætir hann við: „Nú er Kristur
upprisinn frá dauðum sem frumgróði þeirra, sem sofnað-
ir eru“.
Það skal nú tekið fram og fyllilega viðurkennt í þessu
sambandi, að J)að, sem fyrir Páli hefur vakað, er hann
lýsir Kristi sem frumgróða liinna dánu og fyrirmynd um
l)að, livernið J)eir eigi að rísa upp frá dauðum, er ekki
fvrst og fremst hin heimspekilega trú á framhaldslífið
eða sá vitnisburður, sem i upprisu Krists felst um það,
að maðurinn lifi áfram eftir líkamsdauðann, lieldur það,
að Kristur hefir veitt mönnum lífið í fyllingu, levst þá und-
an valdi myrkursins og syndarinnar, komið þeiin aftur
i sonarsamhandið við himneska föðurinn, sem J)eir munu
fá að njóta um alla eilífð. Út frá J)essu verður J)að skilj-
anlegt, að liann talar um Krist sem frumgróðann. Á und-
an komu lians var ekki um að ræða eilíft líf í Jjeirri merk-
ingu, scm Páll leggur í orðið. Eilíft líf merkir fyrir hon-
um líf í guðssamfélagi, lif i guðsríki, sem Jesús stofn-
setti og opnaði mönnunum leiðina inn í. Fyrir honum
hefir eilífa lífið ekki fyrst og fremst gildi fyrir J)að, að
J)að sé án cnda, lieldur fyrir J)að, hvílíkt J)að er, hvaða
hnoss það færir manninum. Þessa verður jafnan að gæta,
þegar um er að ræða ummæli Nýja testamentisins um
eilífa lífið. Og orðið upprisa táknar þar einnig fyrst og
fremsí inngöngu til þessa sæluríka lífs í guðssamfélaginu,
þótt einnig sé þar talað um upprisu dómsins, og liggja