Kirkjuritið - 01.09.1975, Blaðsíða 61

mælistiku á það, hvernig prestar ættu
að predika, heldur gæti það gefið vís-
bendingu um, hvort það, sem prest-
arnir vilja boða, komist til skila. Mér
er nær að halda, að niðurstöður slíkrar
rannsóknar yrðu harla neikvæðar ekki
síður en í Svíþjóð."
Undir lok ritgerðarinnar segir og
svo: ,,Það þarf engar kannanir til þess
að komast að því, að margar predik-
anir vægast sagt fara fyrir ofan garð
°9 neðan hjá áheyrendum. Og það er
í raun og veru hægt að tala um ein-
angrun predikunarinnar í dag.“
Lokaorð prófessorsins eru: ,,Ein-
angrun kirkjunnar í dag stafar af skorti
á ritskýringu.“
Mein íslenzkrar kristni
Ritgerð þessi mun að mestu eða öllu
samhljóða erindi, er Jón Sveinbjörns-
son flutti á guðfræðiráðstefnu í Skál-
bolti í sumar. Vakti erindið að vonum
'alsverðar umræður, enda er það um
^argt hið athyglisverðasta. Merkust
er þó án efa niðurstaðan, lokaorðin.
þar hefur prófessorinn hitt naglann
rækilega á höfuðið og gert það lýð-
um Ijóst með einföldum orðum. Því
^un áreiðanlega margur fagna, bæði
le'kur og lærður, að háskólakennari,
Sem fæst við ritskýringu, þ. e. a. s.
skýringar á biþlíutextum, skuli hafa
Þennan skilning á kristinni predikun
°9 lífi kirkjunnar. Sliku er ekki alls
staðar að fagna. En þeim mun meira
fa9naðarefni er þetta, sem meira er í
húfi. Jón Sveinbjörnsson hefur með
ööndum þau trúnaðarstörf, sem einna
^est eru verð fyrir íslenzka kristni.
ar|n er ekki einungis kennari verð-
anbi presta í biblíufræðum, heldur
hefur hann á síðari árum fengizt manna
mest við þýðingar biblíurita á vegum
Hins íslenzka Biblíufélags.
Mörgum mun nú raunar þykja harð-
ur kostur að kyngja því, að íslenzk
kirkja sé í einangrun. Þar er stór-
mál, sem varla verður útrætt í einni
ritgerð eða fáeinum málsgreinum.
Hvað sem því líður, þá mun fáum bet-
ur Ijóst en prestum, hygg ég, að akur
kristninnar á íslandi stendur ekki með
neinum blóma nú á dögum og margt
sáðkornið fellur í grýtta jörð ellegar
meðal þyrna og þistla. Ég er einnig
sannfærður um, að mikill hluti presta
játar fúslega, að ýmsu er ábótavant
um þjónustu þeirra og dugnað. Og jafn
sannfærður er ég um, að margir prest-
ar, meira að segja mjög margir hér á
landi, munu verða Jóni próíessor sam-
mála um orsakir þess, sem að er.
Mein íslenzkrar kristni stafar áreiðan-
lega af því, að trúmennskan við Ritn-
inguna er ekki og hefur ekki verið sem
skyldi.
Skynsemistrúin gamla og hin svo-
nefnda frjálslynda guðfræði, er hér
bulai á sálarhúsum manna í lok síð-
ustu aldar og framan af þessari, felldu
Ritninguna svo mjög í gildi meðal
leikra sem lærðra, að biblíulestur og
biblíufesta urðu að hálfgerðum
skammaryrðum. Vísa, sem Matthías
stúdent lætur Skugga-Svein kveða um
Biblíuna, ber býsna sterk einkenni
aldarandans:
„Biblían er sem bögglað roð fyrir
brjósti mínu.
Lærði ég hana alla í einu,
þótt aldrei kæmi að gagni neinu.“
Það var slíkur móður, sem gerði marg-
219