Kirkjuritið - 01.09.1975, Blaðsíða 63

sókn á henni. ÞaS má skýra með ein-
földu dæmi: Hver trúir því, að þjóðar-
atkvæðagreiðsla gæti skorið úr því,
hver predikari sé beztur á íslandi? —
i fyrsta lagi er afar ólíklegt, að sá, er
hlutskarpastur yrði, stæðist öðrum
betur fyrir dómi Guðs. Enn ólíklegra
er, að hann hlyti hæstu einkunn fyrir
dómstóli guðfræðinga, og þar að auki
er með öllu óvíst, að predikun hans
reyndist áhrifameiri en annarra við at-
hugun.
Spurningin um það, hvort predik-
anir presta skiljist og boðskapurinn
komist til skila, er stór spurning. Það
er raunar trúlegt, að allmargar predik-
anir fari fyrir ofan garð og neðan hjá
áheyrendum. En slíkt telst varla til
eýrra tíðinda. Þegar á dögum postul-
anna var kristin predikun heimska í
eyrum margra, e. t. v. flestra, er heyrðu
hana. Daufir og slakir predikarar hafa
einnig alltaf verið til, en Drottinn hef-
Ur orðið að notast við þá engu að
S|ður. Aftur á móti verður því varla
aeitað, að áheyrendur kunni að hafa
^eytzt. Trúlega hafa eyru þeirra
sljóvgazt til muna á síðasta manns-
a,dri- Og orsakirnar eru hverju barni
au9Ijósar. Það er meira en hæpið að
kenna tungutaki presta eða merking-
arsnauðum orðum þar um, en að því
skal víkja nokkrum orðum síðar, ef
tóm vinnst til að gera fáeinar athuga-
semdir við umsagnir annarra guð-
fræðikennara.
Frá mannlegu sjónarmiði, er predik-
un raunar þrotlaus barátta við að fá
orðum merkingu í eyrum manna og
koma því til skila, er skiptir máli. Það
er ósannað mál, að sú barátta hafi
tekizt miður hér á landi hin síðustu
ár. Fullyrðingar um slíkt eru byggðar
á einkamati og tilfinningu einni. Það
er a. m. k. eins líklegt, svo að ekki sé
meira sagt, að betur sé hlustað á ís-
lenzka presta nú en var fyrir nokkrum
árum. Tal um einangrun kirkjunnar og
predikunarinnar er þess vegna hæpið
og iíklegra til að verða óvildarmönn-
um kirkjunnar að gagni en henni sjálfri.
Hitt stendur óhaggað, að akurinn
er ekki blómlegur. Og hið stærsta -mein
er hyskni við rannsókn Ritningarinnar,
virðingarleysi og sviksemi við hana.
Þökk sé Jóni Sveinbjörnssyni, prófess-
or, fyrir að vekja athygli á því.
G. Ól. Ól.