Kirkjuritið - 01.04.1947, Qupperneq 94

180
Sigurjón Guðjónsson:
Apríl-Júni.
vorar, aflijúpaðar í brunabirlu þinni, Drottinn minn. Ein
stöndum vér frammi fyrir þér mcð synd vora og sekt, og
verðum að jála, eins og postulinn: „Hið góða, scm ég vil,
gjöri ég ckki, hið vonda, sem ég vil ekki, gjöri ég“.
— .Tá, „nakinn kem ég, klæddu mig, krankur cr ég',
græddu mig“.
Við lútum liinum mikla mætti og leitum að kærleika
Krists, eins og feður vorir og mæður, afar og ömmur. —
Og hér stendur þú kirkja mín, ég þrái þig og þú þráir
mig. — Ég varð glaður, er menn sögðu við mig: Göng-
um í hús Drottins. Kirkja min, gef oss öllum fyrir orð
Drottins styrk í trúarinnar góðu haráttu og órólcgum sam-
vizkum frið.
Ef vér rennum augum að kórgafli þessa kirkjuhúss,
þá sjáum vér efst á gaflinum mynd af skipi, er hárur
klvfur. Þessi litla mynd er ófullkomið tákn, sem á sér
kmga sögu. Þegar á öldum frumkristninnar skóp ein-
liver nú löngu glevmdur listamaður kirkjunni þelta sym-
hol eða tákn. Og síðan hefur hinni almennu kristilegu
ldrkju ósjaldan verið líkt við skipið, er siglir vota vegu,
ýmist í logni eða stormi. Óneitanlega liefir þelta nærfellt
tvö þúsund ára gamla skip oft komizt í krappan sjó. Oft
var því spáð, að það mundi farast, og lieyrt höfum vér
hlakkandi menn segja: „Ég ætla að yfirgefa skipið áður
en það sekkur“. Tiðum hefir það verið í stormi statt, en
þegar það lá undir þyngstum áföllum, hefir Guð upp-
vakið skipstjórnendur, er með hans krafti hurgu öllu við.
Mesla gerningaveður mannkynssögunnar hefir geng-
ið yfir heiminn á liðnum árum. Ivirkjuskipið virlist í
meiri hætlu en nokkru sinni áður, eins og allt það er
andleg verðmæti geymir. En enn náði það lífsins höfn og
i sumum löndum kom kirkjan sterkari út úr því en
nokkru sinni fyrr. Henni opnuðust nú víðar og verkmikl-
ar dyr til kærleiksþjónustu, er neyðin kvaddi dyra. Og
hjörtun urðu opnari fyrir lífsins hoðskap hennar, cr
mörg hátimhruð hof heimshyggjunnar köldu, sem menn-