Kirkjuritið - 01.04.1947, Síða 49

Kirkjuritið.
Séra Ásmundur Gíslason.
135
þekkti einnig vetrarhríðina, sá svo oft hamfarir náttúru-
aflanna, horfði lmgfanginn á hinn lygna straum, og stóð
undrandi á bakkanum, er elfan braust fram með jötun-
afli og bannaði ferðir manna. Hann gladdist við yl bækk-
andi sólar, og leit á vetrarkvöldum alstirndan bimin. Oft
mátti liann liugfanginn segja: „Allt fagnar og syngur.“
En hvar sá bann skýrast sumarskartið og vetrarprýð-
ina? Þetta sást allt heima. Á liinu ágæta bernsku- og
æskubeimili var starfi lieilsað og bátíð fagnað. Þar voru
virkir dagar og þar voru sunnudagar. Náið var samband-
ið milli beimilis og belgidóms. Benl var á bina íogru
fold, og einnig sagt: Líiið upp. Gengið var að slarfi, og
baldið var lil kirkju. Kirkjan i svipbýrri svcit við sólbeið-
um vormorgni brosti.
Hu'gurinn var næmur fyrir kallandi röddum frá vori
og sumri, frá bausti og vetri. Ársól lífsins slráði geislum
á æskubrautir systkinanna, er voru í hinum bollasta skóla
lijá mikilbæfum foreldrum, sem bentu börnum sínum,
ekki aðeins á sólina, heldur um fram allt á hann, sem
sólina befir skapað.
1 þessum skóla styrktist það áform í lijarta bins unga
uianns, að starfa í binni fögru sveit, en þjóna um leið
lionum, sem sendi sáðmanninn til þess að sá því sæði,
sem er Guðs orð.
Þannig varð Ásmundur i flokki þeirra, sem skipa sér
undir merkið, sem þessi orð eru letruð á: „Sáðmaður
fór út að sá.“
Séra Ásmundur átti þvi láni að 'fagna að njóta ásamt
systkinum sínum bins bezta uppeldis bjá foreldrum sín-
u>n. Það er fögur saga foreldra og barnanna á Þverá í
Dalsmynni. Oft verður mér liugsað til systkinanna, scm
attu athvarf hjá binum kjarkmiklu hjónum, Gísla Ás-
luundssyni, bróður Einars í Nesi, og Þorbjörgu Olgeirs-
dóttur. Ljúft er mér að bugsa um þessi systkini, er ég
uugsa um dugnað, feslu, vináttu og tryggð. En systkinin
frá Þverá eru frú Auður, ekkja bins þjóðkunna manns